Buurthui swerkers Nieuwland
kraken beleid van gemeente
Tange? Wie is dat? Ohf die lui op die bakfiets.'
Heerl i jk frisch zijn d ie slaapkamers!
Kunstenaar Jacques Tange denkt nog lang niet aan roem
Het Vrije Volk SCHIEDAM
De bruiloft kon
toch doorgaan
SaÖïtWffifSS
GAB denkt niet
aan apart
plan voor
woonwagen
bewoners
Forumavond voor
en door vrouwen
Modellen-
wedstrijd
Bijenkorf
VAGINA 10
«s
ZATERDAG 5 AUGUSTUS 1989
SCHIEDAM De droom van
de medewerkers van Buurthuis
Nieuwland: een volledig nieuwe
accommodatie, waar alle activitei
ten onderdak kunnen vinden.
Voor peuters en kleuters, jongeren
en migranten-vrouwen, om maar
enkele groepen te noemen. Een
pand waar je mensen van O tot
100 jaar op kunt vangen. Een
nieuw, fris ogend en uitnodigend
gebouw, waarvan de ruimten zijn
aangepast aan het gebruik dat er
van gemaakt zal worden.
Het zal voorlopig een mooie
droom blijven. Onlangs besloot het
college van burgemeester en wet
houders dat de huidige situatie
voorlopig gehandhaafd blijft.. Dat
betekent dat het sociaal-cultureel
werk in Nieuwland verspreid
blijft over drie locaties. Het buurt
huis zelf is gehuisvest aan de Al-
bardastraat, het jongerencentrum
Aladdin in de voormalige Masten-
broekschool aan de Meesterstraat
en de peuterspeelzaal in de voor
malige Mastenbroek-kleuterschool
(en verhuist, als het aan heipcolle-
ge ligt, zo snel mogelijk naar open
bare Basisschool Het Startblok).
Even was er sprake van dat ook
het buurthuis naar de Van Masten-
Nieuwbouw op lange baan geschoven; sociaal-cultureel wijkwerk verspreid over drie locaties
broek-school zou verhuizen. De ge
meente had het idee geopperd en
omdat er weinig hoop op nieuw
bouw was ging het buurthuis in
principe akkoord. Er werd een
plan gemaakt om de school voor
sociaal-cultureel werk te verbou
wen, maar dat viel naar de zin
van het stadhuis toch te duur uit.
De dienst Cultuur, Sport en Jeugd
(CSJ) zette fors het mes in diverse
onderdelen, waarna het buurthuis
een veto uitsprak. En zo bleef alles
bij het oude.
Wethouder Luub Hafkamp er
kent dat het buurthuis te klein is
en dat de ruimten eigenlijk onge
schikt zijn voor de huidige activi
teiten. De situatie is niet bepaald
ideaal, maar, zo stelt hij, de pols
stok van de gemeente reikt nu een
maal niet verder op dit moment.
Pas op termijn is er financiële
ruimte voor nieuwbouw. En dat is
een toezegging die ook lang niet ie
dereen krijgt in deze tijd, aldus de
wethouder.
Hoewel de verwachtingen bij
het buurthuis niet hoog gespannen
waren, overheerst toch teleurstel
ling. „Dat we nieuwbouw krijgen
horen we ook al vijf jaar," zegt
buurthuis-coördinator Marcelle
Jansen. „Maar het blijft allemaal
in het vage. Tot concrete plannen
komt het niet." Dat er geen geld
zou zijn noemen de buurthuiswer
kers een dooddoener. Jansen: „Het
is natuurlijk een kwestie van de
prioriteiten die je stelt. De beslis
singen worden op boekhoudkundi
ge gronden genomen, de inhoude
lijke discussie ontbreekt."
