mm
naar
i
BAH!
dm*
schiedam-extra
t
3l
IÉ
HW-Bijlage Schiedam Extra pag.
Zambia ligt in Zuidelijk Afrika en
heeft ongeveer vijf miljoen in
woners. Oe bevolkingsdichtheid
is 6.5 inwoner per vierkante ki-
iomter.
Het onderwijs heeft na de onaf
hankelijkheid van Zambia, het
land is nu tien jaar eigen baas,
nooit veel aandacht gehad.
Slechts 41 van de mannen en
25% van de vrouwen heeft ten
minste twee klassen van de la
gere school doorlopen. Van alle
leerlingen die naar een middel
bare school willen, kunnen er
maar 15% toegelaten worden
wegens het tekort aan middelen.
Gemengd
Arm
f- rfï
Wïm,
fê-
Paul van Zonneveld met zijn Schiedamse leerlingen:
"Ik geloof niet dat ik heimwee zal krijgen".
Bemba
Vermoord
7r
Van een onzer verslaggeefsters
SCHIEDAM - "Zestien september. Een grote dag
voor de vrouwelijke leden van de Algemene Bond voor
Ouden van Dagen, afdeling Schiedam. Toen hielden we
onze eerste bijeenkomst in de met bloemen versierde
zaal van het Blauwe Huis en werd onze vrouwenclub
opgericht, met 57 vrouwen. Mevrouw Koeten-Ooms,
onze voorzitster heette allen hartelijk welkom en
sprak de wens uit dat in kameraadschap en saamho
righeid, onze "Vrouwenclub" zal groeien en bloeien."
Dubbeltje
Foto onder:
Damesclub "Onder Ons"
■viert vandaag feest in het
Blauwe Huis
1
Chocoladefabriek
Chauffeurs
De dames Semeijn en Hel
lenthal zijn nog wel ak-
tiefin handwerken.
I v ~m-f1 s*-r
1 ^%-C
'IK DENK DAAR
VOOR ALTDD
TE BLO VEN
F***"-* "t l-s
Van onze verslaggever
NORBERT BRUGGEMAN
SCHIEDAM - Volgend jaar in
april of mei is het zover. Dan
gaat Paul van Zonneveld (37),
schoolmeester op de Rooms-Ka-
tholieke SL Jansschool, naar
Zambia. Zonneveld is lid van
een kloosterorde Broeders in
Maastricht en gaat les geven
aan middelbare school aldaar.
Het begon allemaal vorig jaar in
de herfstmaand oktober.
"Ik kreeg een brief van de
overste uit Maastricht," vertelt
broeder Van Zonneveld, "hij
vroeg of ik interesse had voor
een job in Afrika. Het zou heb
ben te maken met onderwijs. Er
zitten al drie broeders in Zam
bia. Maar dat is veel te weinig,
vandaar die brief. Het overviel
mij een beetje. Ik nam kontakt
op met één van die broeders die
toevallig met verlof in Neder
land was. Daarna heb ik een ge
sprek in Maastricht gehad. Ik
wist nog niet veel van Zambia
af heb ik gezegd. Nou, zei de
overste, dan moet je in de va
kantie maar een maandje gaan
kijken."
"Op 11 juli landde mijn vlieg
tuigje op het plaatsje Mansa,
helemaal in de noordelijke punt
van Zambia, vlak tegen de grens
van Zaire aan. Het vliegveldje
bestond uit één betonnen baan,
een hangar en een windfuik.
Toen het tweemotorig toestelle
tje de baan op taxiede stond het
zwart van de mensen. Het is een
belevenis van jewelste wanneer
daar een vliegtuig landt."
"Na een hartelijke ontvangst
van mijn Nederlandse collega's
ging het richting scholencom
plex. Het complex staat tien ki
lometer buiten het dorpje. Het
bestaat uit schoolgebouwen, een
slaapzaal en eetzaaL Daar om-*
heen staan huisjes waar de leer
krachten in wonen. Je kan het
beschouwen als een soort kost
school. De zevenhonderd leer
lingen blijven drie maanden en
gaan dan voor een vakantie
naar huis. Het zijn alleen maar
jongens. De meisjesschool staat
"'.'eehonderd kilometer verd-r-
op. Gemengd komt niet voor, dat
mag niet."
