n SPAARBANK ANNO 1820 an tier Kerststukje Klokken in de toren. Wondermooi. Een plannetje. Het ging toch anders. Kerstavond. voor Chemisch Reinigen Nappa en Su&de TO herenmodes De zuiverste klokketonen. MM! Hypotheken en persoonlijke leningen worden vlot en zonder afsluitprovisie verstrekt door de Organist-Dirigent Aad van der Hoeven verhuisd. Samenwerkingsproject Maatschappelijk werk Kethel-Groenoord. Hoe het kwam dat de klokken igingen luiden Ik las eens een sprookje dat ik thans, met mijn eigen woorden, wil navertellen. In een heel ver en vreemd land stond een prachdge kerk, zo'n pronfcstuk uit lang vervlogen eeuwen. Het verhaal gaat over een gesehiedenis welke eeu wen geleden schijnr te zijn gebeurd. Hoe het 'land heette weet ik iniiet, ook niet hoe dat dorpje (heette waarin die ikefk stond. Maar wat ik wel weet, dat is, dat het een kerk was met een grote historic. Machtiig en dominerend stond ze daar met haar hoge ibogen en ge- welven opgetrokken van zandsteen. In het koor was een verhoging aange- bracht waarop een altaar prijkte van wit marmer. Vanzelfsprekend was er een prachtig orgel dat kon spelen alsof het stormde in de kerk. Maar het allermerkwaardigste waren toch wel de kllokken in de toren, klok ken die zo hoog in de toren hingen dat je ze alleen bij ihelder weer kon zien. Versehillende generaties hadden aan de kerk gebouwd en vooral die hoge toren had onnoembaar veel jaren van bou- wen gevergd. Niiemand van de bewo- ners wist te vertellen hoe hoog de toren wel was. Wat men wel wist te vertellen, was, dat 'het geen gewone klokken waren die in de toren hiingen, maar eobte kerstklokken. Er gingen vreemde verhalen door het dorp en door de wijde omgeving over die kerk- klokken. De knapste en beroemdste kilokkengieters hadden er aan gewerkt en het resultaat was adembenemend, zo schoon en zuiver was de klank. Er zou geen mooiere muziek besitaan, dan wanneer die klokken huti geluid over de omgeving lieten galmen. Als d e klokken zongen was het of het een ge luid was uit een v-erre vreemde wereld, of er engelen zongen Als die klokken luiden want niemand van de nu levende mensen, en geslachten daarvoor, hadden de klok ken ooit gehoord Ze kenden die verhalen alleen maar door overlevering In het dorp woonde een oude man, die zich kon herinneren dat hem, heel lang geleden, was verteld dat zijn groot- moeder de klokiken gehoord had, toen zij nog maar een jong meisje was. Dit was het enige wat men wist te ver tellen. Maar dat het mooi moest zijn, wonder mooi, als die klokken gingen luiden, dat wist men zeiker maar hoe zou het dan komen dat die klokken in zo lang al niet hadden geklonken en hun lied over de valden hadden uit- gezongen Veel was ook in dit dorp veranderd in de loop der tijden maar wat in ere was igehouden was een oud gebruik: Op Kerstavond gingen alle mensen uit het dorp en uit de gehele omgeving naar die kerk met die won derlijke klokken. Want ieder hoopte dat nu eindelijk de klokken zich zou- den laten horen Het was gebruiikelijk dat men zyn gaven als een offer der dankbaarheid neerlegde op het marmeren altaar, welke gaven ten goede zouden komen aan de minst-bedeelden uiit het dorp. Ieder jaar weer ging men in gespannen verwachiting op weg, in de hoop, dat de klokken zouden luiden want men wist te vertellen dat de klokken sleohts hun zang lieten horen indien een werkelijk offer zou worden ge- bracht, een offer uit pure dankbaarheid en uit ibewogenheid met de ander die hulp zo zeer van node heeft. Het moest dan wel een offer zijn en geen gave zonder meer een gave welke men gemakkelijk missen kon orndat men nog genoeg over had dat is im- mers geen offer. De klokken zwegen en foleven zwijgen tot dat het t6oh gebeurde eens op een avond, op kerstavond In een dorpje in de buurt woonden twee kleine jongens in een heel klein huisje, samen met sun vader en moe- der. Vanuit hun dorpje konden zij de toren van die wonderlijke kerk zien. Van