Olifanten zijn heel aanhankelijk
en hebben uitstekend geheugen'
\SUl3Jl
JAN DE JAGER ZORGT
VOOR GOEDKOOP VLEES
IN HET „DRUKKE" 1952 SLOEG
FAUSTUS DOOR DE NOORDERPIER
Cireuszoon Robert Belli:
Redders van de Hoek
■PW
tfgM
&ÏSP5
m Liim
gst^hchal
ZEISS
Ikomatic F
HK a iKÜ 11
I
DE HAVENLOODS DONDERDAG 15 JULI 1965
WANNEER tegen het einde van het
programma van circus Sarrasani
vijf Indische olifanten de piste binnenko
men, worden deze dieren gepresenteerd
door een jongeman, die trots de naam
van een der oudste circusfamilies draagt,
liet is de 27-jarige Robert Belli, zoon
van een circusdirecteur en neef van de
in de circuswereld even beroemde Har
ry Belli, die getrouwd is met EUy Strass
burger, een in Nederland ook al overbe
kende naam. Robert Belli brengt zijn
nummer wij schreven het vorige week
reeds met een verrassende snelheid,
zodat de bewegingen van de ogenschijn
lijk zo logge dieren sierlijk en lichtvoe
tig worden.
Wanneer men Robert Belli vraagt waar
hij geboren is, begint hij een beetje te
lachen en hij zegt: ,,Ja, in Duitsland.
In het circus", voegt hij er dan snel aan
toe. Dat laatste is uiteraard niet zo ver
wonderlijk, evenmin als het iemand zal
verbazen, dat hij de rest van zijn leven
in het circus is gebleven. Het zit de ba-
bies al in het bloed en voor zover dat
nog niet voldoende zou zijn, wordt er
samen met de moedermelk nog een flin
ke dosis „circus" bij gegeven. Want
vooral bij de oudere circusgeslachten
gold, dat iemand, die in het circus ge
boren is. ook onverbrekelijk bij het cir
cus hoort.
Robert Belli is circusman in hart en
ziel. Daar heeft voor een deel ook zijn
opvoeding borg voor gestaan. ,,Ik ben
nog een produkt van de oude school
zegt hij. „Ze hebben me eigenlijk elk
onderdeel van het artiestenvak geleerd.
Ik treed nu wel met olifanten op, maar
ik beheers ook de hogeschool met paar-
den, ik heb opgetreden als clown en ik
kan met roofdieren in de piste komen".
Sinds 1956 treedt hij alleen nog op met
olifanten of met „schoolpaarden", zoals
hij dat zelf noemt en waarmee hij de
hogeschool bedoelt.
Maar zijn hart hangt aan de olifanten.
Waarom dat zo is, kan hij eigenlijk
moeilijk vertellen. „Misschien .wel, om
dat het zulke intelligente dieren zijn",
zegt hij nadenkend. „Ik ben in ieder ge
val aan ze verknocht. Een olifant is een
zeer aanhankelijk dier. Ze hebben veel
liefde nodig en een enkel vriendelijk
woord of een kleinigheid betekent al
heel veel voor ze".
Belli dresseert de olifanten zelf. De
troep, waarmee hij thans optreedt, heeft
hij in 1960 in Engeland afgericht. „Dat
betekent, dat je een half jaar lang heel
hard moet werken. Want naast het dres
seren van de olifanten, moet je nog met
een ander nummer optreden om je
brood te verdienen. Dus ga je 's ochtends
vroeg met een olifant de piste in en je
begint met het dier te werken. Ze krij
gen allemaal elke dag een keer.
beurt, 's Avonds en vaak
moet je dan zelf optreden".
s middags
Bang om te vallen
zegt Belli. „Natuurlijk heeft elk
■olifantennummer dezelfde basis, maar
daarop zijn vele variaties mogelijk. Zo
zijn er dompteurs, die de dieren lang
zaam laten wérken, omdat'dafi hun log
heid beter uitkomt. Maar een olifant
kan juist heel snel zijn' en daarom wer
ken wij ook snel. Dat maakt een veel
verrassender indruk".
