VOKMEIM
NIEUWS
16
„Vormen" maar het gaat niet over werk
zaamheden van dien aard in de gieterij, noch
slaat het opschrift op de vorming van perso
neelsleden, uitvloeisel van nieuwere zienswij
zen om te komen tot betere verhoudingen in
het bedrijf.
Vrijwel in ieder gezin is moeder de vrouw
geabonneerd op een of ander weekblad, wel
iswaar een speciale uitgave voor dames, het
geen echter niet wegneemt, dat ook de heer
des huizes er menigmaal een uurtje mee zoet
is. In dit soort bladen verschijnt regelmatig
een artikel dat „vormen" behandelt en uit
eenzet „hoe het wél en hoe het niét hoort".
De oorspronkelijke Franse uitdrukking „eti
quette" is ook in ons land welbekend en ik
zou deze - vrij vertaald - „wellevendheid"
willen noemen.
Wellevendheid, een zeer rekbaar begrip, om
vattende zóveel haken en ogen, dat de door
snee-mens er niet een-twee-drie mee op de
hoogte is.
Neem b.v. het geval dat je ergens op visite
bent geweest: gastheer en gastvrouw doen je
uitgeleide en de gastheer steekt spontaan zijn
hand ten afscheid uit. Vindt U het nu heel
erg, dat je als man die hand direct accepteert
en niet zelf éérst de gastvrouw de hand
drukt? Mijn gevoel zegt me, dat dit laatste
behoort te geschieden, maar volledige zeker-
mu, OP Die MAT6RJAAL&0N
STOND NIET EEN TORENKRAAN, VN
MAAR"EEN KOPEREN KRAAN" 'J
heid dienaangaande heb ik niet. Eerlijk ge
zegd vind ik zulke kleine bijzonderheden de
moeite niet waard en zal er geen oog minder
om dicht doen.
Wat dit artikel dan met ons bedrijf te maken
heeft? Wel, vormen moeten overal min of
meer in acht genomen worden. Droegen U en
ik - als U tenminste de 50 óók gepasseerd
bent - in onze jeugd niet een petje, zo'n ding
van 7 lapjes, 1 knoop plus een met stof over
trokken bordpapieren klep? En leerden onze
moeders ons niet, dat het een zeer gewone
wijze van wellevendheid was om te groeten
door „netjes je petje af te nemen"? En dat
behoorlijk goeden morgen en dank U wel
zeggen „geen geld kostte", zult U zich zeker
ook nog herinneren.
Als U zegt, dat dit iets „uit de oude doos" is,
hebt U gedeeltelijk gelijk, maar vindt U het
dan in overeenstemming met de goede vor
men als iemand je iets mededeelt en je ziet
tegelijkertijd zijn of haar kaken op en neer
gaan vanwege het kauw-gom? Is het in de
haak, dat men een boodschap overbrengt, ter
wijl tegelijkertijd gesabbeld wordt aan een op
de lip bungelend sigaretje? Is het normaal te
noemen dat - als je huisbel defect is - men
om gehoor te krijgen tegen de deur schopt in
plaats van te kloppen of met de brievenbus
te klepperen?
Als U na volbrachte dagtaak niet de moeite
neemt U in de hiervoor beschikbare kleed
lokalen „op te knappen" om behoorlijk ge
kleed en gewassen naar huis te gaan, dan is
dat iets wat alleen U aangaat, maar U bent
dan iemand, die niet met Uw tijd is mede-
gegaan. U valt uit de toon en houdt U niet
aan de „vormen", die de moderne geest mede
brengt.
Ik zei het reeds, wellevendheid is een zeer rek
baar begrip en deze eenmalige bespreking in
ons blad heeft de volgende redenen.
Van tijd tot tijd heeft op onze werf een
tewaterlating, indienststelling, overdracht of
doopplechtigheid van een vaartuig plaats, ge
paard gaande met min of meer ceremonieel,
dat historisch is gegroeid.
Ons bedrijf treedt dan als gastvrouw op. In
samenwerking met de betrokken rederij zijn
uitnodigingen verzonden en ook vertegen
woordigers uit het personeel ontvangen regel
matig een uitnodiging de plechtigheid bij te
wonen. De rest van het personeel wordt dik
wijls in de gelegenheid gesteld een en ander
- hoe kan het anders - op een kleine afstand
mede te maken.
Maar komt men bij de helling, b.v. bij een
stapelloop, dan zijn wij als personeelsleden
van het bedrijf dat als gastvrouw optreedt
