Progressieve pop: olitemuziek
van de jaren zeventig?
'Fairport Convention'
moost onderschatte
Engelse
119.8°
Mini, kort, midi, maxi
alles mag dit jaar
Individuele mode uit Parijs
DE HAVENLOODS - DONDERDAG 19 MAART 1970
Wie op vrijdagavond 27 februari het Grand Gala op de buis heeft aanschouwd, moet
beslist onder de indruk zijn gekomen van de wijze waarop ons vaderlandse muziek-
orakel Willem Duys de Amerikaanse popgroep The Flock (de zeven joodse rasmu
zikanten uit Chicago) uitluidde: „Ik kan u verzekeren, dames en heren, dat deze
jongens allemaal een klassieke opleiding hebben gehad", en „In deze tijd van af
schuwelijke berichten uit Vietnam en Biafra heeft de Flock de filosofie zo hard
mogelijk te spelen
Het waren wijze woorden en het in avondkleding gestoken publiek had er een extra
applausje voor over. Dat de infernale klankenstroom die the Flock voortbracht, in
deze omgeving op dirk sloeg, mocht de pret geenszins drukken.
Het ziet er naar uit dat de tijd dat de Point, zijn muzikale opvatting nogal ge-
oudere generatie pop uitsluitend voor wijzigd en gaat in december van dit jaar
lawaai versleet, voorgoed voorbij is. De definitief met de Bluesbreakers stop-
enorme aandacht die deze muziek in pen. Zónder nou een kwaad woord over
radio en tv krijgt, de zwaarwichtige be- Mayall te willen zeggen, moet ons van
schouwingen over pop die in elk zich
zelf respecterende periodiek verschij
nen, hebben ertoe geleid dat de
amusementsmuziek van de teenagers
(een woord dat je zelden meer hoort)
het hart dat de Blues zijn beste tijd ge
had heeft. Als we de verrichtingen be
kijken van een groep als Savoy Brown,
mogen we blij zijn dat deze tot het merg
uitgebeende muziek een kalme dood te-
uit de zestiger jaren, heden ten dage niet gemoet gaat. In de plaats daarvan zijn
alleen geaccepteerd, maar ook gevestigd het groepen als Led Zeppelin en Jethru
is. Tuil die in '70 ongetwijfeld de dienst
Pop krijgt dit jaar zijn plaatsje in het
Holland Festival en binnen afzienbare
tijd zal het Concertgebouw Orkest wel
werkjes van Frank Zappa ten gehore
brengen. Voor degenen die lange tijd
geen raad wisten met het popfenomeen,
is het verlossende moment aangebro
ken: het is kunst en dient als zodanig
behandeld en gewaardeerd te worden.
Als deze trend zich voortzet, mogen we
in de jaren '70 uitzien naar de alterna
tieve pop, een muziekvorm die zich af
zet tegen de inmiddels tot elite-muziek
verworden undergroundtoestanden.
zullen uitmaken.
Om nog even in Engeland te blijven:
ook daar blijken de supergroepen niet te
voldoen. Blind Faith ligt nu wel voor
goed uit elkaar. Eric Clapton werkt v
nenkort mee gaan ophouden. Het over
lijden van de Mothers betekent overi
gens niet dat de platenproduktie van
deze unieke groep, onder leiding van
Frank Zappa, stilstaat. Nagelaten mate
riaal leverde onlangs de voortreffelijke
elpee Burnt Weeny Sandwich op. Zappa
zal, gezien zijn laatste werk met Ian
Underwood en Captain Beefthart, wel
voor de belangrijkste ontwikkelingen
Popfestivals
In feite is het interessantste in het huidi
ge popgebeuren, de door honderddui
zenden bezochte festivals. Monterey,
Wight, Altamont, Hydepark en Wood
stock zijn de plaatsen waar de laatste
John Lennon in de Plastic Ono Band en jaren deze manifestaties werden georga-
nn-'—niseerd en waar de popmentaliteit mani
fest werd. Het zijn juist deze festivals,
waar de jongere generatie experimen
teert met alternatieve samenlevingsvor
men; het zoeken naar een repressieloze
maatschappij. Laten de vroede vaderen
van Apeldoorn daar maar eens over na
denken.
