een dag de lucht in
Wethouder Van Minnen
opende Dom
Echtpaar R. de Groot
50 jaar getrouwd
WETSTEYN
^Is jongen wilde ik al graag piloot worden. Ik leerde er al voor. Je
kon toen alleen maar vlieger worden via de luchtmacht. Toen ik
voor mqn nummer in dienst moest, lootte ik vrij. Het risico te tekenen
voor beroepsmilitair nam ik niet, omdat het niet voor honderd procent
zeker was, dat ik bij de luchtmacht zou worden geplaatst. Daarna is de
vliegerij toch altijd mijn hobby gebleven. Leren vliegen kon ik niet,
want daar had ik geen geld voor", vertelt de heer A. van den Broek,
directeur van de Rotterdamse Schoonmaakbedrijven.
De heer Van den Broek, sinds 1957 gebrevetteerd sportvlieger, heeft
afgelopen jaar de 10.000 vlieguren van de Nationale Luchtvaartschool
volgemaakt. Dit is niet onopgemerkt voorbijgegaan, want toen de heer
Van den Broek na een tochtje over Zeeland het sportvliegtuigje, de
PH-NLT weer op de grasmat van het vliegveld Zestienhoven neerzette,
werd hij gelukgewenst door de directeur van de vliegschool, de heer
Yperlaan. Zolang de N.L.S. bestaat dit is ruim 18 jaar is het nog
niet voorgekomen, dat binnen een jaar 10.000 vlieguren werden geboekt.
Ter gelegenheid van dit heugelijke feit nodigde de heer Van den Broek
ons uit met hem een vliegtochtje te maken.
heer Van den Broek stelde voor een
tochtje naar Schiphol te maken, waar
we dan zouden landen.
Natuurlijk moest ook dit vliegreisje
met de verkeerstoren worden besproken
en dus gingen we met z'n vieren naar
de Meteo. „De luchtdrukstijging zal van
daag met ongtVeer 1 millibaar per uur
toenemen", verzekerde ons een weer-
Ik had om tien uur met de heer Van
den Broek ln het restaurant grenzende
aan het kantoortje van de N.L.S- afge
sproken. Mijn verloofde. Sonja, die nog
nooit had gevlogen, zou ook meegaan,
terwijl de heer Van den Broek een
vriend als co-piloot meenam. Het was
prachtig weer en alles wees erop, dat
dit de gehele dag zo zou blijven. De
kundige, die een grote landkaart met
isobaren (gebieden met gelijke lucht
druk) voor ons uitspreidde. Verder ver
telde hij dat tot een uur of twaalf af
en toe een buitje zou kunnen vallen, dat
de grondwind uit 320 graden waaide met
een snelheid van ongeveer 10 knopen per
uur, terwijl tussen de 1000 en 1500 voet
de wind uit 320 graden kwam met bij
na 15 knopen per uur.
Met deze gegevens gingen we vervol
gens naar een andere afdeling van de
verkeerstoren, waar onze piloot nauw
gezet een vliegplan samenstelde. De ver
keerstoren van Zestienhoven pleegde
naar aanleiding van het vliegplan over
leg met de verkeerstoren op Schiphol.
De verkeersleiders van deze luchthaven
telegrafeerden onmiddellijk terug, dat
we bij de landing gebruik moesten ma
ken van startbaan 32.
„This is Pappa Hotel
Fs na al deze voorbereidingen gin
gen we op weg naar het kleine vier-
persoons sportvliegtuigje de Piper Chero
kee PH-ONY, die voor het restaurant
stond geparkeerd. We klommen in het
vliegtuigje. Terwijl ik Sonja hielp met
het vastmaken van de veiligheidsriemen,
riep de heer Van den Broek via de ra
dio de verkeerstoren op.
