Duimend door de wereld
w
Gedistilleerd Museum
Geuzen uit Maassluis
„plunderen" Brielle
GEBR. VAN
ESVELD
verrijkt met kuiperij
DE HAVENLOODS DONDERDAG 4 APRIL 1968
S'dam
18
nubeduidend
goedkoper
nu... beduidend
goedkoper
Nu komen alle heren aan hun
trekken, die de makkelijkste,
sterkste en luchtigste sandaal'
willen kopen die er bestaat...
en toch geen handenvol geld
willen uitgeven!
Een unieke aanbieding (en door
de koopavond kunt U zelf fijn
uitzoeken!) deze lederviny! he
ren- en jongenssandaal met
rubber anti-slip zool en ver
hoogde hiel, uit de series van
9.90
Voor vaeantie en vrije tijd Is
dit de sandaal (U kijkt Uw andere
schoenen beslist niet meer aan tn
de vaeantie!) en U koopt ze nu
per paar voor nog géén vier
gulden.
nu... beduidend
goedkoper
DICK WISSlriK
Joegoslavische Adria-
Kunst- en antiekmarkt
op Bredase
Havermarkt
Zaterdag 6 april begint op de Ha
vermarkt te Breda weer de jaarlijk
se Kunst- en Antiekmarkt. In enkele
jaren tijd heeft deze markt een goe
de naam opgebouwd. Van heinde en
verre, zelfs van ver over de lands
grenzen, kwamen de afgelopen jaren
bezoekers naar Breda. Tot en met
september vindt deze markt wekelijks
op de zaterdagen van 11.00 tot 17.00
uur plaats.
Leden voor AVRO-Minjon
De afdeling Den Haag van AVRO-
Minjon kan nog uitgebreid worden.
Jonge mensen tussen de 16 en 25 jaar
die menen op een of ander gebied
iets te presteren kunnen contact op
nemen. In Rotterdam met Joke
Kïttschreuter. Wilgenplaslaan 263. tel.
226020. Het is natuurlijk niet altijd
even gemakkelijk op en neer te moe
ten naar Den Haag. maar misschien
zijn er jonge mensen die dat er voor
over hebben. Men kan ook recht
streeks contact opnemen met de con
sul van de Haagse afdeling: Bart de
Leeuw, Van Geusaustraat 136. Voor
burg, tel. 070-834253.
sensationele prijzen,
compleet v.a. 3.295,-
kottt kijken dij
ROTTERDAM-24
Pascalweg 115
Tel. 010-19 55 40 of 32 58 41
(Lombardyen)
ook woensdag- cn
vrOdagavond geopend van
7-9 uur
1 Moet uit dit voorval nu geconcludeerd vvor-
den, dat alle Joden onvriendelijk of ongast-
vrij zijn? Nou, dat heb ik wel anders ervaren.
Of moet er geconcludeerd worden uit dit
voorval, dat binnen Israël maar een schyn-
i vrede heerst? En dat de verschillende bevol-
kingsgrocpen elkaar helemaal niet uit kun-
i nen staan? Na deze maand in Israël gezwor-
ven te hebben, kan ik gelukkig zeggen: nee!
i Zelfs de Arabieren, die er wonen en „de
rest" van de Israëlieten gaan gemakkelijk en
gemoedelijk met elkaar om.
Misschien is het voorval, dat ik hierboven be-
schreef wel enigszins tekenend voor een ver*
schil in mentaliteit. Arabieren zijn belang-
stcllender, misschien is „nieuwsgieriger" een
1 beter woord: zij willen graag weten, wie je
I bent, waar je vandaan komt, wat je doet:
^Ê#r-
Een brandweeroefening. Net in het „huis"
waar ik een onderkomen had gevonden.
waar je heengaat. In hun volksaard ligt bo
vendien een grote gastvrijheid besloten. In
het door Israël bezette gedeelte van Jordanië
kon ik dat goed merken.
