'SCHILDERIJENHANDEL IS GEEN i
HANDEL, HET IS MEER EEN BEZIGHEID'
Te korte afstand
't STEMPEL
VAN STILLS
DE VIRTUOZE
JEFF BECK
Publiek
Twee jaar
Kijkers
Verlost
MAANDAG 2 OKTOBER 1972
HET VRIJE VOLK
fAGINA 10
'De mooiste
antiekbeurs ter
were ldDelft
De Rotterdamse antiquair Charles van der Heyden ont
hult het geheim van een 18-e eeuws comrnodetje.
Het week
einde werd
meer bepaald
door wat niet
werd uitgezon
den door dan wat wel te zien
was. Allereerst het voorlopi
ge „Kiosk"-fiasco, waardoor
het „gezellige familiepro-
gramma' van net ijzeren duo
Geesink/Prior voorlopig aan
ons voorbijgaat. De NOS-om-
roepster mf-ldde het zondag
middag op de manier waar
op je ten lichte verkoudheid
van de hoofdrolspeler aan
kondigt, ma ar de kranten
hadden de kijkers al méér
onthuld. Geen stukje ont
spanning in familieverband
dus voorlopig op zondagmid
dag: dat wordt weer ganze-
borden. En gisteravond ging
het aangekondigde Kees de
Jongen niet door (ook dat
was al een tijdje bekend en
het stond zelfs nog maar in
een er.kei omroepblad ver
meld), wat zo op het oog
jammeriijker is dan het uit
steller. van ..Kiosk". Want
Kees ce Jongen heeft door
twee jaar volle zalen en
juichende kritieken al laten
zien d-'t het een gemis zou
zijn aU het niet aan het slot
van dit alles ook een tv-uit-
voering zou krijgen. Hopelijk
komen Gerben Hellinga en
de NCRV nog tot overeen
stemming.
Van alles dat wei bezich
tigd kon worden was „Om
zien in verwondering" een
van Annie Romein gejatte
titel van een documentaire
over Provo, het interessantst,
zij het meer om het onder
werp clan om de uitwerking.
De documentaire vertoonde
alle tekenen van de geschied
schrijving op te korte tijds
afstand: rommelig, verwar
ring van hoofd- en bijzaken,
weinig heldere analyse. Het
is de makers, Ivïanus van oe
Kamp en Dick Leurdijk. niet
eens kwalijk te nemen, want
Provo was nu éénmaal één
van de moeilijkst grijpbare
verschijnselen waarbij ver
warring hoorde als water bij
vis en zes jaar is voor een
afgeronde beoordeling erg
kort. En dan nog zes jaar
waarop de oude wijsheid:
.Niets is veranderd. Alles U
veranderd." sterk van toe
passing is.
Daarbij geloof ik, dat de
makers te weinig hebben af
gewogen wat ze precies wil
den. Er werd daardoor teveel
overhoop gehaaid met teveel
mensen en niet altijd dc juis
te. Beter was geweest een be
perking in vraagpunten ea
mensen. Wat de personen be
treft: van Bernard de Vries,
die een belangrijke getuige
scheen, kan elke ingewijden
vertellen, dat hij veel meer
een. mode-provo en veel min
der een echte provo was, dan
bijvoorbeeld Rob Stolk of
Hans Tuijnman, die destijds
als eerste probeerde de zaak
in een juist perspectief te
zien en gisteren zinnige din
gen zei. ook nog uitvoerig
prof. Ruikhuisen aan het
woord te laten was wa. te
veel van het goede. Het plus
punt was weer wel. dat men
erin geslaagd was ex-burge
meester Van Hal! bij de do
cumentaire te betrekken, ter
wijl deze aan de Provo-peri
ode liever niet meer herin
nerd wil worden. Van hem
was het meest opmerkelijke,
dat zijn oordeel over wat er
in '65-'66 gaande in de jaren
met veranderd bleek.
