Wij iijn de slavenhalers van de 20e eeuw
De geschiedenis herhaalt zich:
Ellendige lijst
Overgave Japan
wordt eenmalig
herdacht
DE HAVENLOODS-DONDERDAG 19 FEBRUARI 1970
Rotterdam „viert" dit jaar zijn C'70 en heel Nederland beleeft dit jaar
gelaten en zonder (treur)muziek en plechtige redevoeringen zijn 25-jarige
woningnood. Deze W'70 kost velen hun (psychische) gezondheid en dik
wijls de laatste spaarcentjes. Veel Nederlanders ondergaan lijdelijk hun
eigen brok woningellende. Van de portie, die z.g. gastarbeiders hebben te
verstouwen, heeft men over het algemeen geen weet.
Neem bijvoorbeeld een logement in de
Claes de Vrieselaan te Rotterdam, waar in
negen kamers ongeveer 40 buitenlandse
arbeiders zijn ondergebracht. De gemid
delde kamer is 3 x 4 m en bevat, behalve
vier bedden slechts één gammele kleren
kast.
Een deel van de kleren hangt dan ook er
gens in de kamer aan een lijntje te benge
len. De prijs voor dit „luxueuze" onder
komen is f 22,50 per week per bed,
inbegrepen het gebruik van een keuken,
waarin veel te veel mensen moeten koken.
De gasrekening wordt bovendien nog door
henzelf betaald. In het hele huis zijn
slechts twee vuile douches, waar niet meer
dan eens per week warm water uitstroomt.
Geen wastafels op de kamers: acht man
nen moeten zich 's morgens aan een kraan
tje in de keuken wassen. De wc's, waarvan
sommige zonder bril, worden nauwelijks
schoon gehouden. Het hele huis verkeert
in een vervallen toestand, waardoor tocht
en lekkage vrij spel hebben. De kachels
kunnen de kamers niet voldoende verwar
men. Stoffering en meubilering waren zo
slecht, dat de bewoners zelf nieuwe vloer
bedekking hebben neergelegd, de gordij
nen gewassen en zich een paar stoelen
hebben aangeschaft. De leuning van de
trap van de tweede naar de derde verdie
ping hangt erbij. Schoonmaken is er amper
bij, maar wel komt elke vrijdagavond de
eigenaar zijn geld vangen.
De meeste logementen ontlopen elkaar
niet veel. Het zijn pakhuizen, waarbuiten
werktijd de slaven van onze tijd worden
opgeborgen. Een tocht langs deze mensen
pakhuizen levert niet enkele, maar vele
dieptepunten. In de Bothastraat stuitten
we bijna op een ghettoverschillende hui
zen, die in elkaar overlopen en waar zo'n
100 mensen bijeengepropt wonen. De
meeste kleine kamertjes, volgestouwd met
stapelbedden, zijn kastloos. Boven is er op
12 kamertjes slechts één keuken en 22
mensen beschikken gezamenlijk over één
douche! Eén maal per week wordt er
schoongemaakt, nou ja, schoon.
Een van de bewoners stort zijn hart uit:
„Mensen zeggen vuile Turken, maar zij
niet wonen zo". Het is zaterdagavond en
de hele groep ziet er keurig uit. Ze willen
wel meer betalen dan f 20,00 per bed per
week, als er maar meer schoon gemaakt
wordt en ze meer schoon beddegoed krij
gen.
Er blijken eigenaars te zijn, die meer dan
één logement exploiteren, soms wel 3 of 4.
Het zet namelijk flink zoden aan de dijk.
Dit soort lieden koopt leegstaande panden
op en zet in de kamers al naar gelang de
beschikbare ruimte 2-12 (stapel)bedden.
Een hok van 1 1/2 x 2 1/2 m biedt nog
altijd plaats voor een 2-hoog stapelbed en
aan de muur kunnen onze gastarbeiders
dan hun pakken en jassen wel kwijt.
Koffers staan tegen de muur gestapeld, zo
dat lopen nog net mogelijk is.
