VERENIGING W.F-
MODERNE JEUGD!
Niettegenstaande het vroege uur zat het kroost
mèt Moeder en Vader aan de ontbijttafel.
Pa was jarig en dan hoort dat er bi], plus de
cadeautjes, gesuppleerd door gelukwensen.
Deze werden door het zoontje niet vergeten,
maar hij liet wat toch een goede Hollandse
gewoonte is de felicitatie aan zijn moeder
achterwege.
Die hiermede natuurlijk géén genoegen nam:
je voedt je kinderen behoorlijk op en brengt
ze manieren bij of je doet het niet! Zij deed
het wél, trok dienaangaande de knaap aan zijn
blousje en gaf een uiteenzetting van manieren
en gebruiken.
Het hoge woord kwam er toen heel schuchter
uit: Ik heb er wel over gedacht, maar zie je,
ik ken de SPELREGELS niet! B.
Enige weken geleden zijn drie afschrijvers naar Afrika
geëmigreerd. Over hun reis per vliegtuig schrijven zij
ons het volgende:
Van der Bijlpark, 14.11.51
Aan alle belangstellenden van het personeel van Wilton,
in het bijzonder de leden van de personeelsvereniging
„De Pijp".
Hiermede zal ik proberen een beschrijving te geven van
onze vliegreis naar Zuid-Afrika (Johannesburg).
Dinsdag, 30 October ving de reis aan. We startten
's morgens om 7 uur met een gehuurde autobus, waar
mee onze familie ons naar het vliegveld (Schiphol)
bracht. Het vliegtuig zou om 11 uur vertrekken, dus
wij hadden mooi de tijd. Om tien uur passeerden wij
met goed gevolg de douane, waarna we naar de wacht
kamer gingen. Om 10 voor 11 werden we opgeroepen
om ons naar het veld te begeven. Daar stond een
lijntoestel van de S.A.S. (Scandinavian Air System), dat
was het vliegtuig dat ons naar Kopenhagen zou bren
gen, waar we nog 40 Denen zouden ophalen om dan
verder te gaan met een Engels vliegtuig. Onze ver
wachtingen waren erg hoog gespannen, want wij hadden
nog nooit gevlogen. Eerst werd nog een foto genomen,
toen we op de trap van 't toestel stonden; toen stapten we
in en waren in het vliegtuig. Het was een toestel voor
27 personen, dus niet bijzonder groot. Ons werd een
plaats gewezen door de stewardess, die onze jassen
in ontvangst nam. Toen we goed en wel zaten, werd
•een bordje verlicht, waarop stond, dat wij de riemen
om ons heen moesten vastmaken en dat het verboden
was te roken. Toen sloegen de motoren aan, wat een
hels lawaai was en reden we naar de startbaan. Daar
aangekomen zette de piloot de machine a.h.w. vast
en liet de motoren op volle toeren draaien, toen ineens
los en daar schoten wij als een pijl uit de boog vooruit
totdat de gewenste snelheid was bereikt en wij langzaam
omhoog gingen. Wij werden behoorlijk in de kussens
gedrukt totdat de machine hoog genoeg was. Toen gin
gen de lichten uit. dus konden wij onze riemen los
maken en een sigaret roken. Wij keken naar buiten en
zagen dat het gezegde ..Holland—Waterland" zeer juist
is. we zagen erg veel water. Alles werd hoe langer
hoe kleiner. Wij hadden ook last van suizen in de oren.
Het was nog steeds een hels lawaai, wat de hele reis
zou duren. De stewardess kwam met een stapel couranten
en wij konden er een uitzoeken. Wij wilden graag
het W.F.-Nieuws hebben, maar dat had ze niet, dus
namen wij de Telegraaf. Toen we die gelezen hadden,
kwam de stewardess met de lunch. Het was Deense
kost. die niet zo lekker is als de Hollandse. Degenen
die dat weten, kunnen het getuigen.
