Koning klant koopt kunst
„Leren luisteren naar de stem
van de auteur../'
KOOS VAN ELSACKER'S TERUGBLIK
DE KLERK
UITSTEKEND EN GEWAAGD INITIATIEF VAN TER MEULEN
DANSLES
0ANSPAVILL0EN „HUNKERT"
Deze week in
de bioscopen
DE HAVENLOODS DONDERDAG 2 SEPTEMBER 1965
AAN DE BERGWEG in Rotterdam, wel wat hoog voor iemand van zijn jaren,
woont Jac. van Elsdcker. Al heel lang zetelt hij daar, men kan zeggen sinds
mensenheugenis. En hij blijft er wonen. Dat is zo'n bijna heilige afspraak,
gelijk ze vandaag niet veel meer bestaan. Zijn kamer is vol. Bureau, Boeken
kast. Televisie. Dingen. Om veel ervan zweven bijna tastbare herinneringen.
Soevenirs van een letterkundig leven, dat zich over meer dan een halve eeuw
uitstrekt. Zo lang onderhoudt Van Elsacker betrekkingen met de literatuur.
Als jong onderwijzer begon hij op een school voor armen. Dat was in 1904. In het Rotterdam
van toen wanen veel arme lieden. Ook vandaag zullen velen zich arm voelen, maar er is
relatieve en absolute armoe. In 1965 kan iemand arm zijn, omdat hij geen televisie heeft; maar
gijn maag vullen, dèt is mogelijk. In de klas bij Van Elsacker vielen kinderen soms flauw,
zoveel dagen achtereen hadden ze geen ontbijt gehad.'Hij wend een echt „rooie schoolmees
ter". Lid van de SDAP. Toch moet hij zijn opgevallen. In 1914 kon hij overstappen naar de
achool in Rotterdam, die precies 180 graden met een armenschool verschilde, die van de
Schoolvereniging. Je kon niet zeggen, dat het de rijkenschool der stad was, maar
het verschil was maximaal. De „rooie" Van Elsacker was gekozen uit een berg sollicitaties.
De baas wist, wat voor vlees hij in de kuip had. Maar als „Koos" de politiek er buiten hield,
kom hij voor de klas staan.
De omgeving was andera. Natuurlijk. Bovendien stuurde Van Elsacker naar iets anders
toe. Hij had van jongsai toneel gespeeld en voorgedragen, dat was zijn gave van het woord.
In zijn hoofd botte een ideaal uit. Voordragen, of declameren, zoals men dat toen graag
noemde. Dat kun je niet zo maar. Hij zodht steun. Les, zo heet dat. Dus naar Albert Vogel
senior. Die declameerde, die was voordrachtskunstenaar, en eigenlijk moest je dat hele
woord bij hem in dikke hoofdletters zetten.
Het duurde niet lang, of de leerling ging ook declameren. Overdag voor de klas, 's avonds
bi rok en witte das. Eerst onder de rook van Rotterdam, allengs verder en verder, tot het
koffertje met tok meetrok naar de uithoeken des lands. Het werd reizen en trekken, het
werd eindeloos memoriseren, want wel hielden Vondel en zijns gelijken onwrikbaar stand,
maar de mensen in de litteraire mode wisselden gestaag en dat moest zo'n declamator bij
houden. Dus uit zijn hoofd leren.'
VOLKSUNIVERSITEIT
CPOEDIG na de eerste wereldoorlog kreeg Van Elsacker contact met de nog jonge Volks-
universiteit te Rotterdam. Het is voor beide partijen een vruchtbaar contact geworden.
Met forse sprongen was de vrije tijd gegroeid, er bestond een behoefte naar cultuur als nooit
te voren. Als Koos van Elsacker het over die tijd heeft, komt hij los.
,.Er waren brede groepen die passief wilden luisteren, maar anderen wilden zelf iets
doen. Zo kreeg ik afgeronde series voordrachten voor een groot publiek. Daarnaast stonden
de werkgroepen. Zo noemden ze dat. Daar was het de bedoeling zelf voor te dragen. Daarbij
kwam ook vaak werkelijk talent voor de dag. Het ging er niet om al die leerlingen tot voor
drachtskunstenaars en -kunstenaressen om te toveren. Je moest ze van alles bijbrengen en
vaak hadden ze meer èf dan aan te leren. Naar één doel heb ik al die jaren gestreefd: de
mensen zo ver te krijgen, dat ze echt
Steeds meer kwam de verzetspoëzie op
zijn repertoire. Driehonderd gelegenhe
den om in de schutse van de afzijdig
heid en van de haat tegen de bezetter op
te treden, evenzeer echter driehonderd
kansen op moeilijkheden door loslippig
heid of enige onvoorzichtigheid. Toch
kwam hij die tijd goed door.