In de Vliegerstraat troffen we een klan-
destiene dépendance van een pension aan
de Heemraadsingel. Op één kamer verble
ven elf Joegoslaven. Een kleine kamer er
naast werd door vier Spanjaarden gedeeld.
Een van de Spanjaarden lag ziek te bed en
nu... beduidend
goedkoper
Voor een prijs die ver beneden
de honderd gulden ligt bent U
de eigenaar van deze prachtige
bedbankkombinatie.
Een komplete slaapset (tevens
zitbank) bestaande uit maho-
niekleurige bedbank met 4 uit-
schroefbare poten, 11 cm hoge
polyaether matras en stalen
raster ondergrond voor een vol
maakt vlakke liggingalles
bij elkaar voor nog géén negen
tientjes.
anti-hernia
stalen raster
Vanaf vrijdagmorgen 9 uur ver
kopen wij op de 1e etage deze
anti-hernia slaapsets, een ma-
honiekleurige bedbank, stalen
raster en polyaether matras
van 11 cm dikte in
diverse unikleuren,
80 x 190 cr
Elke vrijdagavond tot 9 ui
vertelde, dat hem door de eigenaar verbo
den was de dokter in de Vliegerstraat te
ontvangen. Om door zijn huisarts onder
zocht te kunnen worden, had hij zich ge
dwongen gezien naar de Heemraadsingel
te lopen! In totaal hadden hier ca. 40 per
sonen een benard onderdak, met weinig
sanitaire voorzieningen.
Bedoeïnenkamp
Het allerslechtste zijn ongetwijfeld de
Turken en de Marokkanen eraan toe. Deze
groeperingen komen uit de minst ont
wikkelde landen, waaruit Nederland zijn
buitenlandse arbeidskrachten werft.
Onder hen komen nogal wat analfabeten
voor. De cultuur van deze groepen is zo
totaal verschillend van de onze, dat zij
meer dan de Italianen, Spanjaarden, Grie
ken, Portugezen en Joegoslaven, zich als
een kat in een vreemd pakhuis voelen. Als
de Marokkanen lezen en schrijven hebben
geleerd, is dat in hun eigen arabische
lettertekens. Een van de gevolgen van hun
handicap is, dat velen op hun allereerste
adres blijven steken, want zij vinden de
weg naar een beter logement niet. In een
logement, dat steeds verder afzakt, wonen
op den duur alleen nog Turken of Marok
kanen.
Stinkend vuil zijn de pensions in de Kie
vietsstraat, Frederikspad en Ouddaen-
straat, welke aan dezelfde eigenaar
behoren. De mensen betalen f 22,50 tot
f 25,00 per week per bed, met als enig
lichtpunt de centrale verwarming en licht.
Gekookt moet er echter op de kamer zelf
worden. In de Kievietstraat is het zo
smerig en de kwaliteit van de stapelbedden
zo slecht, dat de volle capaciteit van 60 a
70 personen de laatste tijd niet meer
wordt bereikt. Ook de Marokkanen wordt
het wel eens te gortig!
Het summum van alles vormt een boer
derij aan de Overschieseweg, waar 13
Marokkanen een tochtig en ijskoud onder
dak hebben gevonden. Boven op zolder
staan de bedden op korte afstand van el
kaar, hier en daar gescheiden door oude
kleden of lappen, waardoor een soort be-
doeinenkamp is ontstaan. Imjiet midden
een grote tafel, dozen met afval ergens in
een hoek. Beneden is voor alle bewoners
één douche en één W C. Kasten ontbreken
uiteraard. Voor dit „buitenverblijf' beta
len onze gastarbeiders f 18,00 per week.
Geen onaardige bijverdienste voor de
boer. Hoewel, dit soort dingen komt meer
voor. Sommige stadsgenoten verhuren op
zolder 2 of 3 in elkaar getimmerde holen,
die f 20,00 per week per bed opbrengen.
Ook maandagmorgen open
hrift. best.
