LJ
r
„IK STERF, omdat ik een brood gestolen heb
7
NIEUWS
Gaarne hebben wij gevolg gegeven aan
het verzoek van het Nationaal Bureau
voor Reclassering om mede te werken
aan de verbreiding van de reclasserings-
gedachte en fondsenwerving tot in
standhouding en uitbreiding van de
reclasseringsarbeid van en voor alle
gezindten.
De zo langzamerhand welbekende Na
tionale Reclasseringsdag is weer in
zicht. Zaterdag, 1 October a.szal over
het gehele land iveer de gelegenheid
worden gegeven een bijdrage voor dit
mooie werk in de collectebus te depone
ren, Wij hopen, dat zeer velen aan de
oproep tot steun gehoor zullen geven
en voor zover zij dit liever op andere
wijze dan via de collectebus willen doen,
diene, dat het gironummer t.n.v. Natio
nale Reclasseringsdag te Den Haag is:
160150.
De Redactie.
Twaalf schoten knalden over de vorstige
vlakte en veroorzaakten de dood van Eddie
Slovik. De handen van de mannen, die de
executie uitvoerden, trilden: ergens ook sloe
gen de kogels in hun ziel gaten, die nooit
meer zouden helen. Eddie Slovik was een
Amerikaans dienstplichtig soldaat, precies als
zij. Het verschil tussen henj en hem was, dat
hij welbewust uit het leger was gedeserteerd
op het moment, dat zijn legergroep wanho
pig trachtte het Kerstoffensief van Von
Rundstedt tot staan te brengen. Een dodelijk
verschil, want in dit fatale, beslissende uur
moest een voorbeeld worden gesteld. Tien
duizenden andere soldaten waren vóór hem
weggelopen, maar de ongelukkige Eddie Slo
vik deed het in een ogenblik, dat letterlijk
geen man kon worden gemist. De krijgsraad,
die zijn zaak behandelde, had niet veel tijd
nodig om tot een beslissing te komen: Eddie
Slovik zou zijn desertie uit het leger moeten
boeten met een moedwillige verlating uit het
leven
Lang geloofde de ongelukkige niet, dat dit
verschrikkelijke besluit zou worden uitge
voerd. Maar toen hij op een grauwe, koude
J anuari-morgen in 1945 uit zijn cel werd ge
haald om te midden van het executie-peleton
naar de plaats van de terechtstelling te mar
cheren, wist hij, dat hij de dood niet ontko
men kon.
door Leo Uittenbogaard
Steeg er een schreeuw op naar zijn keel?
Barstte hij in tranen uit? Was er nu angst
in hem, haat of verachting? Verzette hij
zich? Nee. Hoewel elke stap hem dichter
bracht bij de dood, had Eddie Slovik zich
zelf in zijn macht. De sergeant, die het exe
cutie-peleton aanvoerde, vertrouwde deze on
wezenlijke rust en koelbloedigheid niet. „Pro
beer je goed te houden, Eddie," vroeg hij de
ter dood veroordeelde met een stem, die niet
de zijne was. „Probeer het, voor jezelf - en
voor ons!" Het antwoord van Eddie Slovik
was even onverwacht als verrassend: „Maak
je over mij maar niet ongerust, Frank. Heus
ik voel me best. Weet je, ze gaan mij niet
doodschieten, omdat ik uit het leger ben ge
deserteerd. Dat hebben immers duizenden
jongens gedaan en ze leven nog. Nee, ze
schieten mij dood - vanwege het brood, dat
ik gestolen heb, toen ik twaalf jaar oud
IW
was!
Toen marcheerde Eddie Slovik verder. Met
een vaste, besliste stap en een gezicht, dat
beter nog dan zijn woorden uitdrukte, hoe
zeer hij zich de oorzaak van zijn dood be
wust was. Een simpel brood, dat hij stal toen
hij nog een kind was en honger had
In welk een trieste, hopeloos-verminkte ge-
dachtensfeer kom je terecht, wanneer je deze