Het vliegen is tamelijk eentonig op den duur. Je ziet
water en land. om dan ineens weer in de wolken te
duiken en niets meer te zien. Om 8 minuten over één
ging het bovenste lichtje weer branden, dus moesten
we ons weer vastmaken en mochten niet roken. We
gingen landen. Het ging tamelijk vlug naar beneden.
Ineens zagen we de landingsbaan, die erg lang is.
Daarop landden we en de piloot kon, toen wij de
grond raakten, de vaart een beetje afremmen. Om kwart
over één stonden wij op het vliegveld Kastrap in Kopen
hagen. Wij hadden geen last van luchtziekte, wat erg
meeviel. We bekeken het vliegtuig nog eens aan de
buitenkant en zagen, dat de naam ..Grim Viking" was.
We gingen door de douane, maar onze bagage bleef
op het vlieggveld. We hoorden, dat we met een Engels
vliegtuig verder zouden reizen. Per taxi gingen we
naar een reisbureau, waar wij een vertegenwoordiger van
de firma ontmoetten. D*eze man vertelde ons. dat wij een
poosje in Kopenhagen zouden blijven, want het vliegtuig
had panne. Later zou bekend gemaakt worden, wanneer
wij onze reis zouden hervatten. Wij kregen geld voor
een taxi en voor een hotel waar we onze tijd konden
doorbrengen.
We vertrokken in de nacht van Vrijdag op Zaterdag
om 2 uur. dus hebben we nog de gelegenheid gehad
om wat van Kopenhagen te zien. De Denen zijn erg
gastvrij. Kopenhagen is de lichtstad van Denemarken. Het
lijkt wel of je in Parijs loopt met al die lichtreclames.
Midden in Kopenhagen heb je een groot vermaakcen-
trum. '..Tivoli" geheten. Er zijn veel grote gebouwen met
koperen daken, wat erg opvalt. De beeldhouwkunst
staat er op een zeer hoog peil. Een fietsenstalling ken
nen ze niet in Kopenhagen, 's Nachts wemelt het van
de fietsen tegen de woningen. Zelfs kinderwagens laten
ze buiten staan. De woningen zijn overwegend kazernes
(10 gezinnen op een trap). U kunt dus wel nagaan hoe
veel fietsen er gemiddeld in een straat staan, het is
gewoon ongelofelijk, dat moet U beslist eens zien. We
zagen, dat er een paar mensen aan kwamen fietsen,
hun fiets tegen de muur zetten bij een bushalte en
daar op de bus stapten naar hun werk. 's Avonds kwa
men ze terug, stapten bij dezelfde bushalte uit en gingen
■per fiets verder naar huis. De fiets had de gehele dag
buiten gestaan. Dat is een gewoon straatbeeld. Het
taxi-verkeer is daar veel erger dan ergens anders. Als
men in Kopenhagen iets verloren heeft, dan loopt men
dezelfde weg terug, kijkt op een brievenbus en dan
ziet men hetgeen men verloren had wel weer terug. Als
de Denen wat vinden dan deponeren ze dat op de
dichtstbijzijnde brievenbus, dat heb ik persoonlijk mee
gemaakt. Vrijdag, 2 November, was de laatste dag. dat
wij in Kopenhagen waren. Om 9 uur 's avonds moesten
wij weer op het reisbureau zijn en vandaar zijn wij per
touringcar naar het vliegveld gebracht. Om half twee
werden onze passen weer gecontroleerd en konden wij het
vliegveld op gaan. Wij hadden voorrang gekregen van
de vertegenwoordiger onzer firma: de Hollanders moch
ten het eerst in het vliegtuig. Wij waren met 7 Hol
landers, 40 Denen en ook nog 7 Engelsen. Maar die
waren met het vliegtuig mee gekomen. Het was nu
een groot vliegtuig van de William Demster Line, ge
naamd ..Tudor". De bemanning bestond uit 2 piloten,
2 mecaniciens, een steward en een bediende. Het was
een vliegtuig voor 55 personen, dus eens zo groot als de
..Grim Viking". D*e ..Gvim Viking had twee motoren
en de ..Tudor" had er vier. Toen wij goed en wel in
het vliegtuig hadden plaatsgenomen kwam de vertegen
woordiger van de firma afscheid van ons nemen. Hij
wenste ons goede reis en qaf ons ieder een Engels
pond. De steward zou ons helpen het te wisselen. De
zitplaatsen waren gerieflijker dan in het eerste vliegtuig.
