Huysmans leerde leven van Schiedamse heilige
1
!É!©ét®"'ótiöibVriüónouió^ruarqi
Goudrlaan: 'Terug
naar vloedschotten'
'Nieuwe vleugel
VlsserUmUseum zegt
wrt over Vlaardlngen'
Onderzoek levert
Golfje van Inbraken
Openingsfeesthulzen
In de Gordóristraat
mm
Hf
wy ws
ims
Uil
,vv. -
1
het vrue volk
Door DICK VAN DER LUGT
"'VLAARDINGEN „Is dit nu een jongens
droom?" vraagt- Hermine Jansen haar vriend
Hans Molenkamp (41) aan het begin van hét in-
térvièwv „Een droom?" antwoordt: hij. „Dat weet
ik niet.
Procederen
Huilend
Hans Molenkamp in de Landrover; waarmee hij-volgende maand door de Sahara
-rijdt: op zoek naar het 'lucky shot'. (Foto Arie Wapenaar
Contrasten
Intellectueel.
mmm
mmm
mmm
mmm
mmm
mMïSMmmmmmmmMwmm
Van bezoeken van de Franse schrijver J. K. Huy
smans aan Schiedam bestaan geen foto's. Het Stede
lijk Museum haalde uit Frankrijk een tekening van
de auteur van een vrome biografie over de Schiedam
se heilige Sint Lidwina. -
Lidwina voor de brand gespaard. (Repro's Arie Wapenaar)
Lijden
|v
Vvfltr* f-' -
IvviV'jV -'" j- "v .'■-
vlaarcfingen-schiedam
'Het is pitten mét je kont op de grond'
.1'Op de,wereld zijn miljoenen
fotografen. Het is natuurlijk te
gek, dat je dan als enige door
DAF wordt gevraagd voor ze
te; fotograferen. Dat betekent
nogal wat."
YWanneer aanhet; eindvan
het! interview Molenkamp naar;
een video-opname van de rally
Parijs—Dakar kijkt, wrijft hij
In zijn hemden en zegt: „Ik
krijg er weer zin in." f
•'•.Vriendin Hermine, die wèl in
die jongensdroom r gelooft,
glimlacht:: „Je mag-er deze
week iedere, avond naar kij
ken."
Wanneerop 1 januari de
tiende editie van de rally-raid
Parijs^-Dakar bij Versailles
van start gaat, zal het. de der
de keer; zijn, dat de Vlaar-
dingse free-lance fotograaf
Hans Molenkamp meegaat. Sa
men met redacteur Dick van
Zijl(4WD Magazine en Truck
Star}-volgt hij tweeëntwintig
dagen de ruim vijfhonderd
equipes, (op motorfiets,; met
personen- of vrachtauto) tij
dens de moordende rally. Mo
lenkamp hoopt er 'de plaat van
zijn leven' te maken. Wat dat
is, weet hij niet. „Geen flauw
idee," zegt hij. „Gewoon een
heel mooie plaat. Het lucky
shot"
Dat 'lucky shot* maakte hij
eigenlijk al drie jaar geleden,
toen hij voorhet. eerst mee
ging. In Algerije, midden in de
woestijn, kwam een Franse
motorrijder op hem af stuiven.
Om onverklaarbare reden
vloog de coureur- over de. kop,
waarbij de motorfiets als een
projectiel enkele meters om
hoog schoot:v Molenkamp,
wiens camera op beeldje 34
Btond, drukte razensnel. op de-
ontspanner: 'pats,* pats, pats,
pats'. En hij zag kans nog een?
extra foto op zijn filmpje .- .te
persen.
„Ik heb die serie over de hele
wereld verkocht," vertelt hij.
Maar. de nasleep vergaldede
voltreffer. Het Franse persbu
reau, dat als tussenpersoon op
trad, kwam nooit met geld
over de brug. „Ik moet er nu
over gaan procederen."
