Lezersreactie
ren van de tandwieloverbren
ging van de eerste turbo
generator. Later bleek de
oorzaak te moeten worden
gezocht bij het hoofdtand
wiel en de beide pinions.
Met verminderd vermogen
voer het schip daarop van
Monrovia naar Europa om de
voor Rotterdam bestemde la
ding te lossen. Daarna vond
bij onze werf het verwisselen
van het tandwiel en de pini
ons plaats.
Tijdschema
De nieuwe onderdelen waren
inmiddels vanuit Zweden
naar Nederland gezonden.
Ondanks de te late aankomst
Vanmorgen ontving ik bij de
post het januarinummer van
het W.F.-Nieuws. Dat was een
hele gewaarwording, want
ik had het enkele jaren niet
meer gezien. Vlug koffie ge
zet en me behaaglijk in een
luie stoel genesteld. Zeer be
nieuwd om niet te zeggen
nieuwsgierig begon ik te
lezen.
Natuurlijk valt het eerst je
oog op de benoeming van
de heren Teschmacher en
Meeuwisse tot leden van de
Raad van Bestuur. Gefelici
teerd, zeg je tot jezelf. Gunst
ervan kwam het tijdschema
niet in de war.
De drijvende kraan "Mam
moet" haalde het nieuwe re
ductie-tandwiel op uit het in
de Beatrix-haven liggende
schip. Het oude was toen al
door de "Mammoet" verwij
derd. De bok bracht het
nieuwe tandwiel in het schip.
Het weegt 45 ton en de pini
ons zes en negen ton.
Beproevingen
Door het gladde verloop van
het werk en om tijd te win
nen oordeelde men het niet
nodig beproevingen voor de
wal te houden. Dat werd op
zee - gedurende de reis - ge
daan, overigens met goed
gevolg.
De aan beide pinions aange
bouwde eerste reducties van
het epicyclische en plane
taire type werden eveneens
van boord gehaald. In MF I
werden zij gedemonteerd in
verband met een grondige
inspectie. Vervolgens werden
zij pas gemaakt en aan de
nieuwe pinions aangebouwd.
Toen de reducties weer wa
ren gemonteerd, konden de
afzonderlijke onderdelen
weer aan boord worden ge
bracht en worden samenge
steld. Hierna ging men aan
de slag om de uitlijning tus
sen reductiekast en turbines,
alsook tussen tandwielkast
en schroefas te controleren
en te verbeteren.
Experts
Gedurende de reparatie-peri
ode waren experts van de
bouwers van de tandwielkast
aanwezig. Dit in verband met
het verstrekken van advies
bij het demonteren en mon
teren.
Dat dit werk zo snel is ge
gaan, is te danken aan drie
factoren, namelijk: een goe
de voorbereiding, een dito
samenwerking en een uitste
kende communicatie tussen
onze werf, de rederij en de
experts.
wat leuk is de volgende reac
tie. En voor het eerst bemerk
ik dat de jaren doorgaan,
want bij mezelf dacht ik, hé
is de heer Meeuwisse dan
niet met pensioen, daar was
toch sprake van. Het blijkt
dat als je niet meer actief
deelneemt aan het bedrijfs-
gebeuren, je hersenen blijk
baar wat lui worden. Het is
misschien weinig complimen
teus, maar dat dacht ik wer
kelijk. Zo zie je dat er na het
weggaan toch blijkbaar een
afstand groeit.
Na het profielen bewandelen
kom ik aan de jubilea toe.
Nou ik vind dat daar een
tweede kopje koffie bijhoort.
Als ik de brede lach bekijk
van de heer Bas de Waard,
dan waan ik me weer in de
gang op weg naar de heer
De Goede om te vragen of dit
of dat kan gebeuren. Als Bas
dan „binnen" is, wordt het
meestal een plezierrit, want
hij zit vol grappen en kook-
verhalen. Bij terugkomst had
je dan het gevoel er echt
even uit geweest te zijn.
Via de vinding van de heer
H. Koning en de Oude Doos
van de heer Van Dijk be
landde ik op de laatste pa
gina. Natuurlijk schrik je al
tijd van de overlijdensberich
ten die er instaan. Maar van
Cees ben ik toch bijzonder
geschrokken. Voor mij was
Cees Iemand. Niet alleen
dat hij zijn werk altijd bijzon
der goed deed, maar zijn
grote behulpzaamheid, zijn
vriendelijkheid en opgewekt
heid maakte van Cees een bij
zonder mens. Hij werd wel
eens geplaagd, maar hij kon
er tegen zolang dit gebeurde
op een sportieve wijze en ik
denk hierbij vooral aan de
maandagmorgen als het voet
ballen aan de orde was. Veel
liet hij geduldig langs zich
heengaan. Gelukkig maar
ook. In de bijna 11 jaren dat
ik Cees kende, heb ik hem
bijzonder leren waarderen en
het kost me erg veel moeite
te bedenken dat hij niet meer
rond zal gaan met zijn post
en telexen. Moge hij nu de
waardering vinden, die hij
zozeer verdient.
Verder zag ik dat de heer
Brusselman is overleden. De
jongeren zal dit misschien
niet veel zeggen, maar dege
nen die „Leen" hebben mee
gemaakt in werkplaats en On
dernemingsraad des te meer.
In de Machinefabriek was
het zo op het oog een van
de rustige werkers, maar in
de Ondernemingsraad wist
Leen zijn mondje goed te
roeren en liet hij zich door
niets van zijn onderwerp af
brengen. Hierbij denk ik spe
ciaal aan de bijeenkomst in
Zandvoort, waar toen ook al
gediscussieerd werd over in
spraak en overleg. Ik denk
dat bij vele O.R.-leden en
oud-O.R.-leden deze bijeen
komst nog wel leeft.
Ja, in de jaren zestig werd
ook al vaak gevonden dat het
moeilijke tijden waren. Er
werd ook gekankerd en met
de vuist op tafel geslagen.
En als het er heet aan toe
ging dan vroeg de voorzitter
van de Raad of ik die „moei
lijke" woorden wel kon notu
leren. Dat waren me tijden.
Want uiteindelijk was het
„ons" bedrijf en daar moest
men van buitenaf niet aan
komen.
Maar de gehele maatschappij
verandert en daarmee gaat
ook dit anders worden. Door
fusies is W.F. onderdeel ge
worden van een groot con
cern en het chauvinisme
gaat een beetje over. Dat
doet gewoon pijn en daarom
hoop ik van harte, W.F.-fan
als ik nog ben, dat de werk
nemers in Schiedam toch al
tijd nog blijven vechten voor
„hun" bedrijf.
Y. Segers-Dodemont.
