Rustig met de VUT, zei directeur bij jubileum
\%artïmgers
b<
Sloop Het Centrum laat gat
na, letterlijk en figuurlijk
Jan Bulva: De zaak is toch niet zo eenvoudig
Wasserette
Biljart
Ontslagen VOB'er Van der Ven: 'Misschien is er nog wel een baas die nog drie jaartjes werk heeft voor een 57-jarige vakman'
Bewoners rond
L Costerstraat
parkeerruimte a.u.b.
Gemaskerde Pa
lestijnen verras
ten in Nablus de-
legatlelaider John
Ranshuijsen
l hem een
te te
Door Wessel Penning
SCHIEDAM Het zal je maar
gebeuren. Veertig jaar in dienst bij een
zelfde bedrijf en dan op een dag plotse
ling horen, dat er zeer binnenkort geen
werk meer voor je is. Dat overkwam de
ze week de Schiedammmer M. van der
Ven, werknemer bij de reparatiewed
Vlaardingen Oost Bedrijven (VOB). Af
gelopen maandag hoorde hij met
nog 430 collega's dat de werf failliet
is. Het merendeel van de werknemers
kon direct naar huis.
Van der Ven (57) kan nog even
blijven. Nog even. Want over een week
of zes zit het werk dat nog gedaan moet
SCHIEDAM - In thea
ter De Teerstoof speelt het to
neelgezelschap United Sweat
vanavond vanaf 20.30 uur het
tweeluik 'Wasserette Biljart'
van Mars'na Norman.
In Wasserette ontmoe
ten twee totaal verschillende
vrouwen elkaar in een wassa
lon in New York. In het café
naast de wasserette speelt het
stuk. Biljart zich af. Shooter,
een succesvolle dlsc-jockey,
bezoekt de bareigenaar Willie,
de oude biljartvriend van zijn
overleden vader. Shooter heeft
succes, geld en een vrouw. Wil
lie heeft het leven al achter
zich, maar kan in tegenstelling
tot Shooter wel biljarten.
Een kaartje voor dit
tweeluik kost ƒ12,50, CJP- en
Pas 65-houders betalen ƒ10.
worden ér ook op. Voor zijn afdeling
hij is machinebankwerker in de Anker
en Kettingenfabriek van de werf is
nog we! werk. „En dat hebben we altijd
voldoende gehad. We hebben nooit ver
lies gedraaid. Maar ja, we zijn meege
sleept in de algemene malaise van VOB,
dus zijn wij nu ook failliet," zegt Van der
Ven spijtig.
Pas sinds 1982 is de afdeling van
de Schiedammer een onderdeel van
Vlaardingen Oost Bedrijven. Daarvoor
heette zijn werkgever nog gewoon de
Anker- en Kettingenfabriek Schiedam
(AKS), en was het bedrijf gevestigd op
de Buitenhavenweg in Schiedam. VOB
nam zes jaar geleden het bedrijf over.
De ankerfabriek kreeg een nieuwe vesti
ging op het terrein van de grote repara
tiewerf aan de Vlaardingse Vulcaanweg.
Van der Ven ging mee. „Ik had geen
keus," weet hij nog. „Het was ontslag
nemen of meegaan." Uiteindelijk kreeg
Van der Ven het ook bij VOB goed naar
z'n zin. „Hoewel het op een groot be
drijf toch altijd minder gezellig is dan op
een kleiner bedrijfje.".
Dat grote bedrijf VOB ging
maandag failliet. Het betekende het ont
slag van Van der Ven, die daar niet be
paald op gerekend had. „Ik heb er het
hele weekend eigenlijk niet aan ge
dacht. Maandagmorgen op de werf
hoorde ik dat alle werknemers om tien
uur. in de kantine moesten komen. Er
gingen al geruchten dat h9t fout zat,"
vertelt hij. in de kantine deelde de di
rectie mee dat het inderdaad afgelopen
was. Van der Ven: „Toen werd het even
heel stil."
