c maar ik ben zijn profeet
stap
Nauwe samenwerking tussen
Gebr. Van Gog en R.E.T.
F
mi
Stralende romantiek
rond Laurensorgel
zei perschef
Gert v. d. Hoest
HAVENLOODS DONDERDAG 2 SEPTEMBER 1965
"Verolme is groot,
^ATERDAG 4 SEPTEMBER wordt Cornells Verolme, een naam, die
voor altijd verbonden zal blijven aan de Nederlandse scheepsbouw,
65 jaar. Het is duidelijk, dat dit met vele festiviteiten gepaard zal gaan.
Zo zal er vandaag donderdag een cocktailparty worden gehouden
in het Parkhotel, waar de heer Verolme vele Nederlandse journalisten,
m®t wie hij vele malen contact heeft gehad, weer eens zal ontmoeten.
Bij die gelegenheid zal hem het eerste exemplaar worden overhandigd
van een door twee Rotterdamse journalisten geschreven boekje. Die
overhandiging geschiedt uiteraard ook weer in stijl en wel door de
„tewaterlating" van een model van een schip een prototype van een
bij Verolme gebouwd vrachtschip van ruim drie meter lengte. Het
schip heet „Vader Drees" en het zal de A.O.W.-vlag in top voeren, naast
vele andere vlaggen. De „Vader Drees" wordt beplakt met knipsels van
over Verolme geschreven artikelen en het zal uiteraard worden gedoopt
met een flesje champagne.
Cornells Verolme, een landbouwerszoon, die een wereldconcern opbouwde.
Van zaterdag al mag ook hij genieten van de A.O.W.
De Rotterdamse Elektrische Tram is met de Autobusdienstonderneming Gebr.
Van Gog N.V. te Capelle a/d IJssel een overeenkomst aangegaan, welke het
deze onderneming mogelijk maakt om op haar interlokale autobuslijnen ook
lokaal vervoer in Rotterdam te verrichten. Het betreft hier de volgende traject
gedeelten: Centraal Station tot de Kralingseweg nabij Onderlangs, v.v. (lijn
Rotterdam-Zevenhuizen via Oud-Verlaat)Centraal Station tot de Kralingseweg
nabij de Prinses Beatrixlaan, v.v. dijn Rotterdam-Middelwatering en Gouda via
Nieuwerkerk a/d IJssel); Centraal Station tot de 's-Gravenweg nabij de Jan
Vermeersingel, v.v. (Hjn Rotterdam-Zevenhuizen via Nieuwerkerk a/d IJssel).
Reizigers, die op een van de genoem
de trajecten vervoerd wensen te worden,
kunnen dus gebruik maken van de auto
bussen van Van Gog. Deze autobussen
«toppen echter uitsluitend aan de Van
Gog-halten voor het laten uit- en instap
pen van passagiers, dus niet aan de
R.E.T. tram- of autobushalten, welke
zich op genoemde trajectgedeelten be
vinden.
De chauffeurs van Van Gog zullen op
genoemde trajectgedeelten de plaatsbil
jetten van de R.E.T. verkopen (30 cents
enkele reis, 40 cents overstap en kinder
biljet van 15 cents), doch uitsluitend aan
passagiers, wier vervoer beperkt blijft
tot genoemde trajectgedeelten. Dit wil
dus zeggen, dat deze passagiers de auto-
Een juweeltje ln fraaie zetting, dat is
de vijfde plaat in de serie „Rondom het
Rotterdamse Laurensorgel"! Al luiste
rend naar de verrukkelijk zang van Ca
roline Kaart en het vaardige orgelspel
van George Stam, horen wij dit tweetal
aan het werk op een wijze die veel af
finiteit verraadt met datgene wat ze op
deze opname brachten.
Caroline Kaart heeft een warme, vol
le stem, dat is bekend, maar als zij
volksliedjes zingt is zij op haar best en
dat is heel wat. George Stam begeleidt
lichtvoetig en laat in de soli het Lau
rensorgel van zijn charmantste zijde
horen.
