ALS ER FEEST IS, EET
MEN IN SURINAME POM
jacht op handtekeningen
In Middelburg komen brieven
van groten der aarde samen
nr
MISS BRIL '65 WAS
WEER EEN OUTSIDER
Car geil i leert huisvrouwen
fijne kneepjes van modevak
Bfonchileften
KOKEN
DE HAVENLOODS -
In de rustige Middelburgse Zusterstraat wacht mevrouw Annie Mar- strong-Jones, Adenauer, Willem prees,
;j „j. Juan Peron John Foster Dulles, Tsiang-
quinieVercruysse op het ogenblik in spanning op post van president j^.g^ Éisenhower, Stikker, Tsjom-
Johnson, Lady Churchill, de Italiaanse minister Fanfani, koning Feisal be, Ben Zwi, Willy Brandt, Jacqueline
van Saoedi-Arabië, de koning van Thailand, de Zweedse prinses Désiré. Kennedy.
„Ik zal blij zijn als ik eerstdaags een brief van hen krijg", zegt mevrouw ..Het is begonnen met de geboorte
Marquinie. Twee keer per dag kijkt zij verlangend uit naar de besteller, hef irTde* krant en toen ze Uk* tegen nVn
Zal er voor haar weer een brief zfjn van een van de groten der aarde man: ais je daar nu een felicitatie heen-
Mevrouw Marquinie jaagt sinds 1948 op handtekeningen. Zij heeft alleen stuurt, zul je dan ooit antwoord terug
belangstelling voor groot goed: de door henzelf geschreven namen van kr'i|^^er het,. wag het enlge wat
presidenten, eerste (en andere) ministers, van koningen en koninginnen, hajr man kon antwoorden.
van prinsen en prinsessen. En dat niet zomaar losse handtekeningen zij deed het. En kreeg via de ambas-
Mevrouw Marquinie maakt het zichzelf niet gemakkelijk. Voor haar sade^in^Den Haag
verzameling hebben alleen die handtekeningen waarde, die onder spe
ciaal aan haar gerichte brieven zijn gezet.
Hoe krijgt zij politieke kopstukken en «n weekbladen geabonneerd. Ik
aanverwante persoonlijkheden zo vrien- moet wel zeggen dat het een hele uitzoe-j
- kerij is, maar ik heb er echt plezier in.
delijk haar een brief te zenden?
„Daar heb ik een speciaal systeem
voor opgebouwd", onthult mevrouw Mar
quinie. „Als ik in de krant lees, dat
een president of een minister of een ko
ning, of noem maar op, iets gaat vieren,
stuur ik hem een felicitatiebrief. Lees
ik, dat zo iemand ziek is geworden, dan
zend ik hem mijn beste wensen voor een
spoedig herstel. Ik spel er dagelijks de
kranten op na. Wij zijn op dertien dag-
Haar systeem heeft succes. Talloze
vips wordt het kennelijk week om het
hart als zij in voor- of tegenspoed een
blijk van medeleven ontvangen van een
vriendelijke huisvrouw uit het verre Mid
delburg. In zeventien jaar tijd heeft me
vrouw Marquinie zo 130 handtekeningen
los-gepeuterd. Die van Sir Winston
Churchill en van generaal De Gaulle zijn
de wimpels van de collectie.
Zij zijn, met nog bijna 130 andere
handtekeningen en bijna driehonderd be
dankbrieven, die niet door de ontvanger
persoonlijk, 'maar door een particulier
secretariaat zijn ondertekend, keurig op
geborgen in niet minder dan zeven,
eigenlijk voor eersteöagsenveloppen be
stemde, albums. Daar zijn handtekenin
gen bij van koning Olaf van Noorwegen,
Koning Frederik en koningin Ingrid van
Denemarken, van de Oostenrijkse pres.
Scharf van zijn Mexicaanse ambtge
noot Gustave Diaz Ordaz, van president
Chehab van Libanon. Kekkonen van Fin
land, Zalman van Israël, John Costello
van Ierland, Kaunda van Zambia. Zij
fièeft ze van Aga Khan, Anthony Arm-
MAANDAGAVOND Zijn we het pompeuze Hilton Amsterdam ingestapt om de
finale mee te maken van het Miss Bril Festival. Klinkende namen van bekende
cabaretmensen in het programma bezorgden ons een licht gemoed en vol verwach
ting betraden we het marmer.