Cees Groothout.
De violist van The Flock"
Soft Machine en the Band, om maar
eens wat op te noemen, zal men niet in
de top tien aantreffen. Ook de tijd dat
Beatles en Stones de hitparade regelma
tig bevolkten, schijnt voorbij te zijn. Be
halve een voortreffelijke formatie als
Creedance Clearwater Revival is er vrij
wel geen groep van enige importantie
die voor goed verkopend singlewerk kan
zorgen. Nee, tegenwoordig moeten we
het doen met religieuze errupties van
D.C. Lewis, Gloria en de Edwin Hawkin
Singers.
Het is een enigszins spijtige ontwikke
ling dat pop de aansluiting met werke
lijke populaire muziek dreigt te verlie
zen. Met weemoed denken we terug aan
de tijd dat de Beach Boys, Animals,
Ronettes, Small Faces, Ike Tina
Turner, enz. zeer fraaie muziek maak
ten, die bovendien nog werkelijk popu
lair was. Maar goed, die tijden liggen
achter ons en ook voor de oplettende
luisteraars is er anno 1970 een hoop
moois te beleven.
Engeland
Dit jaar zou in verschillende opzichten
wel eens een interessant popjaar kunnen
worden. In Engeland is de belangstelling
voor de Britse blues tanende. John
Mayall heeft sinds de L.P. The Turning
De parijse haute couture, die de laatste
jaren nogal eens onderwerp van discus
sie is geweest als het ging om haar func
tie in de maatschappij van vandaag,
heeft met de voorjaarscollecties in elk
geval duidelijk gemaakt nog wel degelijk
mee te tellen. Eensgezinder dan we mis
schien de laatste jaren gewend waren
lanceerden de Parijse couturiers de
lange rok. En het maxi en midi beperkte
men niet alleen tot de mantel. Ook voor
de japon en het kostuum kozen de Parij
se louturiers veel lang. Voorkeur kreeg
de midi (kuitlang) dat in elk geval in
jurken én mantels het enkellange maxi
altijd en belangrijk overtrof. Midi was
de nieuwste boodschap uit Parijs, die
bovendien zo hard overkwam dat men
het kort, dat toch ook in veel salons
werd gebracht, er bijna voor vergat.
In alle collecties was verscheidenheid.
De meer conservatieve modehuizen leg
den daarbij de klemtoon meer op de mi
di- modellen. Enkele progressieve ont
werpers (Cóurrèges, Ungaro, Lapidus)
bleven daarentegen de korte mode
trouw, al strooiden ook zij wel wat
kuit- en enkèllang door de collecties.
Vooral in de mantels speelt de lengte
een belangrijke rol. Parijs bracht ze weer
in verschillende stijlen. Trenchcoats en
redingotes blijven belangrijk. Daarnaast
waren er ook mantels in blousson- en
chemisier— stijl, deze laatste met mou
wen met nauwsluitende manchetten.
Ook mantels met aangerimpelde rok
ken, mantels in cardigan- stijl en man
tels zonder knoopsluiting met overslag
en bindcentuur zijn voor deze zomer
mogelijkheden. chemisiers
Bij de japonnen die er ook heel wat op
kuitlengte werden getoond, bezetten de
chemisiers de eerste plaats. Ze zijn zeer
vrouwelijk en we zien dan ook veel aan
sluitende lijfjes met daaronder wijd
swingende rokjes met veel plooien of
plissé 's. Mouwen zijn weer belangrijk
en zijn in de chemisiers vooral lang.
Naast de swingende rokjes ook rechte
slanke japonnen met lange splitten,
voor, opzij of ook achter om de midi
vrouw wel het lopen mogelijk te maken.
Japonnen waarover dikwijls mantels
van dezelfde stof worden gedragen, zijn
vaak in twee kleuren uitgevoerd, zodat
het bovenpand in een contrasterende
kleur de blouse vervangt.