Als historische analyse
schoot „Omzien in verwon
dering" tekort, maar wel
werd beantwoord aan wat de
titel beloofde: een curieuze
terugblik op zaken waar we
ons toen allemaal druk om
maakten, verbazing over ons
zelf en verwondering over
wat in zes jaar allemaal kan
veranderen en over wat nooit
zal veranderen,
Nog een enkele korte noti
tie. De serie „Het zwaard van
Ardoewaan" heeft het m zich
een waardige vervanger te
w-orden van Floris. üe opzet
is iets minder sterk, maar de
kleur en het Franse Iand-
scmtp vergoeden veei. Boven
dien belooft er veel in ge
knokt te worden met harde
mannelijkheid. Brandpunt
presteerde het zaterdag om
juist over een onderwerp dat
dichtbij huis ligt (de 5'*, -
maatregel van Rotterdam ten
aanzien van vreemdelingen)
het aanwezige publiek niet te
raadplegen. Raar hoor.
PHILIP VAN' T1JN
door PIET KOSTER
DELFT Onder het viaduct dat de Intercity Amster
damRotterdam v.v. een vlotte doorgang door Delft ga
randeert staan Mercedessen, Peugeots, Chryslers, Lancia's,
Citroëns en BMW's. Een schril contrast met het kleine es
kader deux-cheveaux's dat voor studentensociëteit Phoenix
is geparkeerd.
Tussen dit wagenpark beweegt zich in gezapig tempo
een regelmatige stoet bezoekers naar de poort van het Ste
delijk Museum Het Prinsenhof dat tot en met 11 oktober
de 24-ste Oude Kunst- en Antiekbeurs huisvest.
Voor 3,50 heeft iedereen toe
gang tot dit bijna-jubileumeve-
nement van de Vereniging van
Handelaren in Oude Kunst in
Nederland. De catalogus met
overzichtelijke standindeling
kost ƒ7,50, voor welk bedrag
men eveneens een overgebleven
prospectus van de jubileumvei
ling van 20 april '72 krijgt toe
gestopt. Een hele sjouw, twee
van die boekwerken.
Ook dit jaar wordt de „mooi
ste antiekbeurs ter wereld"
-waar het Huis van Oranje nim
mer verstek laat gaan, wederom
zeer druk bezocht Zelfs tijdens
Ajax-Independiente telde men
in twee uur nog 700 bezoekers;
De zondag daarvoor ruim 1700.
„Dat is dus wel meer mensen
dan normaal dus in het mu-
suem". zegt de jonge portier die,
na de tochtdeuren achter ons te
hebben gesloten, verder gaat
met: „En dus ook andere men
sen dan anders dus. Veel buiten
landers dus. Duitsers en dus
Zwitsers. D'r is er één met een
Rolls Royce die komt dus ieder
jaar uit Zwitserland."
0
««WH3W-
Kan hij nog iets meer vertel
len over het soort publiek?
„Nou, ja, eh, kijk", aarzelt hij.
„Ik sta hier dus afwisselend met
z'n tweeën. Dus met een collega.
Dat zou u dus ook even aan hem
moeten vragen dus. Maar de
jongste bezoeker was twee en
een half".
Intussen schatten wij de ge
middelde leeftijd van de binnen
komende kijkers-kopers op ruim
50. De heren, doorgaans gekleed
in robuuste tweed-kostuums
op de revers prijkt niet zelden
het insigne van de Rotary-club
of driedelige pakken in stem
mig grijs, hun dames in pakjes
van Coco Chanel of daarom
trent.
Wij drentelen met de stroom
mee langs de eerste der 32
stands. Er hangt, ligt of staat
voor een vermogen. Van munten
voor 2,50 tot schilderijen die
een beleggingswaarde van enke
le tonnen vertegenwoordigen. Er
Jonge belangstelling
hangt een devote stilte in de
Kleine Hal. Vader, mr - 'er en
dochter taxeren een 1 schone
servicekast met alles er op en er
in. „Nou. in de zitkamer dan",
stelt dochterlief zakelijk. De
koop wordt even uitgesteld. Er
is nog meer te zien.