Aan de ene kant van de plaat zingt
Caroline een vijftal prachtige Schotse
liedjes van de nationale dichter van dit
land, Robert Burns. Stam sluit hier
mooi bij aan met Air en Gavotte van
Wesley en Trumpet Voluntary van Stan
ley. De andere zijde bevat vijf van de
aardigste Nederlandse volksliedjes en
speelt de organist oud-Nederlandse ln-
strumentaal-stukken van Joh. Wagenaar
Wij willen alleen maar zeggen, dat
deze plaat eigenlijk een „topper" dient
te worden. Een half uur stralende ro
mantiek, soms vrolijk dan weer melan
choliek voor f 13,50. Franco per post, na
storting van f 14,50 ten bate van het
Fonds Wederopbouw Grote Kerk op giro
4900. A. H.
Ruim twaalfhonderd firma's
exposeren op Najaarsbeurs
De Internationale Najaarsbeurs, die
van 6 tot en met 14 september a.s. te
Utrecht wordt gehouden, geeft het tra
ditionele beeld van gebruiksgoederen
van 1271 firma's uit binnen- en buiten
land te zien. Bovendien wordt gelijktij
dig met deze Najaarsbeurs de vakbeurs
voor woningtextiel Inter Decor gehou
den, op de verdieping van de Juliana-
hal aan de Graadt van Roggenweg.
De Najaarsbeurs, die een netto exposi
tie-oppervlakte van bijna 20.000 m2 in
de Vredenburggebouwen beslaat, zal een
overzicht geven van produkten van der
tien verschillende branches. De Vak
beurs Inter Decor beslaat een netto
expositie-oppervlakte van 5050 m2.
De beursen zijn dagelijks geopend van
9 tot 5 uur.
Nieuw schip vertrok uit
Rotterdamse haven
Gisteren woensdag 1 september
fs uit de Rotterdamse haven vertrokken
het nieuwste schip van de Hamburg—
Amerika Linie, het ruim 12.000 ton me
tende m.s. Alemannia. De Alemannia
was op 29 augustus binnengekomen en
meerde af aan het terrein van Müller-
Progress n.v. aan de Merwehaven.
De Alemannia, die een accommodatie
heeft voor twaalf passagiers gaat van
Rotterdam naar Singapore, vandaar
naar Hongkong, Yokohama, Kobe en
Nagoya, waarna het schip de reis in om
gekeerde volgorde voortzet en op 19 no
vember weer in Rotterdam zal aanko
pten.
busrit zowel aanvangen als eindigen ge
heel binnen deze trajectgedeelten.
Alle geldige R.E.T.-plaatsbewijzen,
zoals 40-cents overstapbiljetten, 6 ritten-
kaarten van f 1,50, 8 ritten kinderkaarten
van fl,-, 5 overstaprlttenkaarten van
f 1,50, weektoonkaarten, maand-Zjaar-
abonnementen voor alle lijnen, abonne
menten voor scholieren (echter uitslui
tend die schoolabonnementen, welke
voor tramlijn 16 zijn uitgegeven), enz.,
zijn van nu af ook geldig op de autobus
sen van Van Gog op de genoemde tra
jectgedeelten.
Bij het kopen resp. aanbieden van
R.E.T.-plaatsbewijzen dient door de pas
sagier aan de chauffeur van Van Gog
een toeslag van 5 cent te worden betaald.
Passagiers, die in de autobussen van
Van Gog voorwerpen hebben verloren,
dienen navraag te doen bij het hoofdkan
toor van de Autobusdienstonderneming
Gebr. Van Gog N.V., Capelseweg 120,
Capelle a. d. IJssel (tel. 122122).
verkoop-service
speciale schade-
reparatie-afdeling
PIETERSEN CO S
AUTOMOBIELBEDRIJF n.v.
Dat flesje champagne was een van
de vele kopzorgen van Gert van der
Hoest, de 43-jarige perschef van
Cornelis Verolme en daardoor de
man, die dapper heeft meegebouwd
aan de „image" van deze scheepsbou
wer. „We kunnen wel aan een flesje
champagne komen, maar het glas van
die dingen is zo verrekte hard", zegt
hij. „En het is nou ook niet leuk om
uitgerekend bij die gelegenheid steeds
maar weer dat flesje tegen het schip
te moeten gooien met alle kans, dat
het schip wel, maar de fles niet stuk
gaat."