Hotel de Wandluis
Bij een trip langs de logementen voor bui
tenlandse werknemers komt men nooit
vermoede wantoestanden tegen. Een mens
is voor de mens een wolf. Zo blijkt ook een
Marokkaan zijn landgenoten uit te buiten
a f 15.00 per week in kamers zonder bed
den. Een Griek herbergt op verschillende
plaatsen in de stad Turken, voor wie' hij
tegelijk koppelbaas is. Ook troffen we een
bijzonder soort werkstudent aan, een stu
dent, die een tochtig logementje voor gast
arbeiders exploiteert. Voorwaar een
bijzonder samengaan van studenten en ar
beiders! Sommige logementen worden
door de arbeiders met grimmige humor
aangeduid, b.v. De Grot, Hotel de Wand
luis, Hilton Hotel enz.
Hoe ervaart de buitenlandse werknemer
zijn huisvesting? Nederlanders merken
vaak schamper op, dat zij niet beter willen
wonen en dat het allemaal wel meevalt. Is
dit echter zo? Het altijd met anderen een
kamer moeten delen werkt drukkend op
de mens. Nooit eens alleen zijn, nooit eens
rustig een brief aan je familie kunnen
schrijven, want de slaapzaal is tegelijk je
woonkamer en een eigen tafel heb je niet.
In een vale, versleten kamer te leven, in
een armoedig en vies logement is geen
pretje. Groepsslapen is onrustig slapen,
vooral als je slapies hebt, die ploegendienst
doen.Probeer maar eens om 6 uur 's mor
gens in slaap te komen, als de anderen op
staan! Troosteloos is ook de toestand van
de gastarbeider, die ziek wordt. Daar ligt
hij dan, zonder verzorging, en geen hond
die in de hele lange dag maar eens eventjes
naar hem omkijkt. Om maar te zwijgen
over de taalmoeilijkheden, die zich voor
doen, als hij de dokter over zijn kwaal op
de hoogte wil stellen.
De Turken en Marokkanen zien zich ge
dwongen hun eigen potje te koken, want
zij eten o.a. geen varkensvlees, maar ook
de arbeiders van de andere nationaliteiten
kokkerellen meestal zelf, omdat ze het
Nederlandse voedsel totaal niet gewend
zijn.
Aan hun laars
De huisvesting van de gastarbeider is niet
alleen slecht, maar ook vaak gevaarlijk. Er
zijn logementen, waar 80 a 100 mensen
dicht op elkaar gepakt wonen, en waar de.
voorschriften van de brandweer met voe
ten worden getreden. Breekt daar brand
uit, dan zitten de mensen als ratten in de
val. De Verordening op Inrichtingen tot
het Verschaffen van Nachtverblijf, zoals
deze holen in ambtenarentaal heten, richt
zich ook op de veiligheid en hygiëne. Op
eelke 5 personen een wasgelegenheid, één
wc per 10 personen, verplaatsbare olie
kachels en straalkachels zijn verboden. De
verordening dateert uit 1961, maar de
lcgementhouders lappen hem aan hun
lijrs. In een logement aan de Schietbaan
straat werd onlangs dan ook schurft gesig
naleerd.
Er bestaat sinds kort een officiële werk
groep, die gegevens verzamelt overkamer-
Mensen van de Werkgroep van het Actiecomité Pro Gastarbeiders heeft in Rotterdam 45 iogementen-
/pensions voor gastarbeiders bezocht Er moeten hier echter een paar honderd van deze inrichtingen
zijn.
Hun bevindingen geven ze hieronder weer.
xxx betekent: zeer smerig, gevaarlijk, overvolle kamers. In alle opzichten mensontwaardig; zouden
onmiddellijk moeten worden gesloten;
xx betekent: grondige schoonmaak, verbouwing en drastische prijsverlaging gewenst;
x betekent: te duur en/of te veel personen op één kamer.
