UJii
sen aan boord onder wie twee
vrouwen.
- Neem mij in de boot, antwoord
de ik. Maar ik wens jou, voor
zover het uitkomt met je wacht,
een prettige jaarwisseling.
- Wat voor een sleepboot, vroeg
ik.
- Weten we nog niet. Een klein
ding. Succes.
Dat kon geen grap zijn. Zeker
niet van Dirkzwager. Even
vriend Willem van Seeters, de
schipper van de reddingboot,
bellen.
- Ik zit met de kinderen bij de
oliebollen, zei zijn vrouw. Willem
is naar de haven. Varen voor een
sleepbootje dat op de Noorder-
pier zit. We zien je wel. Bewaren
wel een paar oliebollen voor je.
Dus toch.
Auto gebeld, de fotografen ge
beld. Fijne jongen. Die zei:
- Nou, dan gaan we maar, hè?
Voor ik de kou, de regen en de
wind in ging, zei ik:
- Je zei zoëven: je zal zeemans
vrouw zijn en alleen thuis. Je
kunt nu van dat zeemansvrouw
wel journalistenvrouw maken.
- Toch wel enig verschil, vond
mijn vrouw, 't Is je werk. En dan
je blijft geen dagen weg. Bel
eens uit de Hoek als het kan.
- Dat doe ik, beloofde ik. En
toen reed de auto voor.
Toen we in de Hoek aankwa
men, meerde de reddingboot
juist in de Berghaven. Zes door
natte en verkleumde mensen
kwamen uit het vooronder. In
auto's naar Hotel Amerika, ge
renommeerd toevluchtsoord
voor schipbreukelingen sinds
jaar en dag. Daar stond alles
gereed om hen te gerieven. Een
warm bad en droge kleren.
Een half uur later kwamen ze in
de eetzaal, vier mannen en twee
vrouwen. Een wonder van kalm
te en opgewektheid. De twee
vrouwen, moeder en 16-jarige
dochter in zondags aandoende
jurken. Daar moet je vrouw voor
zijn om met het risico van ver
drinken voor ogen toch nog wat
kleding in een zeildoekse zak te
proppen en die in je armen te
klemmen als ze je door het wa-
8
vertel je verhaal als je wilt, maar dan aan tafel
klaar. Papendrecht trekt. Kerst
mis en Oudejaar thuis. Ze varen
uit, scharrelen tussen de de
pressies door voorzichtig langs
de Britse oostkust naar het zui
den. Moeten meermalen naar
binnen vluchten en beter weer
afwachten. Kerstmis loopt mis.
Misschien dan Oudejaarsavond.
Op 30 december lopen ze Great
Yarmouth binnen. Zullen ze de
sprong naar de Waterweg wa
gen? Het weer is niet al te best
en de kapitein is geen navigator
als hij de kust niet in zicht heeft.
Hij verzekert zich van de hulp
van een Engelse particuliere
loods die de Noordzee en de
havens aan de kusten op zijn
duimpje kent. Varen maar.
Tegen de avond komen ze, moe
geslingerd, vóór de Waterweg.
ter in veiligheid sleuren.
In de eetzaal een hoekje afge
schermd. Gedekte tafel, kaars
licht, blikkerend tafelzilver. Ho
telier Teun de Bie, als altijd
voortreffelijk gastheer voor ge
redden:
- Vertel je verhaal als je wilt,
maar dan aan tafel. Het is Oude
jaarsavond en vergeet wat er de
laatste uren is gebeurd.
Ze vertelden het verhaal.
Een kloeke riviersleepboot, ech
ter toch zeewaardig, uit Papen
drecht. Kapitein-eigenaar aan
boord met zijn gezin: vrouw, 16-
jarige dochter, 13-jarige zoon en
een machinist. Vaart altijd voor
havenwerken-in-aanleg in het
buitenland. Een half jaar in
Schotland gewerkt bij haven
verbetering. Half december