Als ik door de straten liep van Nablus of
Jcnin, kwamen er dikwijls mensen vragen,
of ik even wilde rusten, of ik thee wilde
drinken, of ik honger had, boden sonflakics.'s
of andere lekkernijen aan. Helaas konden we
elkaar meestal vrijwel alleen maar door ge
baren en grimassen begrijpen.
Daarmee wil ik allerminst beweren, dat de
Israëlieten van niet-Arabische afkomst on
gastvrij zijn. Integendeel! Ze beschouwen je
echter veel minder als „een vreemdeling".
Daar komt bij, dat ze het vréémd vinden,
het niet. goed kunnen keuren, dat iemand
buiten zijn vakantie refst. Ze keken daarom
wel eens verwonderd, als ik ze vertelde, dat
ik niet meer studeer, dat ik ook niet „in
dienst" ben, dat ik (nog) niet werk en dat ik
ook niet voor mijn'beroep op reis ben.
Die verwondering is wel te verklaren: van
Rotterdam wordt wel eens gezegd, dat het
een wérkstad is. Nou, Rotterdammers (ikzelf
.in de eerste plaats) zijn luiaards vergeleken
met de Israëlieten!
Mentaliteit
Zij, die de westerse levensstandaard kennen
en willen bereiken (en daartoe ook wel wes-
sterse hulp krijgen)'en bovendien hun land
aan alle grenzen moeten verdedigen tegen
een verschrikkelijke overmacht, móeten een
voudigweg wérken, studéren, uitvinden, wer
ken en nog eens wérken! .Dit heeft in Israël
een mentaliteit gekweekt van: we moeten
blijven vechjen, óf we gaan ten onder. Van
daar, dat het meisje, dat het beste kan schie
ten, het populairst is bij de jongens! Vandaar
ook, dat zovele gezinnen, die misschien met
enige luxe zouden kunnen leven (tv.,-auto
enz.) het eenvoudige, sobere leven in dé kib
boets prefereren, een leven van vrijwel al
leen maar werken, snel eten, weer werken,
érnstig zijn. Vandaar ook, dat 2e vaak te
leurgesteld kijken, als je ze vertelt, dat je
geen „volontair" (voor het leger of voor
kibboets-werk) bent, maar dat je gewoon
hun land en levenswijze komt bekijken (ook
al steek je daartoe zelf wel een paar dagen
„de handen uit de mouwen" met kibboets-
werk).
Ik ben nogal wat toeristen tegengekomen,
die een heel ander Israël hadden verwacht.
Dat waren waarschijnlijk vakantiegangers,
die misschien gelukkiger waren geweest, als
ze zich in Spanje aan de Middellandse Zee
kust elke dag opnieuw een beetje bruiner
hadden laten bakken. Hier werden ze te veel'
met hard werkende, ernstige mensen gecon
fronteerd.
Het viel mij niet tegen, ik had deze mentali
teit misschien wel verwacht. Ook al ligt dat
„stoere" me niet zo van: „Ik heb 3 procent
méér gepresteerd dan normaal", als je con
stateert, wat er bereikt is, krijg je toch veel
bewondering voor het „aanpakken, doorzet
ten, volhouden" van de Israëlieten. Ze mó
gen zich op de borst slaan. Grote stukken
woestijn zijn veranderd in bossen en boom
gaarden. Elke boom moest niet alleen ge
plant, maar ook vertroeteld worden: élke
dag van het jaar moeten zij voorzien worden
van water en voor dat water moest dikwijls
met veel moeite een irrigatiesysteem aange
bracht worden.'En die bossen en boomgaar
den zijn nódig om het land bewoonbaar- te
maken: zij houden het vocht vast én brengen
producten voort.
Volgende keer meer over de kibboets.