In Nieuwland spelen diverse
problemen. Het is een grote, lang
gerekte wijk met veel minder-
draagkrachtigen en vrijwel geen
middengroepen. De infrastructuur
is achtergebleven, de groenvoorzie
ningen zijn onvoldoende en on
danks de stadsvernieuwing dreigt
op sommige plaatsen verpaupe
ring, niet in de laatste plaats door
vandalisme. De bevolkingsopbouw
is onevenwichtig. De wijk is sterk
vergrijsd, daarnaast wonen er veel
migranten en komen steeds meer
randgroepjongeren in Nieuwland
wonen.
„Ook het college heeft er de
mond vol van dat de situatie hier
zo moeilijk is," zegt Harry SchS-
fer, waarnemend voorzitter van de
Stichting Buurthuis Nieuwland.
„Maar het ontbreekt aan een visie:
hoe kun je vanuit het sociaal-cultu
reel werk die problemen aanpak
ken? Het zal duidelijk zijn dat het
niet gaat vanuit drie panden, die
in een staat variëren van niet-ide-
aal tot ronduit krakkemikkig. Dat
werkt ook niet stimulerend op de
bezoekers, het verhoogt de drem
pel. Daarbij zitje nu met drie keer
beheerskosten."
Als voorbeeld noemt Schafer de
peuterspeelzaal. Op het moment
dat die weer terugkomt in het
buurthuis zelf, komen ook de ou
ders weer over de vloer. Op dezelf
de manier zou het buurthuis de
nuttige functie kunnen vervullen
•om randgroepjongeren na verloop
van tijd weer met andere groepen
in contact te brengen. Aladdin
heeft in de afgelopen zes jaar een
stedelijke functie gekregen waar
het gaat om het opvangen van deze
groep, nadat ze elders steeds meer
geweerd werden.
Nadat eerder twee opeenvolgen
de jongerenwerkers overspannen
raakten is deze post door bezuini
gingen nu al weer geruime tijd va
cant. Slecht beleid, betoogt Jansen.
„Goede opvang en begeleiding is
de enige oplossing, daar moeten ei
genlijk twee mensen op gezet wor
den. Het is ondoordacht bezuini
gen, want als je deze groep in de
kou laat staan draai je zelf als ge
meente ook op voor de gevolgen
daarvan."
De kritiek geldt net zo goed de
extra bezuiniging van 73.000 gul
den die het club- en buurthuis
werk in Nieuwland moest opbren
gen, en de wijze waarop deze be
snoeiing is ingevuld. Schafer: „Be
spottelijk dat wij als probleemwijk
dit bedrag in ons eentje moesten
inleveren, en dan door twee part
time banen te schrappen. Door zo
op personeel te bezuinigen wordt
het sociaal-cultureel werk in feite
afjgebouwd."
Buurthuis De Haven en Ont
moetingscentrum West houden
deze week een zomerkamp in
Beilen. Het Vrije Volk houdt het
thuisfront dagelijks op de hoogte
van de belevenissen in Drente.
BEILEN En zo is waarschijn
lijk alles toch nog goed gekomen.
De gevreesde broers Dalton heb
ben het uiteindelijk toch verloren'
van de kinderen van het zomer
kamp. Sterke Maan, de zoon van
het opperhoofd van de Indianen,
moesten ze gistermorgen in het
bos wel vrijlaten. Niets stond dus
nog een bruiloft tussen Zonne
schijn, de dochter van Grootvoet,
en Sterke Maan in de weg.
Dat kwam waarschijnlijk ook
wel door iets anders. Want de
bruiloft zou worden gevolgd door
iets heel bijzonders: een heus
kampvuur. Tenminste als het weer
zou meewerken. Helaas zag het
daar gistermiddag nog niet hele
maal naar uit. Leidster Anneke:
„Er staat een te harde wind. Als
dat zo blijft komt-er geen kamp
vuur. Dat zou te gevaarlijk zijn
met al die( boerderijen in de omge
ving.' Maar wie -weet,' knapt het
weer nog "wél op." De geplande
barbecue ging in ieder geval wel
door. - t -• -
Leon (12) hoopte gistermiddag
nog vurig dat het kampvuur toch
door zou gaan. Het zou inderdaad
en mooie afsluiting van de kamp-
week zijn. „Best wel leuk hoor om
weer naar huis te gaan. Maar of ze
me daar missen weet ik niet," zegt
Leon.
