De directeur pinkte
keurige tranen weg..
Als mensen niet naar toneel
willen, komen wij naarmensen
Amerikaanse ervaringen (2)
v lü
Cosmotron in
Bouwcentrum
Derde ronde
van
Rozenburg
WALLY
DE HAVENLOODS
DINSDAG 10 NOVEMBER 1970
arme kinderen moesten eindeloos stil-
De eerste nacht in het kamp had mijn groep „the Possïims" (8 a 9 jaar we een preek over de liefde
oud) een overnachting buiten. De kinderen wisten van niets, maar dat T8°„ds^rol!0il^".^od' P,e
wisten ze nooit, ze werden zoveel mogelijk verrast. De roosters liepen
nooit meer dan een dag vooruit en elke morgen moest dus een van de
kinderen gaan kijken wat er voor die dag op het programma stond.
Voor die eerste avond werd alleen maar de instructie gegeven: doe je
spijkerbroek, dikke trui en laarzen aan"
kinderen vergaten om afscheid te ne
men. Alleen Madeleine, het vergeetach
tige, slordige wezentje, vloog nu ieder-
zitten, wat volkomen tegenstrijdig is een nog even om de hals.
We trokken het bos in en kwamen bij
een ruime houten hut, nog op kamp-
grond. Er lagen slaapzakken klaar en er
was eetgerei. Het voedsel hadden we
zelf meegenomen. Na het eten deden
de kinderen skinnie-dipping, naakt-
zwemmen, in het meer. 's Morgens
waren de kinderen al vroeg wakker.
Normaal in de bunk zijn ze dan ver-
benijden. We moesten rapporten schrij
ven over handenarbeid betreffende alle
driehonderd kinderen. Buiten de rap
porten over handenarbeid om moest er jaar het oudste zou zijn. Het werd een
met hun opvattingen, 't Maakte op de
groteren wel indruk, maar de kleintjes
pulkten intussen het tafelkleed stuk.
Keurige tranen
Na dit diner werd de ceremonie voort
gezet rond een groot kampvuur. De
fakkels van de oudste groep werden
overgedragen aan de groep die volgend
i iedere bunk afzonderlijk ook weer
rapporten gemaakt worden. Over het
gedrag van de kinderen in groepsver-
plicht iets te gaan doen, tekenen of Vo°r het afscheidsdiner was de eetzaal
lezen, tot het tijd is om op te staan. ™anA*r* in n" '1—cf°"
Straattheater Dramens:
Hier was echter niets voorhanden en - ---
dus waren de leidsters o<5k verplicht stonden kaarsen op tafel, t Was
meteen op te staan. Niet, dat wij ons ^^hjk leuk. Maar als toegift kregen
verplicht voelden, maar het was ge
woon weer een regel van het kamp.
Ik was'wel verbaasd later in het kamp
op een avond in het zwembad het hele
spulletje naakt te zien zwemmen, kin
deren en leidsters door elkaar. In een
gróte opblaasbare rubberboot spartel
den de grote en kleine lijven. Witte
vlekken op de bruine huid gaven aan
waar eens een badpak zat. Bikini is
niet zo netjes, al werd het wel gedra
gen. Voornamelijk door Europese leid
sters en door een enkele Amerikaanse.
In sommige kampen is bikini zelfs
verboden. Het Amerikaanse badpak
loopt de mode met minstens 10 jaar
ten achter. Zelfs het rokje zit er nog
steeds aan. Dat kan overigens niet van
de kleding gezegd worden. Die is aar
dig bij de tijd.
Het meest verbaasde ik me echter over
de opvoering van een strip-tease, of
liever gezegd gewoon een „strip", zoals
men daar zei. Ik zat net lekker op mijn
gemak een brief te schrijven, toen ik
een kluwentje kinderen tussen de bed
den zag bewegen. Daaruit dook een
verward hoofd vah een van de leidsters
op. Omstrengeld door de groep werd
ze naar een bed geleid, erop gepoot en
de kleren werden van haar lichaam
getrokken. Niet bepaald wild, maar
rustig is toch anders. Ze werd gestript.