Katshoek 45-49
t.o. Heliport
Telefoon 249377-227998
R'dams Philharmonisch in
eigen repetitielokaal
In de Doelen voorheen het Concert
gebouw werd maandagochtend om
half tien de muze voor het eerst offi
cieel gestreeld, toen het Rotterdams
Philharmonisch Orkest de repetitiezaal
in gebruik nam. Nadat de musici eerst
een die dag gratis kop koffie had
den gedronken en gelegenheid hadden
gekregen hun instrumenten enigszins te
stemmen, hield de heer mr. H. N. Wak-
ki een toespraak. Hierin verwelkomde
hij vooral de nieuwe orkestleden.
De heer Wakki zei verheugd te zijn,
dat men dit nieuwe repetitielokaal in
gebruik kon nemen. Voorheen had
men vele repetitielokalen gehad, zoals
het Beursgebouw, een bankgebouw, de
Koninginnekerk en het repetitielokaal
bij de Schouwburg. Maar, zo zei hij, ook
dit is niet definitief. Zodra de grote con
certzaal gereed is, zullen wij daar onze
meeste repetities houden. De ingebruik
neming van het repetitielokaal noemde
hij in ieder geval de eerste stap in het
beloofde land.
De heer P. Verbist, directeur van de
Doelen zei, dat op die dag het gebouw
tot leven begon te komen. Naar deze dag
heeft het orkest 25 jaar lang uitgezien,
aldus de heer Verbist.
Daarna stemden de musici hun instru
menten nogmaals en toen begonnen zij
aan de eerste repetities van Madame
Butterfly.
ORGELCONCERTEN
Donderdag 2 september speelt Ab Ou-
wens op het nieuwe orgel van de Petra-
kerk te Rotterdam-Lombardijen. Aan
vang 8 uur 's-avonds.
Orgelbespeling in de Laurenskerk op
vrijdag 3 september 12.45 uur, door Jan
J. v.d. Berg, organist te Delft.
Orgelconcert Grote Kerk Maassluis.
Zaterdag 11 september om 8 uür
's-avonds speelt de organist Wim der
Panne.
COLLECTANTEN VOOR
„HET ZONNEHUIS"
De christelijke vereniging tot verple
ging van landurig zieken „Het Zonne
huis" wil op zaterdag 11 september haar
jaarlijkse collecte houden. De opbrengst
van de collecte is bestemd voor de uit
breiding van het aantal tehuizen van de
vereniging. Het Zonnehuis beschikt nu
over vier tehuizen en binnenkort zal in
Vlaardingen een nieuw worden geopend
ter vervanging van het te kleine tehuis
in Schiedam.
Voor het slagen van de collecte zijn
veel collectanten nodig. Tegenwoordig
heeft bijna iedereen een vrije zaterdag
en de vereniging vraagt dan ook of een
gedeelte van deze vrije dag kan worden
gebruikt om te collecteren voor de zieke
medemensen. Men kan zich opgeven als
collectant bij de volgende adressen:
Rechter Maasoever: G. van Schaik,
Hoogstraat 10b, tel. 120605. Linker
Maasoever: Boekhandel van Brummen,
Zuidplein 88, tel. 278596.
Start Zondagsschool
„Benjamin"
Op zondag 5 september begint de zon
dagsschool „Benjamin" weer. Het be
stuur verwacht een trouwe opkomst voor
de school, die in het centrum van Kralin
gen aan de Hoflaan 132 wordt gehouden.
Men zal tevens beginnen met de voorbe
reidingen voor de viering van het 40-jarig
bestaan. De school is geopend van twee
tot drie uur. Inlichtingen kunnen telefo
nisch ingewonnen worden op nr. 138531.
reductie
betere plaatsen
vrije keuze
T0T1 NOVEMBER
DAGELIJKS VERKRIJGBAAR
konden luisteren naar de stem van de
auteur. Dat bracht ook weer mee. dat
hun inzicht in de kunst van het over
dragen van het woord door dictie en
gebaar werd verdiept. Beter dan vroeger
konden ze een voordrachtskunstenaar of
iemand op het toneel beoordelen."