Laten we maar meteen met de deur in huis vallen: de zaal viel tegen, het spel
van Peter Bark, Marjan Berk, Annelies Bouma, Eric Herfst, Jasperina de Jong,
Kees van Kooten. John Lanting, Maria Lindes, Albert Mol en Bert Rowold, kwam,
op een enkele uitzondering na, niet uit de verf, de sherry was niet lekker en, het
is jammer voor haar en de opticiëns, ook de nieuwe Miss kwam niet uit de (brillen)-
koker.
vriendelijk be
dankje terug.
In 1950 werd prinses Ann geboren. Me
vrouw Marquinie schreef ophieuw en
kreeg bericht terug uit Clarence House.
„Dat is al wat dichterbij het doel",
peinsde mevrouw Marquinie.
Toen koning Leopold voor korte tijd
opnieuw de Belgische troon besteeg,
kreeg hij ook een felicitatie uit Middel
burg. Een poosje later ontving mevrouw
Marquinie een vriendelijk epistel van de
Grootmaarschalk van het Belgische Hof.
Van dat moment af gaat er wekelijks
een door haar geschreven stapeltje brie
ven de wereld in. „Er kan ergens geen
prins of prinses gaan verloven, trouwen
of een baby krijgen., geen staatshoofd
jarig zijn en geen minister ziek worden,
of hij krijgt van mij een brief", zegt zij
nu met trots.
Wat voor brieven zijn dat?
„Gewone, eenvoudige hartelijke brie
ven, net zo als ik er een. naar u zou kun
nen schrijven, zonder hoge woorden en
dikke zinnen. Vaak teken ik er een
bloemetje bij en soms wel een heel tuil
tje. Maar ik vraag nooit om een hand
tekening. Dat kun je niet doen. Je kunt
een koningin of een president niet zo
maar om een handtekening vragen. Dat
dóé je gewoon niet. Ik schrijf alleen
een briefje en in mijn gedachten hoop ik
dan dat ik antwoord zal krijgen."
Generaal De Gaulle heeft haar vanuit
het ziekenhuis een eigenhandig geschre
ven briefje gestuurd.
Winston Churchill schreef terug, na
dat zij hem elf brieven had gezonden.
Prins Bernhard bedankte haar vrien
delijk voor het trommeltje Zeeuwse Bab
belaars, dat hij in 1960 van haar in het
ziekenhuis kreeg.
Mr. Luns toonde zich dankbaar voor
haar felicitatie ter gelegenheid van zijn
installatie als „honorary fellow" van de
School voor Economische en Politieke
W'etenschappen van de Universiteit van
Londen.
De zeven albums worden een voor een
uit het wandmeubel tevoorschijn getrok-
Churchill en hier de Zuidafrikaanse pre
sidentsvrouw Nellie Swart. Zo heb ik de
handtekeningen van de prinsessen Irene,
Margriet, Marijke, van Carlos en Pieter
van Vollenhoven, van prinses Maria
Louise Bernadotte van Zweden, van de
Zwitserse president Tschudi, van Gamal
Abdel Nasser, van de koningin van Sik
kim (u weet wel), van prins Reinier en
prinses Gracia, van de Belg Gaston
Eijskens, van Marijnen, van Erhard, van
Lübke.
De heer Marquinie: „Ik vind het
machtig, dat mijn vrouw dit allemaal
krijgt. Volgens mij is het een waarde
volle collectie. Later kunnen we het
misschien nog wel eens aan een museum
schenken wie weet."
Mevrouw Marquinie: „Maar je moet
wel weten vol te houden, hoor. Soms
hoor je helemaal niets terug. En dan
schrijf ik het jaar daarop maar weer
want je kunt nooit weten. Soms gaan er
maanden voorbij, voordat je iets terug
hoort. Dan is het altijd weer een verras
sing."
De heer Marquinie: „Men heeft ons
eens aangeraden de collectie te verzeke
ren. Maar wat schiet je daar mee op.
Als ze eens wordt gestolen of bij brand
teloorgaat, krijg je misschien tiendui
zend gulden. Maar daar kun je de col
lectie toch niet voor terugkopen. Want
die is uniek. Het zijn allemaal persoon
lijk aan mijn vrouw gerichte brieven."
Mevrouw Marquinie: „Ik zou nu nog
dolgraag de handtekeningen willen heb
ben van onze koningin, van prinses Bea
trix, koningin Fabiola en van Soekarno."