Linda dook al bloter en bloter op, tot
er weinig meer aan te verdienen viel.
Haar slipje mocht ze aanhouden. Dat
slechts bij wijze van gunst.
Gezellig babbelend lopen twee meisjes
voor me uit. Een vertelt van de strip.
„Hé, we hebben Linda gestript. Moe
ten jullie ook eens doen in jullie
bunk".
„Linda?
„Ja, een van de leidsters. We hebben
alles uitgedaan, eerst d'r blouse en d'r
sokken ook. Ja, en d'r b.h.f maar d'r
slipje mocht ze aanhouden van ons.
Geweldig jo, pfft..."
Een goedkeurend knikje van de andere
partij volgt. De kinderen hier dragen
zelf al een speciale platte b.h. voor het
geval je nog niets hebt en dat hebben
zenfet. Bang
Vooropgesteld wordt hier altijd, dat
een kind is gelijkgesteld aan de volwas
senen, een mens tussen de mensen. Pas
daarna wordt het kind gezien als kind,
dat behalve gelijk levens- en menings-
recht toch ook nog hulp, liefde en
leiding nodig heeft. Vooral dat laatste
wordt nogal eens vergeten. Dat is ook
Amerika's probleem: men is bang voor
van de nieuwe rijken. En met recht!
Leidster Frouwke en ik waren in de
plaats gekomen van twee andere han-
denarbeid-leidsters die waren wegge
gaan omdat er moeilijkheden waren
geweest. Die waren er nog. Het kamp
was al twee weken aan de gang toen
wij arriveerden, wat het voor ons niet
makkelijker maakte. Ieder kind mocht
op handenarbeidles doen wat het wil
de. Maar er waren ongeveer 25 kinde
ren per lesuur en ze wilden allemaal
individueel behandeld worden door de
6 leidsters.
Ze konden niets en moesten allemaal
zo erg een verschillend project doen.
Frouwke en ik namen de kinderen van
één leeftijdsgroep, nl. van 6-10 jaar en
die hebben we aan een tafel gepoot en
gedwongen te luisteren. Luisteren is
erg moeilijk voor ze. Niets mag lang
duren. De uitleg niet en het uit te
voeren werk niet. Ze komen het zelfs
van tevoren vragen. Een kwartier kan
er nog mee door, maar langer mag niet.
Ze hebben beslist geen concentratie
vermogen. Alles moet snel af zijn en
zichtbaar leuk. We hebben dagenlang
gewerkt aan de zeer dankbare pom
poen, totdat het ons de neus uitkwam.
Maar tegen het eind van die tijd liep
het halve kamp met een pompoen op
de gymschoenen.
's Morgens waren er twee lessen,
's middags van 1 tot 2 was het rustuur.
Daarbij hoefde slechts een leidster in
de bunk te zijn. Daarna van 2—3 gaf ik
zwemles en dan weer 2 lessen. We
waren niet eerder klaar met onze taak
dan tegen het avondeten, 's Avonds
wachtte er weer een programma voor
de groep op ons. Dit was in het begin
erg vermoeiend, maar het wende snel.
heel gedoe van elkaar handen geven,
love-liederen zingen en gesnik van de
oudste kinderen. De directeur pinkte
keurige tranen weg. Tranen voor geld
Toen kwamen de koffers en er moest
worden gepakt. Die dag waren er
verder geen activiteiten. De volgende
dag verliet iedereen na het ontbijt met
veel gejank de eetzaal. De meeste
Diezelfde dag na het vertrek v
kinderen moest iedereen zijn eigen
lokalen schoonmaken. De hoofd-leid-
sters moesten de lounge doen en daar
na anderen helpen. We hadden een
drukke maar gezellige werkdag. Na het
leegruimen en het opklappen van de
tafels de boten erin die hier de winter
zouden doorbrengen. Het ijzeren ge
reedschap moest worden ingevet, de
vloeibare materialen moesten worden
weggebracht en bestellingen voor het
volgend jaar werden gedaan.
