bruisend van
leven en lawaai
Bungalowpark „Lido
Europees comfort in
Arabische verpakking
DE HAVENLOODS, DONDERDAG 4 FEBRUARI 1971
5-328
TUNESIË
bisch is en dat zich de laatste jaren
mag verheugen in een stijgende stroom
toeristen uit het rijke Europa: men
kan vrijwel overal ronddwalen, zonder
lastig gevallen te worden. Natuurlijk
moet men niet, vooral in de wijken
waar toeristen nog niet al te veel
komen, te opdringerig fotograferen.
Een van de chauffeurs is bereid ons
naar Nabeul te brengen, maar dan
moet hij eerst een auto ophalen, die
groot genoeg is voor onze groep. Hij
verdwijnt in de donkere steegjes en
komt inderdaad na een half uurtje met
een auto terug. Voordat wij echter de
kans krijgen in te. stappen, hebben zes
man zich al op de auto gestort. De
chauffeur begint in het voor ons onver
staanbare Arabisch uit te varen, maar
de mannen blijven rustig zitten. Dan
loopt de chauffeur boos weg, tegen
ons een gebaar makend, dat hij er ook
niets aan kan doen.
Een tijd lang gebeurt er niets. De
mannen blijven in de auto zitten met
de portieren hermetisch gesloten. Het
helpt niet, dat wij vertellen, dat de
auto voor ons bestemd was. Dan ge
beurt er een klein wondertje. Er stopt
een andere auto. Onmiddellijk gooien
de mannen de deuren van de auto
open en bestormen de tweede wagen.
Onze chauffeur duikt uit het niets op
en gebaart, dat wij snel moeten instap
pen. Vlak voordat wij willen wegrij
den, wordt een van de portieren weer
opengerukt en er springt weer een man
in de auto. Onze chauffeur zegt niets,
maar gaat gewoon rijden. Onderweg
blijkt, dat de nieuwkomer ook naar
Nabeul moet. Hij werkt in Tunis,
vertelt hij, en moet elke dag op deze
manier de rit heen en weer maken.
Kameelpaden
Zestig kilometer en de rit duurt ruim
anderhalf uur. De auto komt dan ook
niet boven de 70 kilometer per uur uit.
Begrijpelijk, wanneer men weet, dat
het wegdek slecht is en de weg maar
zeer smal, En dat er bovendien aan
weerszijden van de weg kameelpaden
lopen, zodat elk ogenblik een kameel
of een zwaar beladen ezeltje de weg
kan oversteken. Maar de chauffeur
brengt ons in ieder geval waar we
moeten zijn, al gaat het laatste deel
van de tocht over een modderpad,
waarin de wielen diep wegzinken. De
volgende dag zal een chauffeur van een
kleinere taxi halverwege weigeren ver
der te rijden. In het pikdonker moeten
we wadend door de modder en steeds
gevaar lopend uit te glijden en met ons
gezicht in de cactussen te vallen, maar
zien, dat we het bungalowpark berei
ken, waar we logeren. Maar de chauf
feur kan tenslotte ook niet helpen, dat
de gouverneur van Nabeul vervangen is
door een ander, die de zaakjes niet zo
heel erg goed in handen heeft.
Enige jaren geleden was dat anders.
Toen regeerde Amor Chechia als gou
verneur over Cap Bon. Hij was een
man, die openstond voor de ontwikke
lingen van zijn land en hij begreep, dat
het toerisme daarbij in de eerste plaats
kwam. Wilde iemand een hotel bou
wen, dan verleende hij alle medewer
king. En nog voordat het hotel uit de
grond was verrezen, waren de wegen,
gas, elektriciteit en water al aangelegd.
Want Amor Chechia begreep, dat toe
risten deviezen meebrengen en dat die
toeristen daarom beter vandaag dan
morgen kunnen komen.
En natuurlijk moet men niet proberen
een moskee binnen te stappen, tenzij
men een Arabische gids heeft. Maar
men kan zich gerust mengen in het
leven op straat. Wel kan het gebeuren,
dat een Tunesiër vriendelijk lachend
op de toerist toekomt om een praatje
te maken.