Olifanten kunnen echter ook heel eigen-
zinnig zijn. „Dat zijn ze vooral in de
bronstijd. Dan moet je heel erg met ze
oppassen en als je dan niet uitkijkt, kan
alles uit de hand lopen en dan breken
ze de boel af. Maar als je er voor zorgt,
dat de dieren respect voor je hebben,
niet omdat ze bang voor je zijn, maar
omdat er een vriendschap is ontstaan,
dan loopt het wel los. Voor de dompteur
betekent het echter een spannende tijd".
Een dergelijk spannend moment maak
te Robert Belli ook mee op de avond
van de première van circus Sarrasani
in Rotterdam. Om op de hobbelkeien van
de Jacobsplaats een gelijke ondergrond
van de piste te krijgen had men er
grond op gestort, die waarschijn ijk af
komstig was uit een bouwput van de
metro. Op de eerste avond was de on
dergrond daardoor wat glibberig. Een
van de olifanten gleed uit en viel bijna.
„Ze zijn heel erg bang om te vallen,
omdat ze zo zwaar zijn", vertelde Ro
bert Belli, „en toen ze merkten, dat ze
voorzichtig moesten zijn, werden ze ze
nuwachtig. Het heeft me erg veel moei
te gekost om ze in bedwang te houden,
maar het is me gelukt".
Kostbaar menu
n-halve voet hoog zijn",
vertelde Belli, „want als ze ouder zijn,
worden ze te zwaar en dan durven ze
niet meer, ook al weer uit angst, dat ze
zullen vallen. Maar als ze hun kunstjes
eenmaal geleerd hebben, houden ze het
tot op heel hoge leeftijd vol".
Uiteraard is een olifantennummer heel
kostbaar. De verzorging van de dieren
geschiedt door twee mannen, die daar
een volledige dagtaak aan hebben. Elke
dag is er voor de vijf olifanten zo'n 52
kilo hooi, enige zakken haver en nog een
grote hoeveelheid ander voedsel nodig.
Indien mogelijk worden er op de markt
afvalresten van sla en fruit gehaald en
men tracht ook grote hoeveelheden oud
brood op te kopen. In deze moderne tijd
is het echter wel eens moeilijk om aan
dergelijke grote hoeveelheden hooi te ko
men. „Er zijn bijna geen paarden meer",
vertelde de dompteur, „en daarom is
er ook weinig hooi. Dan moeten we het
soms van heel ver laten komen en dat
is een kostbare geschiedenis". De voe
ding is echter niet het enige kostbare
onderdeel van de verzorging. Zo moeten
de dieren elke dag gerost worden met
een staalborstel. De verzorgers verslij
ten twee borstels per dag
Het is inderdaad waar, zo bevestigde
Robert1 Belli ons, dat olifanten een uit
stekend geheugen hebben. „Ze kunnen
zich een bepaald feit heel lang herinne-
jaar nog eens olifanten van mijn vader
tegengekomen en ze waren gewoon blij
toen ze me zagen".
Baby veilig in slurf
OVER DE TROUW van olifanten zit
Robert Belli, die in zijn leven al heel
wat van deze dikhuiden heeft gekend,
ook vol verhalen. „Mijn zusje was nog
een baby en lag op een deken buiten in
de zon te slapen. Door de een of ande
re oorzaak ging de deur van de leeuwen-
kooi open en de leeuwen kwamen natuur
lijk naar buiten. We hadden toen een
oude, grote olifant, die dat zag gebeu
ren. Hij rukte zich los, ging naar mijn
zusje toe en pakte haar met zijn slurf
op, want iedereen was haar in de alge
mene paniek vergeten. De olifant heeft
de baby net zp lang hoog boven zijn
hoofd gehouden tot het gevaar geweken
was. Zelf heb ik het een keer meege
maakt, toen ik ook nog heel erg jong
was, dat een kwaadaardige olifant mij
met zijn slurf wilde grijpen. Maar een
Britten kijken Rotterdam
wegen-kunst af
Een groep Britse parlementleden
komt vandaag, donderdag 15 juli en
vrijdag 16 juli kijken naar de wegver
bindingen en de verkeerssituatie rond
om Rotterdam. Het werkbezoek is ge
organiseerd door de Roads Campaign
Council", een organisatie waarvan alle
Britse weggebruikers lid zijn. Het doel
is: verbetering van het Britse wegennet.