De stilte in de Historische Hal
wordt plotseling doorbroken
door wat blikkerige banjo-klan
ken. Temidden van zijn collectie
kostbare etsen' en gravures be
speelt kunsthandelaar Theo
Laurentius uit Zaltbommel een
merkwaardig snaarinstrument
dat is uitgerust met een aantal
schrijfmachinetoetsen. Op zijn
dijen ligt, als ware het een citer,
een zogeheten schrijfmachine
banjo. Terwijl een bode gefasci
neerd toekijkt hoe Laurentius
zijn tokkel-toets bespeelt, infor
meren wij nieuwsgierig naar de
ouderdom van het instrument
Oud?", lacht de antiquair,
„ha, ha, Nee hoor. Dit ding is
Er hangt, staat of ligt voor miljoenen.
maar twee jaar oud. Dat is juist
de grap. Heeft helemaal niets
met antiek te maken. Is ook niet
te koop".
Tijdens een korte pauze be
kent hij: „Als ik zo 's middags
geen zin meer heb dan pak ik
dat ding even. Daar knap ik
enorm van op". Hij tokkelt ver
der: „Oud-Zaltbommelse dan
sen", grapt hij.
„Je amuseret je kostelijk met
die vet", haakt zijn overbuur in,
de joyeus geklede Rotterdamse
antiquair Charles van der Hey
den. Maar afgezien van de inci
dentele muzikale intermezzi
heeft deze ex-tabakshandelaar
het in Delft ook wel naar zijn
zin: „Dit jaar is het bijzonder
goed..Er komen erg veel verza
melaars en dan kom je al gauw
tot goede gesprekken, wat je in
een gewoon museum niet zo snel
hebt."
Van der Heyden heeft overi
gens meer redenen tot tevreden
heid. Zijn pronkstuk, een tafei
met een blauw-wxt chinees por-
celein eetservies (24 personen)
uit de tweede helft van de acht
tiende eeuw ging viot van de
hand. Over de prijs laat hij zich
niet uit Een soort beroepsethiek,
concluderen wij.
Over een ander deel van zijn
collectie een Louis Quinze la-
denkastje van mahoniehout is
hij spraakzamer: „Eigenlijk een
vreselijk mooi comrnodetje",
zegt hij terwijl mj de bovenste
helft van het siermeubeltje ver
wijdert. Wij staan oog in oog
met een met gr. en laken be
kleed po-stoeltje. „Een stilletje",
gniffelt Van der Heyden: „een
kamergemak. Dat hadden ze
vroeger gewoon in de huiskamer
staan."
(Foto's Arie Wapenaar)
Kunsthandelaar P. de Boer uit
Amsterdam toont zich minder
zwijgzaam over prijzen. „Het
merendeel van de mensen komt
kijken, maar we hebben toch al
goed verkocht", zegt hij. Voor
hoeveel vragen wij. „Och, dat
weet ik niet exact. Maar in elk
geval niet weinig voer schilde
rijen die zo krankzinnig duur
zijn. Dat is vaak een kwestie
van enkele tonnen." Zijn goed
koopste artikel is een pietepeu
terig schilderijtje van Adriaan
Brouwer. Prijs: 11.000 gulden.
..Zo'n klein rond dingetje", zegt
De Boer. „Het is in ieder geval
belangrijk voor je naam om hier
te zijn", gaat hij verder. „Hier
wordt een prestigeslag geleverd.
Maar verder zeg ik niets meer
hoor. Dit is al een beetje een
kijkje in de keuken."
„Mijnheer", onderbreekt een
kennelijk bijziend dametje ter
wijl zij naar een schilderijtje
van Jacob van Geel wijst, „moet
ik aan u de prijs vragen?". „Het
kaartje op de lijst van het land
schapje meldt: „Verkocht".