Het vervoer van Tunis naar Nabeul, dat
op een afstand van een zestig kilome
ter van de hoofdstad ligt, stelt ons
even voor een probleem. Na veel vra
gen komen wij eindelijk terecht bij een
garage, waar een soort „opstaptaxi's"
worden verhuurd. Dat betekent in de
praktijk, dat een dergelijke auto be
stormd wordt door een aantal mensen,
die allemaal proberen een plaatsje te
veroveren. Wie niet hard genoeg kan
dringen, moet op de volgende auto
wachten. TJ
Handwerk
Maar de gouverneur leefde met zijn
ene been in deze moderne tijd en met
het andere in de tijd, waarin een
gezagsdrager in het Midden-Oosten
zich nog alles kon permitteren. En
daardoor deed hij dingen, die in Tune
sië nu niet meer door de beugel kun
nen. Hij werd afgezet en veroordeeld
tot acht jaar dwangarbeid. Zijn opvol
ger doet het wat rustiger aan, maar dan
ook in alle opzichten. En daarom was
de weg naar het bungalowpark Lido
Nabeul nog niet gereed, hoewel de
toeristen op het punt staan te komen.
Gelukkig is dat slechts een tijdelijk
verschijnsel.
Nabeul zelf is een typisch Arabisch
stadje, waar elke week de beroemde
kamelenmarkt wordt gehouden. Dan
komen uit heel Tunesië de Bedouihen
naar Nabeul om handel te drijven, een
kleurrijk schouwspel, waarbij men ver
geet, dat het eigen vaderland op slechts
twee-en-een-half uur vliegen afstand
ligt. In Nabeul ook vindt men tiental
len pottenbakkerijen, sommige „gemo
derniseerd", maar andere nog wegge
zonken in de grond, in half-donkere
ruimten waar het oude handwerk nog
wordt beoefend. En de potten, die met
vaardige hand worden gevormd en in
de zon worden gebakken, verschillen
in vorm weinig of niets van die, welke
eeuwen en 'eeuwen geleden ook al in
gebruik waren.
Het is dan ook heel begrijpelijk, dat
Tunesië elk jaar meer en meer toeris
ten trekt. De stranden van Spanje,
Zuid-Frankrijk en Italië dreigen over
vol te raken. Een rustig plekje in de
zon is steeds moeilijker te vinden.
Door de steeds sneller wordende straal
vliegtuigen begint de afstand een
steeds meer te verwaarlozen factor te
worden bij het plannen van de vakan
ties. Daarom lieten de touroperators
hun blikken ook dwalen naar de over
kant van de Middellandse Zee, waar
men nog ongerepte, brede en witte
zandstranden vond. Langs die stranden
verrezen grote hotels, maar nog altijd
is het zo, dat vele stranden van Tunesië_
nog maagdelijk wit zijn.
En juist Tunesië is zo aantrekkelijk,
omdat dit land <Je sfeer van het
Midden-Oosten heeft vermengd met
westerse invloeden. De toerist is er
hartelijk welkom. En dat Tunesië nog
veel meer toeristen verwacht, blijkt
wel uit het feit, dat het vliegveld van
Tunis een nieuwe aankomst- en ver
trekhal heeft gekregen, zodat men de
stroom nog sneller kan afhandelen.
Het zal dan ook niet zo lang meer
duren, voordat Tunesië bij de vakantie
ganger net zo'n bekende klank heeft
gekregen als Spanje of Italië thans.
Jan Dijkstra.
hen ritje door het bungalowpark per kameel. Natuurlijk doe je zoiets, maar zelfs onze geroutineerde reisjournalist Jan
Dijkstra trekt er nog een angstig gezicht bij.
„Lido Nabeul" is een nieuw bungalow
park, dat vooral mikt op de verwende
toerist, die toch een individuele vakan
tie wil hebben. Het park, dat vlak aan
het strand ligt en zeer ruim is opgezet,
omvat een groot aantal bungalows, die
in Arabische stijl zijn gebouwd. Zij
beschikken over een grote woonkamer,
een keukenhoek, compleet met gasfor
nuis, koelkast en geyser, twee slaapka
mers en een grote badkamer met toi
let. De bungalows hebben air-conditio
ning en een groot, overdekt terras. Alle
bungalows zijn zodanig gelegen, dat zij
zoveel mogelijk privacy bieden.
Bij het bungalowpark is een grote
cafetaria, waar men de maaltijden kan
gebruiken. Wil men echter zelf koken,
dan kan men inkopen doen in de bij
het park behorende supermarkt. Daar
zijn ook produkten uit dè eigen slagerij
verkrijgbaar, die, evenals de cafetaria,
onder Duitse leidig staat. Eveneens ten
behoeve van de hygiëne beschikt Lido
Nabeul over een eigen waterzuivering,
zodat men geen angst hoeft te hebben
voor de gevolgen van het Tunesische
water. Ten overvloède is er voortdu
rend een Duitse arts aanwezig.