„Rotterdam tower this is Pappa Ho
tel Oscar November Yankee. Preflight
check on 10.03 - over". Vrijwel onmid
dellijk daarna kraakte de radio in het
dak van de cockpit: „This is Rotterdam
tower, reading you 5 - over". Onze pi
loot vroeg toestemming om naar de
startbaan te taxiën. We moesten even
wachten, want op dat moment landde
net een vrachtvliegtuig, dat uit Enge
land kwam. Weer kraakte de radio:
„Roger cleared to taxi out, runway 06-
over." De remmen van het vliegtuigje
werden losgemaakt en langzaam reden
we naar de grote startbaan.
Voordat we vertrokken werden alle
instrumenten nauwkeurig gecontroleerd
en liet de heer Van den Broek de mo
tor op volle toeren draaien. Sonja voel
de zich niet zo erg op haar gemak. Af
en toe keek ze me een beetje angstig
aan. Haar enige commentaar op mijn
„Er gebeurt heus niets hoor" luidde
„Nou ja, als we naar beneden zeilen
gaan we tenminste samen". Daar moest
ik het mee doen.
Inmiddels klonk de stem van de ver
keersleider weer door het vliegtuig:
„cleared into position and take-off". De
Piper reed naar het begin van de start
baan, waar een klein hokje stond met
een rode en een groene lamp. We kre
gen groen licht.
Met vaste hand trok de heer Van den
Broek de gashandel open. Het ruim 100
pk motortje begon te loeien en het vlieg
tuigje zette .zich in beweging. Snel liep
de snelheidsmeter op en op een gegeven
moment trok de heer Van den Broek be
heerst de stuurknuppel naar zich toe.
Een klein sprongetje en we vlogen-
Zacht gleed de aarde onder ons weg.
Sonja keek gespannen naar buiten. Al
spoedig was het vliegtuig naar ongeveer
1500 voet geklommen en legde de heer
Van den Broek de Piper helemaal hori
zontaal.
De heer Van der Broek is in zijn element zodra hy m net sporivuegimyje s^.
Met zijn neus in de wind wacht de Piper Qierokee op de vlucht.
Hoofdinstructeilf J. van Perzie (links) lept aan eer,.van;zijn ^-ïeerlinpende
heer Smits het vliegplan voor. Instructeur M. F. Noorman van der Dussen
rechtskijkt belangstellend toe.
Eerste vraag
TJET WEER was prachtig. We hadden
een enorm uitzicht over de grote
polders rondom Rotterdam. „Wat ge
beurt er nou eigenlijk als de motor
plotseling uitvalt", informeerde Sonja
heel voorzichtig, „of durf je dat niet te
zeggen?" De onvermijdelijke vraag op
de eerste vlucht. „Dan zitten we gewoon
irr een zweefvliegtuig. Je kan er dan
nog gemakkelijk een geslaagde landing
mee maken", zei ik troostend. Ik voelde
dat dit haar niet helemaal op haar ge
mak stelde, maar ze ging er niet verder
op door.
We hadden de controlezone van Zes
tienhoven verlaten en koesten in de
richting van Amsterdam. De heer Van
den Broek zocht contact met de ver
keerstoren van Schiphol om zijn komst
te bevestigen.
„Amsterdam tower, this is Oscar No
vember Yankee, how do you read -
over". We waren het controlegebied
van Schiphol al erg dicht genaderd.
Achter elkaar klonken verschillende
stemmen van verkeersleiders door het
vliegtuigje. Wij kregen nog geen contact.
Onze piloot riep voor de tweede maal
Amsterdam op.
Tussen een wirwar van stemmen
klonk plotseling luid: „Oscar November
Yankee, this is Amsterdam tower, rea
ding you 5 - over". De heer Van den
Broek stelde de radio iets meer bij en
antwoordde: „Oscar November Yankee
one five miles east of your airfield -
VFR - request landing-instructions -
over". Direct hierna klonk helder de
stem van de Amsterdamse verkeerslei
der: „Roger, join left hand circuit for
runway 32, wind zero five zero degrees,
one zero knots, call downwind - over".