Voor nog géén veertien gul
den koopt U nu zo'n fantastisch
mooie herenpantalon van
mooie kwaliteit Polyester-fi-
bralon - ideaal voor 't werk,
de school, vaeantie... noem
maar op, en zo makkelijk: zelf
te wassen, zó droog!
Prima zittende pantalons In di
verse tinten grijs, die normui
21.50 kosten, keurig afgewerkt
met ceintuur, ritssluiting,2
steekzakken en 1 achterzak,
voor een prijs, om er méér dan
een te kopen
Vrydagmorgen 9 uur begint
de verkoop van deze sterke
Polyester herenpantalons, met
ceintuur en ritssluiting, In de
maten 44 t/m 56, a
In diverse
kleuren grijs,
voor i
Vrijdagavond tot 9 uur open.
GMn af «chrlft. t
cssluiting, In de
Zoals Leerdam een glasmuseum en
Gouda een pijpenmuseum bezit, zo
heeft Schiedam sinds juni van het vo
rig jaar een Nationaal Gedistilleerd
museum, waarin de geschiedenis van
de branderijen die in deze stad zulk
een grote rol hebben gespeeld aan
schouwd kan worden. Het toont ook
aart de sfeer waarin de drank werd
en wordt vervaardigd, de samenhang
van de stad en het produkt en het
enorme belana dat cle jenever voor
Schiedam nog steeds heeft.
Het museum is ondergebracht in de
kelderruimte van het* Stedelijk Mu
seum en heeft er een passende Stijl
gevonden. Het is eigendom van de
Stichting „Nationaal Gedistilleerd
Museum". Maandag is aan de verza
meling iets nieuws toegevoegd, nl. een
gereconstrueerde kuiperij, waar alle
attributen voor de uitoefening van het
aloude kuipersvak bijeen zijn gebracht
Bij deze gelegenheid verscheen ook
de catalogus van het museum, welke
namens de Stichting de burgemeester
van Schiedam, de heer H. Roelfsema
tijdens een bijeenkomst werd aange
boden. en vindt in het .imjseum o.a.
een verkleinde uitgave van een distil
leerketel. de helm. smakblok. brand
ijzers. schudglas en andere attributen
die bij, de .distilleerderij in oude tijden
behoorden:
De catalogus, voorzien van diverse
foto's, werd samengesteld door de
auteur Hans van der Sloot. Bij de aan
bieding werd allereerst een welkomst
woord gesproken door de directeur
van het Stedelijk Museum, de heer J.
Paalman, waarna de voorzitter van
de Stichting, de heer J. P. Coebergh,
dank bracht voor de ontvangen mede
werkers. Met voldoening constateerde
hij, dat het op deze wijze mocht ge
lukken een volledige kuiperij voor het
nageslacht te bewaren.
Daarover sprak ook burgemeester
Roelfsema zijn dankbaarheid uit. Hij
gaf een kort historisch overzicht van
de ontwikkeling van de drankindustrie
in Schiedam, waar in dé 18e eeuw nog
ongeveer 400 branderijen bestonden.
Hierna werden het museum en de
kuiperii bezichtigd, waarbij enkele
kuipers een demonstratie van hun
vakbekwaamheid te zien gaven.
In een kleurige optocht, de ere-gasten
in en';ponywagen, ging het richting
Fenacoliusplein, waar men zich bij
het standbeeld van Johannes Fena-
colius verzamelde. Met veel ver
toon werd de „vrijmaker" van
Maassluis (van Maasland) tot ere
lid benoemd van de sociëteit Nil
Desperandum, waarvoor zelfs de
„heilige boei" in het spel betrokken
werd.
Bij zoveel aprilleut kon de geëerde
predikant zelf ook niet achterblij
ven en op de bekende preektoon
schalde zijn stem dan ook over het
naar hem genoemde plein. Na het
uitwisselen van de beleefdheidsfra
sen rukte het gezelschap op naar de
soos in „Sursum Corda" die geslo
ten was met Brielse deuren en het
gemeentebord Brielle.