Hoewel zwaar gehavend,
overleefde de onfortuinlijke
coureur de vaL „Wat kim je
niét 'breken?" omschrijft Mo
lenkamp de verwondingen. Het
fotograferen van ongelukken is
echter niet de réden waarom
hij meegaat: „Het is natuurlijk
'spektakel. Iedereen' weet dat.
Maar ik ben er fel op tegen -
sterker nog: ik word heel boos
als collega's achter een
zandduin bij een diep gat
wachten, waar de ene na de
andereauto invalt.* Dat; Is ge
beurd en er waren bijna dooien
bij gevallen. Niemand van de
fotografen' waarschuwde de
coureurs. Je magdan móóie;
platen hebben, maar ik vind
dat jé op Je bek gaat."
fMolenkamp ziet liever een
foto van een negerjongetje, dat.
met grote ('verwijtende?'
vraagt hij zich af) ogen in de
lens kijkt. Of een foto van een
vrachtauto die in wolken van
stof door een dorpje raast, en
thousiasttoegejuichd door be
woners. Een Franse collega
maakte eens zo'n plaat, maar
hij miste net het: detail, dat de
foto écht goed had kunnen ma
ken:; .een! mager kippetje; dat
luidkakelend voor de wielen
van de vrachtauto naar de-an
dere kant van de weg holde.
Het is volgend jaar de eerste
keer, dat Molenkamp eigen
vervoer heeft.; Hij rijdt in een
door DAF geprepareerde
Landrover. De wagen (acht ci-
linders, 220 pk, maximum snel-
heid 365 kilometer, per uur) is
van 'binnen extra verstevigd
met pijpen, om de inzittenden
te beschermen wanneer de wa
gen kantelt. Aan boord is een
brandstoftank niet 450 liter,
een computer om de koers uit
te rekenen en een kompas. In
een koelkastje worden de 450
filmpjes die Molenkamp mee-
neemt, bewaard.
Met' de wagen maken Molen-;,
kamp en zijn redacteur,' vast
geklemd in zespunts gordels,!
een tocht die hij behalve een
avontuur een gevecht met zijn
eigen grenzen noemt. „Halver-
wege zal ik wel een keer hui
lend op detreeplank;, zitten,"
voorspelt; de fotograaf. „Dan
ben ik 't zat. Iedereen kent zo'n
moment. Op vier plaatsen kun
nen we comfortabeler rijden
dan de rally-rijders. Verder
volgen wij krek dezelfde?rou
te."
1 Het wordt een tocht over
bergen en duinen, door rul
zand en over wasbord-achtig
terrein. Als de auto vast komt
te zitten, gaan de rijplaten on
der de wielen. Molenkamp:
„Het- kan zijn dat jé je auto
over een stuk van twee kilome
ter twintig keer moét uitgra-
ven. Er zijn twéé factoren, die
het slopend maken: hetzand
en de hitte. En de. afstanden
zijn immens: van zeshonderd
tot wel- twaalfhonderd kilome;
ter, pér dag."
Veel slapen zal Molenkamp
die. tweeëntwintig dagen niet
„De fotografen vertrekken ie^
dere "ochtend dm zo'n uur .of
drie, half vier om een mooi
punt te zoeken," legt hij 'uit.
„Het gebeurt, dat jé maar twee
.uurtjes per nacht slaapt. Op
een zeker, moment ben je zo
moe, dat je zelfs in je gordel
.doorslaapt als de wagen over
hobbel na hobbel vliegt. In te
genstelling tot de Fransen ne
men wij nooit; pillen om wak
ker te blijven. Ik kan dat met
de hand op mijn hart verkla-
Op één rustdag na wordt er
dagelijks'gereden. Aan het
eind van elke etappezién de
rijders elkaar in het' bivak.