In de verte doemde de serie start- en
landingsbanen van de grote luchthaven
op. De eerst zo helder blauwe lucht was
inmiddels vrijwel geheel dichtgetrokken.
Dikke regenwolken pakten zich samen.
De heer Van den Broek zette heel voor
zichtig de landing in. Langzaam maar
zeker liep de hoogtemeter terug en en
kele seconden later vlogen we recht op
de startbaan af. Na een paar laatste in
structies van de verkeersleider besloot
onze piloot de heenreis naar Schiphol
met een vederzachte landing op baan 32.
„Gevaarlijk of niet gevaarlijk, ik ben
blij dat we weer op de grond zijn", zei
Sonja opgelucht.
We taxieden zo vlug mogelijk van de
baan af en sloegen een brede zijbaan in.
Daar werden we al opgewacht door een
hel geel geschilderde auto met een rode
lichtbak op het dak met „Follow me".
Rustig reden we achter deze
wagen aan naar het enorme platform,
waarop zo'n tiental luchtreuzen stonden.
Het kleine vliegtuig waar wij mee kwa
men scheen helemaal in het niet te ver
zinken. Het motortje van de Piper was
haast niet meer te horen. Boven alles uit
klonk het gehuil van de enorme straal
motoren van een DC-8, die warm ston
den te draaien voor de start. We kregen
een plaatsje toegewezen in een van de
uithoeken van het platform.
Sonja had haar veiligheidsriemen al
losgemaakt en lachte toen ik aan haar
vroeg hoe ze het had gevonden. „Toch
vond ik het wel leuk", antwoordde ze,
terwijl ze vlug uitstapte. We kregen van
de bestuurder van de gele auto een lift
naar het luchthavenkantoor, waar de
heer Van den Broek het landingsgeld
moest betalen.
Ontspannend
npiJDENS de koffiepauze in het restau-
-I rant van de luchthaven Vertelde de
heer Van den Broek enthousiast hoe hij
aan het sportvliegen begon. „Toen ik in
de winter van 1957 een rondvlucht mee
maakte boven het militair vliegveld
Ypenburg, voelde ik hoe ik weer door
de vliegerij werd bevangen. Ik besloot
de schade uit mijn jeugd in te halen en
toch zelf te leren vliegen. Ik kwam in
contact met de NLS en binnen drie
maanden had ik mijn brevet. Elke keer
als ik nu in een vliegtuigje stap voel ik
me bijzonder rustig. Ik ontspan me hele
maal- Er zijn overigens maar heel wei
nig hobbies waarmee je je zo kunt ont
spannen", lachte hij.
Deze enthousiasteling is niet alleen
verzot op het vliegen zelf, maar interes
seert zich ook bijzonder voor de andere
facetten van de vliegerij, zoals bijvoor
beeld de radiotelegrafie. Hiervoor haalde
de heer Van den Broek ook een brevet.
Nu is hij druk bezig met een studie voor
het B 3-brevet, dat hem het recht zal
geven commerciële vluchten te maken
en bijvoorbeeld als tweede piloot met
een passagiersvliegtuig te vliegen. De
eisen die voor dit brevet worden,gesteld
zijn natuurlijk zeer hoog. Dit vindt de
heer Van den Broek geen bezwaar want
hij wil niet alleen vliegen, maar hij wil
er ook alles van weten.
Door al het praten was de tijd omge
vlogen en het werd weer tijd terug te
vliegen naar Zestienhoven. Ook nu moest
weer een vliegplan worden samenge
steld, naar het weer worden geïnfor
meerd en verschillende andere formali
teiten worden geregeld.