Niet alleen heeft het VU-werk voor
zijn ontplooiing veel betekend, het werd
zelfs toen de grote crisis van 1929 uit
brak de basis, van waaruit hij de sprong
waagde van het beschermde maar ge
bonden leven voor de klas naar de vrije
maatschappij, waar hij geheel zou moeten
drijven op de wieken van het woord.
Hij was toen al vijfenveertig! Nog veel-
vuldiger werden de reizen, weer be
langrijker werd ook voor de eigen stad
Rotterdam de Injectie van cultuur, die
Van Elsacker er door zijn voordrachts
avonden en nog intensiever door zijn
werkcursussen inpompte. Bij elkaar moe
ten het er vele duizenden zijn geweest,
zelfs zeer vele, al die cursisten, de mees
ten passief, maar ook verrassend velen
actief.
„Leren luisteren naar de stem van de
auteurHij zegt het met opgeheven,
docerende hand, en toch wat dromerig.
In zijn herinnering ziet hij gezichten en
nog eens gezichten, met achter elk daar
van een zoeken, een tasten, een wil om
door te dringen tot het wezen van wat
iemand aan het blanke papier eens toe
vertrouwde. Wat er van zou komen of
bijven, niemand kon het weten.
IN DE GEVANGENIS
DAT brengt hem iets ln herinnerihg,
de voordrachten in de Rotterdamse
gevangenis aan de Noordsingel. Jaren
achtereen werd vóór de oorlog onder
leiding van een oud-Inspecteur van het
onderwijs in samenwerking met de VU
voor de gevangenen opmerkelijk veel
gedaan, op het gebied van muziek, voor
dracht en wat de mensen in hun afzon
dering kon afleiden. Altijd was daarbij
de leidende gedachte van de man, die
aan dit werk ontzaglijk veel tijd be
steedde: Je doet het wel, maar je weet
niet wat er van blijft hangen. Maar één
gebeurtenis is Van Elsacker, die geregeld
in de gevangenis optrad, bijgebleven. Het
was bij een voordracht voor de vrouwe
lijke gedetineerden, dat één der vrou
wen onbedaarlijk, in de letterlijke zin
des woords, begon te lachen. Hij moest
ophouden, ging even weg, maar nauwe
lijks had de vrouw slechts even het punt
je van zijn neus gezien, of opnieuw
schaterde ze het uit. Er bleef niets an
ders over dan op te houden. Later bleek,
vertelt de declamator, en zijn gezicht
Dat Stond weer geheel buiten
luisteren naar de schrijver. Weer heel
anders ging het in de oorlog, toen plot
seling bij de voordrachtskunst het rad
der bezigheden, dat nog steeds stokkerig
voortsukkelde, moest stilstaan, omdat
naar Duits model de Kultuurkamer de
Nederlandse kunstenaars werd opgedron
gen. Van ElsScker deed niet mee, dacht
er niet aan! Hij ging in de clandestiene
voordrachten, c. de vreemdste plaatsen
en tijden werden ze gehouden. Hij schat,
dat hij er driehonderd heeft gegeven.
Tot dan eindelijk na de bevrijding het
oude werk kon worden hervat. Weer de
scholing van anderen, het leren luiste
ren naar de stem van de auteur. Dat
was een stem die steeds veranderde, ze
ker wat de lui van de eigen tijd betreft.
Hoe ontzaglijk veel namen heeft Van Els
acker in de bijna zestig jaar dat hij voor
droeg, zien of horen opkomen en verzin
ken op de niet altijd zo gretige markt
van 't woord, die hij bediende en beslist
niet met de allure van de standwerker.
Het heeft daarom geen nut hem namen
te ontwringen. Die verdwijnen toch. De
volzinnen vol klank en wisselende toon
val uit zijn mond laat rollen, zijn van
onze allerklassieksten, met Vondel als
pièce de milieu.
GEEN DOEK
houdt, hoeft het doek zich niet te slui
ten. In het voorjaar van 1962 heeft hij er
gewoon een punt achter gezet, althans bij
de Volksuniversiteit, waar hij misschien
een veertigjarig jubileum had kunnen
vieren. Helemaal uit was het nog niet.