"Op weg naar school bemerk
te ik dat de wegen alleen maar
bestonden uit rood zand en stof.
De kleur van de grond is rood.
Zover je maar kan kijken. De
natuur is weinig aantrekkelijk.
Gras met af en toe een boompje.
"Na kennis met het hoofd van
de school, een Indiër, te hebben
gemaakt, kreeg ik een rondlei
ding. Het ergste van alles was de
toestand in de slaapzalen. Er
zijn te weinig bedden, net zoals
er te weinig schoolbanken zijn.
Dat betekent twee of soms wel
drie jongens in één bed. Dan de
troep. Overal dekens en kleren.
Daarbij komt nog het geklieder
met water. Het is onvoorstel
baar. De toiletten zijn vaak ver
stopt omdat de waterleiding het
niet altijd doet. De stank die dan
rondhangt is niet om te harden."
"Dat gedoe met die waterlei
ding komt omdat de waterpomp
niet goed werkt Twee kilometer
verderop staat een watertoren
met een pomp die het water
naar het complex moet stuwen.
Maar die pomp doet het af en
toe niet Vandaar dat de ouder
commissie van de St Jansschool
een rommelmarkt organiseert
om zodoende geld bijéén te
brengen voor een nieuwe
pomp."
"Want je moet goed begrijpen
dat geld niet in overvloed aan
wezig is. Dat heeft twee oorza
ken. Zambia is een arm land dat
het geheel moet hebben van de
opbrengst van de kopermijnen.
Maar de prijs van het koper is
de laatste jaren gezakt, waar
door het land steeds minder ver
dient De overheid probeert nu
de landbouw te stimuleren. Dat
gaat slecht want de Zambiaan
heeft nog nooit geboerd. Wat zij -
nooit hebben gedaan, zullen ze
moeilijk gaan doen. Ze hebben
er gewoon geen zin in."
"De tweede oorzaak is dat een
Zambiaan niet met geld kan
omgaan. Het hoofd van de
'PM&Vz 1-um«i
school was vroeger een Zam
biaan. Geld, wat hij en de rest
van de leiding kreeg, verdween
in eigen zakken. Ze zeggen het
ook eerlijk: 'laat ons niet met
geld omgaan, want dat kunnen
wij niet* Nu doet een Indiër het
met een Nederlandse broeder
als adjunct"
"De lessen die ik heb meege
maakt waren een openbaring.
Zo rustig als die jongens zijn.
Keten en pesten, zoals hier, be
staat daar gewoon niet Ze zitten
doodstil en luisteren maar. Je
moet als leraar wel heel raar
doen willen ze vreemd opkijken.
Hun manier van ontevreden
zijn is een brommend geluid
maken. Wanneer de leraar
merkt wie het is, en hem de klas
uitstuurt dan gaat hij zonder
één vorm van protest"
"Een ideale situatie. Wanneer
een leraar het heel erg slecht
doet gaan de jongens het zeggen
tegen het hoofd van de school.
Heel eerlijk en onderdanig.
Want die indruk kreeg ik wel
van de Zambiaan, dat onderda
nige. Dat merkte ik goed op de
manier waarop zij goedendag
zeggen. Ze buigen met hun
hoofd lichtjes naar voren en
klappen zachtjes in hun handen.
Daar stond ik wel vreemd naar
te kijken."
"Ik heb ze in die maand nog
nooit zien vechten. Ze doen ook
alles zelf. De klasseoudsten zor
gen dat ze op tijd in de les zijn.
Het enige wat aan te merken
valt is het stelen. Die jongens
stelen als raven. Wanneer een
leerling iets op de slaapzaal zo
open en bloot laat liggen is het
weg. Ongelooflijk! Daar moet
wat aan gedaan worden."
"Dat wordt waarschijnlijk
ook deel van mijn werk. Ik zal
aardrijkskunde en geschiedenis
geven. Daarnaast zal ik de jon
gens begeleiden, want dat is nog
nooit gedaan. Vandaar dat ste
len. Ik zal ook Bemba moeten le
ren, de moedertaal Alles gaat
daar in het Engels. Daarom ga
ik, voor naar Zambia te vertrek
ken, in oktober eerst naar Enge
land voor de taal bij te spijke
ren. De lessen, gesprekken tus
sen leraren en leerlingen, alles.