Zijn jongere vriendje Manuel (9)
heeft helemaal nog geen zin om
naar huis te gaan. Hij heeft het
waarschijnlijk te goed naar z'n
zin. Manuel: „Wat ik 't leukste
vond? De dropping, dat was heel
laat. Pas om elf uur 's avonds. We
werden geblindoekt midden in het
bos neergezet. Daarna moesten we
met onze groep, drie jongens en
drie meisjes, de weg terug naar het
kamp zoeken. Dat lukte. Ja, wel
zonder blinddoek natuurlijk."
Voor vanmorgen stond verder
weinig op het programma. Leid
ster Anneke: „We hebben het te
druk met inpakken en schoonma
ken. Je kampeerboerderij moet
'natuurlijk schoon achter worden
gelaten." Vanmiddag rond een uur
of half drie worden de kinderen
en leiding terug verwacht bij Ont
moetingscentrum-West.
Door Bernadette Neelissen
SCHIEDAM Het huis van
Jacques Tange ademt een sfeer die
doet denken aan het de decadente
stijl van vroegere Engelse dandies.
Beneden rode veloursgordijnen,
zorgvuldig in elegante plooien ge
drapeerd, een antiek-achtige leren
zetel, Perzische tapijten, een bed
met klamboe op een podiumpje;
uit de boxen klinkt minimal-mu
sic: vier piano's spelen een compo
sitie van Simeon ten Holt. Boven
staat het pronkstuk van het huis:
een in 1919 gebouwde 'Perzina'-
vleugel, getooid met een vaas vol
dieprode rozen. Op de grond staan
rustend tegen de muren tientallen
typische Tange-pastels, veelkleurig
en ingelijst in goudgeschilderd
hout, uit dezelfde serie waarvan
een deel nu in café 't Paard geëx
poseerd hangt. „Een beetje Cha
gall, Matisse, Picasso, ach, ze zit
ten er allemaal-in^-z-egt-Tange,
De kunstenaar heeft zich voor
wijde broek met een flinterdun
krijtstreepje, een stralend wit
overhemd *met-% reedrrvlinderdasje
een zWartf V"£sl5è"'(ïnet' BofTogSKét-
ting enrall^aiggwarte^puntschoe-
nen. Een dum'bjntje kohl bp het
onderste ooglid als finishing touch.
„Negenentwintig," kondigt hij
aan. „Erg hè."
Liever praat hij over het succes
van zijn expositie, die nog tot en
met 25 augustus in 't Paard te zien
is. „Je kunt zeggen dat ik nu pas
een beetje erkenning krijg," vindt
Tange. „Dat is misschien niet eens
zo verwonderlijk, want dit is in
feite de eerste echte, consistente
serie werken die ik gemaakt heb.
Hiervoor heb ik wel een keer wat
grottekeningen gedaan, Lascaux-
achtig werk met paarden en stie
ren. Die serie is ook geëxposeerd,
maar niks verkocht, haha."
Jacques Tange werd geboren in
het Zeeuwse Vlissingen. Zijn vader
was kapitein op de sleepvaart
(Tange, licht spottend: „Verre rei
zen, weinig thuis") en zijn moeder
'deed iets met demente bejaarden'.
„Ik heb het dus niet van m'n ou
ders, dat kunstgedoe," zegt de kun
stenaar., „Ik ging in Vlissingen
naar de lagere en de middelbare
school, en op m'n veertiende kreeg
„Een beetje
Chagall, Ma
tisse, Picasso,
ach, ze zitten
er allemaal
in."
ik voor het eerst artistieke aspira
ties, dat weet ik nog heel goed."