Hier konden wij door middel van een knop bijna gaan
liggen en konden dan ook gemakkelijk slapen. Om 2
uur vertrokken wij. Op iedere zitplaats bevond zich
een deken tegen de kou. waarvan wij gretig gebruik
maakten. De lichten gingen uit en wij gingen slapen.
Om 10 minuten over half zeven landden we in Lyon
(Frankrijk). Het was een slecht vliegveld en niet
zo mooi als in Kopenhagen en Amsterdam. In de wacht
kamer werd ons een ontbijt aangeboden (Franse kost).
Om 8 uur vertrokken wij weer. Het was Zaterdag. 3
November, 's Nachts hadden wc niets kunnen zien.
maar toen zagen we dat Frankrijk een prachtig land is
vol bergen en dalen. Zo nu en dan zagen we rook op
stijgen van een of andere fabriek of van een trein. Ook
zagen we. dat een breed water zich door de bergen
heen silngerde. Na een poosje gevlogen te hebben,
kwam de Middellandse Zee in zicht. Dit is van boven
af gezien een groot en groenachtig water met witte
koppen. Er hingen veel wolken boven, waar wij dwars
doorheen vlogen. Hier geraakten we nogal eens in een
zgn. luchtzak. Je valt dan naar beneden om weer op
gevangen te worden. We zagen een eiland, maar ik
weet niet hoe dat heet. Om 11 uur kregen we van de
mecanicien een routekaart met verschillende qegevens.
We zaten 7500 voet hooq en hadden een snelheid van
350 km per uur. Om kwart over 11 zagen we het
eiland Corsica. Kwart voor twaalf kwam de steward
met een maaltijd, nu Engelse kost. We zaten nu
boven de wolken, de zon scheen heerlijk. Het werd nu
erg warm, zodat we onze jas moesten uittrekken. Ik
zat aan een patrijspoort en moest een zonnebril opzetten
als ik naar buiten wilde kijken. Wij gingen wat kla
verjassen om de tijd te doden. Om kwart voor drie zagen
we eindelijk weer land: woestijn en nog eens woestijn.
We zagen ook nog de loopgraven en granaattrechters
van de jongste oorlog. Dat was het begin van Afrika.
Om half vier landden wij op het vliegveld El-Aden
(Tobroek) midden in de woestijn. Dit is een slecht
vliegveld, dat nog bezet wordt door Engelse soldaten.
We werden met een auto naar de cantine gebracht van
de soldaten, waar we weer wat te eten kregen. Na
het eten hebben wij ons geschoren en lekker opge
frist. Hier werd ook bekend gemaakt, dat we ons
horloge een uur vooruit moesten zetten. We zijn toen
naar een andere cantine van de soldaten gegaan, waar
we ons fijn hebben qeamuseerd. Om tien uur kregen
we warm eten. dat bestond uit patat frites. Toen
we nog een poosje gewacht hadden kwam de beman
ning in tropenuniform terug. Het was fijn weer en we
liepen in ons overhemd. Zo'n mooie dag is het de laatste
zomer in Holland zelden geweest. We gingen ntt weer
met de autobus naar het vliegtuig. Het was Zondag
4 November en om 1 uur 's nachts gingen we de lucht
weer in. We gingen weer slapen, doch leverden eerst
de dekens in bij de steward, die hadden we niet meer
nodig. Om half acht werden we gewekt met de mede
deling. dat wij gingen landen op het vliegveld Kartoum.
