"Zingen doe je uit een soort liefde"
19
onze bijeenkomsten. Waarde
vol, omdat men elkaar dan ook
van weerskanten in een andere
situatie kan bekijken en leren
kennen. De belangstelling van
de directie stellen wij uiteraard
op zeer hoge prijs".
Het thema laat hem niet los.
Met vuur en groot vertrouwen
in deze stelling preludeert hij
voort. "Kijk maar eens naar
Wilton en Fijenoord. Beide be
drijven zijn in 1929 op één ter
rein gekomen, hier in Schie
dam. Maar bijna een generatie
lang zijn het als het ware twee
aparte bedrijven geweest, die
pas geleidelijk aan in elkaar
overgingen en ik durf staande
te houden, dat mede door het
voorbeeld dat de wederzijdse
bazen gaven, het proces van
samengroeien is versneld.
Voor die fusie is de Bazenvere-
niging van waardevolle beteke
nis geweest".
Samenwerking
Hij verlengt deze stelling, rekt
haar als het ware op. "Want",
zegt hij met enige beslistheid,
"als nu de RDM een bazenvere-
niging had, zoals wij die heb
ben, dan zou dat de samenwer
king ongetwijfeld te stade ko
men. Als je dan belt naar de
overkant over het werk, men
sen of materiaal, dan weet je
van elkaar met wie je spreekt
en dan komt een en ander be
ter en sneller voor elkaar, dan
wanneer twee onbekenden te
lefonisch contact met elkaar
hebben. En toch moet het in
die samenwerking mede van
dit soort contacten komen. Als
je als bazen van WF en RDM
naar elkaar toe zou groeien,
dan is dit al een stuk van de ba
sis, waarop die samenwerking
gestalte kan krijgen".
Dan wijst hij op het voordeel
van het feit, dar RSV-partner de
KMS eveneens een bazenvere-
niging heeft. "Dat vergemakke
lijkt echt het werk. Je hebt als
het ware een binnenkomertje,
terwijl de man, die je daar kent
je - als hij je niet kan helpen -
op het goede spoor zet naar
een andere contactpersoon".
De bazenvereniging bestaat
dus op 4 januari 1979 liefst 60
jaar.
"Maar wij vieren het op 20 janu
ari met een receptie 's middags
voor oud-leden en andere
gasten en 's avonds is er voor
de leden en een paar gasten
een feestavond". Vergenoegd
blikt baas Wolfs in de toe
komst en besluit met het ant
woord: "De vereniging is inder
daad self-supporting: de leden
betalen contributie".
WF-koorlid A. Ruygers:
"Zenuwen?" De heer Ruygers
kijkt ietwat verbaasd. "Nee,
daar heb ik absoluut geen last
van, het lukt toch wel", zegt de
72-jarige zanger van het Ge
mengd Koor Wilton-Fijenoord.
Die 72 jaar zijn hem trouwens
bij lange na niet aan te zien.
"Ik kom wel even langs op de
fiets", zegt de kwieke Rotter
dammer, als de afspraak voor
dit gesprek wordt gemaakt.
Onlangs verzorgde het koor sa
men met de WF-Harmonie, het
Gemengd Koor "Excelsior" en
de pianist A. Slootmaker een
jubileumconcert in de Vlaar-
dingse Stadsgehoorzaal ter ge
legenheid van het feit, dat het
WF-dameskoor en het WF-
mannenkoor tien jaar geleden
besloten hun vocale krachten
voortaan te bundelen.
Opbloei
De heer Ruygers - gepensio
neerd scheepstimmerman ("nu
noemen ze dat scheepsbe-
schieter") - is echter al veel lan
ger als zanger actief in WF-ver-
band.
Al in 1926 waren er initiatieven
tot het oprichten van een WF-
koor. Uit die beginperiode weet
hij zich nog precies de woor
den te herinneren van de can
tate, die in 1929 uitgevoerd
werd bij het 75-jarig bestaan
van het Wiltonbedrijf.
