DE O.R. OP STAP
DRIE DAGEN IN OUD-LEUSDEN
kon niet verhinderen, dat het publiek allengs de
trein boven de „packets" verkoos. Toch was
die luxe niet mis: de salon, vierentwintig meter
lang, leek door een enorme spiegel tweemaal 20
groot. Aan het gecloisonneerde plafond van de
eetzaal hingen twaalf kristallen kronen. Het
meubilair was in Frankrijk vervaardigd, het lin
nen kwam uit Ierland, het servies uit Engeland.
Het diner kon voor tweehonderdvijftig per
sonen tegelijk geserveerd worden. Op een pro
menade konden vierhonderd passagiers zich
in „rocking chairs" vermeien, waartussen op
elke drie meter een prachtige, koperen spuug-
bak stond, gelijk in die tijd gebruikelijk was.
Het schip kon een lading van 36.000 balen ka
toen, 8.000 zakken zaad en 400 vaten olie ver
voeren, maar ook hiermede kon een tekort in
de exploitatie niet voorkomen worden. Dit won
der van de Mississippi werd door brand ver
nield. Het vervoerde toen slechts veertig passa
giers en een vette os
Het is er nog van gekomen, dat de trotse Mis-
sissippiboten hun schoorstenen omlaag moesten
laten om onder de spoorbruggen te kunnen
doorvaren en tenslotte werden de „packets'
nog slechts voor pleziervaarten gebruikt. Op
17 mei 1897 zonk een der laatste nog varende
„packets", de „Golden Eagle" ter hoogte van
Cairo.
5
(jf|) NIEUWS
De titel van dit artikel in het
WF-Nieuws moet eigenlijk eerst
verklaard worden. Een artikel is
het niet. Het is een beknopt ver
slag van de dagen, die onze O.R.
in Oud-Leusden doorbracht.
Op 20, 21 en 22 mei was de O.R.
niet in doch buiten het bedrijf bij
een.
De O.R. was op stap. Wat was
daar te doen in Oud-Leusden?
Het ging om een bijeenkomst,
waarin de O.R. niet officieel ver
gaderde, maar bijeen was om te
praten over allerlei zaken, die
in de laatste tijd aan de orde
waren gekomen.
De heer Keyzer memoreerde in
zijn openingswoord hoezeer de
situatie van nu veranderd is ten
opzichte van de periode direct na
1945.
De notulen van het kernwerk uit
die jaren tonen dat aan. Ook
toen waren er uitstapjes van de
kern: nu is er deze bijeenkomst.
Maar het doel is hetzelfde ge
bleven: los van de zakelijke pro
blemen elkander als persoon te
leren kennen Te leren wat men
aan elkaar heeft. Tenslotte gaat
het om de samenwerking tussen
mensen in het bedrijf en daarbij
is de manier, waarop men elkan
der als mens tegemoet treedt, be
slissend.
Met de hoop uit te spreken, dat
deze bijeenkomst vruchtbaar zou
blijken voor alle deelnemers, ver
klaarde spreker de conferentie voor
geopend en daarna kon met de
afwerking van het programma wor
den begonnen.
De plaats waarin dit zou gaan ge-
gebeuren was een hotel op de grens
van Amersfoort en de Leusder-
hei. Rustig. Het druk voorbij
gaande, waaronder veel militair
verkeer, herinnerde voortdurend
aan het drukke gewoel temidden
waarvan wij het grootste gedeelte
van ons leven doorbrengen.
Bij de eerste maaltijd was het dui
delijk, dat iedereen nog moest
wennen. Ook het hotelperso
neel, dat zich afvroeg, hoe en
waar op te dienen voor zo'n grote
groep. Hetzelfde gold ook voor
de deelnemers, die zich afvroegen
wat en óf er nog wat komen zou.
Het was trouwens plotseling afge
lopen. Na de maaltijd verspreidde
zich het gezelschap in kleine
groepjes om de omgeving te ver
kennen.
Om ca. 3 uur begon de eerste
inleiding, waarin ir. B. Wilton
sprak over „Bedrijfsleiding vroe
ger en nu", waarbij hij gebruik
maakte van afbeeldingen op een
zgn. flanelbord.
„Vroeger en nu", van klein naar
groot bedrijf.
Dus vroeger: éénmansbedrijfWei
nig georganiseerd; weinig contact
tussen bedrijf en maatschappelijke
instellingen; veel contact tussen de
werkers onderling.
Nu: uitgebreide bedrijfsleiding met
lijn- en staforganisatie; véél con
tact van bedrijf met maatschappe
lijke instellingen; bedrijf te groot
voor contact met alle werknemers.
Uiteindelijk bleef het doel van het
bedrijf hetzelfde, maar thans is een
goede organisatie een bestaansvoor
waarde. Ook nu bestaat het bedrijf
uit mensen, die moeten worden ge
leid op basis van gezag en over-