Kostuums hadden zowel zeer korte als
zeer lange jasjes en de rokken eronder
varieerden van op de knie tot onder de
kuit. Recht of lichtgérend, klokkend en
wijd of met plooien die tot op heup
hoogte zijn ingestikt, zijn hier de modi
euze mogelijkheden. Pantalons zijn
recht en nauw. Alleen Yves Saint Lau
rent bracht broeken met heel wijde pij
pen bij overigens slanke tailles.
Kleuren
Wit en voorts alle naturel-achtige kleu
ren zijn „in", van écruen touwkleurvia
caramel tot bruin oplopend. Daarnaast
zachtrose, fuchsia en lila, groene tinten
als jade en menthe, zachtgeel en voorts
wat pittiger vermiljoenrood en marine
blauw, dit Zowel donker als in een meer
heldere, zomerse tint. Stoffen zijn bij
voorkeur licht en soepel. Er waren veel
kleine tweekleurige dessins. Daarnaast
onder meer veel stoffen met stippen,
grote zowel als kleine, bedrukt; met be
drukte ruiten, kleinemozaiëkdessinsen
tenslotte verschillende genres grote
bloemdessins.
Voor deze zomer dus mogelijkheden te
over met vooral aandacht voor een vrou
welijk silhouet met accent op de taille,
aansluitende lijfjes en swingende rokjes.
En niet te vergeten vier roklengtes (om
de twaalf verschillende mogelijkheden
maar in de hoofdzaken samen te vat
ten): mini, kort, midi en maxi.
De midi- lengte mag dan in veel collec
ties overheersend zijn geweest, het bete
kent beslist niet dat ieder die modieus
gekleed wil zijn zich nu in het midi zou
moeten hullen. Integendeel. In de Parij
se salons is dit voorjaar niet alleen midi
of maxi getoond, maar was er ook mini
en kort. Veel mode-experts menen dan
ook dat Parijs juist verscheidenheid
heeft getoond om elke vrouw de gele
genheid te geven zich naar eigen smaak
en persoonlijk inzicht te kleden. De mi-
dirok en ook de maxi is daarbij een
soort extra mogelijkheid, een nieuwe
toevoeging, die de vrouw (die hem al
thans dragen kan) er in haar garderobe
bij kan nemen. De voorjaarscollecties in
Parijs laten volgens de deskundigen dan
ook de keus aan de vrouw, waarmee de
mogelijkheid is geopend voor een wer
kelijk individuele mode. Dat is ook
maar gelukkig.
Aanpassen
Lang niet elke vrouw zal midi goed
staan. Wie er de volmaakte taille (of,
nou ja, bijna volmaakte taille) voor
heeft kan zich vol vertrouwen in midi of
maxi hullen. De vrouw die op de taille
echter beter niet al te veel accent kan
leggen ziet er heel wat charmanter uit in
een wat aangepaster model. En aange
zien de stijl de lengte bepaalt zal dat
voor die lengte gevolgen hebben. Er zal
in zo'n geval wat af moeten, wil men er
althans leuk bij blijven lopen. De ver
wachting is dan ook dat de rokken on
der de invloed van maxi—midi-mode
hoogstwaarschijnlijk wel wat langer
worden met rokzomen die gemiddeld
iets onder, iets boven of precies op de
knie vallen. En voor wie het hebben kan
-en dat zal vooral de jeugd wel zijn- is
er dan ook de midi en maxi lengte. Met
aan niemand anders de keus dan aan u,
mevrouw! Steffie Stokvis.
trekt verder op met Bonnie Delaney.
Drummer Ginger Baker formeerde met
Graham Bond, Air Force (het Britse
antwoord op Blood, Sweat Tears) en
Stevie Winwood ten slotte begint weer
vrolijk opnieuw met Traffic. Ook de
Stones en de Who zullen dit jaar onge
twijfeld van zich laten horen en wat de
belangrijkste Britse popgroep van het
ogenblik, the Soft Machine, betreft:
Iedereen heeft onlangs op de vaderland
se concertpodia óf op de t.v. kunnen
zien tot welke fenomenale prestaties
Rattledge, Hopper, Wyatt blazers in
staat zijn. Engeland zal in 1970 onge
twijfeld een grote inbreng hebben.
