<sl NIEUWS
sissippi en deze z.g. hekwielers vervoerden
voornamelijk passagiers.
De constructie der Mississippi-boten heeft uiter
aard in de loop van de tijd telkens wijzigingen
en verbeteringen ondergaan. Dit hield verband
met de verdeling van het gewicht, terwijl tevens
de overgang van hout naar kolen als brandstof
zijn invloed deed gelden, speciaal ten aanzien
van de hoogte der schoorstenen. Langzamer
hand werden zowel machines als schoorstenen
meer naar het midden verplaatst.
De passagiersboten werden steeds luxueuzer in
gericht en iedere scheepsbouwer en elke reder
voegde het zijne aan het grondplan toe, dat - vol
gens deskundigen evenwel - feitelijk helemaal
geen grondplan was, maar een ruwe schets.
Omstreeks 1840 schreef een Engels ingenieur,
die een tocht met een der grootste „hekwielers"
maakte: „ze zijn allesbehalve veilig en worden
bestuurd door lieden bij wie de minachting
voor een mensenleven geëvenaard wordt door
hun onkunde en hun gebrek aan behoorlijk op
treden." Het tussendek bood volgens hem een
misselijk makend beeld van vuilheid, welke
elke beschrijving tartte, waartegenover de luxe
van de salons erop gericht scheen, de aandacht
van de passagiers af te leiden van de gevaren,
welke ze liepen. Nimmer, aldus de Engelsman,
werd de uitdrukking „dansen op een vulkaan"
met zoveel recht toegepast als op zo'n Missis-
sippi-stómer. Het gehele schip was uit hout ge
bouwd, terwijl de schoorstenen soms rood
gloeiend stonden met het hout er vlakbij opge
stapeld. Als er lading was, bestond deze meestal
uit bijzonder ontvlambare stoffen zoals katoen,
olie en vaten teerDe meeste „packets"
hadden dan ook geen langere levensduur dan
tien jaar. Talrijke Mississippi-boten zijn in vlam
men opgegaan. Een der grootste catastrophen
was die van de „Sultana", in 1865, die aan 1547
passagiers het leven kostte. Bij dit aantal bleef
de „Titanic" met 50 ten achter
Bij de geschetste gevaren voegde zich de na
ijver tussen de kapiteins, die door hun passa
giers nog werd aangevuurd. Elk hunner be
schouwde het als een schande om door een con
current ingehaald te worden. Wanneer twee
boten een wedstrijd aangingen, werd alles wat
brandbaar was, in de vuren gegooid en traden
de passagiers bij toerbeurt als vrijwillige sto
kers op
De commandant van de „Princess" schreeuwde
zijn bemanning toe: „Mijn schip zal op tijd en
eerder dan alle andere op haar bestemming aan
komen of in de lucht vliegen, welk laatste
prompt gebeurde En de kapitein van de
„Ben Sherod" voer een zinkende concurrent
voorbij omdat hij geen minuut van zijn tijd
schema wilde verliezen.
Maar er werden ook vreedzamer en minder ge
vaarlijke wedstrijden gehouden waarbij een her
tegewei als „Blauwe Wimpel" de prijs was. De
beroemdste race is die van de „Robert E. Lee"
met de „Natchez" van New Orleans naar Cairo
geweest, die op 30 juni 1870 begon. Hiervan
werd een speciale reportage gegeven en per
telegraaf werd de gehele Angelsaksische wereld
van het gebeuren op de hoogte gehouden. De
„Robert E. Lee" werd eerste in drie dagen, acht
tien uren en veertien minuten, met een voor
sprong van 6 uren en 36 minuten op zijn con
current. Maar de „Natchez" had een oponthoud,
door machineschade, van zeven uur gehad en
velen weigerden de overwinning van de „Robert
E. Lee", die bovendien geen lading aan boord
had, te erkennen.
De spoorwegen werden in de tweede helft van
de vorige eeuw de grote concurrenten van de
Mississippiboten. Maar de zwaarste slag werd
hun toegebracht door de Burgeroorlog. De Noor
delijken requireerden er 200, waarvan ze er 75
met ijzer bepantserden en er de z.g. tin-clads van
maakten. De Zuidelijken maakten van de hunne
„cotton-clads". Ze „bepantserden" ze met balen
katoen en maakten er „rams" van. waarmede ze
hun tegenstanders trachtten te rammen.
Na de Burgeroorlog werden nog enkele nieuwe
„packets" gebouwd, waarvan de „J. M. White"
de bekendste is geworden. Het was een luxe
schip, honderd meter lang en dertig meter
breed, welke maten pas in deze eeuw door de
passagiersboten van de Atlantische Oceaan be
reikt werden. De luxe bestond o.a. uit honderd
zes hutten met stromend water. Het fraaie schip
werd in 1878 tewatergelaten. Maar alle luxe
4
