De
r j EEN KAROLINGISCHE SAGE
flflg yatl NAVERTELD DOOR LOU MOURIK
Keizer Karei de Grote bezat, verspreid over zijn uitgestrekt
rijk, verschillende paleizen en kastelen. Ook in Zwitserland,
aan het meer van Zürich, had hij een slot laten bouwen.
Op een keer zat hij in de slottuin te lezen. Met zijn vin
ger wees hij bij, want lezen was een moeilijk, een heel moei
lijk werk voor Karei de Grote. Hij had de lees- en schrijf
kunst pas geleerd, toen hij al volwassen was. Wat had hij
spijt, dat hij als kind niet naar school had kunnen gaan.
Het lezen zou dan nu zeker niet zo'n inspanning gekost
hebbenWat de keizer als kind had moeten missen, wilde
hij graag aan anderen schenken. Overal in zijn land liet hij
scholen oprichten. In zijn rijk zouden zodoende steeds meer
mensen dat nuttige lezen en schrijven kunnen leren.
Halfluid spelde keizer Karei de woorden. Langzaam ging
zijn vinger langs de regels. O wee, wat een lang woord stond
hier. Hoe de keizer zijn best ook deed, hij kon maar niet
uitmaken, wat daar stond. Straks zou hij het eens aan zijn
secretaris vragen.
Daar luidde een klokje. Dadelijk hoorde de keizer, dat het
het klokje van de zuil van Felix en Regula was. De keizer
had die zuil laten oprichten ter nagedachtenis aan deze on
verschrokken Christenen, die op die plaats door de hand van
heidenen vermoord waren.
Wie zou er aan het klokketouw getrokken hebben? Zeker de
één of andere sukkelaar, die in moeilijkheden zat. Iedereen
wist immers, dat men altijd om raad en bijstand mocht vra
gen, als men het klokje van Felix en Regula luidde.
Keizer Karei ging zelf naar de zuil. Tot zijn verwondering
stond daar niemand.
De volgende dag op dezelfde tijd werd er opnieuw geluid.
Weer niemand te zienDaar begreep de keizer niets van. Hij
beval een page zich in het kreupelhout bij de zuil te ver
schuilen. En wat zag deze? Uit het oevergras langs het meer
kwam een slang gekropen. Ze kronkelde zich rond de zuil
en bracht de klok in beweging! Gauw ging de page vertel
len. wie de klokkeluider was. Keizer Karei kwam nog juist
op tijd om de slang te zien wegkruipen. „Wat kan ik voor
je doen?" vroeg hij vriendelijk. „Zit je in moeilijkheden?"
De slang maakte een buiging en kroop weer verder.
De keizer volgde haar en kwam zo bij een hol waarin de
slang haar eieren gelegd had. Een afzichtelijk grote pad zat
op die eieren en versperde de toegang tot het hol.
„Aha," sprak de keizer, „is dat jouw moeilijkheid. Ik zal
je helpen, hoor." Een paar soldaten, die met de keizer mee
gegaan waren, doodden de pad en dankbaar kroop de slang
in haar hol.
De keizer was de slangengeschiedenis al gauw vergeten,
maar de slang vergat de keizer niet! Na een paar dagen
kwam ze de zaal, waar de keizer juist zat te eten, binnen.
Ze kroop regelrecht naar hem toe en boog drie keer. Dan
richtte zij zich op' en liet een fonkelende edelsteen in het
glas van de keizer vallen. Even snel als ze gekomen was,
verliet ze de zaal toen weer. Verwonderd nam de keizer de
edelsteen uit zijn glas. Het was een prachtige diamant.
„Die laat ik voor jou in een ring zetten, Fastrada," zei de
keizer tot zijn vrouw. „Een mooiere diamant heb ik nog
nooit gezien."
Keizerin Fastrada was erg blij met het geschenk en droeg
de ring altijd. Het vreemde was, dat d; keizer, sinds Fastrada
die ring droeg, nog meer van zijn vrouw was gaan houden
dan vroeger. Altijd en altijd moest ze bij hem zijn. Voordien
ging de keizer wel eens alleen op reis voor staatszaken,
maar nu moest Fastrada hem altijd vergezellen. Waar men
de keizer zag, zag men Fastrada ook!
Toen gebeurde er iets treurigs. Fastrada werd ernstig ziek
en stierf. De keizer was ontroostbaar. Dag en nacht lag hij
geknield bij de gestorvene. Hij wilde niet van haar scheiden
en weigerde zelfs toestemming te geven voor haar begra
fenis. Het leek wel alsof hij met toverbanden aan zijn ge
storven gemalin verbonden was
Iedereen maakte zich ongerust over deze ongewone toestand.
Ook Turpinus, de vrome, oude aartsbisschop van Reims. Hij
bad vurig om uitkomst. En zie, God gaf Turpinus raad in
een droom. De kerkvader zag de ring aan de hand van
Fastrada. De diamant zond oogverblindende stralen uit en in
deze stralen zat de treurende keizer gevangen. De aartsbis
schop begreep nu, dat de edelsteen, die de keizer van de
slang gekregen had, toverkracht bezat: hij bond de keizer
aan degene die hem droeg!
Op zijn snelste paard ijlde Turpinus naar het kasteel, waar
Fastrada opgebaard lag. De keizer bemerkte niet eens, dat
de aartsbisschop de dodenkamer binnenkwam, zo was hij in
zijn treurige gedachten verzonken. Eerbiedig ging Turpinus
naar de dode toe, haalde de ring van haar vinger en stopte
deze in zijn zak. Onmiddellijk hield de keizer op met klagen.
Hij knielde voor de aartsbisschop en kuste zijn hand. Daarna
verzocht hij hem alles voor de begrafenis in orde te willen
brengen
Sinds die dag moest Turpinus steeds in de nabijheid van de
keizer blijven. Hij werd zijn beste vriend en raadgever. Veel
goeds kwam zo tot stand, want Turpinus was een edel en
wijs man. Toch bezwaarde het de eerlijke kerkvader, dat hij
op zo'n slinkse manier de genegenheid van de keizer ge
wonnen had. Hij wilde zich van de ring ontdoen.
Op een reis door West-Duitsland gooide hij de ring met de
toversteen in een rivier, zodat niemand hem ooit weer zou
kunnen vinden.
Vanaf die tijd voelde keizer Karei zich bijzonder aangetrok
ken tot de plaats, waar de ring in het water terechtgekomen
was. Aan de oever van dat water liet hij een prachtig kasteel
bouwen. Zo vaak zijn staatszaken het toelieten, woonde hij
daar. Weldra werden er huizen rond dit kasteel gebouwd en
zo ontstond er een grote stad. En die stad heet Aken.
thltuco ir
21