Tange begon met het tekenen
van strips: „Stelde niks voor, ge
woon gekke mannetjes met bana-
neneuzen. Mijn laatste strips te
kende ik in mijn diensttijd, voor
de soldatenkrant. Echte vieze an-
ti-dienststrips, dat heeft me nog
een strafoverplaatsing naar Duits-'
land gekost." Na zijn diensttijd
ging Tange naar de kunstacademie
in Rotterdam. „In Zeeland heb je
niks op academisch niveau, dus ik
moest er wel weg. Maar ik mis de
zee nog steeds."Op de academie in
Rotterdam koos Tange voor teke
nen en schilderen. „Ik heb het
precies één jaar volgehouden.
Toen wilde ik weg, het was me
veel te schools. Iedereen liep zo
netjes in het gareel. Moet je je
voorstellen, moesten we met z'n
pllen fijn gaan tekenen in de die-
irentuin, zaten ze daar allemaal
braaf met schetsboekjes, kwam ik
aangekakt met mijn bakfiets met
zóóó'n doek bij me..." Hij lacht
weer. „Na Rotterdam ging ik naar
de Vrije Academie in Den Haag.
Daar heb ik mijn eerste abstracten
gemaakt. Ik schilderde toen met
mijn handen; ik zat altijd ónder,
ik leek wel een vlag." Tange zegt
zich op de Vrije Academie verder
ontwikkeld te hebben. „Ik heb al
les uitgeprobeerd, van fel realis
tisch tot heel abstract. Ik ben gro
ter gaan werken, deed geen con
cessies meer."
„Ik hield enorm van 'de kunste-
naarsromantiek', je kent dat wel,
geen cent te makken, het harde le
ven, en toch gewoon schilderen.
In Rotterdam heb ik op het Noor
dereiland gewoond, in een kraak
pand zonder kranen. Als je daar
water wilde hebben draaide je ge
woon de hoofdkraan open en dan
spoot het water zó uit de muur.
Maar ja, je wordt wat ouder. Ik
betrap me er nu soms op dat ik in
sommige dingen een ontzettende
burgertrut ben." Over zijn 'rijzen
de ster'-imago in Schiedam: „Ja,
daar ben ik best wel een beetje
trots op. Vroeger wisten ze in de
Schiedamse kunstkringen niet
eens wie ik was. Mijn bakfiets was
bekender dan ik. 'Tange? Wie is
dat? Oh, die lui op die bakfiets...'"
„Wat ik doe is helemaal niet zo
vernieuwend. Maar ik geef er wel
een relativerend tintje aan, er zit
humor in. Als een soort ingebouwd
doekje voor het bloeden, want in
mijn pastels gebeuren vreselijke
rampen." Lachend: „Mannen val
len uit boten, meisjes verdrinken,
mensen vallen van flatgebouwen.
Dat relativeer ik dan door bij
voorbeeld een verdrinkende muzi
kant gewoon vrolijk door te laten
spelen."
De naam 'poëtisch expressionis
me' (die Tange overigens zelf voor
zijn pastel-serie verzonnen heeft)
dekt volgens hem de lading niet.
SCHIEDAM Ook deze zoïher
gaan weer honderden kinderen op
kamn. Lekker een weekje weg met
het buurthuis, Scouting, de jeugd
vereniging of de sportclub. Spelle
tjes doen, de natuur in en uiter
aard zoveel mogelijk mogelijk ke
ten, bij voorkeur 's nachts. Onbe
kommerd vakantieplezier dus,
waarbij vermoedelijk meer cola
dan melk gedronken wordt.
Dat was vroeger net even an
ders. Toen ging de jeugd in nog
groter getale georganiseerd op va
kantie, maar het voornaamste doel
was niet bepaald loltrappen. Bijko
men van het stadsleven, daar ging
het toen om. Nieuwe krachten op
doen, en een beetje kleur op het
gezicht.
In het begin van deze eeuw was
het leven in de stad voor kinderen
verre van ideaal. De hygiënische"
omstandigheden lieten veel te
wensen over en de opkomende in
dustrie bracht een verschijnsel'
met zich mee dat we nu maar al te
goed kennen: luchtverontreiniging.