De PTT in Middelburg blijft goed op
de hoogte met de wereldwijde correspon
dentie van mevrouw Marquinie. Wonder
lijk gespelde adressen worden zonder
omwegen bij haar afgeleverd. Zelfs een
door het keizerlijk paleis van Addis Abe
ba met „Mr. A. Marquinie'Vercmysse
Zusaesstraate Ecliddelbu Nederland'
geadresseerde brief werd rechtstreeks
bij haar bezorgd. „De post kent
zegt mevrouw Marquinie.
In de hoek van de kamer ligt een sta
peltje kranten, dat nog moet worden na-
gepluisd. Een voor een sprokkelt me
vrouw Marquinie haar slachtoffers bij
elkaar: Een brief voor Johnson vanwe
ge zijn galoperatie, voor mevrouw
Churchill vanwege haar gebroken arm
en voor Fanfani vanwege zijn gescheur
de rechterdijbeenpees, voor koning Fei
sal een felicitatie voor de benoeming van
zijn broer tot kroonprins, voor de koning
van Thailand vanwege het huwelijk van
zijn neef prins Rabibhadhna en voor
prinses Désiré voor de geboorte van haar
dochter.
En dan maar wachten op antwoord.
„Het is een interessante hobby", zegt
ievrouw Marquinie.
Wie wil er voor tekenen?
Mevrouw A. Marquinie-Vercruysse uit Middelburg jaagt fervent op handteke
ningen van ,,de groten ter aarde". Zij heeft er vele tientallen in zeven albums
verzameld. „Het is een interessante hobby", vindt zij.
Cargelli, de enige Rotterdamse mode
ontwerper, stelt sinds kort ook anderen
in de gelegenheid de fijne kneepjes van
het modevak, dat hij zo goed beheerst,
te Ieren. In de Volmarijnstraat 86, gren
zend aan zijn Casa di Mode in de Claes
de Vrieselaan, heeft hij dinsdag officieel
zijn Ecole de Couture geopend. Deze ho-
VOOR BABY'S HUIDJE
geschool voor de mode is ondergebracht
in een voormalig groentewinkeltje en
telt al tien leerlingen.
Van de groente en aanverwante arti
kelen is niets meer te merken. Cargelli
heeft er een gezellige ruimte van ge
maakt, de muren zijn beplakt met tien
tallen modefoto's en op de achterwand
is een gedurfde maar geslaagde compo
sitie geschilderd.
In de Ecole de Couture geeft de heer
Cargelli les in modetekenen, maar an
ders dan in de meeste modevakscholen
wordt gedaan. De meest lessen in die
,Deze is van de Indische premier ••Het ls ®en interessante noDDy zegt I V 'J "1 11 U scholen zijn te weinig op de praktijk af-
Sjastri, deze van Eleanor Roosevelt. mevrouw Marquinie. L gestemd. Cargelli heeft een veel eenvou-
Hier hebt u mevrouw Clementine Wie wil er voor tekenen? diger en prettiger methode gevonden.
Het cabaretgezelschap had zich verlo- ïïjhe^enmouwen^gemaakt®"moeten' wot-
VwllWUfc»* er, was zijn assistente mevr. Van Ton-
„n vakkundige brillentekst
zichzelf niet. Kennelijk had het achter
de coulissen nog gauw even gerepeteerd,
maar al werden er dan geen grote fou
ten gemaakt, het applaus was mat of
bleef zelfs uit. En dat voor een zaal
gevuld met publiek dat het over het
algemeen wel vinden kan met alles wat
met de bril en zijn mode te maken
heeft (opticiëns en tantes van de aan
wezigen misses). De firma Gerzon (Am
sterdam) had de brillende popjes aange
kleed en dat bleek ook al geen succes.
Jammer want hiervan had die firma, zo
nemen we toch graag aan, zich ook iets
voorgesteld.
Mies Bouwman gaf, als van ouds,
de toelichting op het geheel. Ondanks
haar uitgebreide repertoire verslikte ook
zij zich in de vele mededelingen als:
„Corrie heeft drie brillen", „Marie is
hulp in de huishouding en heeft als hob-
bie paardrijden" of „Klazientje komt he
lemaal uit Goes en is noch verloofd,
noch verliefd, maar zij heeft wel ver
kering".
Wij geloven het allemaal niet meer.