Amerika
De stroom z.g. Amerikaanse Under
ground, die de laatste jaren de platen-
markt teisterde, schijnt af te nemen. De
irritante, geëxajteerde geluidsexplosies
van MC5 en the Fugs zijn gelukkig ont
maskerd als gratuite flauwekul. In the
States is het de jazz-rock die vandaag in
het middelpunt van de belangstelling
staat. Deze muziek beoogt een brug te
slaan tussen avant garde jazz en pop.
Groepen als Blood, Sweat Tears,
Chicago Transit Authority en the Flock
houden zich er intensief mee bezig.
Over het algemeen beschikken deze for
maties over uiterst capabele solisten,
maar het muzikale resultaat mist in de
meeste gevallen de inventiviteit van de
jazz en de vitaliteit van de pop. Spijtig
dat deze jazz/rock op eigen pretenties
dreigt stuk te lópen. Voornoemde Soft
Machine bewijst dat jazz-invloeden best
functioneel in de huidige pop kunnen
worden gebruikt, zonder dat het nou
een ratjetoe wordt.
Sinds the Byrds enige jaren geleden met
hun L.P. Sweathart of the Rodeo, de
country westernmuziek in de pop in
troduceerde, is er ten hausse gekomen
van groepen die door deze muziek beïn
vloed zijn. Gevoelige luisterliedjes waar
bij het minimaal gebruik van elektrisch
versterkte gitaren opvalt. In het „in
vloedrijkste jeugdblad van Nederland",
Aloha (nr. 22) verscheen een lijst van de
tien beste pop-elpees, zoals die door
tien vooraanstaande popscribenten
werd samengesteld. Opmerkelijk is dat
de door country western geïnfecteer
de schijven, hoge ogen gooien: als num
mer één staat vermeld de plaat A gilded
place of sin van the Flying Burrito
Brothers, als twee, Notorious Byrd
Brothers (uiteraard van de Byrds) als
drie, Retrospective van de the Buffalo
Springfield en nummer vier is de tweede
L.P. van the Band.
Nu we toch bezig zijn, kunnen we het
lijstje best helemaal vermelden: vijf
staat Beggars Banquet (Rolling Stones),
zes Uncle Meat (Mothers of Invention),
zeven: le L.P. van Moby Grape, acht:
The Phil Spector Sound (div. groepen),
negen: Younger than yesterday (nog
maals de Byrds) en ten slotte tienWe're
only in it for the money (M others).
Wie het lijstje nog eens over leest zal het
opvallen dat de Beatles ontbreken. Ook
Bob Dylan en Jefferson Airplane ko
men niet aan bod, zodat de aanhef van
Aloha: Hoe beperkt zijn onze popcriti
ci? alleszins gerechtvaardigd lijkt.
Dylan
Terug naar Amerika. Bob Dylan zal dit
najaar wel zijn contractueel verplichte
elpee afleveren. Na de muzikale implo
sie van Nashville Skyline, zijn we zeer
benieuwd wat er nu gaat gebeuren.
Jefferson Airplane is na het uiteenvallen
van de Mothers weer de toonaangeven
de groep van Amerikaanse pop-scene ge
worden. Al sinds 1967 maken deze
mensen ongelooflijk mooie muziek en
het ziet er niet naar uit dat ze daar bin-
Fairport Convention tijdens een optre
den vorig jaar in het Amsterdamse Con
certgebouw.
<-Cj tri
De „Fairport Convention" is waarschijnlijk wel de meest onderschatte
groep van Engeland. In Nederland is in de- twee jaar dat de Fairport
bestaat, ondanks een paar maal optreden in Amsterdam, eigenlijk maar
erg weinig aandacht aan deze groep besteed.,Een groep, die met een
productie van vier L.P. 's achter zich, een absoluut uniek geluid ontwik
keld heeft, dat misschien nog het best met de (ook al Engelse) Pentangle
vergeleken kan worden i.v.m. de grote invloed van Amerikaanse en
vooral) Engelse volksmuziek op het repertoire.