Ongetwijfeld heeft de perschef er van
daag wat op gevonden, want hij heeft
wel andere problemen, maar dan mees
tal in het groot, opgelost. Anders zou hij
het nooit al die jaren hebben uitgehou
den in de schaduw van die kleine, ster
ke man, die sinds 1957 vele scheepsbou
wers in binnen- en buitenland vaak heeft
doen knarsetanden. Zelf schrijft Gert
van der Hoest over Verolme in een pers
bericht, dat hij ter gelegenheid van de
65ste verjaardag de wereld in stuurde:
„De heer Verolme is klein van stuk ge
bleven, maar nu zijn er mensen, die hem
liever uit de maatschappij wensen".
Van der Hoest en zijn echtgenote Mini,
die de verbaasde gezichten bij het horeD
van haar leeftijd heel gewoon vindt (,ik
ben veertig, maar iedereen denkt, dat ik
32 ben") en die haar echtgenoot bij zijn
werk assisteert, wensen Verolme beslist
niet uit de maatschappij. Misschien heeft
Mini dat in 1957 wel even gedaan. „Ik
heb nooit bij hem (Verolme) gesollici
teerd", vertelt Gert, „maar er kwam op
een keer een vent bij me aan de deur en
die vroeg me of ik bij Verolme wilde ko
men praten. Ik kende Verolme toen niet
eens. Nou ik ben toen naar hem toe ge
gaan. Daar was jij ook bij, Mini. (Mini:
nou, en of!) Verolme en ik hadden na
vijf minuten al ruzie. (Mini: daverende
ruzie). En ik weet niet eens meer waar
om. Maar we zijn altijd eikaars tegen
polen gebleven".
Zijn echtgenote voelde niet veel voor
een carrière bij Verolme. „Dat wordt
toch niks en daar hoor je ook nooit meer
wat van, heb ik toen gezegd. Maar toen
zei Gert: Heb je die man wel goed in de
ogen gekeken? Ik ben er van overtuigd,
dat je een interessant leven bij hem
krijgt. Nou, en dat is zo. Zelfs op zater
dag laat hij ons niet met rust".
Verolme is nooit een gemakkelijke
baas geweest. „Toen ik hier kwam wer
ken, wist ik nog nergens van", vertelt
Van der Hoest. „Maar om de haverklap
belde Verolme me op omdat hij iets wil
de hebben. En als ik hem dan vroeg
wanneer, dan zei hijover een kwartier.
Daar werd ik doodziek van. Toen heb ik
hem op een zondagochtend opgebeld en
gevraagd om een artikel voor het perso
neelsblad. Goed, zei Verolme, wanneer
moet je het hebben? Over een kwartier,
heb ik toen gezegd en ik heb gelijk de
haak op de telefoon gelegd. Sinds die tijd
heb ik op dit punt nooit meer last met
hem gehad".
„Gratis reis"
T7oordat hij bij Verolme kwam wej-
ken, was Gert van der Hoest free
lance journalist. „Ik heb toen de gekste
dingen uitgehaald", vertelt hij, nog na
genietend. „Ik was bezeten van de
scheepvaart. Mijn vader was zeeman en
mijn grootvader ook. Ik heb toen hele
series geschreven over de kustvaart en
de Rijnvaart". Even zit hij na te denken.