De terugtocht was niet zo boeiend als
de heenreis, want het eerst zo prachtige
uitzicht werd sterk belemmerd door een
laaghangend nevelgordijn. In tegenstel
ling met de heenreis voelde Sonja zich
ditmaal volkomen op haar gemak. De
heer Van den Broek had haar er name
lijk van weten te overtuigen, dat by het
eventueel uitvallen van de motor in 99
van de 100 gevallen een heel geslaagde
noodlanding kan worden gemaakt. Dit
had haar volkomen gerust gesteld. Mij
geloofde ze blijkbaar niet.
Na contact te hebben gezocht met het
radiobaken Rotterdam en alle instruc
ties van de verkeersleider van Zestien
hoven te hebben opgevolgd werd ook dit
tweede gedeelte van de tocht besloten
met een bijna onmerkbare landing.
De instructeur vertelde, dat hij enige
tijd geleden een zwaveldampvergiftiging
had opgelopen, en dat hij er niet voor
een tweede keer mee wenste kennis te
maken.
Even later vlogen we boven de Briel-
se meren. Hier gingen we wat oefenin
gen doen, zoals het draaien van boch
ten en een overtrek. Sonja voelde zich
hierbij alles behalve op haar gemak en
klemde zich angstig aan mijn rugleuning
vast. De instructeur vertelde haar, dat
dit alles bij- de opleiding van de sport
vlieger behoorde en dat ze helemaal piet
bang behoefde te zijn.
Aan dit tochtje kwam voor mij te snel
voor Sonja te
Vergeet U onze ARENA-SHOW niet
I *1 PANNEKOEKSTRAAT 50
RADIO C E N T R U IVI telefoon 12.9t.49
Proefles
De VLIEGERIJ was die dag nog niet
afgelopen, want de NLS bood me
hierna een proefles aan, zodat ik nuook
eens zelf de stuurknuppel mocht hante
ren. Ook ditmaal ging Sonja mee, hoewel
ik haar voorspelde dat dit waarschijnlijk
wel niet zo'n rustig vliegtochtje zou
worden. Mijn instructeur was de heer
M. F. Noorman van der Dussen, die
evenals de andere vaste instructeur van
de NLS, de heer J. van Perzie, een
oude rot is in het vak. Weer vlogen we
met een vierpersoons Pipercub.
Het is werkelijk een hele ervaring zelf
te vliegen. Als automobilist heeft men
namelijk altijd de neiging het stuur wat
onbeheerst te bewegen. Dat mag bij het
vliegen beslist niet. Het vliegtuigje rea
geert namelijk direct op elke piepkleine
beweging van zowel voetenroeren als
stuurknuppel.
Mijn instructeur keek Delangstellend
naar alle handelingen en zat klaar om
bij een eventuele fout onmiddellijk in te
grijpen. Af en toe corrigeerde hij mijn
bewegingen voorzichtig. Ik voelde me
volledig op mijn gemak met deze erva
ren vlieger naast me.
We vlogen in de richting van Pernis.
De lucht zag daar geel van de zwavel
dampen en daarom raadde de heer
Noorman van der Dussen me aan er
maar met een flinke boog omheen e
vliegen. Als je daarin vliegt kan je ge
rust de benzinetoevoer van de motor af
sluiten, want hij loopt dan vanzelf op de
stank", zei hij lachend. Ondanks het
feit, dat we met een grote boog om de
smerige wolken heenvlogen, drong er
toch een haast ondraaglijke stank de
cockpit binnen.
de stads-
beiaardier de heer C. Don aan de
Markt geopend. De school, die de naam
„Dominant" draagt is gevestigd in een
van de oude panden, die Vlaardingen
nog rijk is. Wethouder H. K. van Min
nen haakte daarop bij de opening dan
ook in. Hij was erg gelukkig met de
totstandkoming van de muziekschool.
Het is van groot belang voor iedereen
om iets van muziek te weten.
De scholen zijn in het algemeen nog
niet zo ver dat overal muziekonderricht
op een eerste plaats op het lesrooster
staat, zo zei de wethouder het is een
vreugde als je in je jeugd althans iets
van zang en muziek hebt geleerd. Hij
hoopte dat de heer Don met zijn opzet
er in zou slagen om een groot aantal
mensen in te wijden in de geheimen van
de muziek.
