op de teenager
v<! ;f
Edwin Rutten
Schot in de roos
„Rocking Billy''
Geen maniertjes
DE HAVENLOODS DONDERDAG 6 MEI 1965.
13 1
["EER EN MEER verstevigen de teenager-artiesten hun greep op de markt.
De meest begaafden zoeken zich een eigen weg tussen het publiek dat
een en ander niet zonder enig wantrouwen gadeslaat. Dit wantrouwen is
wel te begrijpen.
Het ene fenomeen na het andere heeft men voor de mikrofoon of voor de televisie
camera gezet en dan bleek het fenomeen ineen te schrompelen en niets meer te
kunnen brengen dan juist dat éne liedje en net die éne sketch. Dan doofden de
schreeuwende neonlichten, de managers en scouts gingen naar huis en de „arties
ten" bleven met betraande ogen tussen een ontgoocheld publiek achter. Al die
„huiskamerartiesten" laten niets blijvends achter en zij hebben het pad van de
meer begaafden daarmee bemoeilijkt. Werkelijk talent is echter niet te stuiten en
komt terug. Artiesten worden rijper van teleurstellingen en indien men door
weet te zetten zijn het juist de teleurstellingen waaruit lering te trekken valt. Het
optreden wordt zelfbewuster en het repcrtoir krijgt iets persoonlijks. Dan is er iets
bereikt waarop men zich af kan zetten om te proberen de sympathie van het grote,
afwachtende publiek te winnen.
Trea Dobbs: teveel ijzers in het vuur (naast haar Willeke Alberti).
Rob de Nys: schot in de roos.
Er zijn vele Nederlandse teen
agersterren, die dit uithoudingsver
mogen bezaten en die daardoor in
staat waren het publiek te laten
zien, dat hier niet van misplaatste
aandacht gesproken kon worden.
Vooral Herman Stok heeft de weg
naar succes voor menig artiest ge
baand. Herman is geen ster, maar
hij is wel de man die het Neder
landse publiek vertrouwd heeft ge
maakt met de idolen van de teen
agers en met de verlangens en be
hoeften op muzikaal gebied van
deze teenagers. Hij heeft een niet
onverdienstelijk werk geleverd in
het belang van de jeugd van deze
tijd en met zijn programma „Top
of Flop" heeft hij ons allen duide
lijk gemaakt wat de mogelijkheden
van een in feite zo klein en smal
programma zijn. Dat hierbij de ca
mera een grote rol speelt bij het ob
serveren van de teenagers in de
zaal doet hieraan niets af. Met zijn
belletje en toeter, simpele attribu
ten, heeft hij enig licht weten te
werpen op een materie waarvan de
ouderen in eerste instantie gewend
waren zich af te wenden.
Johnny Lion; ructi» de handel
W/'IJ herinneren ons een optreden
n te Rotterdam (AMVJ) van
Edwin Rutten, een jongeman die
momenteel hoge ogen gooit. Hij
zong op de manier van Mei Tormé
en had daarbij dit is dus al weer
enige jaren geleden veel succes.
Niet zo wonderlijk, want Rotterdam
is jazzminded. Wél wonderlijk als
we de stijl van Mei Tormé kennen
en weten dat dit meestal niet on
middellijk door een groot publiek
„gepruimd" wordt Tóch moest ook
Edwin Rutten kennelijk concessies
aan dit publiek gaan doen. Hij heeft
de beschikking over een fijne stem
en als hij „dat verschrikkelijke mo
derne'* nou maar even wilde ver
geten, kon hij best iets bereiken.
Edwin ging zacht en zoet gevooisd
verder. Waarschijnlijk heeft hij wel
eens blozend plaatjes op staan ne
men, maar hij wilde aan het werk
blijven en liever niet op de achter
grond.
Tegen de tijd dat kenners Edwin
opgaven, kwam er weer een uit
springer en wisten ook die mensen
weer dat Edwin het nog niet ver
leerd was. Sinds het begin van dit
jaar heeft Edwin een eigen beat-
groep. Het is een kwintet met Jan
Vennik op de tenorsax en daarnaast
een bas- en slaggitaar, elektronisch
orgel en drums. Onder de naam
„The Markers" de musici komen
uit Alkmaar begeleiden zij Ed
win Rutten op zijn binnenlandse en
buitenlandse toemees. Deze maand
geeft hij dertig concerten in Polen
waar hij goed genoteerd staat
Het is een merkwaardige zaak
met deze Polen. Niet de directie
van het radio- en t.v.-station maakt
uit welke buitenlandse gast er uit
genodigd zal worden, doch het luis-
ter/kijkpubliek. De (staats) organi
satie houdt een soort „plebisciet"
en aan de uitslag ervan wordt strikt
de hand gehouden. Misschien aardig
om in Nederland ook eens te pro
beren* T
„poll" was in Ieder geval sterk in
het voordeel van onze chansonnier/
jazzier/popzanger Edwin Rutten.
Voorwaar een succes!
J^EN echte teenagerster is Rob de
Nijs. Vooral in het begin heeft
Rob het zeer moeilijk gehad. Sa
men met „The Lords" (afgeleid van
de familienaam Heeren) heeft hij
menig echec geleden. Rob ging ech
ter door en wist zich te onderschei
den in „Rooster", de Rudy CarréU
Show, diverse Zhows van Henk
Scholten en nu in het fris brengen
van de eigen show op de televisie.
