't Werd toch een Kerstmis
op de Azoren
Er veegde een volwassen storm over de Azoren,
die de deining tot achter het breakwater van de
haven van Horta liet uitlopen en de sleepboot
„Savoe Zee" aan zijn anker en de achteruit op
een boei aangebrachte trossen deed rukken. Van
begin november lag hij daar op station, met open
radio-oren dag en nacht luisterend naar alles
wat maar uit de ether uit de loudspeaker in de
radio-hut wilde spoelen. Het volle etmaal hielden
de twee marconisten hun station bezet want van
hen moest het verlossende bericht komen dat
„varen" zou betekenen, een verbreken van de
verveling die zich zo langzamerhand van de be
manning ging meester maken. Dat afwachten tot
er zich wat op die grote, ruwe plas zou voordoen
en hun hulp behoefde, werd op de duur geest
dodend.
Elke dag begon opnieuw met dekwerk, onder
houd van het schip, driemaal eten, slapen en dan
weer een nieuwe dag, daar maar als doelloos
voor anker liggend in een en dezelfde sleur van
wachten wachten wachten. Een enkele
keer de benen eens strekken op de wal, een glas
wijn, naar de kapper maar altijd binnen gehoors-
afstand van het schip. Dat was de grote voor
waarde om eens aan wal te gaan. Als de fluit
zou gaan loeien was het lopen geblazen om zo
gauw mogelijk weer aan boord te zijn. De span
ning zat er altijd in, waar ze ook aan de wal
waren. En weer aan boord begon het lieve leven
tje opnieuw, wachtlopen scheepswerk eten
slapen tot een nieuwe dag.
Een enkele maal waren ze eruit geroepen maar
het had nog niets opgeleverd. Knapen die gauw
schreeuwden als ze maar half in de kreukels za
ten. Ze klaarden het en bedankten de sleepboot
die naar hen op weg was voor deze hen had
kunnen bereiken. „Bedankt sleepboot, maar we
hebben het geklaard".
Zo was het 21 december geworden en ze had
den het zout in hun pap nog niet verdiend, 't Kon
natuurlijk nog komen want het was nog bij lan-
gena geen lente en overal op de Atlantische wil
de het in de winter wel stormen.
De kok begon al na te denken over een goed
kerstdiner. Hij liet er wel eens wat over vallen
maar kreeg dan de waarschuwing: „Niet over pra
ten, eeltschroeier. Spreek niet over de strop in
het huis van de gehangene. Laat het op kerstmis
nou maar rustig zijn en geen schip in de versuk
keling raken. Het mag anders zijn dat we liever
vandaag de dag morgen een noodseintje binnen
krijgen en een job opdaagt. Want dat wachten is
bagger. Maar kerstmis op zee en in de rotzooi
zitten is het eind als je alle gewone dagen hier
2