dat klokkenspel op kerstavond hadden zij nog nooit gehoord, maar wel van die plechtige kerkdienst op kerstavond. Zij maakten nu samen e< n plannetje. Zij zouden samen naar die kerk toe gaan. Als vader het nu maar goed vond. Die aarzelde eerst wel maar tenslotte sternde hij toe. Johan was nu al groot genoeg die kon wel op zijn broertje passen. Vader en moe- der zouden ook gaarne ter kerke zijn gegaan, maar aangezien moeder z'ek was wilde vader maar liever thuis- blijven. iDaar gingen dan onze vrien.ljes op weg. Stevig doorstappen want het was nog een heel aind lopen. Maar wat was dat? Wat voelden ze? Sneeuw. Eerst wat kleine vlokken maar weldra dwarrelde grote vlokken ge- stadiig omlaag. Nu kon je niet zo vlug meer opschieten. Johan en zijn broertje stapten, zo goed als dat in deze om- standigheden ging, toch maar stevig door en ja hoor, daar zagen zij in de verte het dorp al waar ze naar toe moesten, de liohtjes kwamen hen als het ware tegemoet en lachten hen reeds toe, waar die liohtjes waren, daar was de kerk, het doel van de reis. Maar, het ging anders dan ze hadden gedaohit. Opeens bleven ze staan, wat zagen ze daar aan de rand van de weg? Een oude vrouw, op wieg naar de kerk dienst was gevallen en kon niet verder. De afstand was blijkbaar voor haar te groot geweest. Ze lag in de sneeuw en ze sliep. Van vermoeidheid zeker, dacht Johan. Wat moeten we nu doen? Ze stonden voor een wel wat te grote opgave voor hun leeftijd. Johan nam snel een besluit. Hij wist wel dat het moeillijik zou zijn h.ulp te vinden, orn dat er bijna niemand thuis was op dit moment. Alleen de sohoenmaker die zal wel thuis zijn dus daar ga je naar toe, zei Johan tegen zijn broertje. Vraag daar er of zo spoedig mogelijk iemand naar deze plaats komt om te helpen. Jij gaat dan alleen naar de kerk. Kijk goed, en blister goed, zodat je na af- loop van de dienst alles aan vader en moeder kunt vertellen. Zo gezegd zo gedaan. Johan bleef bij de oude vrouw en probeerde haar wakker te krijgen. Zijn dun en versleten jasje legde hij over haar heen om haar nog een beetje warm te houden. Zijn broertje ging op weg maar eerst had Johan hem een kwartje gegeven, dat was het enige wat vader en moeder konden geven. Een kwartje dat was voor Johan en zijn broertje een groot bezit. Moest hij dat nu afgeven? Ja, zei Johan, als de dienst ten einde is ga je heel onopgemerkt naar het altaar en leg dat kwartje er op, mjsschien zijn er mensen die nog armer zijn dan wij. Johan bleef in spanning achter, alls er nu maar spoe dig hulp komt. De grote kerk straalde van licht het was kerstavond. Rijk en arm was in grote getale ter kerkegegaan om tezamen die wondetllijke dienst mee te maken, vol spanning of het nu zou gebeuren dat met die klokken. Maohtig klonk het orgel door de kerk, men zong en luisterde. Toen de dienst bijna ten einde was brak ook tevens het grote moment aan ook voor Uw *+±tr lepenlaan 51 - Tuindorp Telefoon 70 50 83 Van een kroriiekschryvertje - zo als ik mezelf-toch wel wag noe- men - wordt verwacht, dat elk „stukje" geestige humor bevat en ik tracht dit ook zoveel mogelijk te „plegen". Toch iigt niet alleen de humor ,op straat, maar vreemd genoeg willen de meeste mensen alleen daarmee geconfronteerd worden. Over eenzaamheid, ellende of droefenis mag liever niet gesproken worden. En gek, zodra de man op de hoek van de straat met z'n handeltje kerstbomen verschijnt, ga ik toch in die richting denken. Want juist de Kerstdagen - die Ibij Mitstek gezellige thuisdagen - geven je de gelegenheid en de aanleiding eens rustig 'over allerlei zaken na te denken. Dat Iwil nu weer niet zeggen. dat (hoe erg dat ook is) Vietnam, lerland \en dergelijke onheilsplaatsen die er helaas nog op de wereld zijn. maar steeds de revue passeren. Nee, je moet het \wel dichter bij huis zoeken, misschien wel heel dichtbij. Veel, te veel mensen gebruiken jde Kerstdagen om zich vol te proppen met gebak, wijn, kip, kalkoen