Daar eten ze en er wordt ge
sleuteld:",: Dé confrontatie!mét
de plaatselijke bevolking is
niét altijd, even plezierig.' Mo
lenkamp herinnert zich een bi
vak in Mali, waarbij 'de ene.
club uit gamellen zat; te éten*
en 'de bevolking met het water
in de mond stond, toé tekijken'
'.:Hij: /„„Nienmnd: «had echt
meer trek, iedereen gaf zijn.
bordje weg." Eenandere keer
werden de* toeschouwers wég-
geknuppeld door plaatselijke
politieagenten, die vervolgens
bij de rijders him hand ophiel
den om een beloning.
„Schrijnend,"., vindt Molen
kamp die confrontaties. „Ik
vind het ontzettend moeilijk.
Ik zouliever een beroep heb
ben, waarbij ik die mensen kon
helpen. Maar ik heb dat beroep
niet. Ik voel me best schuldig,
maar ik kaner opdat moment
weinig aan doen. Ik probeer fo
to's te maken voor mijn werk
en voor mijzelf. Maar ik heb
beslistgeen eelt op mijn ziel
■gekregen. Over een; paar jaar
wil ik er voor een langere pe
riode naartoe om: te fotografe
ren. Om meer te gaan zien. Om
culturen in beeld te brengen,
waar wij geen barst vanaf we
ten."
Echte hongerlijders hééft
Molenkamp- nooit: onderweg
gezien. Wel achterstand.En
ook sterke contrasten tussen
rijk en arm in de landen/zelf,
„Het; Is puur politiekeonwil,"
meent hij. „Op het platteland
lijden ze in Etlopië honger en
in de grote stad rijden de dik
ke Mercedessen. Wij hebben er
mede schuld aan, maar ik
snap er geen reet van. Neem
'een land als India. Dat; .heeft
onze hulp nodig en ze hebben
een miljardenverslindend
kernprogramma." 1
Ook de rally kent contrasten.
Bij de start en de finish lópen,;
de 'mooie .melden' en de spon
sors rond. Molenkamp:
„Grrrrr. Griezels, die sponsors.
Ik vraag altijd: waar. waren
jullie in dewoestijn?-Na de
tweede dag tot de, een na laat-
ste is er sfeer. Dan; zitten er
geen pottekijkers v: bovenop.
Dan zijn wij maten onder el
kaar. Een decadente sport? Je
ligt in jé slaapzakje met/je
kont op de grond té pitten. Ie-
dereen staat in de rij voor een
hap eten .uit de kist. Daar is
geen enkele luxe bij." -
Molenkamp sluit zich niet op
in de beslotén gemeenschap.,
van rijders en verzorgers.;
„Wat heel belangrijk is, maar
niet. altijd lukt, is dat: je tegen
iedereen aardig blijft," doceert
hij. „Op, een 'gegeven moment
gaat dat donnez cadeau irrite
ren. Dan roep je: 'lazer op'. Als
je vermoeid bent, is het moei
lijk om aardig te blijven; Maar
ik héb mijn les geleerd. Ik
maak nu lol. Als ze om één ca
deau vragen, haal ik het bo-
vengebit uit mijn mond. Dat
heeft mij de bijnaam Monsieur
les dents opgeleverd."
Als één van de positieve pun
ten van de rally ziet hij de
'enorme spin-off naar de plaat
selijke economie': „Da's een
vast gegeven. Er wordt erg
veel ter plaatse gekocht. Voor
een pontje dat normaal een
knaak kost, moeteniwij vijftig'
gulden betalen. De bevolking is
onderweg onverdeeld enthousi
ast. Er wordt geapplaudis
seerd als wij langskomen. Ze
lachen en maken plezier. Naar
de auto's wordt nóg geen steen
gegooid."
Het zijn allemaal dierbare
herinneringen voor Hans Mo
lenkamp: Maar de dierbaarste
is slapen in de woestijn. „Sla-
pén in de woestijn is het mooi
ste, dat je kunt meemaken.De
maan.is drie keer zo groot, de
sterren zijn zo helder. En de
stilte doet pijn aan je oren."