xxx Kievitstraat 25
xxx Frederiksstraat 70
xxx Frederikspad 24 a,b,c
xxx Oudaenstraat21
xxx Burgemeester Roosstraat 28b/lII,29a
xxx Burgemeester Roosstraat 20b
xxx Rortenaerstraat 20b
xxx Kortenaerstraat 24
xxx De Vliegerstraat 41b
xxx Crooswijksesingel 11
xxx Overschieseweg 113 (zolder van de boerderij)
xxx Pension Balkan, Havenstraat 158-160
xxx Claes de Vrieselaan 153-155
xxx Marnixstraat 17a
xxx Marnixstraat 15b
xxx Beyerstraat 10 en
xxx Bothastraat 24b lopen in elkaar over
xxx Hilledwarsstraat 6b
xxx Annastraat 7b en 9a
xxxSchonebergerweg 79
xxx Burgemeester Meineszlaan 22
xxx Bellevoystraat 93
xx lePijnackerstraat8
xx Jacob Loisstraat 3a, 3b
xx Bergweg 123a
xx 's-Gravendijkwal 33
xx Heemraadssingel 244
xx Westkruiskade 29b
xx Proveniersstraat 56b
xx Boezemsingel 19b
xx Marnixstraat 18c
xx Volmarijnstraat 61
xx v.Weelstraat 17a
xx Bothastraat 26a, 26b en 30a
xx Hilledwarsstraat 8b
xx Mathenesserlaan 277
xx Saftlevenstraat 36
x Pijnackerplein 12b
x Ammersooisestraat 10a, eerste etage
xHooidrift53b
x Heemraadssingel 288
x Mathenesserlaan 453 (kamers boven slecht)
Slechts 2 pensions konden de topts der kritiek doorstaan
verhuurbedrijven voor gastarbeiders. De
Rotterdamse Wethouder van Sociale
Zaken, G. Z. de Vos, toont zich naar aan
leiding van deze gegevens ronduit optimis
tisch: „Van ernstige misstanden met
betrekking tot de huisvesting van gastar
beiders is over het algemeen niets geble
ken" (zie gemeentebegroting 1970).
Officiële „waarnemers" schijven zelden
ernstige misstanden te ontdekken. Wij
hebben zelf 44 logementen en pensions
bezocht, waarvan er zegge en schrijve twee
werkelijk de toets der kritiek konden
doorstaan. Behalve de bezochte 42 slechte
logementen, werden er nog vele andere
door de gastarbeiders zelf als slecht getipt.
„Na vier adressen weet je, dat het overal
slecht is„ verzuchtte een Spanjaard.
In de driehoeksverhouding bedrijfsleven-
overheid-gastarbeider, is de gastarbeider
de huilende derde. Het bedrijfsleven trekt
werkvee aan en de overheid knijpt beide
ogen dicht, want de welvaart is onze
heilige koe. Overheid en bedrijfsleven zou
den gezamenlijk naar middelen moeten
zoeken om nieuwe woonruimte voor de
gastarbeiders te creëren. De controle op
de logementen, welke thans wordt uitge
oefend door het ministerie van Sociale
Zaken is ten enenmale ondeugdelijk.
Er zou een logementscontrolecommissie
(LCC) in het leven moeten worden ge
roepen, die toezicht houdt (regelmatig en
onverwacht) op veiligheid, hygiëne en hu
ren in de logementen.
Thans na 10 jaar gastarbeiders, is het hoog
tijd op grote schaal flats voor deze mensen
te bouwen. Men hoede zich evenwel voor
ghettovorming, want een „Harlem" van
gastarbeiders is uit den boze.
Eigen bedrijfje?
De gastarbeider verlaat zijn eigen land
voor een hem totaal vreemde omgeving.
Hij staat met zijn rug tegen de muur. In
eigen land is geen werk of slecht betaald
werk. Hij en zijn familie moeten eten en
zijn armoede brengt hem er toe zijn heil in
den vreemde te zoeken. Een groot deel van
de gastarbeiders is ongeschoold en zij vin
den hier vuil, oninteressant, soms gevaar
lijk werk. Maar dit kan hun niet schelen,
want ze komen hier om geld te verdienen.
Een aantal van hen doet hier blijvende vak
kennis op, die later in eigen land misschien
van pas kan komen.