Met Bemba, kom ik natuurlijk
veel dichter bij de jongens zelf
te staan."
"Het engelse systeem zit er
nog helemaal in. Dat blijkt wel
wat er gebeurt wanneet* een
leerling uit de klas wordt ge
stuurd. Hij moet zich dan bij het
hoofd melden en krijgt dan
meestal met het rietje. Zo'n lang
dun latje, je weet wel. Het komt
ook wel voor dat de boosdoener
een stuk grond moet ontginnen.
Hij krijgt dan een soort ploeg.
Het is waanzinnig zwaar."
"Denk erom dat het flink
warm is; Het jaar wordt ver
deeld in een regen- en een droge
tijd. De droge tijd is van april
tot oktober. Daarna begint de
regentijd. Dat is helemaal geen
pretje. In de droge tijd loopt de
temperatuur van 15 graden *s
ochtends op tot 25 graden 's mid
dags. In de regentijd is het bijna
30 graden. Dan is het vochtig en
benauwd weer."
"Het ergste gedurende die tijd
zijn de buien. Iedere dag valt
een bui van ongeveer anderhalf
uur naar beneden. Een plensbui.
Zo'n hoos, waardoor alles ver
anderd in een modderpoeL Hoe
de slaapzalen er dan uit zien,
daar moet ik niet aan denken".
"De jongens komen overal
vandaan. Meestal uit kleine dor
pen, die in de binnenlanden lig
gen. Daar vieren oude tradities
nog hoogtij. Er kwam daar een
jongen naar me toe die zei dat
hij nu een andere voornaam
aannam. Zijn oom was overle
den en zijn voornaam was nu de
naam van die jongen."
"Jawel, Zambia is een christe
lijk land. Dat staat m de ency
clopedie. Maar in dorpjes heeft
de stamoudste nog veel te zeg
gen. Vaak is hij ook nog een
soort medicijnman. Zijn wil is
wet en de mannen en vrouwen
kijken hoog naar hem op."
"Ik hoorde van een pater, die
in Mansa dienst deed, een ver
haal dat er niet om loog. De me
dicijnman in een dorpje moest
een medicijn hebben voor een
zieke. Dat medicijn kon alleen
uit een vrouwenhart komen. De
bevolking heeft toen een vrouw
uitgekozen en vermoord en het
hart er precies uitgesneden. La
ter is de politie gekomen. Maar
je begrijpt natuurlijk wel dat
niemand een mond open deed.
Ze wisten van niets."
"Toch hebben de jongens daar
op school een grote interesse in
godsdienst Gedurende die les
sen letten ze scherp op en maken
veel aantekeningen. Dat zal je
in Nederland met zien. Daar
luisteren ze niet naar de Bijbel.
In de kerk, tijdens een dienst,
stond ik helemaal stomver
baasd. Beginnen ze te zingen zo
maar driestemmig zonder een
tekst- of muziekblad. Uit het
blote hoofd. Ik kan het zelf niet
hoor. Een beetje gospelachtig
klinkt het, met trommels inbe
grepen, erg mooi."
"Ik denk dat ik wel voor altijd
zal blijven. Na drie jaar mag ik
nog altijd teruggaan. Maar de
meesten die gaan, blijven. Het
was geen makkelijke beslissing.
Het heeft ook een jaar geduurd
voordat ik definitief ja zei."
"Heimwee? Nee hoor, ik wen
gauw aan een nieuwe omgeving.
Op mijn twaalfde was ik het
huis al uit Ik wilde naar het
klooster en dat moest op die
leeftijd. Dus dat zal wel meeval
len."
"De kinderen van mijn klas,
de zesde, reageerden nogal ver
ward. Ik het ze in oktober willen
vertellen maar vonge week
stond er al een publikatie over
mijn vertrek in een krant Ze
vroegen wie mijn vervanger zou
worden en wat voor werk Ik
daar ga doen."
rj'
ft
14
•tl
i ||r
i
*1'
i,"
In de Schiedam-Extra van
vorige week donderdag prijk
te van mijn hand een wel
komstwoord aan Jacques
Wallage de (zoals we nu we
ten vermeende) nieuwe bur
gemeester. Diezelfde dag
werd het kabinetsbesluit be
kendgemaakt dat de burge
meesterspost ingenomen gaat
worden door mr. G. J. te Loo
uit Winschoten. Dat betekent
dus dat het kabinet (en met
name de CD A-ministers: niet
voor niets is het CDA in
Schiedam de enige partij die
onverdeeld gelukkig is met de
benoeming), voorbij is gegaan
aan de wens van de meerder
heid vah de gemeenteraad.