Door HAN VAN DER HORST
SCHIEDAM J.K. Huys
mans was een Franse schrij
ver. Hij is al tachtigjaar
dood.Toch wijdt het Schle-
dainse Stedelijk- Museum een
tentoonstelling aan zijn wérk,
Waarom deze keus? In zijn la
tere periode schreef Huys
mans een vrome biografie
over de plaatselijkeheilige,
Sint Lidwina, De expositie
laat zien, hoe een berucht au
teur want Huysmans had
ooit de vooroordelen van de
platte burgerij op hun grond
vesten laten schudden- zich
omvormde; tot cultureel para-!
depaard van de Rooms Ka
tholieke Kerk. 1
Die band met Schiedam is
natuurlijk de vóórnaamste re
den voor het Stedelijk 'Muse
um om de tentoonstelling in
te richten. Maar de expositie
is van méér dan plaatselijk
historisch belang. Ze geeft
één kijkje in de kunst en de
cultuur van een heel tijdperk,
ze laat de bezoekër van nu
kennismaken met de titanen
strijd die rond de eeuwwisse-!
ling woedde om de geest van
de ménsen.
Want Lidwina was niet zo
maar een heilige uit de mid
deleeuwen. Ze was een wapen
in de politieke strijd. Ze werd
in stelling gebracht tegen dui
velse leren als socialisme en
liberalisme. De kerk gebruik
te haar om de gelovigen af te
schermen tegen de bedreigin
gen van de moderne tijd. -
Die strijd woedde een eeuw
geleden vooral ,in Frankrijk.
Daar had een reeks revoluties
een eind gemaakt aan het ou
de bestuurssysteem, dat de
kerk een grote machtspositie
gunde. Het land was al een
sóórt' democratie. Volgens dé
grondwet waren alle mensen
vrij en gelijk. Schrijvers,
journalisten en politici - voer
den een succesvolle actie te
gen wat zij het bijgeloof van
vroeger: noemden. Wie naar
de kerk wilde gaan, moest dat
vooral-doen, maar- de over-
held had zelf geen godsdien
stige overtuiging, en ze was
zeker „niet van plan de pas
toors officieel te steunen, laat
staan subsidie te geven.
J; K.- Huysmans stond mid-
den in die strijd. De literatuur
was zeer verpolitiektin/die
dagen en schrijven betekende
altijd partij kiezen in het gro
te conflict tussen Godsdienst,
en.:,Vrijheid. Huysmans stond
als.intellectueel uit de' zondi
ge v hoofdstad„Parijsaan dé
kant van de Vrijheid. HIJ was
bevriend met Frankrijke be
roemdste auteur Emile Zola,
die in bestseller na bestseller,
de werkelijkheid van het land.
lilliS
WmiwM
m
a
genadeloos analyseerde.
Zola en.de zijnen wilden de
wereld in woorden schilderen,
precies, zoals hij was. Je. zou
haast.kunnen zeggen: het wa
ren fotografen met de pen. En-
als het beeld een beetje dom
ker uitviel, dan was dat jam
mer van de werkelijkheid. Zo-,
la schreef over prostitutie,
over covruptie, over landver
raad, over het bloedige én het
wrede vein de oorlog, over
mijnstakingen. De kerk plaat
se zijn werk dan ook inzijn
geheel op de. index, de; lijst
boeken die katholieken niet
mochten lezen.
Huysmans volgde, dit alles
na, maar toch namen zijn ro
mans een aparte plaats in in
het hele genre. Want veel
meer dan bij iemand als Zola
ging het niet om een schilde
ring van dé werkelijkheid,
maar over de manier waarop
"de hoofdpersoon van de ro
man die zag. Dat is wat an-
ders. v
Net als Zola hield. Huys
mans niet van zijn eigen tijd.