en wat er ;nog allemaal meer op tafel komt. Die ge bruiken die dagen - ivergeef me de uitdrukking i- alleen maar met ..Vreten 'op aarde". En hoewel de zin van het Kerstfeest niet voor iedereen gelijk is endat natuurlijk ieders recht is. kan DAT de zin nooit zijn. Maar wanneer U (op welke wijze dan ook) met de voorbereiding van Uw 4 vrije dagen bezig bent, denkt U dan ook eens dan die ouwe Tante, aan die Oom die iU al jaren niet meer gezien heeft. Denkt er niet alleen aan, maar DOE d'r wat aan! Laat ze niet in Id'r eentje zitten, maar schuif een stoel en 'n bordje bij. Steek de kaarsen die avond eens voor HEN aan! Weet V zo'n Oom niet, hebt^U die tante niet? Nou, zal 'teen vreemde zijn! ]a, ik ben me er van bewust, dit is een heel ander istukje dan ge- woonlijk. D'r is in feite niks lolligs aan en dat was ook nu precies de bedoeling. Prettige dagen met elkaar! JAVAS. dat de gaven op hat altaar warden ineerge'legd. Gaven, groot en klein zou er ook een echt offer bij zijn? Gelbkkig waren er ook rijke mensen in de kerk en vele hoge functionarissen. De Burgemeester was er zelfs en nog meerdere belangrijke personen. Ieder wachtte in spanning. Een deftige myn heer kwam naar voren en legde een gouden ring op het altaar maar de klokken bleven zwijgen een dame, in prachtig gewaad, legde haar gouden armband neer, de burgemeester zijn kostbare ambtsketen maar hoog in de lucht bleef het stil Tenslotte zou het slothed worden ge- zongen. Koor en gemeente samen zou den hun spanning en verwachting ver- tolken in dat Iaatste lied; het voorspel kllonk maar wat was dat Het orgel verstomde men begreep er niets van, was het dan toch waar? wat hoorde men daar? Ja, de klokken in hun zuivere praohit, in hon boven- aardse schoonheid. De deuren van de kerk werden geopend, men wilde dit horen, dit geluid, dit zingen, wonder- lijk mooi. Maar hoe komt dat nu? De heerlij'kste, de zuiverste klokke tonen vu'lden de gewelven van de kerk. Ieder stond in eerbiedige bewondering. Nooit nog, nimmer .te voren, had men zo iets schoons gehoord men bleef in doodse stilte luisteren, hoog en ijl, diep en ernstig, zuiver en sereen klonk de muziek in hun oren. Eindelijk was het weer stil maar men kon nog niet .besluiten heen te gaan dat was overweldigend, dat zij dat nu hebben mogen beleven. Maar hoe zou dat nu gekomen zijn? Tenslotte kwam er dan toch beweging in de menigte kerkgangers. Men wilde zien wie dat wonder had mogelijk ge- maakt het enige wat men zag was die kleine jongen, het broertje van Johan, die voorziohtig de trappen van het altaar afdaalde, onwetend van dit wonder van schoonheid, dat door zijn offer was .teweeg gebracht. De mensen in de kerk begrepen het niet zo'n onaanzienlijik kind zou die dat wonder hebben kunnen tot stand brengen Van dat kwartje wist niemand in de ketk, alleen onze kleine vent. Maar die had dat kostbare muntje dan ook neer- gelegd in bet zekere weten dat vader en moeder, en ook zijn broer Johan, er helemaal achter stonden, achter deze kleine, voor hen grote gave. Later hebben de mensen misschien wel de reden gehoord van deze wonderlijke gebeurtenis maar of ze het zullen hebben begrepen capk. De organist-dirigent Aad van der Hoe ven, die jarenlang op het Bachplein woonde en vele malen zijn zeer ge- waardeerde medewerkAng gaf aan de concerten van de wijkvereniging in de Martinus- en Dorpskerk, is verhuisd naar de nieuwe Rotterdamse wijk Om- moord. Hij woont daar nu aan het Heidekroid 42 in een fraaie eengezins- woning, die hem alle ruimte biedt zijn m.uzikale- en gezinsactiviteiten te ont- plooien. Aad van der Hoeven is te'le- fonisch bereikbaar onder nummer 2109 83. Spreekuren in „De Ark", Hargplein 101 telefoon 70 82 76, elke donderdag van 2 - 3 uur. donderdag 14 dec.: de heer G. Meyer; donderdag 21 dec.; mej. M. Snoek; donderdag 28 dec.: mej. M. Snoek

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Groenoord Akkoorden | 1972 | | pagina 5