Het zij zo, maar het feit dat
doorstroming van burgemees
ters belangrijker geacht
wordt dan democratische be
ginselen geeft wederom steun
aan de uitspraak van Den Uyl
dat "dit kabinet er zit tegen de
wil van het Nederlandse
volk."
Als excuus voor de plaat
sing van mijn stuk wil ik ove
rigens volstaan met de opmer
king dat toen dat stuk ge
schreven werd niets, maar
dan ook niets, erop wees dat
Wallage niet naar Schiedam
aou komen. Integendeel, een
bron van het ministerie van
Binnenlandse Zaken meldde
twee dagen tevoren nog dat de
benoeming van Wallage
slechts uitgesteld was i.v.m.
geharrewar binnen het kabi
net over de Rijksbegroting
voor volgend jaar. Gesteld
kan dus worden dat bronnen
van het huidige kabinet ge
kwalificeerd dienen te wor
den als uiterst onbetrouw
baar.
Door de storm die er rond
de benoeming van te Loo is
ontstaan is er al heel wat be
kend over de man. Hij heeft
bovendien niet nagelaten om
de nodige uitspraken te doen,
die, de eerlijk gebiedt het te
heggen, niet zo positief over
komen.
Om te oeginnen: het jac-
quet Te Loo zal het in Schie-
aam uit laten omdat onze stad
W waarschijnlijk een andere
.op na houdt Het jacquet
- werd gedragen als teken van
de waardigheid die bij het
11 van burgemeester hoort
t Alsof het in deze tijd zoveel
•hoger zou zijn dan willekeu-
U-rS welke baan dan ook, waar
^*®Jtew°on naar kan sollicite-
fren,
|1 Vervolgens heeft de heer te
|{f® te kennen gegeven tegen
ltT ezen van burgemeesters
|te zijn. Hij kan moeilijk an
ders: tenslotte was hij voor
Schiedam geen eerste keus.
Dat is en blijft Wallage.
Vervolgens weigert de nieu
we burgemeester 2% van zijn
inkomen af te dragen aan de
kas van de PvdA. Zoais wel
meer partijleden die banen
gekregen hebben dankzij
enerzijds hun kennis en kun
de maar anderzijds vooral
dankzij het feit dat ze lid zijn
van een politieke partij, en nu
een riant inkomen genieten
gebruikt ook te Loo het du
bieuze argument van de zui
veringseed die hij heeft afge
legd bij de aanvaarding van
zijn baan als burgemeester
(geen giften schenken om
baan te verkrijgen). Het du
bieuze zit in zijn geval in het
feit dat hij zou moeten betalen
aan de PvdA, terwijl hij is be
noemd door een kabinet dat
uit CDA en VVD ministers
bestaat
Vervolgens zijn manier om
de binnenstad leefbaar te ma
ken: als het ware met een
tank eroverheen, rigoreus slo
pen, grootwinkelvoorzienin
gen. Gelukkig hebben we in
Chris Zijdeveld een wethou
der die niet van tanks houdt.
Tenslotte heeft te Loo nog
gezegd graag afdelingsverga
deringen van de PvdA te be
zoeken tenzij er plaatselijke
politiek op de agenda staat
Aangezien er hier in Schie
dam op de PvdA vergaderin
gen altijd wel iets plaatste-
lijks besproken wordt, moeten
we dus aannemen dat wij als
partijgenoot te Loo daar nau
welijks of nooit zullen aan
treffen.
Positieve punten van onze
"nieuwe burgemeester wil ik
de volgende noemen: hij
noemt Schiedam geen eind
station. Dat betekent dat hij
hier niet tot zijn pensioen wil
zitten. Uitstekend, maar ik
hoop wel dat hij ook weer niet
al te korte tijd blijft, tenmins
te als hij in de praktijk blijkt
mee te vallen. Verder is hij
een groot voorvechter voor
gemeentelijke voorlichters.
Aangezien we er maar één
hebben, is dat een plezierig
geluid.