In 1963 was ook al een gezelschap Brit
se parlementariërs in Nederland; toen
werd vooral aandacht besteed aan het
stadsverkeer en zijn voorzieningen. De
ze keer ligt de nadruk op de verbindin
gen van grote havensteden met het ach
terland en op de verkeersvoorzieningen
in het havengebied zelf.
Als het gezelschap in Europa komt
heeft het in Engeland de situatie in
Londen met het achterland van de Mid
lands, waar Birmingham het centrum
is, bestudeerd. De Britten zijn dan in
staat vergelijkingen te maken met de
toestand op het vasteland: eerst gaan
ze naar het achterland van Rotterdam.
Als tegenpool van Birmingham heeft de
Council Düsseldorf gekozen.
Gouden dienstjubileum
M. de Vos Bur chart
Het was dinsdag op de dag af vijftig
jaar geleden, dat de toen vijftienjari
ge heer M. de Vos Burchart in dienst
trad bij de N.V. Hollandsche Asbest
Maatschappij v.h. Van der Linden 'en
Veldhuis te Rotterdam. Zijn zeldzame
jubileum heeft een bijzonder accent ge
kregen: namens de burgemeester werd
hem meegedeeld, dat het koningin Julia
na heeft behaagd hem te onderscheiden
met de ere-medaille in zilver, verbonden
aan de orde van Oranje-Nassau.
De uitreiking van het ere-zilver vond
in kleine kring op het directiekantoor
plaats. Zaterdag zal de heer De Vos
Burchart in restaurant Erasmus aan
het Stadhuisplein door directie en perso
neel van de H.A.M. worden gehuldigd.
De heer De Vos Burchart werkt al
sinds zijn twaalfde jaar. Vóór hij zijn
nu vijftigjarig dienst verband bij de
H.A.M. begon, was hij in dienst van
een fietsenmaker. Hij verdiende er 75
cent per week: als pakkingmaker bij
Van der Linden en Veldhuis kreeg hij
en dat was toen een mooi loon, zegt
hij zelf per week een rijksdaalder.
De heer De Vos Burchart is thans rub
berbewerker. Begin september zal hij,
als 65-jarige, het bedrijf vaarwel zeg-
ten dat hij dan meer dan een halve
eeuw met voorbeeldige trouw heeft ge
diend.
HER EN DER
Iedere zondagmiddag wordt in de Noze-
manstraat 48b, zaal „Unie", een Volle
Evangeliesamenkomst gehouden. De 0
dienst begint om vier uur en wordt geleid verschijning 'niet bepaald aanstekelijk
door evangelist B. Westerdam. -
Filadelfia Gemeenschap Volle Evan-
geliekerk, Oranjeboomstraat 52, zondag
18 juli tien uur en half acht de heer P.
Quist.
kerkerk en die van ande
re dorpen in de Krimpe,
nerwaard een belletje
rinkelen, gevolgd door
een luide stem. Het is de
stem van Joost de Jager,
die versterkt door een
megafoon aankondigt, dat
er „hedenmiddag om drie
uur een noodslachting is
bij de fa. De Jager aan
de Korte Achterweg".
Daar kunnen de mensen
in dit geval de Lekker-
kerkers goedkoop tij
delijk goedgekeurd vlees
krijgen.
Eigenlijk is het een
vreemd beroep, dat de
zeventigjarige Jan de Ja
ger en zijn zoon Joost
uitoefenen. Zij zijn koop
lieden en slagers, maar
dat vrij ongeregeld. Zij
kopen bij de boeren paar
den, koeien en varkens,
die om de een of andere
reden moeten worden af
gemaakt, bijvoorbeeld,
poot heeft gebroken. Het
vlees ondergaat een keu
ring en wordt, als het is
goedgekeurd, verkocht
voor de helft van de
prijs, die men bij een
„gewone" slager betaalt.
Jan de Jager slacht al
de jaar af. „Ik deed het al, toen ik nog
geen meid kon vasthouden", begint hij
beeldend het enigszins lugubere ver
haal. „Ik was met mijn vader meegegaan
naar een boerderij, waar een varken ge.
slacht moest worden en ik wilde dat zc
graag doen. Het mocht van mijn vader
Toen heb ik het varken doodgestoken.