De zon stond al hoog aan de hemel. Het was hier een
tropisch klimaat. We vlogen een rivier over en landden
om 8 uur. Het bedienend personeel was allemaal zwart.
In de wachtkamer werden we onthaald op een ontbijt en
we zouden hier tegelijkertijd een poosje rusten. Kartoum
ligt in Noord-Midden-Afrika. dus is nog Egypte. Om
half tien gingen we weer naar het vliegtuig. Toen we
goed en wel boven waren kregen we weer een route
kaart en zaqen we. dat we 10.000 voet hoog zaten
met een snelheid van 220 miles per uur. We zagen
de Nijl zich in tweeën splitsen in de Blauwe Nijl en
de Witte Nijl. Om half één gingen de lichten branden,
ten teken, dat we ons vast moesten maken, want we
zaten midden in de wolkenvelden en gelijk weer in de
zgn. luchtzakken. We vielen wel 10 tot 15 meter naar
beneden. Om 1 uur was het voorbij en om half twee
kregen we weer wat te eten. Om twee uur kregen
we een beker limonade. Het landschap onder ons werd
nu heuvelachtig en een eindje verder zagen we veel
moerassen. Om 3 uur landden we op het vliegveld
Entebbe (Uganda). Dit is bij het Victoriameer en is
een heel mooie streek. Ditmaal was het een prachtig
vliegveld met een gerieflijk station erbij. Daar hebben
we eerst gegeten en toen kwam het belangrijkste voor
ons: eens lekker te kunnen douchen. Daarvoor was hier
volop gelegenheid. We hebben hier ook verscheidene
foto's gemaakt. Om 5 uur vertrokken we weer van
Entebbe en vlogen over het Victoriameer. Vat meer
zit vol met eilandjes. Het meer zelf is spiegelglad. We
kregen weer een routekaart, waarop staat, dat er ge
telegrafeerd is naar Johannesburg, zodat onze kennis
sen of familieleden weten, wanneer en hoe laat ze ons
kunnen verwachten. Entebbe ligt 4 miles van de evenaar
af. We passeerden de evenaar. Het was snikheet. Om 6
uur gaat de zon onder en in de tijd van een kwartier is
is het heel erg donker. In het vliegtuig was er een
fijne zoele temperatuur. Wij voelden ons 100% fit en
waren al aardig gewend aan de herrie en het vliegen.
Wij hebben dan ook geen last van luchtziekte gehad.
Aan de linkerkant van ons zagen wij het hevig lichten.
Ik denk, dat het onweer was na zo'n snikhete dag.
Een half uur later was dat ook weer voorbij. Toen kregen
wij van de steward twee formulieren, die wij moesten
invullen voor de aankomst in Johannesburg; zo weten
zij gelijk alle gegevens en is alles gauw klaar. Wij
hadden de nummers 39. 40 en 41 op de passagierslijst. Om
8 uur kregen wij weer eten, wat al een beetje beter
begon te smaken. We gingen weer slapen, maar om 12
uur werden we weer gewekt, want we gingen weer
landen op het vliegveld van Livingstone. Ook dat Is
een mooi vliegveld. We kregen daar weer eten. Het
was toen Maandagmorgen 1 uur. Om half twee gingen
we weer de lucht in voor de laatste trip naar Johannes
burg. Ook nu kregen wij weer een routekaart en daaruit
bleek, dat wij 9500 voet hoog waren en een snelheid
hadden van 210 miles. Er stond nu nog meer op dan
anders. We werden door de bemanning bedankt voor de
prettige reis en zij wenste ons veel succes toe in ons
nieuwe vaderland. Ook stond er op, dat het heel mooi
weer was in Johannesburg. Om half drie kregen we een
beker limonade.