De volgende dag was de bunk aan de
beurt. Daar was weinig aan te doen.
We pakten dus onze eigen spullen in en
daarna werd er nog wat geveegd en de
bedden tien centimeter van'de kant
geschoven. Alles was winterklaar.
*1
Bazaar in Deense
zeemansskerk
Op 12 november van 10 tot 22 wm
wordt voor de eerste keer een bazaar
gehouden in de nieuwe Deense Kerk,
Coolhaven 1Rotterdam. De kerk, die
in april dit jaar geopend werd, in
aanwezigheid van H. M. Koningin Juli
ana en Prins Bernhard en Z. M. Koning
Frederik van Denemarken, is sinds de
opening bezocht door ongeveer 6.000
Deense zeelieden en in Nederland wo
nende Denen. De Rotterdammers krij
gen hier de gelegenheid kennis te
maken met Deense kunstnijverheid zo
als handenarbeid, keramiek, stofdruk
en kerst artikelen etc. Het is mogelijk
het wereldberoemde Deense „SMOR-
REBROD" te kopen waarvan men ter
plaatse kan genieten of dat men mee
naar huis kan nemen. Voor weinig geld
kan men aan de tombola en aan
verschillende loterijen deelnemen.
Agenda van RET
In een geheel vernieuwde uitvoering it
de RET agenda voor 1971 verschenen.
Zoals gebruikelijk komt de verkoopop
brengst ten goede aan de herstellings
oordvereniging „De Eendracht", die
tot doel heeft haar leden (allen in
dienst van de RET) of hun gezinsle
den, indien hiervoor medische termen
aanwezig zijn, uit te zenden naar het
herstellingsoord „Azareël" te Voort
huizen. De agenda's, waarin onder
meer zijn opgenomen de gegevens van
de Tram- en Autobusgids der RET,
zijn voor f l,- te koop.
Géke van Genechten, 32 jaar en onder
wijzeres tweede klas lagere school in
Hoogvliet, heeft afgelopen zomer on
betaald verlof gekregen en is drie
maanden in Amerika geweest. Eerst
twee maanden als leidster in een kin
derkamp, later is zij met een vriendin
op lifttocht gegaan. Over de merkwaar
dige ervaringen die zij had, vertelt zij
in een korte serie verhalen in ons blad.
Kaarsjes
Als verrassend hoogtepunt was er ge
durende de kampperiode de „big
show". Het hele kamp was ingedeeld
in boten op het meer. Ieder had een
kaarsje en bij het ontsteken van de
kaarsjes werd de S gevormd, van So
merset, de naam van het kamp.
Daarna zette iedereen zijn kaarsje op
een kartonnetje op het water, waarbij
in stilte een wens gedaan werd. Het
was een fantastisch gezicht, al die
wegdrijvende lichtjes. De grote show
die eraan voorafgegaan was rond het
kampvuur maakte op de leidsters wei
nig indruk, 't Was één grote vertoning
van liefde, medemensen accepteren en
Somerset-verheeriijking.
Bij het naderen van het einde van de
kampperiode hoefde niemand me te
Het is als je afgaat op wat je zo via de massa-communicatiemiddelen te horen
krijgt droevig gesteld met het toneel in Nederland. Acteurs zijn ontevreden
omdat ze het contact met het publiek zeggen verloren te hebben, schouwburgdi
recties zijn ontevreden omdat, ondanks de vele zorg die aan de diverse produkties
besteedt wordt, de kassabei niet vaak genoeg rinkelt, schrijvers zijn ontevreden
omdat zij veel moeite hebben hun werk uitgevoerd te krijgen, subsidieverlenende
instanties zijn natuurlijk ook ontevreden, want er moet jaarlijks heel wat in de
cultuurpot gestopt worden en critici zijn helemaal ontevreden omdat zij er
ondanks al hun geschrijf niet in slagen een groot aantal mensen voor de
„dramatische kunst" te interesseren. Waarbij dan ook nog komt dat het hele
toneelwereldje onderling zo sterk verdeeld is dat er tomaten aan te pas moesten
komen om de „anders denkenden" een andere visie kenbaar te maken.