In het komende jaar zullen nog 86
bungalows worden bijgebouwd. Daar
naast komt er een luxe hotel, dat 268
bedden zal krijgen en verder vele facili
teiten, die ook voor de bewoners van
de bungalows open staan, zoals een
kapsalon, een boetiek en een eigen
bank. Er komt een groot zwembad
met uitzicht op zee en een speciaal
kinderbad. Tevens zullen er enige ten
nisbanen worden aangelegd. Daarnaast
bestaat er gelegenheid tot paardrijden
(of op een kameel of ezel) zeilen,
vissen in zee en waterskiëni Voor hen,
die dit laatste nog moeten'leren, komt
er een waterski-school. Uiteraard be
staat er ook gelegenheid tot het maken
van excursies.
„Lido Nabeul" is een Duits project,
waarin Broekman Motorships n.v. te
Rotterdam financieel deelneemt. Ne
derlandse toeristen gaan per trein van
Utrecht naar Düsseldorf vanwaar de
vlucht naar Tunis wordt gemaakt per
BAC-1-11 van de Duitse chartermaat
schappij German Air". Voor de rest
van deze winter bestaat er nog de
mogelijkheid van een vier- of acht-
weekse reis, die op 9 februari begint.
In Tunesië beginnen de mimosa
bomen langs de weg al geel te
kleuren. Tussen de altijd groene
takken van de sinaasappel- en
•citroenplantages bij Nabeul. de
hoofdstad van het schiereiland
Cap Bon, glanst het oranje van de
vruchten, die daar het hele jaar
geplukt kunnen worden. Ze zijn
in overvloed te koop op straat,
compleet met de bladeren er nog
aan, zodat njcn kan zien, dat ze
nog vers zijn. Toch is het in
Tunesië nog winter. Dat bete
kent, dat de temperatuur zo ge
middeld achttien tot twintig gra
den is. En op een bijzonder
koude dag zo'n twaalf graden.
Dat betekent ook, dat de regen
af en toe neer kan zwiepen uit
een lage, grijze lucht. Maar dat
betekent ook, dat even later de
zon weer kan schijnen, zodat het
allemaal begint te lijken op een
warme, zomerse Nederlandse
dag.
Eigenlijk is het een vreemde ervaring
om gehuld in je winterjas in het
vliegtuig te stappen en er twee-en-een-
half uur later uit te komen en te
merken, dat je het ding helemaal niet
meer nodig hebt. Dat je gewoon in je
colbertje op straat kunt lopen en dat je
's avonds om een uur of zes nog op een
terrasje kunt zitten om de vreemde
mengeling van een moderne Arabische
stad over je heen te laten gaan. Een
vreemde mengeling, want hoewel de
Boulevard Habib Bourguiba, de hoofd
straat van Tunis, een moderne boule
vard is, waarover het verkeer voort
raast, ziet men tussen al dat drukke
gedoe door toch ook nog gesluierde
vrouwen of ma men, die diep weggedo
ken in hun winterse bournous, voort-
schuifelen. Een vreemde overgang: wij
zitten op een terrasje te genieten van
het milde weer en de Tunesiër wapent
zich met warme kleren tegen dezelfde
temperatuur.
En op een steenworp afstand, aan het
einde van de Boulevard Habib Bourgui
ba, is het westen helemaal verdwenen.
Daar beginnen de Souks, de overdekte
markt, waar alle exotische voortbreng
selen uit het Midden-Oosten te koop
worden aangeboden. Daar is bijvoor
beeld de straat, waar men vrijwel
uitsluitend kruiden kan kopen, waar
de geuren zo zwaar hangen, dat men er
even moeite mee heeft. Of men komt
in de straat waar de zilversmeden hun
werk doen, begeleid door het ritmisch
geklop van de kleine hamertjes in
tientallen werkplaatsen. Elke - kleur
rijke - straat heeft zijn eigen charme,
maar op één punt zijn ze allemaal
gelijk: ze bruisen van het leven en het
lawaai. Iedereen roept door elkaar om
zijn waren aan te prijzen of, gewoon,
om een buurpraatje te maken met de
man aan de overkant. En daar tussen
door klinkt voortdurend het gejengel
van de Arabische muziek, die op den
duur toch ook voor de Europeaan vol
van klank wordt.
Een jofel straatje om eens even in te lopen. Auto's mogen niet.