„In naam van Oranje doe open de
poort" klonk het bevel. De konings
gezinde poorters gaven echter niet
thuis en daarom moesten de geuzen
er aan te pas komen om de poort
te rammeien, welk geweld het be
oogde succes opleverde en toen
hoe kon het anders met Marnix van
Sint Aldegonde in hun midden en
een Coppelstock die er ook niet vies
van was, stortte het in een bevrij-
dingsroes verkerend gezelschap
zich op het geestrijk vocht om op
de gezondheid van de prins. Lumey
ën vele andtren te drinken.
Deuren
De CJV had haar 1 april grap en
Maassluis blijft zijn legende van
Coppelstock behouden wat Den
Briel hier ook op tegen heeft Tien
CJV-ers waren in de nacht van zon
dag op maandag naar Brielle ge
gaan om daar 'n écht kanon te ka
pen. maar dat éné kan<)n voor het
stadhuis was wel w(rf tè' gortig. Het
naambordje „Coppelstockstraat"
had men bijna gekaapt, maar om
te ontkomen aan de sterke arm
moest men het aan één schroefje la
ten hangen. Meer succes had men
in de vroege morgen van de eerste
april toen men eiaideliik het bord
„Brielle" -van zijn paal had weten
te schroeven, na tientallen malen te
hebben moeten wegduiken voor al
te nieuwsgierige ordebewaarders.
Dat was echter nog niet voldoende en
na uren zwoegen had men ook een
tweetal deuren uit de Scharnieren
weten te lichten. Toen ging het met
de buit naar Maassluis. De aanhan
ger waarop een en ander was ge-
Jaden had echter niet hetzelfde num
mer als de auto en natuurlijk moest
dit net een rijkspolitieman opval
len, die ook nog moest constateren
dat de chauffeur zijn rijbewijs niet
bij zich had. Dit mocht echter de
pret niet drukken, want de wacht
meester die het geintje kon waarde
ren. wilde ditmaal zijn notitieboek
je wel in zijn zak laten zitten.
De enthousiaste CJV-ers, zijn overi
gens van plan de „gestolen" waar
weer netjes terug te brengen. Toch
was men wel wat teleurgesteld dat
men zonder kanon moest terugke-
keren". Al had die een ton gewo
gen, dan hadden we hem nog mee
genomen! Maar hoe dan ook, het
eigengemaakte kanon en projectie
len waren van hetzelfde kaliber en
deden het niet minder goed.
In het museum voor Land- en Vol
kenkunde te Rotterdam wordt tot en
met 28 april een tentoonstelling ge
houden van foto-impressies van Ad
varv penderen. Ad van Denderen is 23
jaar oud en maakte een reis door Is
raël, Pakistan, Nepal, Perzië en voor
namelijk India.
Vrijdag en zaterdag verkopen
wij deze ledervinyl heren eji
jongenssandalen, met rubber
antisllpzool, voor binnen of
buiten, maten 37 t/m 45,
In bruin,
perpaar 5r TSfy#
Vrijdagavond tot 9 uur open.
Zaterdag 9-3-'68 op de boot
Haifa Istanbul
!n mijn vorige brief vertelde ik
iets over Kreta, waar een heerlijk
zonnetje (en dat in januari! de
kou van Istanbul en Griekenland
uit m'n botten verdreef. Na een
paar weken keerde ik terug naar
Istanbul in de hoop mijn Rotter
damse vrienden, die mij achterop
zouden komen, daar te vinden.
Nou, die vond ik met, wél een
briefje: heb nog een paar weken
geduld, óf ga alvast alleen verder
en laat een „brievenspoor" ach
ter.
Dal klinkt een hcclje Itidiancn-vcrhalen-;
achtig. maar als ju een briefje aan iemand
stuurt, poste restante de één of andere stad,
dan bcwaren-'ze dat op het postkantoor én
als die ..iemand" daar komt vragen, dan
komt je brief te voorschijn (sóms, maar niet
altijd, zoals ik gemerkt heb). Die iemand
leest dan. naar welke stad jc pndcrweg bent
gegaan.
