De burgemeester: „Voor enige
tijd heeft niemand ooit gedacht,
dat het tehuis een pension voor
Turkse gastarbeiders zou wor
den. Wij hopen, dat deze werk
nemers zich hier thuis zullen
voelen en hier goed zullen
wonen".
Het gezelschap begeeft zich dan
naar buiten voor de officiële
plechtigheid. De burgemeester
trekt het laken voor het bord
met de nieuwe naam weg. Het
feestelijke zonnetje laat zijn
stralen ook schijnen over de
fleurige handbouquetten van de
burgemeestersvrouw en me
vrouw Wilton. De bloemen zijn
aangeboden door twee Turkse
bewoners, die in de nachtdienst
zaten, namelijk de heren Osman
Eliuygun en Mehmet Asian.
Hoepels
In zijn dankwoord repte het lid
der directie, de heer ir. B.
Wilton, van de gemengde ge
voelens, waarmee hij indertijd
aan het overleg met het ge
meentebestuur was begonnen.
„U leek iets op een toekomstige
opdrachtgever voor de bouw van
een schip met bijvoorbaat al
een gezicht van: nee, dat is te
duur. Maar achteraf viel het
nogal mee. Wel moesten wij
aan vele voorwaarden voldoen.
We moesten als het ware door
vele hoepels springen. We
hebben veel met u besproken
en veel beloofd. Het waarmaken
van die beloften, was moeilijk,
maar we hebben ons best ge
daan. Daarbij hebben we veel
medewerking in uw gemeente
ondervonden".
Hij haalde ook het gesprek aan,
dat heeft plaats gevonden met
verontruste Rockanjenaren.
Daarop zei de heer Wilton: „We
moeten het pension leefbaar
houden. Zowel binnen als
buiten. De er omheen wonen
den moeten even prettig blijven
wonen".
Voorts trok hij ten aanzien van
het pension en de bewoning
een vergelijking met een exa
men. „Als je naar een examen
leeft, krijg je tussentijdse cijfers,
maar de eindcijfers zijn de be
langrijkste. Onze eindcijfers
hebben we nog niet gekregen.
De toekomst moet leren of die
goed zullen zijn. In ieder geval
is voor ons het hier spelende
stukje menselijkheid belang
rijker dan de machine. De
laatste kan bij niet voldoen
worden weggegooid. Dat geldt
niet voor de mens. Je moet de
mogelijkheid scheppen iemand
harmonieus in zijn werk tot
goede prestaties te laten
komen".
Samenleven
De heer Wilton tipte ook de
andere omgeving aan, waaruit
de Turkse medewerkers komen.
Hij hoopte op een goed samen
leven van twee verschillende
groepen en begrip voor de ver
schillende achtergronden. „Wij
willen een steentje bijdragen tot
ontwikkelingshulp. Echter, in de
betekenis van de mensen iets
leren.
Maar dan moeten wij ook van
hen iets willen leren. Er moet
een wisselwerking zijn. Ik hoop,
dat in 't Huys te Walesteyn
deze gedachte zal worden ge
realiseerd".
Tegen het eind van de middag
spraken twee andere Turkse
medewerkers, de heren Cabbar
Tosak en Cemal Pekgoztu, een
kort dankwoord tot mevrouw
Wilton en mevrouw Alberda van
Ekenstein. Voor de Nederlandse
vertaling zorgde de heer O. A.
Ertan, die het pension - evenals
dat in Poortugaal - beheert. De
beide dames kregen tevens een
vaasje bloemen overhandigd.
De drukke bijeenkomst werd
onder andere bezocht door de
Turkse vice-consul in Rotterdam
en de Turkse attaché voor ar-
beidsaangelegenheden, enige
wethouders en de gemeente
secretaris van Rockanje, af
gevaardigden van de vakvereni
gingen, alsmede autoriteiten van
de brandweer, gemeentewerken
en politie.
Onze Turkse medewerkers in gesprek met de vice-consul