Hij vond de moderne wereld
smerig en gemeen. De stin
kende fabrieken die overal op
rezen rond de snel gloeiende
steden, de huurkazernes
langs de nieuwe spoorlijn, de
schreeuwerige reclames op
de muren, de schlagers uit de
tingeltangels waren een aan-,
- val op zijn eigen gevoel voor'
schoonheid én goede smaak.
Ze verergerden; als het ware
de maagklachten waaraan hij'
toch al leed: de wereld was
om'van te kotsen., '.'(x-f-:
Je kunt dan revolutionair
worden én strijden tegeii het
kapitalisme en de uitbuiting.
Die weg bewandelden velen
van Huysmans' tijdgenoten..
Je kunt je'ook zoveel'moge
lijk terugtrekken uit de ge
meenheid om je heen. Dit
laatste deed Des Esseintes, de
held van Huysmans beste
boek, 'Tegen de Keer'. Des Es
seintes maaglijder sluit
zich zoveel mogelijk op in een
zeer smaakvol ingericht huis,
waarin hij onder meer filoso
feert over de geur van de bes
te parfums. Maar hij begrijpt
ook, dat zo'n terugtocht op
den duur niet vol te houden is.
Buiten echter heerst de mo
derne tijd en die tijd deugt
niet, juist omdat hij modern
is.
Des Esseintes denkt bij
voorbeeld dit: „Dit was de
grote strafkolonie Amerika,
overgebracht naar ons conti
nent; de immense, onpeilbare,
;onmeteljke lompheid van de
bankier en de nouveau-riche
straalde als een Verwerpelij
ke zon over de heidense stad,
die op haar buik onreine lof
zangen uitstootte voor het
goddeloze tabernakel van de
bankier."
En vroegér, vroeger was al
les" beter. Huysmans heront
dekte de kerk die een alterna
tief bood op de moderne tijd.
Want in de kathedralen heer- -,
ste delawaaiierige wan
smaak van- het heden niet.
Daar was stilte en schoon
heid. Daar kon:je een houvast
vinden in de chaos van het be
staan. Huysmans Hetzich
door een Parijse modepastoor
een tijd naar een cisterciën
zerklooster sturen. Daar had
hij alle tijd om zijn gedachten
te ordenen, want volgens hun
kloosterregel mochten de
monniken alleen op eerste
kerst- en eerste paasdag spre
ken. Hij kwam bekeerd terug
om voortaan zijn; leven in
'dienst te stellen van de kerk.
Huysmans kende Schiedam'
uit verhalen van zijn Neder-'
landse vriend, de dichter en
romanschrijver: Ary Prins,
voor zijn broodwinning direc
teur van de kaarsenfabriek
Apollo op de Buitenhaven
daar. Dat moet ongetwijfeld
zijn belangstelling hebben
aangescherpt voor dé nog niet
zo lang door de 'paus heilig
l verklaarde Lidwina.
Huysmans herkende veel:
Lidwina had haar leven lang
geleden. Zij kon geen voedsel
verdragen en dat begreep de
maaglijder Huysmans uitste
kend. Lidwina beschouwde
haar ongeluk als een loute
ring. God leidde haar door be
proevingen tot de .volmaakt
heid. Zij nam - dacht ze - de
straf op...zich die; de boze we
reld eigenlijk verdiénde. Ze
kwam niet in opstand. Ze aan
vaardde. Voor zijn held Des
Esseintes wist Huysmans
geenbehoorlijk antwoord te
vinden, óp de vreselijkheden!
van het moderne bestaan!