En het publiek, de oppermachtige ko
ning klant om wiens aanwezigheid
deze eindzichtloze strijd gestreden
wordt? Het publiek laat zich niet
vermurwen, is bang voor en onbekend
met toneel of heeft totaal geen interes
se en dat laatste is eigenlijk nog het
ergste. Maar wat moet er dan gebeuren
om een verandering in deze „status
quo" te bereiken? Moet het toneel (of
wat daarvan dan is overgebleven)
wachten op een nieuwe tijd waarin de
mens zoals ons steeds door futurolo
gen wordt beloofd - veel meer vrije
tijd krijgt, die dan ook door culturele
evenementen zal moeten worden ge
vuld? Of zal het onderwijs in staat zijn
binnen afzienbare tijd het lesrooster
zodanig te veranderen dat de leerlingen
niet alleen met een bepaalde hoeveel
heid kennis, maar ook met een op
cultuur gerichte belangstelling de we
reld in worden gezonden?
Theater op straat
Er is gelukkig een aantal mensen dat
zich niet alleen bezig houdt met in een
kristallen bol te staren naar een betere
toekomst, maar die de zaak willen
veranderen, hier en nu! Een van hen is
Jos Mastwijk een 20-jarige leerling aan
de Pedagogische Academie Thomas
Mores te Rotterdam, die samen met
zijn verloofde Winny Vreugdenhil (22
jaar en een L.O.-opleiding tekenen
volgend aan de Gemeentelijke Kweek
school) het plan heeft opgevat om een
straattheater op te richten.
Waarom een straattheater naast de
bestaande groepen en groepjes die re
gelmatig in Rotterdam optreden? Jos
zelf zegt daarover „Het theater is niet
alleen geschikt voor mensen met witte
boorden en keurige stropjes of avond
jurken. Het theater zou voor iedereen
moeten zijn en niet alleen voor een
bepaald soort altijd aanwezig publiek.
Het is ook voor de meneer die in de
haven werkt en voor zijn vrouw en
kinderen. Want het toneel is er gewoon
om de mensen te laten zien wat er zich
in de wereld afspeelt. Het laat de
leuke, vrolijke hippe en toffe kant van
de maatschappij zien, maar ook de
keerzijde daarvan; datgene wat hoog
nodig veranderen moet. Zoals het thea
ter nu zijn taak uitvoert schiet het
helemaal zijn doel voorbij. Wie gaat er
kijken naar,stukken die schoppen te
gen de maatschappij? Vaak juist de
mensen die geen Teden tót ontevreden
heid hebben. Die mensen zeggen na
afloop van een voorstelling dat het erg
mooi was en verder is er niets veran
derd. Nu we merken dat niet iedereen
toneel ziet, kan zien, wil zien of durft
te zien is de enig overblijvende moge
lijkheid een breed publiek te bereiken,
om de straat op te gaan. De straat is
het theater waar je iedereen kunt
bereiken of hij nu wil, kan, durft of
niet. De spelers moeten dus de straat
op want het blijkt dat zelfs het simpel
ste gebouwtje waarin toneel „bedre
ven" wordt, al een belemmering kan
zijn voor het publiek.