Want het faillissement en de
daaraan gekoppelde ontslagen kwamen
toch als een verrassing. Vooral voor
Van der Ven, die drie weken geleden
nog zijn veertigjarig jubileum bij de An
ker- en Kettingenfabriek vierde. Hij ont
ving toen uit handen van de Vlaardingse
burgemeester Van Lier een zilveren ko
ninklijke onderscheiding. En tijdens die
bijeenkomst sprak VOB-directeur Blok
geruststellende woorden. Van der Ven:
„Hij vroeg hoe oud ik precies was, en
zei dat ik tot m'n zestigste nog wel in
dienst kon blijven bij VOB. Ik dacht toen
dat is mooi, dan kan ik over drie jaar zo
de VUT in. Ja, als ze dat tegen je zeg
gen, dan geloof je dat toch." De Schie
dammer lacht er cynisch om. „Toch
moet de directie toen ai geweten heb
ben dat het fout zat," weet hij. Maar
verwijten wil hij toch niet maken. „Ik
weet zeker: dat men van alles gedaan
heeft om de boel nog te redden. Hoewel
wij als werknemers nooit veel hoorden
over wat er speelde. Wat er loos was
vertelden ze niet."
Ondanks dat heeft Van der Ven
toch altijd met plezier gewerkt. Van z'n
zeventiende bij de fabriek in Schiedam
tot z'n zevenvijftigste, als voorman op
de Anker- en Kettingenfabriek van VOB.
„Nooit heb ik een ochtend gehad dat ik
geen zin had om naar m'n werk te gaan.
Iedere morgen ging ik op de fiets, weer
of geen weer," vertelt hij. En lachend
verhaalt hij over de lol die hij heeft ge
had in die veertig jaar In de fabriek. Van
der Ven: „Onder elkaar was het meestal
wel gezellig. Soms haalden we op het
eind van de dag bij een melkboer wat
pilsjes. En de baas maar zoeken naar
ons."
„Ja," gaat hij dan door. „Het zal
een aardige omschakeling zijn. Ik zit nu
in die sleur van het werk, en over een
week of zes ben ik opeens iedere dag
thuis. Dat zai toch even moeilijk zijn.
Maar daar kom ik wel weer overheen,"
zegt Van der Ven dan toch wat opge
wekter. „Ik ga werk zoeken. Op de fiets
rijd ik gewoon een paar metaalbedrijven
in Schiedam en Vlaardingen af. Mis
schien is er nog wel een baas, die nog
drie jaartjes werk heeft voor een 57-jari-
ge vakman." Voorlopig wordt hij
dank zij zijn veertigjarig dienstverband
nog tot februari uitbetaald. Tijd ge
noeg dus om te solliciteren. Maar hij
begrijpt dat zijn kansen op nieuw werk
tamelijk gering zijn. Een werkgever zal
waarschijnlijk liever een jongere, goed
kopere metaalbewerker aannemen.
Van der Ven moet dus echt reke
ning gaan houden met werkloosheid.
Bang om zich te gaan vervelen is hij ze
ker niet. Dat is ook niet echt nodig,
VOB-werknamer
M. van der Ven
werd vorige
week ontslagen:
„Het kwam als
een volslagen
verrassing."
want de Schiedammer heeft genoeg
hobbies. Zo traint hij op doordeweekse
avonden de laagste seniorenelftallen en
een dameselftal van de Schiedamse
voetbalclub HBSS. En gedurende zeven
maanden per jaar zit hij met zijn vrouw
ieder weekeinde „op de camping in
Nieuwe Tonge". Daar heeft Van der,Ven
een caravan en een tuintje, waaraan al
tijd we! wat te doen zou zijn. „Nee,
maak je over mij maar niet ongerust. Ik
vermaak me wel hoor," denkt hij.
Zijn vrouw, tot dan toe nauwe
lijks bij het gesprek betrokken: „Toch
zal het heel vreemd zijn, ais je gewoon
thuis bent. Je kunt maar beter werk
hebben." Van der Ven haalt zijn schou
ders op. „Ik wacht maar af. Ik zie wel."
SCHIEDAM De bewoners van
de straten in de omgeving van de Lau
rens Costerstraat vinden, dat er meer
parkeerruimte moet komen in hun
buurt. Zij vinden dat er nu in het plan
van de gemeente voor de inrichting van<
hun woonomgeving, te weinig parkeer
plaatsen zijn ingetekend. De gemeente
gaat binnenkort nachtelijke tellingen
houden om duidelijkheid te krijgen over
de bewering van de bewoners, dat de
aangehouden parkeernorm van 0,8 auto
per woning te laag is.
