IK HERINNER MIJ NOG...
Gerrit Fukkink
Net van de Ambachtsschool waar ik het timmervak leerde, begon ik bij aannemer Van der
Most op de Broersvest. Wegens 'slapte in het voorhanden werk' moest ik daar weg. Gelukkig
kon ik in 1952, als 16-jarige, bij Wilton-Fijenoord op de Bedrijfsschool komen in de opleiding
voor plaatwerker. In 1954 haalde ik mijn diploma. Daarna in militaire dienst, maar Wilton
garandeerde dat ik terug kon komen en dat gebeurde.
Ik werkte in de Plaatwerkerij tot
midden 1971, toen werd ik uitgeleend
aan een Rotterdamse firma. Intussen
kwam ik regelmatig bij Wilton verslag
uitbrengen maar daar kreeg ik een keer
ruzie met een afdelingsbaas. Ik had er
gelijk genoeg van en nam ontslag bij
Wilton. In 1973 kon ik, dankzij een mij
goedgezinde baas, opnieuw bij Wilton
beginnen en daar ben ik niet meer
weggegaan. In 1989 was ook ik aan de
beurt in de golf van ontslagen als
gevolg van de RSV-affaire.
Aan de ruim dertig jaar bij Wilton heb
ik goede herinneringen, veel gelachen
en streken uitgehaald. Ook moeilijke
perioden, zoals bij stakingen. Die
hadden soms een grimmige sfeer. Ik
ontdekte ook dat nogal wat WF'ers te
makkelijk met de meute meeliepen.
Vaak wisten ze niet eens waar het om
begonnen was. Dat is me wel eens
tegengevallen.
In de jaren vijftig en zestig was ik al een
fervent voetballer en supporter van
voetbalvereniging HBSS, dat ben ik
trouwens nog. Naast die ontspanning
ging ik ook naar de toneel- en
filmavonden van Wilton. Dat waren
onvergetelijke avonden met mannen
als Frans Vrolijk, Willy Alberti, Toby
Rixs en nog veel meer.
Ook het 100-jarig bestaan van Wilton in
1953 was een belevenis. Heel het bedrijf
was in feeststemming. Overal
luidsprekers, zodat we de toespraken
van de hoge heren konden horen, maar
ik geloof niet dat we geluisterd hebben.
Voor de festiviteiten waren de Ahoy'-
hallen afgehuurd en daar speelden The
Dutch Swing College Band en de
Ramblers. De mannen kregen op de
feestavond tien sigaretten of enkele
sigaren en de dames een doosje bonbons.
We kregen ook een tientje voor elk jaar
dat je bij Wilton werkte en sommigen
gingen met vierhonderd gulden of
meer naar huis. Ik kreeg twintig gulden
en dat vond ik al heel wat!
Wat ik van WF waardeerde was dat je
met problemen bij de afdelingsbaas of
de afdeling Sociale Zaken terecht kon.
Zo kreeg ik via hen een woning in een
tijd dat de woningnood hoog was,
mocht ik een aantal dagen vrij toen
mijn vader overleed en kon ik een tijdje
's morgens later komen werken om de
kinderen naar school te brengen toen
mijn vrouw ziek was.
Ook de vakanties in Heidebad in Epe
waren mooi. Het was altijd spannend
of je van Wilton een huisje kreeg maar
als dat gebeurde, had je een goede en
goedkope vakantie. Een vrachtauto van
het bedrijf haalde de bagage op en de
luxe bus stond klaar om de hele bubs
naar Epe te brengen. Een voor die tijd
ongekende luxe!
Maar ook Sinterklaasspeelgoed maken
zal ik niet vergeten. Jarenlang heb ik
daar met plezier na vijf uur aan
gewerkt. Wilton leverde het materiaal
en wij maakten de cadeautjes. Het gaf
voldoening om kinderen met dat
speelgoed te zien spelen.
Het was natuurlijk niet altijd even fijn
bij Wilton. Soms had ik rot werk, maar
vervelende dingen vergeet je weer snel.
Inmiddels ben ik al heel wat jaren thuis
maar mijn Wiltontijd komt steeds in
mijn herinnering terug.
Linksboven: Gerrit
Fukkink geeft instructie
aan zijn collega Martin
Witter, omstreeks 1985.
(Collectie G. Fukkink)
Onder: Bij feesten,
tewaterlatingen of
proefvaarten, de WF-
Harmonie was van de
partij. In 1956 won zij de
hoogste prijs op het
muziekconcours in Gendt
bij Arnhem. Met drie volle
bussen WF'ers en hun
vrouwen, vierden zij hun
overwinning in de
Efteling, waar Bart Wilton
kleurenfoto's maakte. In
hetzelfde jaar bestond de
personeelsvereniging
tien jaar. Er waren toen
17 afdelingen met 3.000
leden. (Foto Wilton-
Fijenoord/GA Schiedam)
78