De gastarbeider spaart meestal zo lang, tot
hij in zijn moederland een boerderijtje of
eigen bedrijfje kan beginnen. Dit eigen
„kleinbedrijf" is in de landen rond de
Middellandse Zee, gezien de slechte soci
ale voorzieningen en lage lonen daar, een
van de weinige middelen vooreen redelijk
bestaan, hoewel het in de praktijk nog
vaak op een mislukking uitloopt. Zulke
mislukkingen zijn des te schrijnender, als
men bedenkt, welke opofferingen de bui
tenlandse werknemer zich heeft getroost.
Vaak heeft hij namelijk in zijn vrije tijd
nog een bijbaantje, b.v. scholen of kanto
ren schoonmaken. Soms komt ook zijn
vrouw een handje helpen met geld verdie
nen en zo zien wij in onze ziekenhuizen
bijna geen Nederlandse vrouw meer, die
een dweil vasthoudt, maar voornamelijk
Spaansen en Portugezen. De kinderen zijn
in eigen land bij familie ondergebracht of
yerblijven in een internaat.
Er leven tussen de 85.000 en 100.000
buitenlandse werknemers in Nederland.
Rotterdam telt er naar schatting 15.000
met werkvergunning en de stroom blijft
aanhouden. Daarnaast zijn er de klan-
destienen, onder wie zeker 2000 Turken.
Ook vele Marokkanen en Spanjaarden be
zitten het begeerde papiertje 'niet en zij
zijn uitgeleverd aan de koppelbazen.
Onze welvaartstaat drijft mede op de ar-
Wie helpt ons verder?
beid van de'buitenlandse werkkrachten,
maar er zijn slechts weinig Nederlanders,
die zich in hun vrije tijd met hen inlaten.
Hieraan liggen helaas niet alleen taalmoei
lijkheden ten grondslag. De gastarbeider
merkt niet veel van onze hooggeprezen
gastvrijheid. Hij is de moderne proletariër,
vaak geminacht en alleen goed voor het
vuile werk. Natuurlijk voel je je daar niet
zo prettig onder, want ook de gastarbeider
is een mens met gevoelens en waardigheid.
„Joesoef grote neus. Joesoef klein.
Joesoef altijd hard werken". Jaren lang
verdroeg een van hen dit van een Holland
se collega, maar op een dag werd het
getreiter hem te machtig en hij sloeg zijn
kwelgeest knock-out. Trouwens er zijn
dorpen in ons land, waar geprotesteerd
werd als men er tehuizen voor gastarbei
ders wilde vestigen. Ook zijn er Nederlan
ders, die vinden, dat hun straat achteruit
gaat, als er gastarbeiders-gezinnen neer
strijken. „Wij leven vrij...,,
Over het algemeen is ook de huisvesting
van de gastarbeider met gezin verre van
florissant. Door het gebrek aan Nederland
se kennissen, die hem een tip kunnen
geven, is het voor hem extra moeilijk om
aan een woning te komen. Na 1 a 2 jaar
heeft hij nl. recht op een huurmachtiging,
die hij moet aanvragen bij de Volkshuis
vesting. Deze Dienst mag dit dolcument
echter pas afgeven, als de Vreemdelingen
politie heeft bevonden, dat zijn politieke
antecedenten in orde zijn, in de praktijk
wil dat zeggen dat deGriek, Spanjaard en
Portugees hun regering (met de mond)
goed gezind moeten zijn. Zo leven zij hier
nog niet vrij van de politieke druk vanuit
hun eigen land. Onder de Grieken, Span
jaarden en Portugezen bevinden zich ver
klikkers, zoals onlangs ook is gebleken bij
de Kaapverdianen. De Spaanse kinderen,
op Nederlandse scholen, die eenmaal in de
week o.a. les in hun moedertaal krijgen,
leren uit boekjes, waarin Franco als een
weldoener wordt afgeschilderd. Dit onder
wijs wordt gegeven onder auspiciën van de
Stichting Hulp aan Buitenlandse Werkne
mers en de Spaanse ambassade.