Onlangs is er nog een plaat van hem
verschenen, waarop hij voordroeg van
de onsterfelijke „Nescio". Misschien voor
hem ook een karakteristiek pseudoniem,
want eigenlijk betekent het „Ik weet het
niet".
„Ik weet niet precies, wat het resul
taat is van omstreeks zestig jaar ploe
gen en eggen op de letterkundige akker,
van veertig jaar specialistenwerk bij de
Volksuniversiteit. Zeker, van mijn leer
lingen zijn er verschillenden gegroeid
naar de zelfstandigheid op het podium,
doch daarin zag ik niet de kem van
mijn werk. Die lag bij al die duizenden
die eigenlijk naamloos zijn gebleven, en
die ik vertrouwd wilde maken met de
bedoelingen van een schrijvende mens,
onverschillig wie dat was en welke
literaire mode we beleefden", zegt hij.
ZATERDAGMIDDAG om vier uur
zal burgemeester Thomassen
op de tweede etage van het groot
winkelbedrijf Ter Meulen aan de
Binnenweg een tentoonstelling
openen van kunstwerken, die ook
voor de smalle beurs bereikbaar
zijn. Het initiatief van deze mani
festatie werd genomen door de
Rotterdamse Kunstkring, die bin
nen afzienbare tijd haar plan voor
een kunstcentrum aan de Lijnbaan
werkelijkheid hoopt te zien wor
den.
Het Ter Meulen-plan, dat met name
geïnspireerd werd door dr. Lou Gans'
experimenten in Amsterdam, kan als
een voorproefje van het kunstcentrum
gezien worden. Hier dus gelukkig geen
deftige zaal met mensen die van sno
bisme in elkaar storten of die het al
lemaal zelf hebben uitgevonden, maar
gewoon een verdieping van een grote
winkel. Een schilderij of een tekening
naast de fles lotion en de zeer dege
lijke damesslips. Eigentijds en efficiënt.
Aan deze exposities, waaraan op het
ogenblik wordt meegewerkt door veer
tig kunstenaars met in totaal 110 werk
stukken, kan door alle Rotterdamse
schilders en beelhouwers worden deel
genomen. Nu zullen velen zich dadelijk
afvragen of de wereld langzamerhand
niet in een gekkenhuis verandert. Als
zij de etage van Ter Meulen betreden,
hopen zij misschien op de grootste col
lectie beha's, toiletrollen of paraplu's
van de stad, en zij zien schilderijen en
tekeningen. Alsjeblieft. Dat is een mooie
teleurstelling. Want de klant heeft recht
op een zak patat en recht op sokken
dat is zeker maar recht op
kunst? Nu is door sommige mensen
hier het sympathieke antwoord „ja"
op gegeven. Maar dat zou de klant
(de koning) wel eens geen fluit kunnen
interesseren.
wil verkopen tegen één derde van de
prijs. Dat is voor hem verlies. En het
is nog lang niet zeker dat ik het appa
raat zal kopen. De kunstenaar bevindt
zich in dezelfde situatie als die denk
beeldige (hij bestaat echt niet) ijzer-
winkefier. Daardoor wordt hij weldoe
ner, mecenas. Hij gaat zijn werk met
verlies van de hand doen, omdat hij
de samenleving zo aardig vindt.
Deze situatie is niet juist, niet
rechtvaardig. Ik zou daarom de ge
meente Rotterdam in overweging wil
len geven op elk verkocht kunstwerk
een premie van honderd procent te ver
strekken aan de kunstenesj'. Het gaat
hier immers om een belangwekkend
sociaal experiment, waarvoor .le Rot
terdamse kunstkring en Ter Meulen
alle lof verdienen. Als zij deze won
derlijke combinatie die tal van deftige
lieden wel zal doen walgen zullen
slagen, zal deze stad in kulturele zin
een aanzienlijke stap verder zijn. Het
is daarbij echter niet nodig dat de
kunstenaar een soort sociaal werker
wordt.