In de crisisjaren werden de ac
tiviteiten stopgezet. "In '38 zijn
we in een café op de Koemarkt
bij elkaar gekomen om weer
een start te maken. Met een
man of zestien was dat. Daar
na is het langzaam opwaarts
gegaan, vooral vlak na de oor
log kenden we jaren van grote
bloei". Gaandeweg zakte dat
af, zodat in 1968 besloten werd
het dames- en mannenkoor te
combineren.
Klanten winnen
"Het heeft natuurlijk aan beide
kanten wel het nodige aanpas
singsvermogen geëist, maar nu
hebben we dan toch een uitste
kend geheel".
Pessimistisch over het voortbe
staan van het koor is de heer
Ruygers niet. "Kijk, als je maar
naar buiten treedt, dan komen
er vanzelf leden bij. Pas gele
den waren er weer een paar
mensen, die wel lid wilden wor
den. Ze hadden ons jubileum
concert gehoord. Zo win je
klanten, nietwaar!" Van jongs-
afaan heeft de zangkunst hem
geboeid. "Als jongen liep ik al
tijd al op straat te zingen en
ook in de kerk bij misuitvoerin-
gen. Toen ik hoorde, dat er bij
WF een koor opgericht werd,
had ik daar wel trek in".
Por
Les heeft hij nooit gehad. "Als
het niet goed gaat, krijg ik wel
een por van mijn maat", lacht
hij. "Als je je bij het koor aan
meldt, laat de dirigent je voor
zingen. Ze spelen dan een lied -
bij mij was dat destijds 'Daar is
mijn vaderland, Limburgs dier
baar oord' - of toonladder in di
verse toonaarden om te kijken
wat voor stem je hebt".
De heer Ruygers is tenor. Tij
dens een concert staan de te
noren bij elkaar, de bassen, de
alten, enzovoort. De dirigent
zet de zangers en zangeressen
groepsgewijs in een vaste volg
orde neer. "Reken maar dat die
het wel hoort als iemand er
naast zit. Meestal is 't dan zo
van: Ik weet wel wie er vals
zingt, maar ik zeg het niet. De
gene die het betreft weet dan
wel hoe laat het is. Trouwens,
je moet er tegen kunnen als je
eens een por krijgt. Je bent ten
slotte allemaal amateur".
Operettemuziek
Het repertoire wordt, al naar
gelang de zaal waar opgetre
den moet worden, bepaald
door de dirigent en het bestuur.
Hiervoor kan uit een standaard
repertoire, dat wel een honderd
werken omvat, een keuze wor
den gemaakt. Zelf zingt hij het
liefst operettemuziek en stuk
ken uit opera's. Favoriete com
ponisten zijn Brahms, Verdi en
Schubert. "Je merkt dat het pu
bliek ook nogal gesteld is op
operettemuziek. Die zware kost
valt niet altijd even goed".
Voldoening
Het zingen neemt een belang
rijke plaats in zijn leven in. "Ik
zie het als ontspanning, hoe
wel je natuurlijk wel naar een
bepaalde prestatie toewerkt,
want anders is de animo weg.
Het geeft bovendien veel vol
doening om bij een concert in
een ziekenhuis of bejaardente
huis te merken, dat je die men
sen daar echt een plezier mee
doet". Zijn ogen glinsteren als
hij de herinneringen aan de
Kerstconcerten in de Boezem
barakken voor TB-patiënten op
haalt. "Ja, zingen doe je uit een
soort liefde voor je mede
mens". Die sociale inslag uitte
zich ook bij WF, waar hij een
tijd lang na werktijd de zieken
heeft bezocht. En dan niet al
leen in Vlaardingen en Schie
dam, maar zelfs tot Papen-
drecht toe. "Bij m'n pensione
ring gaven ze me een fiets met
de wens of ik er toch alsjeblieft
maar mee door wilde gaan".