De kerken, de politieke partijen en de vak
bonden interesseren zich nauwelijks voor
de gastarbeider. In de Tweede Kamer is
zelden over hen gesproken, de kerken zijn
in hun evangelische opdracht „de vreem
deling te herbergen" zeer tekort geschoten
en de buitenlanders, die lid van de vrije
vakbond werden, zijn van een koude ker
mis thuis gekomen, wat de internationale
solidariteit betreft. De bonden hebben
zich maar weinig aan hen gelegen laten
liggen. Waarom heeft b.v. het NVV de
Huuradviescommissie nooit gewezen op
de woekerprijzen in de logementen? Be
stuursleden van deze bond maken nota
bene deel uit van de Huuradviescommis
sie! Formeel kan slechts de huurder een
klacht indienen, maar enig initiatief op dit
terrein zou de vakbond niet hebben mis
staan.
Hij kan afrotten
Het ziet er naar uit, dat Nederland wel de
voordelen, maar niet de lasten van de bui
tenlander wenst. De gastarbeider laat ons
koud, om het zeer duidelijk te stellen; hij
kan afrotten. Bedrijven en overheid blij
ven vaak in gebreke wat de voorlichting
over onze sociale voorzieningen betreft.
Zo zijn bij voorbeeld veel Turken er niet
van op de hoogte, dat krachtens het
Nederlands-Turkse verdrag betreffende
gastarbeiders de gezinsleden in het thuis
land recht hebben op vergoeding van
ziektekosten uit het ziekenfonds. Eén van
de slachtoffers van dit gebrek aan voor
lichting was een Turkse huisvader van 7
kinderen, die honderden guldens aan
ziekenhuiskosten betaalde na een drin
gende operatie van zijn vrouw. Tijdige
voorlichting had de man dit kunnen bespa
ren.
Een ander voorbeels is dat van de arbeider,
die van werkkring was veranderd en bij de
politie kwam om zijn verblijfsvergunning
te verlengen. Die vroeg hem naar zijn
werkvergunning. Het was de eerste keer in
6 jaar, dat hem die vraag werd gesteld. Wat
bleek? Vroeger beheerde de werkgever de
arbeidsvergunningen, maar inmiddels was
deze bepaling veranderd. Tegenwoordig
dient de gastarbeider zelf deze vergunning
in bezit te hebben. Zijn vorige baas had
hem geen werkvergunning meegegeven, en
onze Spanjaard ontkwam ternauwernood
aan uitwijzing.
Een Griekse werknemer werd hier ten ge
volge van een bedrijfsongeval voor' drie
kwart blind. Er bestaat nog een kleine
kans, dat zijn gezichtsvermogen zich zal
herstellen. Zo niet, dan heeft hij recht op
een invaliditeitsuitkering. De man is nu al
drie maanden met ziekteverlof en het zal
nog wel een half jaar duren, eer de oogarts
hem uitsluitsel kan geven. Hij maakt er
zich thans zorgen over, of hij in geval van
blijvende invaliditeit ook voor kinderbij
slag in aanmerking komt. Zijn werkgever
heeft hem tot op heden nog niets wijzer
gemaakt.
Een Spaanse arbeidster kwam in Neder
land werken om de studie van haar broer
te kunnen bekostigen. Beide ouders zijn
overleden en zij kan dus als kostwinster
worden aangemerkt. Oorspronkelijk be
taalde de vrouw, die zowel overdag als
's avonds werkt, ongehuwdenbelasting tot
een bevriende Nederlander haar attent
maakte op de mogelijkheid van kinderbij
slag en een andere belastinggroep.
De gastarbeider weet over het algemeen
van toeten noch blazen, wat zijn rechten
en plichten in Nederland betreft. Daarom
zou hem direkt bij zijn binnenkomst een
kleine gids op sociaal en kultureel gebied
in zijn moedertaal ter hand moeten wor
den gesteld. Ook de bedrijven, die buiten
landers in dienst hebben, zouden over zo'n
gids moeten beschikken en eventuele ver
anderingen moeten bijhouden.