Huysmans reisde af naar
de gore, vervallen jénever-
stad die Schiedam toenmaals
was. Hij werd er door de
plaatselijke katholieke lei
ding, pastoor Poelhekkè voor
op, - enthousiast ontvingen,
want zulke vooraanstaande
strijders voor het ware geloof
stapten zeidén uit. op Schie
dams morsige station.- De
stad met zijn grauwe armoe;:
zijn sloppen en stégën, zijn
goedkope hoertjes in het ha
venkwartier bijverdienen^'
de, want schandalig onderbe-
taalde arbeidsters uit Ary
Prins' kaarsenfabriek
vormde wel een aansprekend
decor -voor het samenstellen;
van een levensbeschrijving
óver een lijdende heilige.;
Het vuil van Schiedam was
Immers bij Lidwina naar bin
nen geslagen,zehad hét 'uit
vrije wil geaccepteerd om op
deze mesthoop een roos te la
ten bloeien." Huysmans
schreef het manuscript met
groot enthousiasme. In 1901
verscheen te Parijs de eerste
druk van Salnte-Lidwyne de
Schiedam. De titelpagina was
gezet-in gothlsche letters die-
een middeleeuwse indruk
maakten. v t
In de laatste jaren van zijn
levenkon Huysmans het
voorbeeld van' Lidwina vol
gen. HIJ kreeg kanker aan
zijn verhemelte én aan die
ziekte stierf hij in 1907 onder
de. verschrikkelijkste pijnen.
Morfine heeft hij tot op het
laatste ogenblik geweigerd,
want hij wilde persoonlijk
boeten voor de zonden van
hemzelf én van de wereld. Op
zijn ziekbed maakte Huys
mans zichzelf waar.; -:
Emil.e. Zola wasal een paar
jaar eerdér gestorven. Tien-,
duizenden .arbeiders volgden
de kist eri in Nederland teken
de Albert Hahn hem eerbiedig,
als; fakkeldrager.-,*De Waar-'
held' stond ér in dé; heldere
vlam geschreven.'
Zo stelt een tentoonstelllnk-.>
;.je over een dodeéchrljvér. en
een? middeleeuwse heilige in-
eenstreekmuseum toch de
belangrijkste "vlëvensyragen
aan de orde: Wat moet je met
de wereld; doen? En!.— als je--
daaraan begint - moét je het
dan in Gods Naam doen?
ZATERDAG 19 DECEMBER 1987
VLAARDINGEN De Vlaar-
dingse wethouder van stads
ontwikkeling Bas Goudriaan is
pessimistisch over de mogelijk
heden van de gemeente om de
problematiek van de water
overlast structureel op te los
sen. Omdat de meest getroffen!
gebieden simpelweg te laag
liggen zou sloop, gevolgd door
ophoging van het terrein en v\
onderheide nieuwbouw volgens
de wethouder de enige afdoen-
dé oplossing zijn.
„Maar; als gemeente hebben
wij de éerste vijfentwintig jaar
niet het geld om bijvoorbeeld
de huizen in de Weteringstraat
en de Groeneweg op te kopen.
En in de Oóstwijk zljri de wor
ningen onlangs gerènöveerd,
zodat slóop daar als lange ter-
mijnoplosslng niet actueel is,";!
aldus Goudriaan.
Binhenkort!behandelt de ge-?
meenteraad de plannen die ge-
meentewerken.voor elk van dé
zes probleemgebieden heeft -
opgesteld ter bestrijding van
de overlast: Goudriaan bena-
drukt dat hij de raad alleen';,
-maar laat zien wat er mogelijk
is tegen welke prijs en dat dé
raad ultelndeiijk dé beslissing-
neemt, maar plaatst zelf toch
'ook vraagtekens bij de gedane f
voorstellen.
„Hét zijn en blijven noodmaat
regelen, lapmiddelen. Met het
totale Investeringspakket zal
wellicht tegen de vijf miljoen
gulden gemoeid zijn.;Je moet
het pér geval bekijken, maar Jé
kunt je afvragen of je als ge
meenschap een paar miljoen
moet uitgeven voor enkele
tientallen woningen, die boven
dien in de toekomst zullen blij-
ven verzakken. Ik weet niet of
dat maatschappelijk verant
woord is. Als je dan toch zulke
bedragen wilt uitgeven, gaan
mijn gedachten nog eerder uit
naar nieuwbouw," aldus de
wethouder.