„En nou zal ik je een bak vertellen uit
die tijd", gaat hij dan verder. „Het kan
me nou niet meer schelen. Nu mag ieder
een het wel weten. Ik was toen ook
scheepsbemiddelaar, dat wil zeggen, dat
ik zorgde voor bemanningen voor sche
pen. Toen was ik een keer bij een sta
pelloop in Amsterdam en ik zeg tegen
een journalist van De Telegraaf, dat ik
een primeur voor hem had. Iedereen kon
der Hoest: emmers vol gluton
ben Ik de redacties af gaan bellen. Ik
heb ze aUemaal een verhaal beloofd over
Verolme, maar daarbij heb ik het woord
primeur vermeden. Want ik had het
zo uitgekiend, dat ze allemaal op dezelf-
de dag met het verhaal uit zouden komen
Man, dat was prachtig. Ze tuinden er al
lemaal in. Maar ik had vergeten, dat
verschillende van die bladen van één en
hetzelfde concern waren. Zo kwamen ze
er dus achter. Maar toen was het al te
laat, want toen konden ze het nummer
veranderen. Later heb ik ze al-
primeur beloofd om het goed
De heer Verolme, uitrustend in de tuin van Te Heul, zijn woning, met twee van
honden, die voor hem op een ochtend belangrijker leken te zijn dan de opening v
*yn werf op Rozenburg.
niet
lemaal
te maken en twee maanden" later" kwa~
men ze allemaal weer met een verhaal
over Verolme, maar nu hadden ze alle
maal een exclusief verhaal".
Emmer gluton
"ï7erolme heeft die opbouw van zijn
image tegen zich aan laten leunen.
„Hij is enorm ijdel", zegt Gert en Mini
vult aan: „Mag hij alsjeblieft. Ik heb
liever zijn ijdelheid dan die valse be
scheidenheid, die we hier op de werf ook
vaak meemaken. De ijdelheid van Ver
olme is tenminste eerlijk".
Die ijdelheid wordt thans dagelijks ge
streeld door honderden en honderden
knipsels, die bij elke post binnenkomen.
„Ja, maar alles wat die man zegt, is
nieuws", zegt Gert. „Je kunt het zo gek
niet bedenken". En wat er allemaal met
die knipsels gebeurt? „Toen we hier Kwa
men werken, ben ik meteen begonnen
die knipsels op te plakken", zegt Mini.
„Jullie weten niet half wat je ons aan
doet. We gebruiken nu emmers vol gluton
en soms nemen we een gieter, waarin we
de gluton met water verdunnen om de
vellen papier te besproeien, waarop we
die knipsels plakken. Je zou je dood
schrikken als je zag hoe groot dat ar
chief nu is geworden".
„Maar Verolme laat ons verder he
lemaal vrij", zegt Gert, „al hebben we
wel vaak ruzie. Men denkt wel eens, dat
je er onderdoor gaat als je voor zo'n do
minerende figuur werkt, maar dat ver
tik ik. Daar zal ik je een voorbeeld van
geven. Verolme had me een keer een ar
tikel beloofd voor het personeelsblad,
maar dat artikel kwam maar niet af.
Toen ben ik naar een paar werfdirecteu-
ren gegaan en ik heb zelf het verhaal
bij elkaar gescharreld. Toen Verolme la
ter bij me kwam om me te vertellen,
een gratis vakantiereis mee maken naar
de Middellandse Zee en nog geld toekrij-
gen. De achtergrond daarvan was, dat er
wel scholieren op zouden komen. Onder
weg moesten ze het dek schrobben en
dergelijke karweitjes meer, maar dat
vertelde ik er niet bij. Ik kreeg het die
avond ook nog in de Radiokrant voor Ne
derland en de volgende ochtend stond
het op de voorpagina van De Telegraaf.
Man, ze zijn bij de Vreemdelingendienst,
bij het Arbeidsbureau en bij het Zee
manscollege helemaal gek geworden. Al
le telefoons waren van 's ochtends tot 's
avonds geblokkeerd. Moet je je voorstel
len. Een vent komt 's morgens op kan
toor en de telefoon gaat.
Gert grijpt de haak van een van zijn
telefoons om het te demonstreren. „Dat
ging zo: ja, meneer u spreekt met Pleun
van der Ent uit Enkhuizen. Moet u eens
horen.. Even kijkt Gert verbaasd op.
Dan: „Verrek, ik geloof, dat die lijn in
gesprek was.Hij holt met zijn eigen
sneltreintempo naar de andere kamer,
waar inderdaad een telefoniste in ge
sprek was. „Ik dacht het al, want ik hoor
de ineens een vrouwenstem", mompelt
Gert. Dan gaat hij door: „Niemand heett
ooit geweten, wie die bak had uitge
haald, maar ik heb er wel lol om ge
had".