Via de trap waar Willem van
Oranje op 10 juli 1584 welspre
kend het leven liet. arriveren
we in de Delftse Zaal waar we
een opgeruimde heer. G. Cra
mer, kunsthandelaar te 's-Gra-
venhage achter zijn secretaire
aantreffen: „De Schilderijenhan-
del is geen handel heren",, ver
klaart hij bewogen. „Het is meer
een bezigheid. Et kunsthande
laar is een adviseur, een .weten
schapsman. Antiekhandel en
kunsthandel zijn twee volkomen
verschillende werelden. Een an
tiquair wil verkopen en een
schilderijenhandelaar kan soms
wel negen manden met een be
paald stuk blijven zitten. En dan
verkoopt hij er ineens drie in
een week." 't Kan verkeren, ook
in de kunst.
Cramer is overigens wel blij
dat de 24-ste Oude Kunst- en
Antiekbeurs dit jaar voor het
eerst van het traditionele deco
rum werd verlost.
..Dat was toch "niks. die offi
ciële opening, dan zat je uren in
de kerk", stelt hij. „En dan hup
naar beneden naar de kelder. En
dan dronk je weieens veel meer
dan goed voor je was. Nu is het
niet meer zo'n society-gedoe. Dit
jaar bleven er honderden glazen
over. Onaangeroerd."
WIEDUS
IS
De Vervuilende Vent
(Huur Scholten) wordt met
vereende krachten omge
turnd door (v.l.n.r.) Tante
Emma (Loes Vos), Wiedus
(Louis Kockelman), de Wol
kenman (Rien Kroon) en
Agent Knop (Louis Le-
maire).
TERUG
(Van onze showredactie)
ROTTERDAM Wiedus is
weer terug. Een weekje later
dan de bedoeling was is gister
middag in het uitverkochte Pic
colo Theater de eerste voorstel
ling gegeven van de derde Wie
dus-kindermusical Wiedus in
de wolken.
Vast en zeker tot blijdschap
van honderden Rotterdamse
kinderen van wie vorige week
tientallen tevergeefs kwamen
omdat de voorstelling was afge
last. Wiedus (Louis Kockelman)
had keelontsteking. Daar was
gistermiddag gelukkig niets
meer van te merken en samen
met Tante Emma (Loes Vos),
Agent Knop (Louis Lemaire), de
Generaal (Bert Nicodem) en ui
teraard alle kinderen maakte
Wiedus er weer een gezellige
boel van. Een compleet kinder
feest, want daarvoor bieden de
tekst van Louis lemaire en de
meezingertjes van Bert Nico
dem alle gelegenheid.
Het verhaal Ss snel verteld.
Tante Emma krijgt een tuintje,
een friskleurig tuintje, dat door
de smerige regen at ras dreigt
te verpieteren. De Vervuilende
Vent maakt het leed nog groter
door al het synthetische afval
van zijn pick-nick tussen de
planten te smijten. Een enorme
rotzooi. Dan recruieert Wiedus
een enthousiast ploegje. dat
Tante Emma's tuintje vakkun
dig van alle troep ontdoet. Sa
men besluiten ze het tuintje
weer op te knappen. De Wolken
man zorgt voor een prachtige
witte wolk waaruit zuiver re
genwater komt en met vereende
krachten, via een misleidende
verkleedpartij waaraan alle kin
deren meedoen, wordt de Ver
vuilende Vent omgeturnd tot
een nijvere Sehoonmaakman,
Tante Emma's tuintje is gered.
Een eieentiids verhaaltje dat
de zes acteurs gebruiken om el
ke zondag bijna tweehonderd
kinderen een kostelijke middag
te bezorgen. Getuige de fan
mail d:e Wiedus c.s. ontvangen
en de tegenzin waarmee de kin
deren tegen vieren het Piccolo-
Theater verlaten, met succes.
Elke zondagmiddag om kwart
over twee is Wiedus in de wol
ken.
■^f'ilSÖffWiWSllllMIIWPi
(Van onze show-redactie)
Stephen Stills, eens deel uitmakende van de Buf
falo Springfield en C. S. N. Y., geeft dinsdagavond
met zijn groep Manassas een concert in het concert
gebouw in Amsterdam.
Eerder dit jaar had de wereldpremière van de groep
plaats, eveneens invhet Concertgebouw. Toen waren
de meningen nogal verdeeld. Stills, een eigengereide
tripper en ego-tripper werd verweten dat hij te weinig
ruimte open liet voor zijn collega's die waarlijk toch
niet voor de poes waren.