Een groot deel van de bevolking
was slecht behuisd en door de
wijd verbreide armoede was het
dagelijks menu vaak erg eenzijdig.
Er was sprake van zowel kwalita
tieve als kwantitatieve ondervoe
ding.
In de eerste decennia van deze
eeuw kwamen daarom overal in
het land initiatieven van de grond
om de gezondheid van de stadskin
deren te verbeteren. De Bleekneus-
jes, zoals ze al gauw genoemd wer
den, zouden vooral opknappen van
een langer verblijf op het platte
land. Met veel melk, slaap, gevari
eerde maaltijden en niet te verge
ten frisse lucht moesten ze er weer
een tijdje tegen kunnen.
In Schiedam was het de onge
trouwde mejuffrouw Laura Maas
die in september 1900 de eerste
stap zette die leidde tot de oprich
ting van de Vereeniging Schiedam-
sche Gezondheidskolonies in dat
zelfde jaar. Daarmee verrichte de
ze weldoenster pionierswerk, want
op dat moment gebeurde er elders
in den lande vrijwel nog niets op
dit gebied. Het eerste jaar werd
een twaalftal kinderen uitgezon
den, alle op zuiver medische indi
catie. Na him terugkomst wordt in
de notulen van van de vergadering
van elk kind precies de gewichts
toename vermeld.
Al gauw gaat men samenwer
ken met de Delftse zustervereni
ging en in 1905 wordt er gefuseerd
tot de Vereeniging voor Kinder-ge-
zondheidskolonies Delft-Schiedam.
Inmiddels zijn er zoveel begunsti
gers geworven dat de vereniging
in 1906 een eigen pand kan aanko
pen: Groot Dennenlust in Voort
huizen op de Veluwe. Zes weken
lang verblijven de kinderen er, in
In 1906 koopt de vereniging een eigen pand aan; Groot Dennenlust in
Voorthuizen op de Veluwe.
groepen van 45.
Aanvankelijk alleen 's zomers,
maar sinds de Eerste Wereldoorlog
het gehele jaar door, want het aan
tal kinderen dat voor uitzending
in aanmerking komt is groot. In
1929 wordt het herstellingsoord
ingrijpend uitgebreid en gemoder
niseerd. 'Heerlijk frisch zijn die
slaapkamers!' constateert een ver
slaggever van de Schiedamsche
Courant bij de feestelijke herope
ning. 'De openslaande deuren la
ten de boschlucht binnen en elk
kind heeft een eigen bedje.'
En dat was een luxe in die tijd,
evenals het moderne sanitair:
'Dinsdag is het baddag! Drie dou
ches bezorgen den kinderen een
frische afspoeling. En in de keu
ken zorgen drie meisjes voor den
pot. In het bosch zelf kunnen ze
natuurlijk fijn ravotten.' De jeugd
vond het hoge bezoek maar al te
interessant: 'Vooral de jongens lie
ten hun vreugde blijken en kwa
men onbevangen naar ons toe.
„We willen hier blijven, mijn
heer," klonk het in koor. „Wel het
heelejaar."
Ondanks financiële bijdragen
van de gemeente en ouders kampte
de vereniging toch voortdurend
met geldgebrek. 'Het zijn geen ge
ringe zorgen, die de bestuursleden
zich ter wille van het zwakkere
kind van anderen getroosten,' be
klaagt de Schiedamse Courant de
filantropen. 'Hun enige belooning
bestaat hierin, als uit de rapporten
blijkt, dat de uitgezondenen zoov
eel pond zijn aangekomen.'
Gewichtstoename, dat was de
voornaamste graadmeter. In
Voorthuizen werd speciaal kolon
iebrood gebakken, waarvan 'de
jongens als hun ontbijt 's morgens
zes, zeven en zelfs wel eens acht
flinke sneden verorberden.' En dat
zette aan. Er waren kinderen die
in zes weken tien kilo aankwa
men. Het werd allemaal nauwge
zet bijgehouden.