Ongeveer 35 bewoners van de
bestaande huizen hebben zich deze
week in het Stadskantoor over de ver
schillende plannetjes in hun-buurt uitge
sproken. Tevreden toonde men zich
over het groengebiedje 'Land van Ris'
en het nieuwe plein tussen Marconis
traat en Laurens Costerstraat. Met na
me het aanbrengen van een behoorlijke
groenstrook in de buurt werd op prijs
gesteld. Ook vond men de verdere plan
nen voor de Laurens Costerstraat, Kep-
plerstraat, Copernicusstraat en -plein,
Archimedesstraat, Simon Stevinstraat
en Christiaan Huygensstraat heel aar
dig.
Op twee onderdelen hadden ver
schillende bewoners kritiek. Behalve op
het geringe aantal parkeerplaatsen had
den met name de bewoners van de Si
mon Stevinstraat en de Archimedes
straat aanmerkingen op de afwatering.
Zij vrezen dat hun achtertuinen onder
water komen te staan als er geen bete
re drainagevoorziening komt dan nu is
voorgesteld. Hun tuinen liggen aanzien
lijk lager dan het straatoppervlak in het
nieuwbouwbuurtje.
De gemeente zal de voorgestelde
maatregelen nu nader gaan bekijken.
De vraag is of er voldoende ruimte be
schikbaar is om het aantal parkeer
plaatsen uit te breiden. Aan de ruime
opzet van de groenstrook wil de ge
meente liever niets veranderen. Ook de
toekomstige bewoners van de nieuw
bouw worden nog aangeschreven om
op de plannen te reageren. Binnenkort
krijgen de bewoners bij het verslag van
de informatieavond ook de uiteindelijke
voorstellen toegestuurd.
Ze gaf toe dat er toch een politie- De gearresteerde komt niet
Een delegatie van Vlaardingers be
zoekt op uitnodiging van de Neder
lands-Palestijnse Kring thans Israël.
De Kring hoopt zo meer begrip te krij
gen vor de situatie van de Palestijnen
onder Israëlische bezetting. Onder de
Vlaardingers bevinden zich enkele
raadsleden die op persoonlijke titel de
reis maken. Het zijn J. Ranshuijsen
van de PvdA, R. Poppe van de SP, J.
Bulva van de WD, A. Ranshuijsen-
Hoogenboom van de Onafhankelijk
D66 en J. Vons van de PSP/CPN/PPR.
Verder maakt opbouwwerker G. Her
ders deel uit van dëgroep namens de
SISO, T. Jansen als arts en J. van
Hooijdoinck namens het organiserend
comité. Van de Palestijnse Arbeiders
vereniging zijn J. Abu Hunein en A.
Ghazal mee. Fotograaf E. Eggermont
en P. Braat maken de reis mee om
materiaal te verzamelen voor een ten
toonstelling, die de Kring later in het
jaar in de Grote Kerk organiseert. Ver-
slaggever Ad Hoogerwerf en fotograaf
Roel Dijkstra reizen voor Het Vrije
Volk mee en doen dagelijks verslag.
Door Ad Hoogerwerf
JERUSALEM De laatste dag
van de week heeft de Vlaardingse dele
gatie uiteindelijk toch gesproken met ie
mand die het Israëlische weerwoord op
de bezettingspraktijken uiteen mocht
zetten. De woordvoerster was geen over
heidspersoon die betrokken is bij het in
stand houden van de Israëlische aanwe
zigheid in de Gazastrook en de West-
bank. Miryam Shomrat is als deputy di
rector vooral betrokken bij contacten
met Europa en met Nederland in het bij
zonder. „U had eerder contact met ons
moeten opnemen, dan had ik iets kun
nen regelen," luidde het excuus. Het te
lefoontje had gepleegd moeten worden
door kwartiermaker Jef van Hooijdonck,
die al drie weken in het land is. Hij was
ervan uitgegaan dat woordvoerder J.
Ranshuijsen die taak op zich had geno
men. Ranshuijsen heeft de hele week
moeten bellen om het een en ander
recht te zetten. Over het voornemen om
Perez zelf te spreken werd wijselijk geen
woord meer gerept.
Shomrat heeft vervolgens gepro
beerd het Israëlische standpunt duidelijk
te maken. Haar verhaal stuitte op veel
onbegrip bij de Vlaardingers, die zich de
hele week hebben laten informeren door
Palestijnen. De emoties die het zien van
een militaire onderdrukking bij de politici
en andere delegatieleden heeft los ge
maakt, konden door haar betoog niet
meer worden uitgewist. Alleen de WD-
er Jan Bulva kon zich 'de angst van de
meeste Israëliërs voorstellen. „We zijn
het er allemaal over eens: die bezetting
is niet goed. Het veroorzaakt veel leed.