„Kom Gert", zegt Mini dan, „je kunt
al die bakkèn toch niet vertellen". Hij
begint te lachen. „Nee, maar er zijn
toch ook wel leuke stunts geweest nadat
ik bij Verolme ben gaan werken. Weet
alle geïllustreerde bladen opgebeld
informeerd naar de uiterlijke datum,
waarop ze nog kopij konden hebben en
de datum van verschijning. Toen ik die
data allemaal goed in mijn hoofd had,
enigheid met predikanten, wanneer hij
schrijft over leven en dood en de duivel.
Soms is het de vakbond, die het blad
aanvalt, wanneer het over de Tros gaat,
bijvoorbeeld.
„Neem nou die Braziliaanse meisjes",
zegt Gert. „Dat zijn toch verdraaid
mooie kinderen". Mini vult hem weer
aan: „Ja, het zijn inderdaad mooie vrou-
i. Daar heeft hij oog voor, die man e
dat hij het artikel gauw zou schrijven,
heb ik gezegd, dat het niet meer nodig
was. Verolme werd razend. Wil jij dan
beweren, dat de directeuren het alle
maal beter weten dan ik? schreeuwde
hij. Helemaal niet, heb ik toen gezegd,
maar het artikel is goed. Er stond een
hoge functionaris van ons bedrijf bij dat
gesprek en Verolme vroeg hem wat hij
er nou van vond. Ik geef u groot gelijk,
meneer Verolme, zei die man. Toen ben
ik razend geworden. U weet niet eens
waar het over gaat, heb ik gezegd, en
toch geeft u Verolme gelijk. U kunt be
ter naar Drente gaan om ja-knikker te
worden. Toen ben ik de kamer uitgelopen
en heb de deur achter me dicht gesla
gen. Even later belde Verolme me op
met het verzoek of ik naar Te Heul, zijn
huis wilde komen en het artikel mee
wilde brengen. Toen hij het had gelezen,
zei hij: Van der Hoest, je hebt volkomen
gelijk gehad. Het artikel is goed".
„En dan die keer, toen hij in Alblas-
serdam een rede zou houden over de Ja
panse scheepsbouw", vult Mini aan.
„Gert was toen ziek. De rede stond op
papier en we hadden hem een dag voor
de stapelloop aan de pers gegeven. Een
paar uur voor de te water lating belde
Verolme op met de mededeling, dat hij
kiespijn had en daarom de rede niet zou
uitspreken. We schrokken ons dood. Toen
heb ik tegen hem gezegd: meneer Ver
olme, dat zou een enorme blunder zijn.
U spreekt eerst die rede maar uit en
daarna gaat u naar de tandarts. En dat
heeft hij toen gedaan".
„We hebben een keer een foto op de
voorpagina van Verolme Nieuws gehad
van de kop van een arbeider. Het was
een verdraaid karakteristieke kop", zegt
Gert en hij holt weer even weg om het
desbetreffende nummer te halen. „Er
kwamen honderden brieven op Te Heul
binnen van werkgevers en alle mogelijke
organisaties, omdat die man een commu
nist was. Toen Verolme daarover iets te
gen mij zei, ben ik vreselijk kwaad ge
worden. Hij heeft altijd gezegd, dat hij zo
democratisch denkt. Dan moet hij zich
ook niet storen aan dergelijke kreten.
Bovendien ben ik niet van plan om aan
een baas te vragen of ik een bepaalde
man mag fotograferen. Daar wil ik vrij
in zijn en Verolme was het met me
eens".
„Bedankt heeft hij ons nooit", zegt de
perschef dan verder. „Dat hoeft natuur
lijk ook niet, maar zo is hij nu eenmaal.