Ik wilde nfet wachten, ook niet alléén ver
der gaan, maar ik besloot voor een paar we
ken Israël te bezoeken (het werd een maand!
Er zou na twee dagen een boot naar Haifa
gaan. Bij zo'n boottocht heb je méts aan je
duim, niaar moet je met rcischcqucs gaan
Het duurde vrij lang, eer ik naar huis kon
schrijven, dat ik in Haifa aangekomen was.
Als ik me goed herinner, schreef ik zoiets
als: „Waarschijnlijk zijn jullie ondertussen
gaan denken, datm'n boot tegen een onbe
woond eiland aangevaren is. Nou, zo iets is
er wel gebeurd
Een vreemde ervaring: midden in de tweede
nacht aan boord, een harde schok, waardoor
je je bed uitrolt: je bedenkt, dat dit toch wel
niet bij het reisprogramma zal horen, je hoort
een heidens kabaal aan dek, geschreeuw,
haastige voetstappen en iedereen gaat kijken,
wat er aan de hand is. De kalmste'Hollander
raakt dan toch ook wel een. beetjo in pa
niek.
In de buurt van Izmir had men de boot in
een heel onbewoond deel tegen de Turkse
kust opgevaren en dat was wél grondig
gedaan: de schuit zat muurvast. Een ramp?
Vijf heerlijk luie dagen volgden: volop zon,
volop overheerlijk eten (bij de prijs inbegre
pen! Elke dag kwamen er journalisten van
kleine plaatselijke klantjes om foto's te ne
men en te schrijven over de „beatniks". Er
waren namelijk nogal wat soortgenoten van
me bij, Amerikanen, Engelsen, Canadezen,
Australiërs, jongelui, die net als ik een half
jaar of langer in vreemde landen, tussen
„vreemde" volken wilden leven, rondkijken,
werken (als dat mogelijk zou zijn). De foto
journalisten hadden érg veel belangstelling
voor jongens met een baard. Dat was zo iets
wereldschokkends! En elke dag weid er in
die krantjes op de vóórpagina over ons avon
tuur geschreven. Blijkbaar is het ook daar
geen gewoonte een schuit op de wal te laten
lopen.
Als je in zo'n kleine omgeving met elkaar
„opgesloten" bent, geeft dat al gauw wat
spanningen: er zjjn er natuurlijk, die geen
rekening wensen te houden met anderen
(gelukkig waren er dat maar weinigen): som
migen wilden een vaste plaats hebben bij
het eten, of wilden de radio - waar muziek
Een gróte sleepboot kwam opdagen: wij alle
maal in spanning over de reling hangen, zien.
hoe ze het karwei zouden klaren,- waarbij
wij wel goede raad wilden geven. Nou, die
sleepboot klaarde het ondanks die goede
raad van ons nfet. Later kwam een andere
schuit, waarop passagiers en lading overgehe
veld weiden en-dfe bracht ons wél naar
Haifa.
En non, na een maand in Israël geweest te
zijn, zit ik weer op de boot terug. Uit Israël"
kun je immers alleen maar per vliegtuig of
per boot weg: alle grenzen zijn afgesloten.
En op zo'n boot heb je wel even tijd om te
schrijven.
Eén maand is natuurlijk veel te weinig om
Israël te leren kennen, maar je krijgt wél ge
noeg impressies: een goed schrijver zou er
een boek mee kunnen vullen. Het is moeilijk
het belangrijkste uit al die indrukken te sor
teren en er dan een leesbaar artikel van te
maken.
Het meeste valt misschien te schrijven'over
de Israëlieten. Maar wie zijn de Israëlieten?