De Fairport kreeg voor het eerst enige
internationale bekendheid op het mis
lukte Popfestival .in Rome, dat in het
voorjaar van 1968 werd gehouden. De
groep viel nogal op, omdat er in die tijd
in Engeland, wat de popmuziek betrof,
bitter weinig te beleven viel. De bezet
ting was toen als volgt: Ian Mc.Donald,
zang; Judy Dyble, zang, autoharp;
Richard Thompson, sologitaar; Simon
Nicol, gitaar; viool, banjo; Tyger Hut-
chings, basen Martin Lamble, drums.
Kort na dit optreden verscheen de eerst
L.P. „Fairport Convention" (Polydor
583-035). Een verrassend sterk debuut.
De folk-invloeden waren al wel aan
wezig maar de muziek was toch sterk
geïnspireerd op wat groepen als The
Ook dit komt uit Parijs. De avondmantels zijn van Lanvin.
Ze zijn mouwloos en worden gedragen op deze gestippelde
jumpsuits met lange ruime, bij de manchet weer ingeno
men mouwen. De mantels zijn v:. Dicron met wol.
Een origineel model van Cardin. De maxi-mantel is van
wollen gabardine (kleuren: grijs, wit, blauw en zwart). On
der de mantel wordt een bijpassende japon met lange mou
wen gedragen.
nu... beduidend
goedkoper
U zit uren onder de droogkap
voor een mooi kapselU be
steedt veel geld aan make-up....
heel belangrijk....maar Uw han
den, kunt U daar eigenlijk wel
mee voor de dag komen? (Ze
zijn de hele dag in het zicht
Het staat zo onverzorgd, die
ruwe handen en 't belangrijkste
is wel dat U er veel last van
kunt hebben. Bovendien is het
helemaal niet nodig
Monique handenbalsum, een
speciale crème tegen kloven en
ruwe handen, koopt U nu in
een royale flacon voor nog
géén negen dubbeltjes.
handenbalsem
tegen kloven en ruwe handen
Vanaf vrijdagmorgen 9 uur ver
kopen wij op de parterre Mo
nique handenbalsum, hét mid
del tegen kloven en
ruwe handen,
per flacon
Lovin' Spoonfull en The Byrds in Ame
rika brachten.
Waarschijnlijk mede doordat er nogal
weinig verdiend werd wegens de geringe
belangstelling voor deze muziek, verlie
ten Judy Dyble en Ian Mc.Donald de
groep. Zij werden vervangen door Ian
M. Matthews en de voortreffelijke zan
geres Sandy Denny. Er werd een tijdje
geoefend en na een labelswitch (van Po
lydor naar Island) kwam er een 2e L.P.
uit:,, What we did on our holidays",
(Island ILPS 9092). Deze plaat, najaar
1968 gemaakt, verscheen pas begin
1969 in Nederland. Op deze L.P. kwam
de eigen stijl van de groep al wat meer
naar voren, wat het best te horen is in
het nummer „She moves through the
Sandy Denny bleek een geweldige aan
winst te zijn en schreef een van de beste
nummers van de plaat: het op middel
eeuwse muziek geïnspireerde „Fothe-
ringay". Op „No man's land" doet een
accordeon zijn intrede, die een grote rol
speelt op hun enige hit het z.g. „cajun"
nummer „Si du dois partir" (het Dylan
nummer „If you gotta go, go now", dat
een Franse bewerking kreeg met als be
geleidende instrumenten viool en accor
deon).
Dit lied was van de L.P. „Unhalf-
bricking" afgehaald, de derde lange die
in de zomer van '69 verscheen (reeds
besproken in deze krant onder het mot
to agrarische pop).
Ian Matthews had de groep inmiddels de
rug toegekeerd (alleen aan het Dylan
nummer Percey's song had hij nog mee
gewerkt. Hij heeft ondertussen met een
nieuwe groep een plaat gemaakt, die
misschien binnenkort hier uitkomt).