Hij wijst er ook op dat de voor
stellen die nu ter tafel liggen
nog geen sluitende garantie
bieden tegen toekomstige wa
teroverlast bij buien als die van
19 september. Daarmee corri
geert hij de uitspraken van
ambtenaar van gemeentewer-i
ken L.C. Heyboer, dié dat
woensdag tijdens de commis^vi
sievergadering wel beweerde.*'.-!
Goudriaan: „Dit pakket zal de,j-
kans óp schade verminderen,"^.^
maar niet tot! nul terugbrengen. •-
Kijkend naar hét rendementr-3(g
van dergelijke grote investering
gen zoek Ik het liever in klein- -
schallge maatregelen die dé
scherpe kanten van het prof'-'**
bleem afhalen." r .-m
Hij denkt daarbij aan het plaat-y
'sen van vloedschotten in geval
van calamiteit, een gebruik dat^;.'
naar zijn mening ten onrechte
in onbruik Is geraakt; Gbudri-i;
aan: „Doordat er lange tijd niéts'
van zuiké buien waren, zijn
wat verwend geraakt en zijn-.-H-.;
die schotten de open haard in;
gegaan. Van mij mogen ze
weer van stal gehaald worden,
Nogmaals: van dégemeente
zijn geen pasklare oplossingen;
voor, dit probleem te verwach-
ten, want. die zijn ér niet. Aan
dit soort natuurrampen doé Je; j
niéts. Wij gaan niet over het'
weer."
Goudriaan acht de gemeente^
dan ook op geen enkele ma- y
nier aansprakelijk voor door de
bewoners van de getroffen ge^
bieden geléden schade. Als er s
schade vergóed gaat worden
zal het komen van het rampen-c!
fonds in Den Haag, waar de iü/ó
gemeente een aanvraag heeftéa
lopen! Goudriaan: „De buien
waren een rampje voor de tób
Vlaardingse samenleving,
daarom is ons veizoek redelijlca
Een simpel nee zal ik nietac-:
cepteren. Desnoods trek ik de
verantwoordelijke bewfndslie- té
den aan hun Jasje." - ai
VLAARDINGEN „Dat zegt
toch wat.over Vlaardingen. In
korte tijd twee Vlaardingse
musea, dié heropenen en ver-
nieuwen. En dat in 1987, in een
i tijdvan smalle beurzen", con-
stateerde burgemeester
A.A.J.M. van Lier gistermiddag
tevreden, doelend op de her
opening van streekmuseum
i Jan Anderson (een maand ge-
i dedenjéh hét Visserijmuseum,
t. De burgemeester zei dit bij de
Ingebruikneming van de nieu-
l we vleugel van het Visserljmu-
seum In Vlaardingen, een uit
breiding van een half miljoen
gulden, die voor het grootste
deel Is, betaald door het be-
drijfsleven, particulieren en
particuliere organisaties.
Mr. G.A. Wagner, lid van het
comité van aanbevéllng, droeg
de nieuwe vleugel over aan dr.
Ir. L.H. Ruiter, voorzitter van
dé stichting Visserijmuseum.;,
„Ik denk", meende Wagner;1
„dat het Visserijmuseum met
zijn onmiskenbaar romantische
en nostalgische aspecten juist
nu belangrijk Is, omdat de gro
te problemen van de bedrijfs
tak niet tot verwaarlozing en
onnodige afbraak mogen lei-
y den." De Ruiter kondigde In
zijn toespraak de oprichting
van een vereniging van vrien
den van het Visserijmuseum
aan. HIJ opende de deur van
de nieuwe vleugel voor de ge-
nodigden door aan een stoom-
fluit te trekken.