Maar ja, daarna moest ik naar schooi
en ik had geen tijd om andere kleren
aan te trekken. Ik kwam dus met een be
bloede broek op. school aan, maar de
meester stuurde me naar huis om me tc
verkleden".
a zijn negen-
andere, ook grote olifant, sloeg zijn slurf
opzij".
Zo kan Robert Belli doorpraten over
zijn olifanten, waarmee hij nu al zo'n
beetje de hele wereld heeft afgereisd.
Want het circusleven is internationaal.
Zo is zijn vrouw, Yuk Cheng, die met
een acrobatisch, nummer optreedt, af
komstig uit Hong Kong, maar geboren in
Londen. Belli leefde haar in Zweden ken
nen. In Finland verloofden zij zich en in
Polen trouwden ze. Hun eerste dochter
Rosie, werd in Warschau geboren, de
tweede, de vierjarige Rosita in Duitsland
en de driejarige Caroline aanschouwde
het levenslicht in Singapore.
Daarna heeft Jan de Jager nog menig
maal bebloede kleren gehad en wanneer
er een noodslachting is, dan werkt zijn
"'-'"-in" "-
op de spijsverteringsorganen. Maar het
vlees, dat hij verkoopt, vindt gretig af
trek en hy is dan ook nog nooit met een
voorraad blijven zitten, „Het vlees wordt
voorwaardelijk goedgekeurd", vertelde
hij. „Het is het zogenaamde vrijbank-
vlees. Dat betekent, dat het nog dezelfde
dag als waarop het dier is geslacht, ver
kocht moet worden. Gebeurt dat niet, dan
wordt het na een paar dagen afgekeurd.
Maar daar heb ik nog nooit last van ge.
had".
Hoewel Jan de Jager zijn hele leven
lang slager is geweest, is zijn loopbaan
als noodslachter in de oorlog pas begon
nen. „Voor die tijd mocht iedereen slach
ten", vertelde hij. „Maar in de oorlog
mocht dat ineens niet meer en toen heb
ben ze mij ervoor aangewezen. Dat werk
f"
111111®#!
vertelde hij. „Zo ben ik r
Robert Belli en dochtertje.
feit, dat er zich in 1952
bij Hoek van Hol
land meer scheepsrampen
voordeden dam in welk
jaar tevoren. Er werd
destijds gezegd, dat het
kwam, omdat het scheep
vaartverkeer zo intensief
geworden was, maar na
1952 is het nog veel
drukker geworden op de
Wafterweg, terwijl die
ongeluks-records van 1952
daarna toch niet „ver
beterd" zijn (gelukkig
overigens!). Het is dus
alles bij elkaar louter
toeval.
De reeks van schip
breuken begon op 1Z ja
nuari met de stranding
van het Engelse s.s. Rad-
mar op de Maasvlakte.
Vijf dagen later stootte
de Merope zijn neus aan
de Noorderpier. Het was
een gebeurtenis, die beter
afliep dan de schipbreuk
van de Ganges, de sleep
boot van Smit, die ver
loren ging. Een maand
later strandde de Marjory
op de Maasvlakte. In de
zomer geraakte een Engels jacht in de
greep van dit onbetrouwbare gebied. En
toen strandde tenslotte op 6 november
het ongeluksschip Faustus ten noord
oosten van het Noorderhoofd. Het schip
kwam op de pier terecht, brak er door en
vond zijn graf midden in de Waterweg op
een plaats, die voor de scheepvaart be
slist gevaarlijk genoemd mocht worden.
In dat „ongeluksjaar" werden door de
reddingboten van de Hoek en Stellendam
bij elkaar niet minder dan 187 schip
breukelingen veilig en zonder kwetsuren
aan de wal gebracht. Het grootste aantal
was afkomstig van de Radmar, van welk
Brits schip op 17 januari veertig mensen
afgehaald werden. Voor de reddingmaat-
het ongeluk, dat op 18 januari
schipper A. Brinkman van de President
Jan Leis overkwam, toen hij met zijr
boot op weg was om hulp te verlenen aan
de sleepboten Ganges en Witte Zee, die
op de Maasvlakte bij het verlenen van
assistentie in moeilijkheden waren ge
taakt. De schipper raakte door over
komende grondzeeën te water en kwam
om in de golven. In zijn plaats werd de
¥-
Met luide stem kondigt Joost de
Jager de noodslachting aan.
ben ik ook na de oorlog blijven doen en
nu ben ik hier de enige in de omgeving.