Wat betreft het gebouw zelf zei de
wethouder dat het er lang om had ge
spannen of het zou moeten verdwijnen of
niet. De kansen zijn nu weer wat gekeerd
en gelukkig maar. Van binnen is het
pand nu keurig opgeknapt grotendeels
door de heer Don en vrienden en be
kenden zelf. Aan de buitenkant echter
hangen de vellen er bij", zei de heer
Van Minnen. Als de gemeente er nu
eens een verfje tegenaan gooit dan is
alles helemaal mooi-
De heer Van Minnen vergeleek de
school met een kunstsalon, want niet al
leen werd er voor en na de officiële ope
ning piano gespeeld door een van de
leerlingen, ook de kunstenaarsgroep S
45 uit Schiedam exposeerde schilderijen
plastieken. De heer Van Minnen hoop
te dat dit originele idee om school en
expositie te combineren in de toekomst
meer toepassing zou vinden.
De heer Van Minnen releveerde nog
even dat hij de heer Don al van vlak
na de oorlog kent. De betrekkingen zijn
altijd zeer prettig geweest -dn i-> was
de wethouder blij dat de heer Don de
ze school in dit oude pand had geopend.
De heer Don is ook'de dichter van het
Vlaardings stedelied en op de expositie
ligt er dan ook werk van hem en een
andere Vlaardingse dichter. De heer Don
bedankte ten slotte met een kort woord.
Hij bood de heer Van Minnen een boe-
kenbon aan ter herinnering aan de
opening.
Advertentie
K E S-ZEGELS SPAREN....
IS VEILIG SPAREN!!
Vandaag is het 50 jaar geleden dat het
echtpaar R. de Groot (74 jr.) en A. de
Groot-Minderhouwd (68 jr.) in het huwe
lijk trad. Beide zijn geboren te Maas
sluis en. zijn er steeds blijven wonen
Zij wonen momenteel in een bejaar
denhuis aan de Geerkade 39. In de Eer-
ste Wereldoorlog moest de heer De
Groot zijn militaire dienstplicht vervul
len. Nadien kwam hij in dienst bij de
Ver. Glasfabrieken (thans Key en Kra
mer) aan de Adr. v. Heelstraat en ging
Charleroi een opleiding volgen 1
Beterlandsestraat 2a
(hoek Groenelaan - Schiedam)
Tel. 010-26.51 J6 (financiering mogelijki.
De Groot veelal meeging. In de
crisis periode de jaren 1930 ging het piet
meer zo vlot met het werk, maar de heer
De Groot bleef niet stil zitten en heeft
zich zo- goed mogelijk er doorgeslagen.
Direct na de Tweede Wereldoorlog werd
hij te werk gesteld bij de N.V. Key en
Kramer en bleef daar tot zijn pensione
ring in 1957.
Personeel van SHV. kreeg
kerstdiner voorgeschoteld
In plaats van het broodje kaas of de
aardappeltjes met gebakken lever, heeft
het personeel van de Steenkolen Handels
Vereniging vorige week donderdag in de
middagpauze een compleet kerstdiner
voorgeschoteld gekregen. Het was een
menu dat klonk als een klok en waarop
de kerstbout uiteraard niet ontbrak even
min als het gebruikelijke glas wijn. Men
betaalde hiervoor slechts een luttel be
drag (twee gulden) als tegemoetkoming
in de kosten.
Het personeel had dit diner te danken
aan het initiatief van chef-kok O. K. A.
Genz, die met het oog op het komende
Kerstfeest eens iets anders wilde doen.
De directie van de S.H.V. was onmiddel
lijk voor zijn idee gewonnen en heeft
alle medewerking verleend om het ini
tiatief te doen slagen.
DE HAVEWLOOdd DONDERDAG 30 DECEMBER 1965.
GROENTJES
