Na
de spanning
de dankbaarheid
Een leek %iet u?f
De Tonijn koos het water
Acht millimeter was hij uit eigen kracht al gezakt,
maar de gasten wisten dat niet. Gasten, veel gasten
waren er.
Veel uniformen ook en het was duidelijk dat er iets
stond te gebeuren, waarbij de Koninklijke Marine
nauw was betrokken. - Allicht, want daar op die
overdekte helling drie lag de Tonijn, die bruine
onderzeeboot van het driecylinder type en binnen
een paar minuten zou het iets meer dan 78 meter
lange schip van zijn hoge ligplaats het water kiezen.
Ik geloof dat ze jaren in dat Schiedamse W.F.-dorp
bezig zijn geweest om bij tewaterlatingen te voorko
men, dat er mensen bij de klink stonden, die er
niks te maken hadden. Wel, bij de Tonijn stond
iemand bij de klink, die eigenlijk overbodig was:
ikzelf. Maar ik had de goedkeuring van „hoger
hand".
In ketelpak
Het was toevallig gegaan, een uurtje of zo eerder.
Het was ir J. E. Woltjer die tegen me zei: „Waar-
om gaat u niet bij de klink staan, dat is interessan
ter. U vraagt maar naar meneer Oranje of meneer
Janssen Meneer Woltjer dacht natuurlijk: zo'n
fles champagne heeft hij wel eens zien stuk slaan,
een helling bekeek hij ook wel eens vanaf een tri
bune, maar daar onder het schip is hij vast nog
nooit bij een tewaterlating geweest. Als de heer
Woltjer dat gedacht heeft, had hij helemaal gelijk.
Meneer P.J.Janssen, assistent-bedrijfsleider scheeps
bouw, vinden was niet zo moeilijk. „Kom eerst
even mee", zei hij, „want het kan soms lekker vet
spatten als hij naar beneden glijdt".
Kijk, kijk, nu schrijf ik al een paar jaar voor W.F.,
maar nooit eerder sierden de letters W.F. mijn
linkerborsthelft. Nu wel, want ik kreeg een groen
ketelpak aan. Lange mensen zijn er in Schiedam
want, wetend dat ik met mijn 1.84 meter niet tot
de kleinste behoor, moest ik toch mooi de pijpen
van dat ketelpak twee keer omslaan om niet in een
soort hansop te wandelen.
Groene lamp
Maar goed, daar stond ik dan: in het groen, helm
bij de hand, ónder die Tonijn. Buiten, op de Water
weg, was de rivierpolitie al druk bezig het verkeer
stil te leggen en twee minuten voor half zes kreeg
de walkapitein van W.F., bovenop die Tonijn, het
seintje: Alles vrij.
Van dat moment af maakte ik de spannendste te
waterlating mee, waar ik ook getuige van was.
1