Om 4 uur gingen we ons opknappen. Links van ons zagen
we de lichten van Pretoria. Het viel voor ons niet mee
om met zulk mooi weer met winterkleren aan te lopen.
De zomer moest hier nog beginnen. We zagen ook Johan
nesburg, maar vlogen er niet over, want het vliegveld
ligt voor de stad. Om half vijf landden wij op het
vliegveld van Johannesburg. We moesten allemaal blij
ven zitten, want de medical officer kwam controleren
of onze papieren van verschillende inentingen in orde
waren en gelijk de pas controleren. Toen dat alles in
orde was, konden wij het vliegtuig verlaten. In een
gebouw op het vliegveld moesten wij nog een formulier
invullen. Hierna konden wij door de douane gaan. wat
alles goed verliep. Ook hier kregen we weer eten
en om 8 uur gingen we met een touringcar naar Van
der Bijlpark. dat is ongeveer een uur rijden van Johan
nesburg. Hier werden eerst de Denen ingedeeld in het
Single Quarter, dat is een zgn. vrijgezellenhuis. Wij
zouden bij Hollanders ondergebracht worden. Om 12
uur kregen wij eerst nog eten en toen werden wij bij
de verschillende mensen ondergebracht. Zo eindigde dan
onze vliegreis naar Johannesburg.
Ik heb niet steeds vermeld, dat bij iedere stijging en
daling de riemen vastgemaakt moesten worden en het
verboden was te roken, maar dat zult U wel begrepen
hebben. Ook zij nog vermeld, dat de gehele reis de
vlammen uit de motoren sloegen en wij daar in het
begin wel een beetje bang voor waren. De vleugels van
het vliegtuig zaten ook erg los. Wij keken zo op de
vleugels: nou. naar mijn mening zwikten ze van 20 tot
30 cm door en je denkt, dat ze er ieder ogenblik af
zullen vallen. Ook wil ik U nog vertellen, dat de
steward bij iedere opstijging met een rol watten kwam.
waarvan je een plukje kon afhalen voor het suizen van
je oren.
Ik hoop. dat wij. door deze vliegbelevenissen op papier
te zetten, aan de eisen van bestuur en leden van ..De
Pijp" hebben voldaan.
Ook kan ik Jullie mededelen, dat het hele verhaal ge
schreven is met de vulpen, die wij bij ons afscheid van
jullie mochten ontvangen en waarvoor wij jullie zeer
erkentelijk zijn. Wij willen U nog eens onze dank be
tuigen.
H. DE GIDS.
W. C. PLANKEN.
J. W. VAN GULIK.
DANKBETUIGINGEN.
Mede namens mijn echtgenote onze hartelijke
dank aan allen, die hebben bijgedragen om de
dag van mijn 40-jarig jubileum tot een onver
getelijke te maken.
H. SIPS.
De belangstelling, bloemen en cadeaux, die ik
bij mijn 25-jarig jubileum ontving, waren ver
boven onze verwachting. Allen, die daaraan
medewerkten moge ik hierbij oprecht dank
zeggen.
C. M. v. d. PLIGT.
AFD. DUIVENSPORT.
H.H. Leden.
Hier zijn nog enige gegevens betreffende de
te maken trip naar Tilburg op 9 December a.s.
Er zullen ongeveer 80 personen deze trip mee
maken. Twee bussen zijn voor dit doel afge
huurd die zullen vertrekken:
van Vlaardingen, Hoflaan bij bushalte 7.45 u.
Schiedam, Rotterdamsedijk (Reisbur.) 8.u.
Rotterdam, Mathenesserbrug 8.15 u.
Rotterdam, Beursplein 8.30 u.
Rotterdam, Oranjeboomstraat bij Feye-
noord-Station 8.45 u.
Allen een genoeglijke reis!
Met sportgroeten,
D. v. AS.