Niet de eerste
Het is overigens niet de eerste keer dat
er in de Maasstad werd gedacht aan de
oprichting van een straattheater. Verle
den jaar werd er ook een groep ge
vormd die dezelfde plannen had. Alle
goede bedoelingen en al het enthou
siasme ten spijt stierf dit theater een
vroege dood. „Voornamelijk omdat we
geen enkele keer dé straat op geweest
zijn. Het bleef bij voorbereiden en
oefenen". Aldus Winny, die lid van
deze groep geweest is. Het bleek een
goede leer voor de nieuw te vormen
groep te zijn. „Want", zegt Jos, we
willen nu zodra we epn behoorlijk
aantal mensen bij elkaar hebben probe
ren zo snel mogelijk de straat op te
komen. Dan kom je ook over je
drempelvrees heen. De aspirant-straat
toneelspelers zullen trouwens wel men
sen moeten zijn die zich een bepaald
idee over toneel hebben gevormd en
die wat durven. Het hoeven echter
beslist geen amateur-toneelspelers te
zijn, want, zo is Winny's ervaring.
„Wanneer je je er maar voor 100
procent voor in wilt zetten kun je
enorm veel bereiken. Wanneer het en
thousiasme er maar is komt de rest
vanzelf". Het spreekt vanzelf dat ie
mand die een dergelijke groep wil gaan
formeren zelf wel de nodige belangstel
ling en ervaring op toneelgebied moet
hebben. Dat blijkt dan ook bij Jos het
geval; bij hem leidde een sterke interes
se of iets wat je wel liefde voor het
theater zou kunnen noemen, zelfs tot
zijn uiteindelijke beroepskeuze van
speldocent bij het onderwijs. Hij volg
de een opleiding in deze vrij jonge
wetenschap aan de Utrechtse Acade
mie voor Expressie door Woord en
Gebaar, maar omdat de beeldende
expressie (nodig to.a. voor het ontwer
pen van kostuums en het schilderen
van décors) niet zijn sterkste kant
bleek, besloot hij over te gaan naar de
Kweekschool om vandaar de stap naar
de Toneelschool te zetten. Waarom hij
niet rechtstreeks een toneelopleiding is
gaan volgen wordt duidelijk, wanneer
blijkt dat hij eerst een ruime ervaring
wil opdoen bij het lesgeven aan kinde
ren. Want een toneelspeler zal natuur
lijk wel een tekst mooi kunnen zeggen,
maar of hij kinderen bij het spel kan
activeren blijft nog maar de vraag. Al
spelend en vooral ook improviserend
ontdekte Jos de fijne mogelijkheden
van het toneelspel. Je kunt jezelf al
spelende uitleven, je kunt veel van de
actualiteit in een toneelspel stoppen en
je kunt ook mensen blij maken door
toneel.
Moeilijk
Toneel zou dan ook iedereen aan
moeten spreken, maar zo zegt Jos, het
wordt de mensen zo moeilijk gemaakt.
Er zijn zoveel dubbele bodems en het
toneel, vooral ook het moderne, werkt
volgens een bepaalde code en gebruikt
een bepaald idioom dat voor de niet-
ingewijde vaak moeilijk te begrijpen
valt. Wanneer er van het werk van b.v.
Shakespeare, die heel veel mensen als
moeilijk ervaren, een film gemaakt
wordt, blijkt dat die zelfde mensen
daar graag naar gaan kijken. Bij de
bioscoop hoeft dan ook geen drempel
vrees te worden overwonnen, maar de
schouwburg heeft nog steeds een aure
ool van „heiligheid" om zich heen, hoe
graag de spelers zelf dat ook anders
zouden zien. Er hangt een sfeer van
mooie jurken, zwarte pakken en verse
watergolf en tegen een coltrui of spij-
keijack wordt vreemd aangekeken. De
schouwburg en daarmee dus het to
neel, past ook nog helemaal in de
avondje-uit sfeer. Er zijn veel mensen
voor wie de keuze van het stuk minder
belangrijk is als die van de jurk. Die
zeggen dan: wij gaan vanavond „uit",
maar niet, we gaan naar de schouw
burg voor dit of dat stuk.