Als we de balans opmaken
kunnen we gerust stellen dat
een slechtere start nauwelijks
denkbaar is: de PvdA voelt
zich belazerd en te Loo krijgt
een ontvangst als een koude
douche.
Maar het CDA heeft zijn
zin. Toch gemakkelijk als je
In Den Haag een grote broer
hebt zitten, die je kunt ge
bruiken als je je zin door wil
drijven terwijl je het niet
voor het zeggen hebt Machts
wellust noemen ze dat
Damesclub bestaat 25
Deze tekst vermeldt het log
boek van de Vrouwenclub in het
jaar van haar oprichting, 1954.
Er wordt gesproken over een
mevrouw Peterroff en mevrouw
Brouwer, die er voor zorgen dat
de leden "mooie en nuttige
Handwerken" maken.
Na vijfentwintig jaar maken
de leden van de Vrouwenclub,
inmiddels omgedoopt tot Da
mesclub "Onder ons", nog steeds
mooie en nuttige handwerken..
Vandaag houden ze daarom een
feestje tn het Blauwe Huis, dat
dankzij de mannen onlangs een
gedaanteverwisseling heeft on
dergaan. De dames konden van
hun spaarcenten nieuwe vloer
bedekking laten leggen en een
nieuwe keuken inrichten, 's
Morgens wordt er koffie ge
dronken met een koekje, om
twaalf uur is er een koffietafel
met soep en belegde boterham
men en 's middags komen de ge
nodigden en mensen die willen
feliciteren. Voor deze speciale
gelegenheid heeft de vaste pia
nist van de club een jubileum-
lied* gecomponeerd, die de da
mes ten gehore zullen brengen.
Het is ook de eerste keer dat er
drank geschonken wordt op de
Damesclub, speciaal voor de he
ren die de keuken zo keurig op
geknapt hebben.
Toen de club vijfentwintig
jaar geleden opgericht werd was
er van alcoholica geen sprake.
Het bleeï bij thee en koek. De
vrouwen hadden honderd gul
den uit de pot van de ontspan
ningscommissie van de bejaar-
denbond gekregen om de club
op poten tie zetten. Dat was toen
tertijd een heel bedrag. Ze be
gonnen met 57 leden en hebben
tijdens hun bloeiperiode de
tachtig gepasseerd. Het lidmaat
schap kostte toentertijd een
"duppie" waar kopjes, lepeltjes
en bestek van aangeschaft wer
den. Mevrouw P. Seiwrijn, ere
voorzitster, denkt p.et plezier
terug aan "die echti handwerk
sters" van toen. "De kasten la
gen vol met gebreid goed en an
dere handwerken. We hadden
een juffrouw die de kasten be
waakte en één die de wol in-
'kocht We verkochten die spul
len op de bazar of verkoopdag.
De opbrengst daarvan ging
weer in de kas.
Ik was dagen in het Blauwe
Huis aan het werk, want je
moest alles goed regelen. D'r
waren er altijd bij met lange
vingers. We hebben eens een
kleptomane in de club gehad,
een reuze mens bij het helpen
maar ze had het over zich. We
hadden een keer op een ver
koopdag van die prachtige ge
breide wanten liggen en opeens
waren ze verdwenen. Ik vond ze
terug in de zikken van haar
mantel. Ze moest er toen uit van
het bestuur. Jê, zo'n mens kan je
toch niet houden?"
Mevrouw Semeijn is de enige
die van de oude clubleden nog
leeft Vijftien jaar lang is zij
voorzitster geweest "Op mijn
tachtigste vond ik het welletjes.
Ik heb toen mevrouw Hellenthal
ingewerkt In die tijd viel ook
iedereen om me heen weg." Met
haar vinger loopt mevrouw Se
meijn de namen langs in het
schrift dat ze bewaard heeft uit
de tijd van haar voorzitterschap.
Haarscherp weet ze de mensen
te herinneren en waaraan zij
overleden zijn. "t Is zonde dat al
die mensen dood gaan, ze had
den zoveel in hun mars." Hoe
wel mevrouw Semeijn niet meer
op de donderdagmiddagbijeen
komsten van de club aanwezig
is, heeft ze nog steeds een taak.
Ze stuurt felicitatie- en beter-
schapskaarten. Bovendien
wordt bij alle problemen haar
advies gevraagd. Mevrouw M.