Er moet een oplossing worden gevon-
den. Maar wat gebeurt er als die getrain
de PLO-strijders uit Tunesië terugkeren?
Nee, de zaak is toch ingewikkelder dan
het lijkt. Het is niet zo eenvoudig."
Shomrat wees de delegatie vooral
op het veiligheidsvraagstuk, het hete
hangijzer in het conflict. Ze gaf een korte
beschrijving van de noodzaak om de
Westbank te behouden. Shomrat: „Het
Israel binnen de grenzen van '67 bestaat
vooral uit laagland. Zonder radarposten
op de bergen kunnen we de troepenbe
wegingen van bijvoorbeeld Irak niet zien.
Irak heeft een miljoen soldaten met oor
logservaring. Ze hebben altijd mee ge
daan in de oorlogen tegen Israel. De af
stand is klein: tanks kunnen binnen vier
entwintig uur aan Onze grens staan.
Spionagesatelieten hebben we niet. Die
zijn te duur. En ik verzeker u, we ontvan
gen pertinent geen informatie van de mi
litaire satelieten van de VS. Die bergen
kunnen slechts op een paar gemakkelij
ke verdedigbare plaatsen worden door
kruist. Ook daarom moeten we Judea en
Samaria behouden. En heeft de PLO
haar extreme fracties niet in de hand,
dan kunnen we constant mobiliseren. Ze
zullen bijna 70 percent van onze bevol
king en 80 percent van onze industrie
onder zich weten. Want wie de bergen
bezit heeft de kustvlakte in zijn macht."
En over het psychische effect van
fysieke aanwezigheid op strategische
punten zei ze: „De vijand moet kunnen
zien dat we sterk staan. In de Iran-Irak
oorlog heb je het gevolg van onderschat
ting gezien. Irak verkeek zich op de
sterkte van Iran, met een gruwelijke
strijd als gevolg."
ke oplossing nodig is. „I would love to
tell you the solution," zei ze, „maar ik
weet het niet." Over de ?tatus van het
gebied moet volgens haar worden on
derhandeld met de Palestijnen. De vraag
is met welke. „Als Egypte en Jordanië na
het sluiten van de vrede met onze zuid
erburen de Camp David-akkoorden had
den uitgewerkt, dan hadden de bezette
gebieden nu al een andere status gehad.
Als de Palestijnen op de Westbank niet
de gematigde woordvoerders hadden
vermoord die met ons wilden praten
over zelfbestuur, dan was de opstand
niet nodig geweest. We zoeken nog altijd
de gesprekspartners onder de plaatselij
ke bevolking zelf. Uiteraard praten we
niet met de PLO, waarin, ondanks de
tactiek om te zeggen akkoord te gaan
met een deling van het gebied, nog altijd
door kopstukken wordt gesproken over
gewapende strijd naast het voeren van
politieke gesprekken, Is het niet over tien
jaar, dat ze aanvallen, dan wel over hon
derd jaar. Ze hebben een lange adem.
Kijk naar de kruisvaarderstijd."
Enkele delegatieleden brachten
de ellende en harde straffen in de gebie
den ter sprake. De vele schendingen van
de mensenrechten. Volgens Shomrat
wordt er niet geschoten om te doden,
mits een soldaat in het nauw zit en zijn
leven in gevaar is. Als er slachtoffers val
len ligt dat aan ouders, die de kinderen
niet van de straat houden. Als soldaten
niet volgens de voorschriften handelen,
worden ze berecht. Dat is meerdere ma
len voorgekomen. Wanneer er jongens
worden vastgehouden zonder proces,
dan is dat een preventieve straf, zegt ze.
voor de
rechter, omdat anders de bronnen moe
ten worden prijsgegeven, die de PLO
aanhanger heeft verraden. Toen Remi
Poppe doordramde over onmenselijke
praktijken, riep Shomrat geïrriteerd uit:
„Wat denkt u? Dat we een bezetter zon
der moraal zijn?"