Stephen Stills, aanvoerder van Manassas
Onder hen bevinden zich
Chris Hillman (ex-Hillman
Brothers, ex-Byrds, ex-Flying
Burrito's), Dallas Taylor
(drums), Al Perkin (steelgi-
taar), Paul Harris (orgel), Jo
Lala (congadrums) en Calvin
Samuals (bas). Geen kleine
jongens die al vele jaren hun
sporen hebben verdiend.
Trouwens, Stephen (Steve
voor zijn vrienden, Stevie
voor zijn nog intiemere vrien
den) heeft zelf ook een aardig
stempel gedrukt op de eigen
tijdse pop. Menigeen denkt
nog met weemoed aan de tijd
dat Stills samen met Young,
Messina en Furay in de Buf
falo Springfield zat. Die pla
ten worden nu nóg veel ver
kocht, en grijs gedraaid.
Maar in de B.S. laaiden de
meningsverschillen hoog op
en de groep stierf een droe
vige do xl. Later vonden Stills
en Young elkaaar weer terug.
maar ook die combinatie
(Crosby, Stills, Nash en
Young) bleek niet bestand
tegen de moeilijke karakter
tjes van beide eerstgenoemde
heren.
Stills maakte sedert dien
twee solo-elpees die er moch
ten wezen. Briljante nummers
als Changin Partners en Ma
rianne, Back Home vonden
hun weg naar de door nos
talgie verteerde B.S.-adepten.
Stills richtte toen zijn eigen
groep op: Manassas. Het eer
ste concert was veelbelovend
hoewel duidelijk was dat de
heren nog niet helemaal op
elkaar waren ingespeeld. Op
hun dubbelelpee ging dat al
beter en ongetwijfeld is er
dinsdagavond weer veel te
genieten in het concertge
bouw. Het concert, dat door
Paul Acket is georganiseerd,
begint om kwart over acht.
door
ARTHUR PROVOOST
Jeff Beck kan er wat van.
Dat was de enige conclusie
na afloop van het concert
dat Beck met zijn drie-
mansgroep zaterdagnacht in
'het Amsterdamse concert
gebouw bracht. Zelden heeft
men in Nederland virtuozer
gitaarspel kunnen horen en
eens te meer is bewezen
dat een al betrekkelijk lang
in de running zijnde pop
musicus het nog steeds voor
het zeggen heeft.
'Jeff Beck zou oorspron
kelijk met vijf man spelen,
maar vanwege moeilijkhe-
wen met nici-aangckwaiSri
instrumenten bleef het bij
een trio. Uiteraard nam
Beek zelf het leeuwedee!
voor zijn rekening. Maar hij
werd uiterst kundig begeleid
door een drummer en bas
sist van Olympisch niveau.
Iets minder hard en veel
minder mooi speelde voor
dc pauza de groep van ex-
Velvet Underground zan-
ger-gitariSt Lou Reed Lou
had zich voorzien van dre
gitaristen en e?n drummer
en zong /.At. In het oesij
klonk ia' nog wei leuk
maar na een kwartier bezon
het element verveling in
sluipen. Oorspronkelijke VX-
-nummers werden vertolkt
op een manier die het toen
niet helemaal was. En net
monotone zangwerk van
Reed begon mij ook al
spoedig de keel uit te nan-
pen.
Zo'n nachtconcert heen
wel zijn voordelen. Het aw
om half een beginnen. Wj
na half twee draafde
met zijn schandknaapjes^
tril vVtrtrF tW*rG HUF »-*-*
de Beek zijn gitaar in
versterker. Om half vijf,*®
het afgelopen en konden Be
zoekers uit den lande op
hun gemak de eerste tf*B
naar elders halen. Het tatrt*
t.je was te danken aan "rt
lange irritante gehannes n*»
had weer zijn oorzaak Jn W>
feit dat het concert van Tn«o-
dorakis was uitgelopen.