Daar zal ik je ook iets geks over vertel
len. We zouden de werf op Rozenburg
openen. Dat was toch echt wel een ge
beurtenis. De opening zou verricht wor
den door de Commissaris van de Konin
gin en er zouden een paar duizend gas
ten komen. We hadden ons wild gewerkt
en op de betreffende dag was ik dood ze
nuwachtig. Ik reed in mijn Volkswagen
(Mini: hij heeft dat ding nog steeds en
je moet er goed tegen praten om hem
aan het rijden te houden) van Alblasser-
dam, waar we wonen, naar Rozen
burg. Onderweg werd ik gepasseerd door
de Chevrolet van Verolme. Hij stopte een
heel eind voor me, stapte uit en beduid
de me, dat ik pok moest stoppen. Toen
kwam hij naai' me toe. Heb je het gro
te nieuws al gehoord? vroeg hij. Mijn
gedachten waren alleen maar bij de ope
ning van de werf en ik wist niet wat hij
bedoelde. „Mijn hond heeft jongen gekre
gen!" (Mini: Dat was Tipsy. De jongen
heten Douchie, Roy, Joy en Topsy) Gert
begint te lachen. „Ik ben een hele tijd
volkomen versuft achter het stuur blijven
zitten", zegt hij dan. „Maar het was wel
typerend voor Verolme. Aan de werf en
aan al ons werk dacht hij op dat mo
ment niet eens".
Dood en duivel
Fn dan is daar het andere fenomeen
van deze scheepswerf, die met al
zijn buitenlandse vestingen al een konink
rijk op zichzelf is. Dat is het personeels
blad. Verolme Nieuws. „Ook daarmee
ben ik helemaal vrij", zegt Gert. „Men
denkt wel eens, dat Verolme zijn stempel
op dat blad drukt, maar dat is helemaal
niet waar. Hij schrijft zo zes keer per
jaar een pagina over een godsdienstig
onderwerp, maar dat is dan ook alles
Voor de rest ziet hij het blad als het
uitkomt en als hij het ergens niet mee
eens is, kan hij een ingezonden brief
schrijven, net zoals bijvoorbeeld een las
ser in het bedrijf".
Met de inhoud van Verolme Nieuws
zijn vaak vele mensen het oneens. Soms
heeft Gert van der Hoest het aan de stok
vind ze mooi".,Mini: „Ze zijn toch ook
schattig". Gert! „Maar in Nederland zijn
we gefrustreerd op sexueel en op gods
dienstig gebied". Mini: „En hoe!"
Dan wordt Gert van der Hoest ziek.
Een hartaanval. „Toen ik hersteld was,
zei Verolme tegen mijIeder mens moet
zich voorbereiden op de dood. Ik heb ge
antwoord: Dat kun je gemakkelijk zeg
gen, maar ik heb de dood voor ogen ge
had. Toen heb ik daarover in Verolme
Nieuws mijn mening gegeven".
Dat wgs het begin van een aantal a
1^-'— -iA
mensen leven geïsoleerd met hun pro
blemen over de dood. Ik heb met ze ge
praat en ik heb er over geschreven",
zegt Gert, die er aan toevoegt, dat het
steeds zijn eigen mening is geweest.
In het laatste nummer ligt Gert van
der Hoest overhoop met de vakbond en
De Waarheid. Zonder in te willen gaan
op de achtergronden van die strijd, mo
gen we wel zeggen, dat Gert zijn scher
pe pen voor deze gelegenheid nog eens
ing moe.
vakbonden", zegt Gert. „En als ze ons
aanvallen, dan moeten ze dat op een eer
lijke manier doen. Ik ben niet van plan
een blad voor mijn mond te nemen. Zo
hebben ze bijvoorbeeld het meinummer
van Verolme Nieuws onder de loep geno
men. Dan schrijven ze: Dat nummer
bracht op de voorpagina een afbeelding
van de duivel. Verder telden wij in het
zelfde nummer zeven foto's van de heer
Verolme, nog twee afbeeldingen van
Satan, één van Jezus Christus, een kerk
hof en een gereformeerde kerk. Het is
natuurlijk oneerlijk om de dingen zo bij
elkaar op te tellen. En als ze de heer
Verolme een kapitalist gaan noemen,
dan moeten ze eens lezen wat de heer
C. de Hay, districtsbestuurder van het
N.V.V., in 1957 heeft geschreven: De
heer Verolme is een ondernemer, zoals
er in de 40 a 50 jaar slechts éénmaal
wordt losgelaten, een ondernemer, die
Elke week streeft Verolme Nieuws ook
naar een bijzondere prijsvraag. Dit maal
is het een prijsvraag op paranormaal ge
bied. De lezers (V.N. heeft een oplage
voor heeft) moeten vragen beantwoor
den naar aanleiding van foto's van een
meisje en twee jongens.