We beginnen zelfs de brillende mejoffers
te wantrouwen, die immers zelf in een
openhartige bui, en vermoedelijk zonder
voorkennis van de organisatoren voor de
tv meedeelden dat ze nooit een bril
droegen.
Waar is het eind van deze (brillen)
geschiedenis, die ons ergens toch na aan
het hart ligt omdat we weten dat men
zich toch ook zorgen maakt om één van
de cijfers als bijvoorbeeld: 17 pet van
alle automobilisten ziet onvoldoende.
Waarom blijft de Stichting Oog en Bril
als maar zoeken naar een brillenmiss?
Enfin, voor dit jaar weten we het
weer. Miss Bril 1965 werd opnieuw een
niet getipte outsider. Mejuffrouw M. Do
men uit Den Haag ging met de eer
strijken, haar secondanten werden E. ten
Hopen (Leidschendam) en M. van Oost
veen (Haarlem). Bloemen, een lach en
een traan, een blitzfoto en het is weer
voorbij. Nu maar weer op naar de nieu
we Miss-Bril-verkiezing, die dan als eni
ge origineel feit het cijfertje '66 achter
haar titel zal krijgen.
Hoestdrank in tabletvorm.95ct
Tentoonstelling over de
„Wereld van de Bijbel"
In de loop van december komt in het
museum voor Land- en Volkenkunde een
tentoonstelling „De wereld van de Bij
bel".
Het is een expositie die werd georga
niseerd naar aanleiding van het 150-ja-
rig bestaan van het Nederlands Bijbel
genootschap. De tentoonstelling is reeds
in diverse plaatsen in Nederland te be
zichtigen geweest.
Behalve uit christelijk oogpunt is zij
ook van belang voor geïnteresseerden
in de joodse historie, de archeologie en
de cultuurhistorie.
Zij trok in andere steden tienduizenden
bezoekers. Rotterdam sluit de rij,
MET ADAM
Er wonen in ons land veel Surina-
mers, Rijksgenoten, die naar dit voor
hen kille land zijn gekomen om hier
voor zichzeff een toekomst op te bou
wen. Deze mensen hebben, hoewel zij
in de meeste gevallen zullen proberen
zich zoveel mogelijk aan de Neder
landse levenswijze aan te passen, ook
hun eigen gebruiken meegebracht. Het
zijn juist die gebruiken, die hen aan
elkaar binden en die voor hen de
herinnering aan hun eigen land leven
dig houden.
Uiteraard behoren bij die eigen ge
bruiken vooral ook de gerechten. Een
maaltijd, die in de juiste sfeer wordt
gebruikt, kan iemand in een bepaalde
stemming brengen en wat is er logi
scher dan dat 'n Surinamer zich weer
een beetje in zijn eigen land waant,
wanneer hij met landgenoten gezamen
lijk geniet van 'n eigen gerecht. Dat is
dan ook ongetwijfeld een van de rede
nen en dit geldt bepaald niet voor
de Surinamers alleen waarom men
sen uit eenzelfde land elkaar opzoeken
en gezamenlijk genieten van hun eigen
nationale gerechten.
Mevrouw Doest, Veelzigtstraat 10c,
zelf Surinaamse van geboorte, heeft
dit heel goed begrepen. Voor haar
neemt de Surinaamse maaltijd letter
lijk en figuurlijk een centrale plaats
in haar leven in. Want niet alleen
houdt zij van koken, maar zij doet het
ook dagelijks voor zo'n twintig, soms
wel dertig mensen, allen Surinamers,
die bij haar thuis de sfeer van hun
eigen land terugvinden.
Het liefst zou mevrouw Doest
wanneer men in haar hart kijkt
een klein eethuisje willen hebben,
voornamelijk uiteraard voor haar
landgenoten. Zij wordt er echter van
weerhouden om dat plan uit te voeren
door de gedachte, dat ze „haar" jon
gens dan misschien minder goed zou
kunnen vertroetelen. „Ja", zegt ze gul
lachend, „want dan kunnen ze mis
schien net zo goed naar een Chinees
restaurant of iets dergelijks gaan. Nee,
hier in mijn huis is het beter, want
hier voelen ze zich als bij moeder. En
na het eten hoeven ze niet weg te
Doest de anjoemara
Glunderend laat
gaan, hoor. Nee, ze kunnen blijven
zitten zo lang ze het willen en koffie
drinken en naar de televisie kijken, al
is dat soms wel eens moeilijk als het
er erg veel zijn."
