CC
We brulden de stad wakker,
dachten we.
Uren, jaren, dagen, maanden.
„WTN-RDM", zei Gerry plotse
ling, „Remember when we first
met?"
„WTN-RDM", antwoordde ik
lachend, terwijl ik zag hoe Gerry
naar de handle van de lucht-
fluit sloop.
Toen begon hij fluitsignalen te
geven, luchtfluitsignalen in
morseschrift. U mag tweemaal
raden, wat daar over de haven
daverde. De loodsen weer
kaatsten en versterkten het ge
luid. En vanuit de Merwehaven,
vanuit Pernis, kwamen zwakke
antwoorden terug.
„WTN-RDM", seinde Gerry in
punten en strepen over het ge
luk wensende Schiedam. En
weinigen begrepen het. Alleen
zij, die ingewijd waren. Alleen
zij die het derde oog hadden,
zoals - naar mijn gevoel - Gerry
had.
In feite werd Rijn-Schelde op
een steenkoude avond in de
haven van Wilton geboren, of
misschien even daarvoor, in Het
Kanaal. Maar wie zal dat toe
geven?
Apropos, luistert u dit jaar eens
naar het blazen van de boten.
Ze blazen heimwee. Ze blazen
leven over de doodstille werven.
Ze betekenen werk voor u. En
denk ook eens aan de zeeman,
die niet alleen maar fietsen
steelt, zoals lokale journalisten
wekelijks suggereren.
Ik ben Gerry al jaren lang uit
het oog verloren, in the big,
big world.
Wat mijn vrouw betreft, ik heb
getracht uit te leggen wat wtn-
rdm betekende. Ze begreep het
niet. Het was te vroeg. Het was
tenslotte bij enen. Ze keek me
die eerste dag in het nieuwejaar
's middags langdurig aan en zei:
„Het is maar goed dat we een
taxi terug genomen hebben".
„Waarschijnlijk wel", antwoord
de ik.
„Niks waarschijnlijk", kaatste ze.
„Als ze je hadden aangehouden,
hadden ze bloed in je alkohol
gevonden".
„Maar dat blazen, dat blazen",
vervolgde ze toen. „Daar kreeg
ik tranen van in mijn ogen". En
ik kon haar wel zoenen, omdat
ze intuitief had begrepen dat
er veel meer achter stak dan de
behoefte aan een „had a glass,
let me pass".
U ook?
morseletters:
w t n
m
6