„Mijn moeder was paranormaal be
gaafd", zegt Gert. „Op een keer werd
het schip van mijn vader vermist en
ze kwamen van de rederij naar mijn
moeder toe. Maar die zei: Er is niets
aan de hand, want ik zie mijn man voor
mij. En er was ook niets aan de hand.
Dat heeft grote indruk op me gemaakt.
Vandaar deze puzzel".
Enorme stunt
man, die door velen uit de maatschappij
wordt gewenst. Maar er kunnen ook an
dere dingen gebeuren. Gert begint te la
chen als hij vertelt over de grootste blun
der van zijn leven.
„Dat was bij een stapelloop, ook weer
in Alblasserdam. Toen hoorde ik, dat een
heel oud mannetje, een zekere Rokus van
Herk, die met zijn roeibootje op de
Noord voer, door de enorme golf tegen
het talud van de dijk was geslingerd. Ik
vond het een goed verhaal en ik zocht
Rokus op. Maar hij was zo doof als de
pest en hij verstond geen woord van wat
ik zei. Toen heb ik hem in zijn bootje ge
zet en het ongeluk in scène gezet. Hij zelf
snapte er niets van. Later, toen het ver
haaltje in Verolme Nieuws was gepubli
ceerd, en door andere bladen was over
genomen, hoorde ik, dat er helemaal
niets van waar was geweest. Nou ja, het
verhaal als zodanig is kostelijk en je
krijgt het de wereld ook niet meer uit.
Dat was nog uit de tijd, dat ik zei: „Ver
olme is groot, maar ik ben zijn profeet.
Maar zet er vooral bij, dat we de kopij
voor de rest behandelen met ambtelijke
nauwkeurigheid". En Mini voegt er aan
toe: „Ik lees alles na wat Gert schrijft".
Verolme heeft altijd een perschef no-
dit gehad zoals 'n hongrend man brood
nodig heeft. Gert van der Hoest heeft
nieuwe kantoor zouden openen en of ik
de pers maar wilde waarschuwen. Dat
deed ik, maar ik wist niets van een kan
toor af. Toen de pers zich meldde, ben
ik gaan zoeken, maar er was niets te
vinden. Ik naar Verolme. „Waar is het
nieuwe kantoor"? vroeg ik. „Ik weet
niets van een kantoor", zei hij. „Maar
de pers staat voor de deur", zei ik. Ver
olme: „Nou, dat is toch fijn, daar vin
den we wel iets op". Nou was er net
een grote barak aangekomen, maar daar
stond niets in. Toen hebben Verolme en
ik daarin een tafel geplaatst met een
televisietoestel er op. Een dag tevoren
was net de „Minas Serais", dat Brazili
aanse vliegkampschip voor de wal geko
men. Er was ook een admiraal bij. Ver
olme en de admiraal gingen voor het
tafeltje staan en ze gaven elkaar een
hand. Persfotografen vereeuwigden dat
plechtige moment. Daarna hield de ad
miraal een toespraak, waarin hij onze
werf prees. Want, zo zei hij, op de vloot-
basis in Brazilië heeft men geen recrea
tieruimte voor de opvarenden van sche
pen, maar het eerste wat Verome deed,
was het oprichten van iets dergelijks.
Het was voor ons een enorme stunt en
we hebben er nog vaak plezier om gehad.
„Natuurlijk is Verolme een groot
man", zegt Gert dan nog. „Ook al is hij
ijdel. Wat hij gedaan heeft, is fantas
tisch. Daar heb ik bewondering voor.
Maar ik ben niet van plan onder hem
door te gaan. We blijven tegenpolen".
56P DIJKSTR#