De dertig procent van de bevolking, die er
geboren is? Nee natuurlijk. De Israëlieten
zijn ook de Roemenen, de Egyptenaren, de
Duitsers, de Amerikanen, de Zuid-;Afrikanen,
de Nederlanders, de Jordaniërs en al die
mensen van verschillende nationaliteiten, die
er wonen en werken. Ze wonen er met 2,5
miljoen mensen in een land, kleiner dan Ne
derland, een land, dat voor de helft (nog)
uit woestijn bestaat.
Dé eerste avond waren we (een Australiër en
een Zweed, die ik al van uit Istanbul kende,
cn ik) in Be er Sheva, waar de Negev-woes-
tijn begint Het werd avond .én frisjes. Een
deken en warme, maar zware kléding had ik
misschien toch nog iets te vroeg wegge
daan maar m'n rugzak werd me te
zwaar. Wc stonden in de buurt van een ben
zinestation te wachten öp een lift naar het
Zuiden, richting Eilat. Het wachten duurde
nogal lang cn we vroegen, of we ons in het
benzinestation op mochten warmen.^Als er
dan een klant kwam, die de goede richting
uitging, konden wc onze duim weer opste
ken.
Dc baas van het benzinestation vond het
best. Kort daarna stapte een man binnen,
óók om zich -op te warmen. Ook hij kreeg
gastvrijheid. Later werd de benzinepomp
„wachter" afgelost door een collega, die ons
wantrouwend bekeek en uitgesproken on
vriendelijk deed tegen de laatst aangekome
ne. Deze vertelde ons (toen de baas even
weg was om een klant tc helpen), dat het
een Jood was, ferwijl degene, die ons binnen
gelaten had, een Arabier was. Hijzelf was
een Egyptenaar.
Gemakkelijk
Windkracht zeven, regen en hoog op-
zwiepende golven in de havenkom
van Maassluis, dat alles was op 1
april niet voldoende om het enthou
siasme van de sociëteitsleden van
de CJV te doven want met Marnix
van Sint Aldegonde, gehuld in Geu-
zenkostuums en gewapend met een
kanon begaf men zlbh naar de
Stadhuiskade om in alle luister Jan
Coppelstock in Maassluis te verwel
komen.
Onder het knallend geweld van eigen
gemaakte kanonskogels tornden de
galeislaven van Coppelstock met re
gelmatige riemslagen tegen de wa
termassa op en onder het geroep
van „Alva Moordenaar", een kreet
die geen enkele gerechtsdienaar
shockeerde belandde de familie
Coppelstock aan de achterkant van
haar woning. Marnix van Sint Alde
gonde had zijn woordje klaar en
praatte de legendarische Brielse
veerman binnen.
Wim van der Plas, 21 jaar, onderwijzer,!
liep al jaren met het plan een grote reis te
maken, iets van de wereld te zien. Eind vo
rig jaar ging hij op weg. Hoe lang hij weg
zal blijven, hangt van velerlei factoren af.
Geld, gezondheid enz. De belevenissen van
deze Rotterdamse jongeman uit de Nobel-
straat 113a, zullen in een serie verhalen in
ons blad verschijnen.
uit kwam, die niet iedereen waardeerde
keihard aan. Sommige Amerikanen waren
opscheppers (bij hen thuis was alles beter)
cn zópen 's avonds. Maar over het algemeen
was het ccn plezierreisje-op-de-plaats. Jk
U piekert er toch niét over om
zelf sierkussens te maken - voor
de tuin, de camping, de boot
of voor de harde banken "in de
kuip"...'
En toch zijn wat extra kussentjes
zo gemakkelijk en gezellig, daar
om is deze aanbieding iets om
vanteprofiterèn!
Vederlichte sierkussens, uit
de series van 3.98, in effen of ge
bloemd cretonne uitvoering,
met heerlijke zachte, veerkrach
tige polyaether blnnenkussens,
nu voor nog géén twee gulden.
