NBOMBO
de zwarte weldoener
EEN FANTASIE SINTERKLAAS
17
NIEUWS
Idee 677. Rubber emmers in plaats van zinken emmers in
verband met minder beschadiging.
Het idee lijkt goed. Het is nog de vraag hoe de
rubber emmers zich zullen houden. Er zal' een
proef genomen worden.
Idee 681. Stift voor gebruik in boortol voor het polijsten
van roestvrijstaal, speciaal in kleine hoeken.
Op de grote schuurmachine voor het polijsten
van materiaal in de plaatwerkerij is een in prin
cipe gelijke stift aanwezig. Het idee van inzender
bestaat nu daaruit, dat een kleinere stift gemaakt
werd voor gebruik in kleine boortollen, waar
door het polijsten van bijv. hoeken in roestvrij
stalen aanrechten sneller kan gebeuren. Het is
dus een uitbreiding van de mogelijkheid tot ma
chinaal polijsten.
Premie 15,
Idee 684. Richtingsborden plaatsen voor het sportpark.
Dit is naar onze mening geen voorstel, hetwelk
bij de Ideeënbus thuishoort. Inzender zal zich
moeten wenden tot het hoofdbestuur van de ver
eniging Wilton-Fijenoord.
Geen premie.
Idee 687. Kraanbaan tussen dokken 6 en 7.
Over de gehele lengte de sleuf van de stroom-
koker af te dekken met een rubber of ijzeren strip.
Dit punt heeft reeds geruime tijd de aandacht
van de bedrijfsleiding. Een soortgelijk voorstel
werd reeds eerder ingediend onder No. 654.
Geen premie.
Idee 688. Wijziging route werfauto's bij steiger Machine
fabriek.
Bij wijziging der route worden de bedoelde ge-
varenrisico's niet ondervangen.
Geen premie.
Idee 690. Voorstel om zaagmal voor het zagen van vul
lingen van latoenkoper te harden om vormveran
deringen te voorkomen.
De zaagmal zou dan inderdaad langer meegaan,
maar de zaag niet. Aangezien de zaag het kost
baarst is, wordt aan de bestaande methode de
voorkeur gegeven.
Geen premie.
Bijna alle pakjes waren uitgepakt
en Jan Koelewater keek naar zijn
nieuwverworven trofeeën: een paar
bruine sokken, een fonkelende das,
een moderne sjaal met kleurige
strepen. Hij glimlachte en zei:
dank je wel, sinterklaas meer om
dat het bij de situatie paste, dan
uit ware dankbaarheid want het
waren dezelfde saaie cadeautjes,
daarbij inbegrepen de sigaretten
aansteker ter vervanging van het
ding, dat hij laatst verloren had.
Maar de glimlach op zijn kaken
was wat hol, want er was nog geen
bericht van de politie, dat zijn ge
stolen auto was teruggevonden en
ook de langverwachte mededeling
van zijn chef, dat hij in een hogere
salarisklasse was ingedeeld, liet nog
op zich wachten.
Truus van haar kant babbelde als
een kind zo blij over dat aardige
schortje en die nieuwe tas. Wat
weet die Sint toch goed mijn maat
en wat kent hij mijn smaak, grapte
ze opgewekt en ze woog daarbij
de halsketting van imitatie bloed
koralen op haar hand: zie je, zo
heb ik ze als kind al willen heb-
ben Ze was gelukkig met dat
poederdoosje en dat grammofoon
plaatje van Mary O' Hara. Maar
wat was het toch allemaal goed
koop spul: nog geen nieuwe stof
zuiger en geen televisie, desnoods
met alleen nog maar de eerste ter
mijn betaald
„Eén grote verrassing is er nog,"
begon Truus met in haar ogen een
lichte verborgen vreugde. Maar Jan
zag het niet; hij zei: „O ja!" en
greep naar het laatste pakje. „Voor
Jan Koelewater!" las hij. Dat zal
wel van vader en moeder Koele
water zijn, dacht Truus, proberen de
volgende sinterklaas maar met zijn
vieren te houden; met zijn tweeën
is het toch nooit zo aardig. Onder
wijl frutselden Jans vingers aan de
touwtjes, die met tien, twintig kno
pen waren vastgemaakt. Het ene
papiertje na het andere dwarrelde
op de grond tot Jan tenslotte dit
sinterklaasgeschenk in handen
hield. „Moet je nou zien!" proest
te hij, „wat voor malligheid is dat?
Het is een wichelroede met
een gedicht erbij
Het gedicht had de gebruikelijke
primitieve vorm en het eindigde
met de woorden: „Ga spoedig met
dit ding op pad; het wijst de weg
je naar een schat. En dat wat goeds
je hiermee vindt, dat wenst je toe
de Goede Sint!".
„Kolder van een van mijn vrien
den," vermoedde Jan, „dat noe
men ze tegenwoordig een „practi
cal joke". Flauw hè?"
„Wat heb je nou aan een wichel
roede zei Truus schouderopha
lend, „maar nu komt Mary O'
Hara!" Ze zette het plaatje op en
luisterde met overgave.
Jan keek met opgetrokken wenk
brauwen naar de wichelroede en
pakte het ding om het bij de pa
pieren, de touwtjes en de lege do
zen te smijten, maar hij trok zijn
hand terug alsof hij door een ad
der was gebeten: het kronkelde
onder zijn vingers als een levende
slang Verbeelding, dacht hij,
maar dat was het niet, want de on
bekende gever had de wichelroede
toevallig volgens de regels van de
kunst gesneden: uit het hout van