Het idee van Bulva om toch de
gebieden te ontruimen om vervolgens de
veiligheid te laten garanderen door de
grootmachten slaat bij de Israëlische
overheid niet aan. Shomrat wees erop,
dat in de eerder gevoerde oorlogen niet
op internationale garanties kon worden
gerekend. „Daar hebben we van ge
leerd. We voeren onze oorlogen zelf. Er
hoeft hier geen vreemde soldaat te vech-
,en' Over de wereldopinie was ze kort.
„U kunt onze angst niet begrijpen. Wat
•is belangrijker, de wereldopinie of onze
veiligheid? De vraag was het gezel
schap duidelijk. De grootste critici voeg
de ze er aan toe, zijn de Israëliërs zelf.
Een Sjeroet, de gebruikelijke ne-
genpersoons taxi in Israel, bracht het ge
zelschap 's middags naar Ramallah, een
plaats op de Westbank, even buiten Je
rusalem. De rit voerde langs de vele bui
tenwijken van de, voor drie godsdien
sten, heilige stad. Op de route door het
dorre, ietwat bruine, droge heuvelland
schap, werden ook de schitterende ge
bouwen gepasseerd van de welgestelde
Arabieren. De rijken ontvangen meestal
geld van in het buitenland werkende fa
milies. Ramallah had iets van een uitge
storven spookstad, zo verlaten lagen de
straten erbij. Sluitingstijd betekent hier
dat echt alles is afgesloten. Alleen een
PLO-vlaggetje in de telefoondraden
maakte het straatbeeld iets vrolijker. Een
militair ligt uitgestrekt in de zon op het
dak van een gebouw. De groep brengt
een bezoek aan Al-Haq, een niet-politiek
onderzoeksbureau dat de schendingen
van de mensenrechten in kaart brengt.
Een van de medewerkers, de Nederland
se socioloog Joost Hilterman, heeft er in
de afgelopen jaren rapporten vol ge
schreven. Van martelingen tot landcon-
fiscaties.
Eenmaal terug in het hotel was er
een ontmoeting met de Palestijnse jour
nalist Saman Khoury, correspondent
voor AFP en lid van het bestuur van de
Arabische journalistenbond. Zijn verhaal
was even kort als triest. Het werken als
Palestijnse journalist wordt vrijwel onmo
gelijk gemaakt door de censor, die in de
strijd tegen de Intifata weinig toelaat.
Niet dat het beperken van de vrijheid
van meningsuiting iets uitmaakt. „Het
nieuws lezen we toch wel via Israëlische
kranten, de radio en illegaal gedrukte en
verspreide tabloids (kleine krantjes-
A.H.)," aldus Khoury.
De Joden beschouwen het natio
nalistische streven van Palestijnen naar
een eigen stuk grond, als een kwestie
van zij of wij. Een derde staat zal Israel
omwille van de veiligheid niet toestaan,
meende Shomrat. Wat Israel volgens
Shomrat de Palestijnen biedt is gelijke
politieke rechten. En daar moeten ze
maar genoegen mee nemen.
De Broersvest in vervlogen dagen, met in het midden Café Het Centrum, links lijn 8.
Door Han van der Horst
SCHiEDAM Broersvest, don
derdagochtend, half twaalf. Oudere he
ren bleven een ogenblik stilstaan en ke
ken plechtig toe. De slopers waren nu
echt serieus bezig met het al jarenlang
scheefhangende café Het Centrum. Hé:
dak was al verdwenen en zo nu en dar
vloog wormstekig timmerhout door de
al eerder kapot geslagen ramen. Een
zeer vertrouwd stukje binnenstad ging
roemloos ten onder. Het was geen re
den tot rouw, maar wel tot een korte
mijmering over de breekbaarheid van
het bestaan. En dat deden die oudere
heren. Het waren oer- en oerechte
Schiedammers. Dat kon je aan hun ver
weerde hoofden zien.
Het voortbestaan van café Het
Centrum had zich in de jaren zeventig
en tachtig een grote mate van vanzelf
sprekendheid verworven. Terwijl er
steeds minder van de oorspronkelijke
Broersvest overbleef, terwijl aan alle
kanten nieuwbouw het vertrouwde ver
ving, bleef dat oude kroegje daar in die
put overeind als herinnering aan hoe
Schiedam eens was. En nu zijn dan tóch
de slopers gekomen.