Vorige week heb ik het genoegen
gehad om door mevrouw Doest met
Surinaamse gastvrijheid uitgenodigd
te worden voor een etentje, ondanks
het feit, dat ze heus haar handen wel
vol heeft aan haar eetgasten en aan
haar eigen gezin, want ze is ook nog
in het gelukkige bezit van vijf kinde
ren. Mevrouw Doest heeft mij onder
andere getrakteerd op Pom, het ge
recht, dat in Suriname zo'n belangrijke
plaats inneemt. Want sinds mensen
heugenis eet men daar bij elke feeste
lijke gelegenheid Pom.
Hoewel het heel moeilijk is in Ne
derland het hoofdbestanddeel van Pom
te krijgen, wil ik het recept van me
vrouw Doest toch doorgeven. Vele
mensen hebben wel een familielid of
een kennis, die vaart. En wanneer die
dan eens in Suriname komt, kan hij
misschien de tair, de wortel, die nodig
is om Pom te bereiden, meebrengen.
Want op die manier komt ook me
vrouw Doest aan haar ingrediënten.
De tair, de wortel dus, wordt ge
raspt en men laat de substantie een
tijdje staan. Ondertussen wordt een in
stukken gesneden kip gebraden. De
jus daarvan wordt door de tair ge
mengd. Daarna legt men in een vuur
vaste schaal een laag tair, waarop de
stukken kip worden gelegd. Het ge
heel wordt weer afgedekt met tair.
Men zet de schaal net zo lang in de
oven tot de tair gaar en bruin is.
Mevrouw Doest vertelde nog heel
veel andere dirgen over de Surinaam
se keuken, onder andere over de
anjoemara, een gezouten vis. Alleen
al bij het noemen van die naam be
ginnen de ogen van elke Surinaamse
lekkerbek en die zijn er heel veel,
heb ik me laten vertellen te glinste
ren. Deze vis is ook al weer in Neder
land niet of heel moeilijk te krijgen,
maar mevrouw Doest laat de anjoe
mara speciaal overkomen uit Suri
name. De vis wordt in de week gezet
en daarna gebakken. Vervolgens wor
den uien en tomaten gebakken Dat
alles gaat door elkaar, er wordt een
beetje water aan toegevoegd en men
laat het gerecht een tijdje sudderen.
En natuurlijk wordt bij al deze ge
rechten rijkelijk rijsgeserveerd want
zonder rijst is een Surinaamse maal
tijd ondenkbaar.
JAN DIJKSTRA
gerloo geeft dan de technische details,
zoals een ritssluiting in zetten, het af
werken e.d. Deze eenvoudige dingen wor
den op de beginnerscursus, die vijf maan
den duurt, geleerd.
Daarnaast is er een cursus voor Hau
te Couture, voor de gevorderden dus en
een cursus alleen voor stofversieren,
byoux maken en appliqueren.
Elke week kan er een nieuwe cursus
begonnen worden, maar per les onder
wijst Cargelli niet meer dan zes zeven
leerlingen, want anders krijgt men te
weinig aandacht-
Ter gelegenheid van de opening van
zijn Ecole de Couture organiseert Car
gelli in de Casa di Mode een tentoon
stelling van werken van de Rotterdam
se schilderes Ineke van Doorne. Ineke
van Doorne is getrouwd en heeft drie
opgroeiende kinderen. Vier jaar geleden
werd zij in de gelegenheid gesteld haar
hobby, schilderen, werkelijk te gaan be
oefenen. En sindsdien heeft zij er een
ware hartstocht voor gekregen. In die
vier jaar is haar techniek met sprongen
vooruit gegaan en nu achtte zij de tijd
-a gaan expose-
;ezeuige intieme
.dode leent zich
stekend.
Cargelli heeft dus weer twee goede
gooien gedaan; met Ineke van Doorne
en met zijn school voor de mode.
E. v. d. M.
(Advertentie)
DOOR EN DOOR
BETROUWBAAR
Alle producten met boven
staand merk behoren tot
het allerbeste. Sterk, char
mant en extra voordelig,
want het is geweven in
eigen weverij met eigen
filialen in vele steden.
LAKENS - SLOPEN
TAFELLINNEN
BADGOED
En geldbesparend, want bij
elke aankoop (óók van uit
zetten) een altijd geldige
5% KASSA SPAARBON
MEENT 31 A
TEL. 122.200