De nieuwe vleugel is gebouwd
op de voormalige achterplaats
van hét museum. Op dé bega-
ne grond worden ambachten y v
en industrieën, die met de vis-:
serij verband houden.;in beeld w
gebracht. Dat gebéurt aian de,a^
hand van foto's; nagebouwde;
werkplaatsen (dróge kuiperij,
mandenmakerij, zeilmakerij en
boetschuur) en voorwerpen;
Op de. vlde staat .een diorama^ j^
een 'kljkdoós' vari;6,2 bij l,2, .h
meter mét de Vlaardingse Ou
de Haven tussen Schiedamse-
dijk en Dayer. Op een schaal y;
van 1:150 Is de situatie op .11
Juni 1870 nagebouwd: een dag
waarop bij vijf werven zes log-
gers te water werden gelaten.
De nieuwe vleugel is een ge
schenk van een speciaal voor 5 s;
dit doel gevormde stichting ter
gelegenheid van het 25-jarig
bestaan van het museum. Het
museum was bij de opening v
gevestigd In het Reedershuys
aan dé Westhavenkade, een 2Af
pand'dat. thans-éen muziekmu-
seum huisvest. In 1971 ver-,
huisde het museum naar het i£i-
huidige Onderkomen, eveneens
aan de Westhavenkade. Eind
1985 begon de stichting met
haar financiële actie. Voorzlttef)",
A. van Dorp: „De.giften vari- ij„-
éerden van het beroemde; pen- jt;
ningske van de weduwe tot .ïy y
werkelijk genereuze bedra- !*Qr>
gen." 1
VLAARDINGEN Een buurt
onderzoek in de Jan van Rooij-
straat en omgeving heeft nog
geen getuigen opgeleverd van
een tas|esroof, die daar
woensdagavond plaatsvond.
Op een brief van de politie met
een oproep aan getuigen om
zich te melden, heeft tot nu toe
nog niémand gereageerd, zo
meldt dé Vlaardingse politie/"
Bij de beroving kwam het
slachtoffer, een 70-Jarlge
Vlaardingse vrouw, ten val. Zij
werd opgenomen In het Holy-
fiekenhuis met naar Inmiddels
Is gebleken een gebroken „y
heup.
rt'.b
MAASSLUIS Aan het Van
der Heistpleln en In de omge-
ving te Maassluis Is in vier wo
ningen en een schuurtje Inge
broken. In één woning werd de
bewoonster wakker van het
gestommel van de inbreker/De
man nam schielijk de benen,
toen zij een kijkje kwam ne-
men. Uit deze woning werd
niets ontvreemd. Uit de andere/;
woningen verdwenen sieraden, j:
geld en videobanden en uit hetni
schuurtje verdween een flets.
in één geval bleef de inbraak,
beperkt tot een poging.
SCHIEDAM Wethouder mr
H. van Kleef (Onderwijs, Stads-'
.vernieuwing en Volkshulsves-/-
ting) overhandigt dinsdqg de
sleutel aan de bewoners van
de eerste premie A koopwo
ning In de Gordonstraat in V:,.
SchIedamTWest..De koopwo
ningen zijn tussen de sociale
woningbouw In gebouwd.
Op de plaats, waar eerder ver-
ouderdé huizen stonden, wer
den twee bouwblokken neer- -
gezet'met daarin zes en acht
huizen. BIJ het ontwerp, van ar
chitecten maatschap ir Wil
lem-Jan Droog en Ton Poot. is
gestreefd om de hulzen zó
energie-zuinig mogelijk te ma
ken. Het dak, spouwmuren en -
de vloeren werden extra geïso-"
leerd. Alle huizen zijn verder
voorzien van inbraakpreventie
hang- en sluitwerk.
De eerste sleutel van het eerst
gereedgekomen huis van dé y:
veertien neergezette woningen
wordt om,15 uur aan de trotse
bewoners overhandigd. Daarna'
is ér met ambtenaren en.bewo
ners een feéstje in de Noord-
molen, Noordvest 38; lp?