Opvallend op „Underhalfbricking" is
het gitaarspel van Richard Thompson.
Het is wel duidelijk dat hij met wat hij
opddeze plaat (en trouwens ook op alle
andere) presteert, alle „hard rock" gi-
taarkleuners de loef afsteekt.
Kort na de opnamen voor de L.P. veron
gelukte drummer Martin Lamble bij een
auto-ongeluk. Er heerste grote versla
genheid en men besloot ermee te kap
pen. Maar plotseling werd „Si du dois
partir" een hit, mede doordat aan het
ongeluk van Martin Lamble nogal wat
aandacht in de kranten was besteed. Ze
besloten door te gaan en kregen de
steun van violist Dave Swarbrick, die uit
de Ian Campbell Folkgroep kwam en al
op enkele nummers van „Unhalf-
bricking" had meegespeeld. Als drum
mer werd de uit jazzkringen afkomstige
Dave Mattacks aangetrokken. Opnieuw
trokken ze de studio's binnen om met
de L.P. „Liege Lief" (Island ILPS
9115) tewerschijnen, die begin van dit
jaar in Nederland uitkwam. Zonder
meer een uitstekende plaat, die de
moeite van het aanschaffen waard is. De
meeste nummers zijn bewerkingen van
oude Engelse volksliedjes.
Was er op de vorige platen veel samen
zang te bewonderen, op deze nieuwe
schijf wordt er alleen door Sandy
Denny gezongen en dat gaat geen mo
ment vervelen. De groep heeft zijn stijl
aangepast aan het prachtige vioolwerk
van Swarbrick die duidelijk zijn stempel
op deze plaat drukt. (Er is o.a. een med
ley van vier volksdansnummers te be
luisteren, waarin zijn fiedelwerk er lek
ker uitkom t). Zoals ook met alle andere
Fairport platen het geval was werd de
L.P. door producer Joe Boyd opgeno-
Nu dachten we, dat we er waren. Het
zou nu met de groep toch allemaal wel
goed gaan. Maar Sandy Denny en bassist -
Tyger Hutchings dachten er anders
over. Zij verlieten de formatie. Iedereen
verwachtte, dat de groep nu wel uiteen
zou vallen, want waar haal je zo'n zange
res als Sandy Denny zo gauw vandaan-
Ook nu besloot de rest er toch maar mee
door te gaan. Dave Swarbrick bleek
plotseling heel aardig te kunnen zingen
en voor Hutchings vond men vrij gemak
kelijk een vervanger en wel de ook al uit
de Ian Campbell Folkgroep afkomstige -
bassist Dave Pegg. Naast Pegg en Swar
brick zitten nu dus verder nog Richard
Thompsen, Simon Nicol en Dave Mat-
tacks in de formatie.
De Fairport krijgt in Engeland nu wat
meer bekendheid en het is te hopen, dat
Nederland niet achter zal blijven. Ten
slotte presteert niet iedere groep het om
vier L.P.'s binnen twee jaar op de markt
te brengen, die stuk voor stuk de moeite
waard zjjn.
Fred Piek.
nu... beduidend
goedkoper
Die grote obstakels, zoals een
2-persoonsbed maken Uw ka
mer zo overvolwat is een
duo-kombinatie (2 slaapplaat
sen op de ruimte van 1) dan
een verbetering.
Nu verkopen wij een duo-kom
binatie bestaande uit 2 ledi
kanten (waarvan 1 met wie
len) van anthracietkleurig buis,
versterkt spiraalnet en 2 poly-
aether matrassen (zo licht in
gewicht en stofvrij)alles
tezamen voor nog géén hon
derd twintig gulden.
duo-kombinalle
Kompleet met 2 polyaether
matrassen van 11 cm hoog
Vanaf vrijdagmorgen 9 uur ver
kopen wij op de 1e etage deze
duo-kombinaties, 2 anthraciet-
kleurige ledikanten met 2 poly
aether matrassen in de kleuren
beige, rood, blauw, oranje en
groen, de maten van 1 matras:
80 x 190 cm, de hele
kombinatie