Hebben de initiatiefnemers die hun
theater de naam „Dramens" hebben
meegegeven al een bepaald repertoire'
„Nee", zegt Jos, „in principe kunnen
we alles spelen van politiek tot het
algemeen menselijke. We kunnen ook
een spel maken over de een of andere
noodtoestand op sociaal gebied. Veel
zal ook afhangen van waar de interesse
van de groep naar uit gaat. Contact
met de andere straattheaters (in Neder
land zijn dat er zo'n stuk of twintig) is
nog niet gezocht. Wel gaat Jos binnen
kort een babbeltje maken met het
N. C. A. (Nederlands Centrum voor
Amateurtoneel, red.) Deze organisatie
geeft adviezen die vooral voor een pas
beginnende groep belangrijk kunnen
Wie na het lezen van bovenstaande
graag iets meer over Dramens zou
willen weten, of wie zich zonder meer
als speler wil aanmelden wordt ver
zocht contact op te nemen met Jos
Mastwijk, Leppedijk 92 te
Rotterdam-26. Corrie van Haasteren.
MAAK ER EEN POTJE VAN
Voor we u deze week onze recepten
doorgeven, ditmaal voor een kaas-hap-
je-in-de-oven, een koude groente en
een warm nagerecht, even een enkele
kanttekening bij het antwoord op de
keukenvraag: wat is het beste, room
boter of margarine?
Wetenschappelijk, dus eerlijk be
schouwd is margarine een uitstékend
voedingsmiddel, en we zijn de Franse
uitvinder Mouriès dank verschuldigd,
evenals de industrie die de eer toekomt
van de vele verbeteringen. Het oor
spronkelijke, ruwe produkt is nu in
menig opzicht superieur aan natuurlij
ke vetten. Maar roomboter, ook een
heel waardevol en smakelijk voedsel, is
de margarine psychologisch de baas,
want we associëren boter met loeiende
koeien, groen gras en de goede oude
tijd. Alleen jammer, dat ons geheugen
zo slecht is, en dat we vergeten zijn
hoe bijzonder slecht in,veel opzichten
die goeie ouwe tijd wel was!
Gastronomisch bekeken heeft roombo
ter, zoals iedere kok en huisvrouw
eigenlijk wel weet, nu eenmaal een
speciale geur en smaak, die ook de
beste margarine nooit aan een gerecht
zal kunnen geven. Het is goed, dat nog
eens vast te stellen en voor feestelijke
recepten te onthouden.
KAASSNEETJES.
Zo kort mogelijk voor het eten klaar
maken!
Per persoon een snee oud wit- of
bruinbrood zonder korst roosteren of
in de koekepan in iets margarine of
boter lichtbruin bakken. Ze bedekken
met een grote, dikke plak niet te jonge
kaas en die in de oven uit laten
smelten. Heet opdienen, bestrooid met
een beetje paprikapoeder of gehakte
peterselie of desnoods met wat peper.
ZOETZUUR VAN WORTELTJES.
Worteltjes - of zoals we in Rotterdam
zeggen peentjes— is een voordelige
groente, vrolijk op tafel en vol vitaipi-
ne A. Als afwisseling op de niet zo
boeiende, orthodoxe kookwijze volgt
hier een recept voor wortel als koude
sla, of inplaats van augurkjes en uitjes.
Maak 3/4 liter marinade van half water
en azijn, een theelepel zout, twee
theelepels suiker, wat peterselie, een
laurierblad en 8 eetlepels goede sla
olie. Wie van knoflook houdt, ga zijn
gang: één teentje is genoeg. Breng de
marinade aan de kook en doe er een
pond schoongemaakte en in gelijke
stukken (vingerlang en -dik) gesneden
wortelen in. Laat ze flink doorkoken,
maar maak ze niet al te zacht, en doe
ze daarna in een schaal met het vocht,
waardoor u nog een paplepel mosterd
hebt geroerd, er overheen. Laten af
koelen, in de koelkast toegedekt be
waren en zonder het vocht op tafel
zetten. U kunt het zoetzuur, als dat zo
uitkomt, een paar dagen van tevoren
klaarmaken, het wordt er alleen maar
lekkerder op!