Gedurende de oorlog wordt het
pand door de Duitsers gevorderd,
maar na 1945 worden de uitzen
dingen hervat. Het karakter van
de kolonie begint echter allengs te
veranderen. Voedingsgewoonten'
en hygiënische omstandigheden
zijn overal inmiddels sterk verbe
terd. Het begin van de ongekende
naoorlogse welvaart kondigt zich
aan. Waren er voor de oorlog voor
al medische gronden voor uitzen
ding, nu gaan ook sociale indica-
„Ach, het beestje moest toch een
naam hebben? Mensen willen
overal een etiketje op. Wat ik doe
is niet te benoemen. Mijn werk
valt voor galerie-houders ook niet
te combineren met werk van an
deren. Dat heeft al vaak tot afwij
zingen geleid." Hij vindt het dan
ook leuk dat hij in september een
expositie in de galerie van Joke de
Brieder aan de Rotterdamse Ael-
brechtskolk krijgt. „Dat getuigt
wel van durf," zegt Tange tevre
den.
Over zijn toekomstverwachtin
gen is hij kort. „Carrière? Tange
ziet wel. Ik denk dat mijn pastels
voorlopig wel goed zullen blijven
lopen. Sommige mensen zeggen
dat ik wel eens een hele grote zou
kunnen worden, New York en zo,
haha. Ik denk daar zelf anders
over. Voorlopig wil ik graag expo
seren in Antwerpen en in Keulen.
Eerst maar eens kijken of dat
lukt."
ties meespelen.
Samen met haar adjunct mejuf
frouw De Vries drukt directrice R.
Kerkhof (eveneens mejuffrouw)
haar stempel op deze periode. Zij
ziet haar 45 pupillen als 'een groot
huisgezin'. Voor sommigen, die er
van hun vijfde tot er. met hun
veertiende komen, wordt zij een
tweede moeder. Het is een huis
met veel sfeer, constateert de ver
slaggeefster van De Rotterdammer
in 1968. 'Pianospelen doet de di
rectrice, en zingen ook. Op de pia
no de veelzeggende song van Vera
Lynn 'Bless you forever'.' Ook het
sanitair maakt indruk: 'Rijen blin
kende wastafels tonen dat hier een
huismoeder de scepter zwaait.'
Het zijn dan echter al de nada
gen van de kolonie, waar in totaal
meer dan 6000 Schiedammertjes
te gast waren. De medische doelen
waren grotendeels achterhaald en
voor anderssoortige hulp was de
organisatie niet toegerust. 'Na de
bleekneusjes kwamen de nerveuze
en moeilijk opvoedbare kinderen.
Men had toen een psychiater en
een psycholoog aan moeten trek
ken, maar deed dit niet omdat er
geen geld voor was. Het huis was
niet met haar tijd meegegaan,"
concludeerde verenigingsarts Jea-
nette van Haaften bij een terugblik
in 1974. Mede door stijgende ex
ploitatielasten, een dalend kinder
tal en strengere eisen van het Rijk
sloot Groot Dennenlust in 1972 de
finitief haar deuren.
SCHIEDAM Het Gewestelijk
Arbeidsbureau Nieuwe Waterweg-
Noord overweegt vooralsnog niet
om een speciaal plan te ontwikke
len ter bestrijding van de enorme
werkloosheid onder woonwagen
bewoners. Minister Van Dijk wil
de verschillende arbeidsbureaus
hiertoe wel bewegen. Maar vol
gens directeur J. A. van Lent van
het GAB Nieuwe Waterweg-Noord
gaat het daarvoor in deze regio om
een te kleine groep 'van enkele
tientallen'.
Op landelijk niveau is het werk
loosheidspercentage onder woon
wagenbewoners bijzonder hoog. In
sommige gemeenten wordt de ne
gentig percent gehaald. De ver
schillende arbeidsbureaus moeten
daar wat aan doen, zo luidt het
standpunt van de regering.