Het vlees, dat Jan de Jager en zijn
zoon Joost verkopen, is dus goedkoop.
Maar men kan niet naar de slachtplaats
toegaan om een paar pondjes biefstuk
of een flinke karbonade te halen. „Daar
begin ik niet aan", zegt Jan de Jager.
„Ik maak porties van één en twee kilo
en iedereen moet tevreden zijn met wat
hij krijgt. Ik probeer het wel allemaal
zo eerlijk mogelijk te verdelen, maar ik
ga het niet allemaal uitsnijden. Als ik
een zieke een plezier kan doen, dan is dat
natuurlijk iets anders, maar normaal be
gin ik er niet aan".
De figuur en de stem van Joost de Ja
ger zijn typisch voor een dorp. Ook in
de stad wordt vrijbankvlees verkocht,
maar dan aan het abattoir en op gezette
tijden. In een dorp, waar men als het wa
re midden in het vee zit, gaat dat alle
maal iets minder, formeel, maar daardoor
des te kleurrijker.
(Advertentie)
eerste machinist Willem van Set'ers tot Waterweg
schipper bevorderd.
Ten einde de veiligheid op de redding
boten te verhogen, werden kort na dit
ongeval op de reddingboten van de stuur-
stelling naar voren aan bakboord en
stuurboord met nylon beklede staaldra
den aangebracht, waaraan de redders de
musquetons van hun gordels kunnen pik
ken. wanneer zij zich bij slecht weer
langs het dek moeten verplaatsen.
a Rotterdam 'gered'
Van alle scheepsrampen van 1952 was
de stranding van de Faustus wel de zorg
wekkendste. Niet wat de bemanning be
treft die werd er door schipper Van
Seters met grote vakkundigheid in korte
tijd afgehaald zorgwekkend was het
hele' geval, om/dat het schip zich zelf
ten slotte een graf boorde in het vaar-
water van de Nieuwe Waterweg. En om
dat het stikdonker was op die avond,
waarop het schip 'aan de loop' ging, kon
nen in het eerst niet precies vaststellen
hoe de geheel onder water verdwenen
Faustus terechtgekomen was. De Water
weg werd afgesloten voor het scheep
vaartverkeer. Inplaats van schipbreuke
lingen moesten nu de belangen van de
Nadat een voorlopig onderzoek was
ingesteld, kon de vaarweg onder bepaal
de voorwaarden vrijgegeven worden.
Duizenden belangstellenden zagen op de
kade hoe het eerste schip daarna voor
zichtig en toch vlot zijn weg naar
zee koos; de Prinses Beatrix van de
Maatschappij Zeeland
Het opnjimingswerk was een zwaar
karwei. Het duurde jaren, eer men het
wrak zo diep in de bodem van de Water
weg had laten werzinken, dat het geen
gevaar meer opleverde.
Aan het einde van deze serie van
zeven artikelen over „De redders van
de Hoek" achten wij het niet ongepast
om er nog eens de aandacht op te ves
tigen, dat de Koninklijke Zuid-Hol
landse Maatschappy tot redding van
schipbreukelingen een particuliere in
stelling is, die geheel door giften van
particulieren en ondernemingen in
leven gehouden wordt. Bydragen kun
nen altijd gestort worden hij de ban
kiers R. Mees en Zoonen, of op post
rekening Nr. 149170.
speciaal voor
Kodapak cassettes
Camera openen, cassette inleg
gen, camera dicht... klaar voor
shot - kleur of zwartwit. De lens
een echte Zeiss Frontar voor
opnamen van 2 m tot oneindig.
Zonder instellen altijd scherp.
En ook nog zeer handige inge
bouwde flitser.
Een vondst de Ikomatic F
Prijs 1
Pracht led. tas 12.50
21 FILIALEN IN NEDERLAND
B K. LIJNBAAN 24
m. NWE BINNENWEG 251-253
O. BINNENWEG 117
COOLSINGEL 52
(Beurscomplex)
PEPPELWEG 60
JACOB v. CAMPENPLEIN 196
i