H. Hellenthal, de huidige voor
zitster: "Als er iemand iets
vraagt, zeg ik; eerst even be
spreken met de andere voorzit
ster. Ik heb alles van haar ge
leerd."
Behalve met handwerken
houden de dames van de club
zich ook bezig met uitstapjes.
Door middel van het zegelsys
teem sparen zij voor de vier
jaarlijkse tochtjes. Ze gaan dan
naar Brabant, naar een chocola
defabriek in Belgié of het drie
landenpunt in Limburg. Man
nen trogen alleen mee als er
plaats over is in de bussen.
Op de clubmiddagen op don-
.derdag tussen 13.00 en 16.00 uur
houden ze loterijen om op die
manier ook geld binnen te krij
gen voor de uitstapjes. De rest
van de middag kaarten de da
mes, drinken thee met biscuits
en sjoelen ze als ze daar zin in
hebben. "Op de ontspannings
middag mag je alles doen", al
dus mevrouw Hetlenthal. "Om
halfdrie komt onze vaste pianist
de heer Bronneman, erg bekend
bij de katholieken en Huize
Frankeland. Hij speelt op de
door ons zelfverdiende piano.
Tot kwart voor vier zingen we
dan allerlei liederen, bijvoor
beeld ons clublied: Als de oude
dag gaat komen voor de werk
man en zijn vrouw," Zachtjes
neuriet zij het voor.
Ml
De leukste herinneringen
hebben de dames Hellenthal en
Semeijn a?an de chauffeurs die
hen veilig reden tijdens de jaar
lijkse tochten door Nederland
en België. "We kregen eens een
chauffeur die 's morgens tegen
zijn vrouw had gezegd; vandaag
moet ik met die ouwe wijven op
pad. Maar ik dacht, ik zal hem
scheren. De hele busreis hebben
we gezongen en we hebben ook
nog gedanst met hem. 's Avonds
zei hij; ik zal het nooit meer zeg
gen. Maar het was zo'n peer
hoor!"
Dinsdag gaat de damesclub
weer op reis. maar deze keer
gaat chauffeur Sjors mee, die ze
nu al zeven jaar hebben en uit
stekend bevalt Mevrouw Se
meijn: "Ze hebben het goed bij
ons. We gaan met de pet rond,
vroeger was dat zo'n bloedblaar,
en dan halen we heel wat op
voor de cnauffeur." Sjors brengt
de dames via koffie met gebak
en middageten in Brabant naar
België waar ze dineren met dan
sen na afloop.
De reizen zijn erg in trek bij
de leden van de Damesclub
maar in handwerken hebben ze
minder zin. De mentaliteit Yan
de dames is In de loop van jaren
wel veranderd. Mevrouw Hel
lenthal kan met precies aange
ven waardoor dat nou komt
Maakte men vroeger de prach
tigste tafelkleden op de club, te
genwoordig zitten er nog maar
een paar te borduren of te ha
ken, Breien wordt helemaal niet
meer gedaan. "Kinderen geef je
geen gebreide kleren meer, het
is allemaal zo'n slobpak."
Het ledenaantal loopt ook iets
•terug ondanks de pogingen om
iedereen erbij te betrekken.
Volgens mevrouw Hellenthal
hebben de mensen niet veel zin
meer om helemaal naar het
Blauwe Huis te gaan. "Ze kun
nen nu ook naar de Vier Molens
en in Groenoord hebben ze ook
een onderkomen. Ze zijn tegen
woordig ook veel drukker en
minder gauw tevreden. Vroeger
zei je hé en dan was het stil. Tja,
zo is de jongere generatie. Onze
jongste leden zijn 54 jaar, dat
zijn nog jeugdigen. Maar ze
waarderen je wel, ze weten dat
je ontzettend veel werk verzet
Het is toch ontzettend gezellig
bij ons."
Diegenen die zin hebben om
zich aan te sluiten bij de Dames
club, die een onderafdeling is
van de Algemene Bond voor
Ouderen kunnen zich aanmel
den bij mevrouw Hellenthal op-
de Vlaardingerdljk 243b. De
contributie bedraagt een daal
der per jaar en zestig cent per
week. Daar krijgen de dames
een kop thee voor met een kaak
je en dat is niet duur volgens
mevrouw Hellenthal. "Elders
betaal je een gulden en daar
krijg Je thee zonder een koekje."