WARM BROODDESSERT.
Voor vier „gemiddelde" eters is deze
hoeveelheid genoeg en als u te weinig
blijkt te hebben omdat het zo lekker
smaakt, neemt u een volgend maal
U zet een half ons rozijnen en evenveel
krenten een paar uur te weken in wat
water met vanillesuiker; daarna goed
uit laten lekken. Twee eieren worden
met twee eetlepels suiker en een halve
liter melk losgeklopt en u snijdt vier
sneden besmeerd wittebrood zonder
korst aan dobbelstenen. Die gaan, met
de rozijnen en krenten ertussen door
gestrooid, in een vet gemaakte vuurvas
te schotel en het ei-melk mengsel giet
u er overheen. Laat dit een half uurtje
intrekken.
Dan gaat de schotel in een voorver
warmde, maar vooral niet te hete oven
totdat de ei-massa droog is. Heet is dit
dessert het smakelijkste!
Thea
Tot 30 november zal in het Bouwcen
trum de „Cosmotron" te zien zijn. Dit
is een door de Royal Sphinx te Maas
tricht en Venlo Sanitair te Venlo met
medewerking van een groot aantal
andere bedrijven ontwikkelde bad-ont-
spanningsruimte, waarin talrijke eletro-
nische en sanitaire snufjes verwerkt
Het technische hart van de Cosmotron
is de sanitaire kolom, die midden in de
ruimte staat opgesteld. In deze zuil
bevinden zich alle aansluitingen voor
aan- en afvoer van water, luchtverver
sing, verwarming en een complete elek
tronische waterbesturing. De binnen
kant van deze zuil vormt een met
warmrode tegels beklede douchekabi-
ne met een heel programma van waa-
en droogmogelijkheden.
Aan de sanitaire kolom zijn ook de
andere sanitaire toestellen zoals was
bekken, zitwasbekken en closet beves
tigd. Zij zijn alle uitgerust met niet-
aanraak-schakelaars (sensors), die als
ze tot op ongeveer 3 centimeter bena
derd worden zorgen voor water- en
zeeptoevoer en warme lucht voor het
drogen.
Zaterdag 21 november organiseert de
RAC 68 de derde ronde van Rozen
burg. Een prestatieloop voor Jan en
alleman over drie en over zes kilome
ter. 's Middags om 2 uur is de start
voor de drie kilometer en om 3 uur
voor de zes kilometer. Net als verleden
jaar wordt een grote deelname ver
wacht. De start is aan de Laan van
Nieuw Rozenburg, waar ook een
kleedgelegenheid (met douches) is. Het
inschrijfgeld voor de twee afstanden
bedraagt respectievelijk f 1,50 en
f 2,-. De eerst aankomende wacht een
fraaie beker, terwijl de grootst deelne
mende club voor een extra prijs in
aanmerking komt. Iedere deelnemer
ontvangt een label, die tijdens de
prestatieloop zichtbaar moet worden
gedragen. Aan de finish moet deze
label ingeleverd worden, zodat ieder
een, die binnen de tijdslimiet (voor de
drie kilometer 30 minuten en voor de
6 kilometer 45 minuten) is gebleven,
een herinneringsmedaille in ontvangst
kan nemen. Nadere inlichtingen kun
nen worden ingewonnen bij de heer A.
v.d; Heijde, Wilgensingel 71, Rozen
burg, tel. 01889-3621.
TOSfWWooRpiG Proteste
ren Eft ZOVEEL JONöeR&J,
ZOU pAW toch iets
WAAR* INZITTEN?
door
Arno Zuidhoek
DutoELÜK?
ENïXfT KOKVt.VQT20Ü
BEST EEN5 WEL Nfer ZO
Efto WSFN..W3 houwen/
OOK VflN.fEW
is mefli? es* pnt-