In januari kwam de lang verbeide
regeringsnota Buitenlandse Werknemers
af, waar de gastarbeiders evenwel weer
niets voor kopen. De betrokken ministers
gaan alle klempunten uit de weg. Ook na
deze nota is de positie van de gastarbeider
in feite nog steeds die van een loonslaaf
zonder rechtszekerheid.
Behalve het bouwen van behuizing (in de
trant van studentenflats) voor gastar
beiders, zou het een taak voor de overheid
zijn de buitenlandse werknemer meer faci
liteiten te verlenen voor een spoedige
gezinshereniging. Vele arbeiders gaan
onder de scheiding door, raken overspan
nen. Er zijn enkele gevallen van zelfmoord
geweest, huwelijken gaan kapot, kinderen
kennen hun vader niet meer enz.
De overheid zou hun eveneens de moge
lijkheid moeten bieden in hun vrije tijd
basisonderwijs en vakscholing te volgen.
De taal is een barrière, maar scholenge
meenschappen beschikken oer talenprac
tica. Deze zouden buiten schooltijd
kunnen worden gebruikt voor het snel bij
brengen van onze taal.
En wat is de moraal van dit droeve lied?
Deze: als onze mentaliteit in deze niet ver
andert, dienen we rap onze smalende
mond te houden over onze voorouders in
de 17e en 18e eeuw. In feite zijn we
immers de slavenhalers van de 20e eeuw!
nu... beduidend
goedkoper
Dit elegante klassieke rokje,
dat vrijwel met elke pullover
of blouse is te kombineren en
zo slank afkleedt, hebben wij
tijdens deze voordelige aanbie
ding liefst vijf gulden afgeprijsd.
Geheel gevoerde rok van een
prachtige kwaliteit trevira
70/30 (70% trevira. 30% vis
cose). Met loopplooi, in diverse
fijne kleuren, nu voor nog géén
dertien gulden.
Trevira 70/30
(70°/o Trevira, 30% viscose)
geheel gevoerd
Officieel worden in Nederland jaarlijks op
4 mei alle in de tweede wereldoorlog geval
lenen herdacht en op 5 mei wordt de be
vrijding van Nederland gevierd. Zelden of
nooit echter wordt er aandacht gewijd aan
de gebeurtenissen in het voormalige Ne
derlands Indië of aan de verschrikkingen
van de Japanse gevangenkampen.
Voorbereidingen voor de 25ste herden
king zijn reeds op grote schaal in volle
gang. Over de gebeurtenissen uit de strijd
van het toenmalige Nederlands Indië tegen
Japan werd echter ook thans weer gezwe
gen. Daar de behoefte aan zulk een één
malige herdenking blijkt te bestaan onder
hen, die uit het voormalige Nederlands
Indië afkomstig zijn, is het „Comité 15
augustus 1970" opgericht, De bedoeling is
dat belangstellenden op 15 augustus in het
Nederlands Congresgebouw te Den Haag
de 25ste verjaring van de capitulatie van
Japan en het einde van de tweede wereld
oorlog massaal herdenken. Op de herden
kingsdag zal ook een film worden ver
toond, die een blik zal werpen in het verle
den, het heden en de toekomst met
betrekking tot het voormalig Nederlands
Indië. Het inschrijvingsgeld bedraagt
f. 10,- p.p Men kan het inschrijfgeld
reeds nu overmaken op postgiro no.
253000. Het „Comité 15 augustus 1970"
is gevestigd: Viviënstraat 68, Den Haag
2013. Tel. 070-552080 b.g.g.
070-551996.
Vanaf vrijdagmorgen 9 uur ver
kopen wij op de parterre deze
mooie damesrokjes van trevira
70/30, geheel gevoerd, met
loopplooi achter, in diverse
kleuren, ma'
38 t/m 50
Elke vrijdagavond tot 9 uur open
ndagmorgen
Let maar eens op,
wat er over
12 dagen met
De Havenloods
gaat
gebeuren!