Maar Van Lent denkt er anders
over. „Hier in Schiedam speelt
meer het probleem van werkloze
buitenlanders," laat hij weten!' En
hij voelt er daarom weinig „yqor
om een relatief kleine groep extra
aandacht te geven. Wel benadrukt
hij dat het GAB extra aaitdadht
geeft aan 'bij arbeidsbemiddfêïing
kansarme groepen' en daar zdfflën
de woonwagenbewoners ook dader
vallen. fl'
Want dat er problemen zijn
voor deze groep, daar is de GAB-di-
recteur van overtuigd. Van Lent:
„We doen ons best, maar het is
vaak heel moeilijk om werk te
vinden dat aansluit bij de wensen
van werkzoekende woonwagenbe
woners. Zij zoeken overigens
heel begrijpelijk naar iets zelf
standigs of iets in de autobranche,
maar dat soort banen hebben we
zelden in de aanbieding. Er zijn
maar honderdvijftig vacatures. Dat
is in verhouding tot het aantal
werkzoekenden, zo'n negendui
zend, niet veel.
„Bovendien vragen werkgevers
tegenwoordig steeds meer. Zaken
als opleiding en werkervaring zijn
heel belangrijk. En aan dat soort
eisen kan zo'n kansarme groep
meestal niet voldoen. Maar we
voelen ons als arbeidsbureau na
tuurlijk wel verplicht om zo'n
groep te begeleiden op zoek naar
een baan-En-ook-wat-betreft- scho
ling van...deze groep ligt er een
taak bij ons," benadrukt Van Lent.
Minister Van Dijk, coördine
rend bewindsman voor het min-
derhedenbeleid^aheeft -de Tweede
Kamer he»*$3fj&eringsistaiïdpunt
woonwagenbeleSff onlajfgs'Jibege-
stuurd. De inipkrteries yin Binnen
landse Zaken," Sociale Zaken en
Werkgelegenheid, en van Welzijn,
Volksgezondheid en Cultuur laten
gezamenlijk onderzoeken op welke
manier de arbeidsvoorziening toe
gankelijker gemaakt kan worden
voor woonwagenbewoners. Ook
gaan de ministeries bekijken hoe
woonwagenbewoners gemotiveerd
kunnen worden om deel te nemen
aan algemene arbeids- en scho
lingsvoorzieningen. De ministeries
gaan er daarbij van uit dat 'arbeid
in loondienst de beste kansen
biedt op de arbeidsmarkt'.
SCHIEDAM Alleen voor
vrouwen houdt de Stichting Vrou
wen Vormingswerk Schiedam" op
dinsdag 22 augustus een politieke
forumavond in het dienstencen
trum De Vier Molens aan de Nieu
we Damlaan 766 in Schiedam.
Op deze avond zullen vijf vrou
welijke kandidaten van de grootste
partijen voor een zetel in de Twee
de Kamer een toelichting geven op
hun partij en het verkiezingspro
gramma. Aansluitend is er gele
genheid tot het stellen van vragen.
Direct na de pauze is er een moge
lijkheid te komen tot een persoon
lijk gesprek met een van de kandi
daten. Aanvang 20.00 uur.
ROTTERDAM In navol
ging van andere grootwinkel
bedrijven zal ook in De Bijen
korf een modellen-wedstrijd
voor scholieren worden gehou
den. Organisator van het spek
takel is het schoolmagazine-
agenda The Next Generation.
De winnaar en winnares van
de wedstrijd zullen dan ook
als Miss en Mister Next Gene
ration door het leven gaan. De
deelnemende scholieren wor
den in de Bijenkorf-filialen in
Rotterdam en Eindhoven gefo
tografeerd in een nagebouwde
fotostudio, na te zijn opge
maakt door een visagiste, In
Rotterdam vinden de opna
men plaats op 7, 9 en 10 au
gustus.
8 rfl
fr.t&Ü J A-V i
.4 Ml
svear