Vooral die laatste shows waren een
schot in de roos en hiermede heeft
Rob de Nijs bewezen, dat een pro
gramma samengesteld met kopstuk
ken van de teenagermarkt door een
breed publiek gewoardeerd wordt.
De bariton Rob de Nijs werd 26
december 1942 te Amsterdam gebo
ren. Deze donkerblonde, blauw
ogige ster heeft als opleiding HBS,
Academie voor Kleinkunst en zang
studie. Hij werd tijdens een talen
tenjacht in de zomer van 1982 ont
dekt, maar begon al als solo-zangec
in 1959 op de AVRO-jeugddag.
"DIA VALK d'r succes begon met
parodistisch talent, dat ze af
reageerde in kleinere voorstellingen
in het kader van verenigingen en
clubs. Wie eens een rare meid cow
boyliedjes wilde horen en zien
brengen nam dit 24-jarige uit Eind
hoven geboortige meiske in zijn
programma op. Succes verzekerd!
Een twijfelachtig succes overigens,
want niet zonder enige laatdun
kendheid werd naar Ria gekeken
en niet zonder enig schamper la
chen werden haar „doodval" pres
taties op de bühne aangezien. In
1958 won zij een tweede prijs bij
de wedstrijd, die (notabene!) de
beste Elvis Presley-creatie zocht.
Zij werkte samen in het cabaret
van Kees Manders en langzaam
maar zeker zien we haar op de
televisie verschijnen. Nog altijd in
een tot in de perfectie uitgewerk
te cowboyshow, die honderden ke
ren gebracht, wél routine verraad,
maar slechts ten dele inslaat.
Zij gaat door en in 1962 krijgt zij
haar gouden plaat met „Rocking
Billy". Na haar trouwen met Her
man de Keulenaar in augustus 1962
komt zij soms met een iets andere
stijl die meer succes boekt. Nu zij
met Rob de Nijs in de televisieshow
getreden is, blijkt dat haar talent
niet in een „cowboypakje" past
Ria is veel verder en gebruikt in
haar rol tevens de kansen om haar
mimisch talent in te ïasssn. Deze
keer zonder schade en aanvaard
baar voor groot publiek!
Trea Dobbs heeft zich door de
laatste songfestival-selecties niet
laten ontmoedigen, Trea heeft te
veel ijzers in het vuur om zich
daardoor te laten ontmoedigen. Ook
zij we.-d te Eindhoven geboren en
wel op 4 april 1947. Zij werd op een
talentenjacht in 1963 ontdekt on
Herman Stok: met een belletje en een toeter.
r iï M
sen. Haar ware naam is Trea van
der f-choot, zij bespeelt gitaar en
beschikt over ten leuke altstem.
Mulo, Nijverheidsonderwijs en
zang- en gitaarlessen vormen haar
opleiding. Zonder al teveel moeite
bereikte zij de vaderlandse top en
zij weet zich oc.k voor het grote
televisie-apparaat te onderscheiden.
Van deze Trea zullen wij in de be
komst nog veel horen. Zij lijkt ons
nog lang niet uitgewerkt en heeft
bovendien vele natuurlijke voorde
len die haar de weg naar roem ver
gemakkelijken.
gOMMIGE teenagersterren zijn dit
ook gewoon. Zij hebben in 't
geheel geen of weinig aangeleerde
maniertjes en brengen zichzelf op
artistieke wijze naar voren. Ronnie
Tober, de Nederlandse Amerikaan,
heeft het voordeel van zijn uit
spraak van onze taal. die hem met
een vat deed krijgen op het teen-
agerpubliek. Ook hij heeft in korte
tijd bewezen dat Zijn publiek bre
der uitgemeten kan worden.
In de zomer van 1960 speelde een
andere vlot gearriveerde ster nog
samen met een bandje in een Haag
se dansschool. „The Jumping Je
wels" met Johnny Lion (John van
Leeuwarden) volgden een snelle
carrière met als bekroning de top-
plaatsen in de „popularity polls"
over 1962 van de leidende Neder
landse lichte muziekbladen.
„The Jumping Jewels", voorzien
van een zeer kostbare muziek-„out-
fit", treden nooit zonder Johnny
Lion op. Afgezien van hun muzika
le prestaties, zoals die bijvoorbeeld
op hun grammofoonplaten te horen
zijn, zijn deze Nederlandse jongens
nationaal en internationaal bekend
geraakt door hun voortreffelijke
bühnepresentatie.
Johnny Lion werd op 4 juli 1941
in Den Haag geboren. Net als zijn
instrumentale collega's doorliep hij
de Mulo (plus Handelsavondschool)
en was van plan in de handel te
gaan. De ontdekking van zijn goe
de stem en muzikale aanleg ver
anderde dit plan. In september 1961
zong Johnny voor het eerst voor
de radio, in januari 1962 stond hij
voor de televisiecamera's. Johnny
krijgt pakken fanmail, is niet ver
loofd, houdt behalve van zijn
vak van hard (en goed) rijden
in een sportwagen, van oude auto's
en van fotograferen. Zijn eerste op
name (met „The Jumping Jewels")
was „Bonnie Rock".
Daarmee zijn we echt niet
aan het eind van het sterren-
teenager-latijn, want tussen
al de glans en schittering
fonkelen nog vele anderen
Sommigen zullen hun stralen
nog lang uitzenden en ande
ren zullen snel het licht
doven. Voor iedere uitge
vallen plaats zijn dozijnen
gegadigden. Talent is echter
jCÈK
Edwin Rutten: tóch consessies.
Ria Valk: geen „doodval" prestaties meer (naast haar Rob de Nijs).