Jan Donia
De expositie by Ter Meulen
Koos van Elsacker draagt niet
voor. Hoog aan de Bergweg leeft hij
temidden van boeken en herinnerin- komei
gen. Daar staat op de schoorsteen-
Ouwe zeur
mantel de petroleumlamp, die A. M.
de Jong, van Merijntje Gijzen, hem
cadeau heeft gedaan. Daar hangt dat
portret van weer een heel andere
schrijver, of van een collega. Als zijn
blik, die in de doening van de dag
nog altijd niet door brilleglazen wil
gaan, in het verleden schouwt, doe
men de secretariaatsgebouwen van de
Rotterdamse Volksuniversiteit op te
midden van een ganse stad van zalen
en zaaltjes, waar hij heeft voorgedra
gen en hij ziet de eindeloze stoet van
aandachtige gezichten, waarvan de
een wat meer, de ander wat minder,
op zijn manier iets op de levensweg
heeft meegenomen.
kernpunt ge
komen. In de eerste plaats moeten
wij vaststellen, dat een groot ge
deelte van het publiek zich nooit iets
aan die kunst gelegen zal laten liggen.
Het Ter Meulen-plan kan echter wel
een uitstekende wegwijzer zijn voor die
mensen, die zich af en toe ophouden
voor de etalages van lij stenwinkels en
zich daar vergapen aan de voortreffe
lijke gevoeligheden van een schaap in
een rozig landschap. Die zullen zien
dat zij beter en zelfs goekoper terecht
kunnen. Dat goedkoper zou wel eens
de doorslag kunnen geven.
Als ik nu terugkom op mijn uitgangs
punt: recht op kunst, zal Ik tevens
genoodzaakt zijn
nog weinig veranderd. In
plaats van propagandist voor de kunst
werd het museum een ouwe zeur, die
zich voortdurend vastklampte aan de
zogenaamde „taak van het museum".
De gewone man kwam dan niet binnen
(hij had nog gelijk ook), want hij pas
te niet in het raam van de taak.
Daarom is kunst voor heel veel Rotter
dammers dan ook niet de Titus van
Rembrandt, maar een stenen gebouw:
„het museum", dat meer op de gevan
genpoort dan op een winkelcentrum
lijkt. En omdat men er geen kroket
in de ingang kan kopen, omdat er
geen ijsboer voor de deur staat, kort
om omdat het er niet gezellig is, komt
er geen hond binnen.
Ja, daar zitten wij nu met ons mu
seum. Het ziet er zo stevig uit, maar
het is niet meer dan een begraafplaats,
waar sentimentele lieden af en toe
komen treuren o m iets wat was en
nooit meer komt.
gaan op het Tk wil hier
in feite be- museum c
Lachkramp
Terrein IJsclub Kralingen. le Jerlchostraat 11, telefoon 12 5177—28 63 85
lachelijk geworden. Het stamt uit een
verleden waarin de handen nog even
belangrijk waren als de hersenen Bo
vendien is kunst altijd collectief ge
weest. Hij kwam voort uit een ge
meenschap, was daar de stem van en
praktisch ieder kon zich met de uiting
verenigen. Neem de kathedralen. Na
de middeleeuwen heeft de kunstenaar
zich langzaam losgemaakt uit de maat
schappij. In de negentiende eeuw had
hij reeds een geheel andere functie.
Van woordvoerder van een sociale klas
se (het communisme heeft een tijdlang
getracht de klok van de kunst terug
te draaien) werd hij tot individualist,
die wel de vinger legde op de won
den van zijn samenleving, maar zich
ook steeds duidelijker begon te distan-
Toen men in een deftiger tijd dan
de onze musea ging neerzetten, werd
door de deftige comitéleden een defti
ge dirècteur aangesteld, die keurig met
mes en vork kon eten en ook verder
de gewone man het
aar afschrijven. Laat
het maar rustig betijen. Het valt nie
mand lastig. Toch is het door de merk
waardige taktiek van de taak gekomen,
dat er in deze stad zo weinig mensen
rond lopen die gewoon zin hebben om
zich er voor te interesseren. Er is
nooit iets aardigs gedaan. Nu is het
Ter Meulen-plan wel iets aardigs. Het
geeft blijk van een zeker mededogen
met de man in de straat.
Hier begint echter iets, wat wij in de
geschiedenis van de kunst nog niet
hebben meegemaakt: het mecenaat van
de kunstenaar. Vroeger was de beeld
houwer of de schilder een man uit het
volk. Hij maakte deel uit van een col
lectief. Dat was op dat moment een
gezonde situatie. Toen hij zich later
losmaakte uit die gemeenschap, deed
hij het verder alleen. Zijn Kreativiteit
stond niet meer in dienst van een sa
menleving, maar was georiënteerd op
de eigen omgeving. Nu de maatschap
pij een veel individualistischer tendens
ii gaan vertonen, heeft ook de kunste
naar (wat hij ook maakt: pop-art,
nieuw realisme) zijn plaats in de sa
menleving weer ingenomen.