Het meest opvallende aan café
Het Centrum was de trap naar beneden
die de merendeels oudere stamgasten
dagelijks af moesten. Het pand stond
een stuk lager dan de rest van de be
bouwing. En dat Is al bijna zestig jaar
zo.
Het straatniveau van de Broers
vest is omhooggebracht, toen de ge
meente van de landelijke Rotterdamse-
dijk een brede verkeersbaan maakte.
De Broersvest -- tot dan toe een soort
plantsoen werd meteen maar mee
uitgeroepen tot grotestadsboulevard.
Het eerste stuk zo tussen de Korte
Singelstraat en de Koemarkt kwam
op dezelfde hoogte als de dijk.
De bebouwing verdween in een
soort put. Alleen de exploitanten van
het nog steeds bestaande café-restau
rant De Amstelbron deden daar wat
aan. Zij lieten hun hele pand omhoogvij-
zelen, wat voor die tijd een spectaculair
stukje ingenieurswerk was. De halve
stad kwam naar het wonder kijken.
Zo bleef café Het Centrum ach
ter in een put. Voorbij de Passage was
tot in de jaren vijftig nog zo'n put, waar
een rijtje huisjes stond, dat iedereen
kende. Want vlak daarvoor was een hal
te, die de meeste Schiedamse autobus
sen moesten passeren. Bovendien had
je er het beginpunt van de lijnen naar
Vlaardingen. Daar wachtten dus dage
lijks honderden met uitzicht op de put
en het pand van bode Stokhof. Aan het
bovenraam precies op de hoogte van
de nieuwe straat zat altijd een dikke
oude man die nauwelijks bewoog en dat
beeld staat duizenden echte Schiedam
mers voor altijd in het geheugen gegrift.
Eind jaren vijftig maakte deze
put plaats voor het flatgebouw waarin
nu die wasmachinezaak gevestigd is. Zo
bleef alleen café Het Centrum over als
herinnering aan het oude straatniveau.
Het was een kroeg die iedereen
kende, maar die weinigen bezochten.
Want Het Centrum werd bezocht door
een kleine groep echte oude, door-en
door Schiedammers. Tot het laatst
heerste er echt de sfeer van de oor
spronkelijke jeneverstad. Om in dat mi
lieu te worden toegelaten, moet je een
zwaar toelatingsexamen doen, En het
was weinigen gegeven daarvoor te sla
gen. Dat merkten zo rond 1970 een
aantai dissidenten van café Het Sterre
tje aan de overkant.
Het Sterretje ademde toen een
heel andere sfeer dan tegenwoordig. Nu
trekt het een publiek van ambitieuze
jongeren die iets willen maken van hun
leven zonder meteen de yup uit te han
gen. Toen was het meer een zaak voor
mensen die zich verwant voelden aan
de revolutionaire geest van de jaren
zestig. Het waren mensen met een vaag
artistieke inslag die althans in hun vrije
tijd graag de bohemien uithingen. Het
was een plek voor spijkerbroeken, cor
duroy en radicale maatschappijkritiek.
De inrichting van het café was
daarbij aangepast. Sinds 1890 was'er
eigenlijk niks meer veranderd en er kon
geen blind paard schade doen. Het per
soneel gaf nu en dan blijk van verach
ting voor dit pseudo-revolutionaire pu
bliek, tot wie overigens schrijver dezès
nadrukkelijk behoorde. Daar kwam ru
zie van en een aantal stamgasten be
sloot om dan maar Het Centrum tot ver
zamelpunt van de Schiedamse onvrede
te maken. Bijkomend voordeel: een gro
te pils kostte er slechts vijftig cents.
O, we werden best bediend. We
mochten rustig aan de tafeltjes in het
ruime café plaats nemen. Maar de
stamgasten keken ons bevreemd aan.
En dat hielden ze consequent vol. Te
gen zoveel gemoedsrust konden de dis
sidenten van Het Sterretje niet op. En
zo behaalden de echte oude Schiedam
mers een totale overwinning: we moch
ten dan wel studeren, voor dit examen
waren wij gezakt.
Zo bleef café Het Centrum door
de stormpjes van de tijd In Schiedam
zichzelf.
Tot tóch de sloper kwam.
Als iets in de binnenstad letterlijk
en figuurlijk een gat achterlaat, dan is
dat deze kroeg. Want Je kunt van Het
Centrum zeggen wat je wilt, het was en
bleef een wereldzaak!