Men kan gerust zeggen dat in de
periode van vertrek uit tot terugkeer
naar de maatschappij het kontakt is
verbroken. Het publiek staat dus los
van de ontwikkeling van de kunst en
vindt tal van facetten van de moderne
uiting grote waanzin. Het wordt daar
mee gekonfronteerd via de televisie en
kent maar één reaktie: zich rot lachen.
In het begrip kunst is voor het grote
publiek dus een merkwaardige gesple
tenheid: aan de ene kant Rembrandt
en de zijnen, over wie men slechts
fluistert; aan de andere kant idioten
die je maagkrampen bezorgen van het
Deze situatie is ontstaan door slechte
voorlichting. De kunstrubrieken in de
kranten zijn zo hoogdravend, dat geen
sterveling hen kan volgen. De enige die
er iets van maakt is Pierre Janssen
in zijn Kunstgrepen. Tussen de bestaan
de situatie en het Ter Meulen-plan be
staat dus een hiaat. Men kan nu kunst
kopen tussen onderbroeken en geperst
ijs, maat publiekvoorlichting en het
marktonderzoek die aan de verkoop
van een produkt vooraf behoren te
gaan, hebben ontbroken. Dit is niet de
schuld van de organisatoren van de
tentoonstelling, maar het zou wel de
oorzaak van de mislukking van het
experiment kunnen zijn. Een experiment
dat het zij met nadruk gezegd een
voortreffelijke gedachte is.
't -tr ARENA: The Hill, 18 J. OOO
CENTRAAL: AUeman, a.l. OOOO
CINEAC-BeursDe superman van de
geheime dienst (prol.) 14 j. OOO j
CINERAMA: The Best ot Cinerama
iprol.) a-1. OOO
COLOSSEUM: vanavond: Kat op een
heet zinken dak, 18 J. OOO
j vrij. t.e.m. wo.: De gele Rolls-Royce, f
CORSO^NEMA: My tair Lady (prol)
a.l OOOO f
GRAND: It's a mad mad mad maa
t World (prol 14 J. OOO
j HARMONIE: do. t.m. zo.: De trein, 18 j.
ma. tjn. wo.: Zeven mannen zonder
vrees. 14 j. OOO
KRITERION: Moord voor het voet- t
licht (prol.) 14 j. OOO
ï-tr LUMIERE: Shenandoah, 14 j. OOO
j LUXOR: Die knotsgekke kerels in hun f
vliegende kratten (prol.) a.L OOO
METRO: Irma la Douce (prol.), 18 j.
j OOO
MONOFOLE: Man, vrouw en het hu- J
welijk, 18 j. OO
j zo.mi.: Fort Ti. 14 j. OO
PASSAGE, Goldfinger, 18 J. OOO
t PRINSES: James Bond U07 contra dr
No (prol.) 18 J. OOO
a.-nacht: De vruchten aijn rijp f
:o.-mt.: Zorro kruist de d
18 j. O
aJ. OO
REX: vanavond: Liane, het meisje uit j
het oerwoud, 18 j. O
vr. t.m. wo.: Mannen van staal 14 j.
Prestatie
Mana
men zal heel wat te overwin-
hebben. Indien men zal slagen,
zal dat werkelijk een uitstekende pres
tatie zijn. Die prestatie zal dan vooral
bereikt zijn door de medewerking van
de kunstenaars. Ik schreef hierboven,
dat wij in een zelfzuchtig denkende
maatschappij leven. Een voorbeeld: ik
interesseer mij niet voor schroeve-
draaiers; ik koop er dus geen. Maar
stel je nu voor dat de ijzerwinkelier
mij erg aardig vindt en mij er één
-k 't VENSTER
18 j. OOO
l. OO
Wijziging rooster apotheken
In het nachtdienstrooster van de Schie-
broekse apotheken is een wijziging ge
treden. Apotheek Mars doet dienst van 17
september tot 24 september en de Schie-
broekse apotheek van 24 septgBfe* 1
oktober.
