ET FORSE STG^EKEINI WORDT
EEINI MOINHJO^DEINIT INiEEIROE^ET
Willem Borgh, boer, beeldhouwer en schilder
Roger Geens is bedroefd
Nederlandse rechter
zegt dat
DE HAVENLOODS, DONDERDAG 8 APRIL 1971
opdrachten, die onder meer zijn uitge
voerd voor bejaardentehuizen, voor de
Raifaissenbank in Sliedrecht en de
deurenfabriek van Markus in Krimpen
aan den IJssel.
Bronsgieterij
Sinds Willem Borgh in 1939 met Kerst
mis zijn eerste verfdoos kreeg en op
16-jarige leeftijd al wist, dat hij eens
op een boerderij zou gaan wonen, is er
veel gebeurd. Hij heeft nu krielhanen,
Japanse sierkippen, duiven, konijnen,
een zwangere geit, een boomgaard, een
eiland met wilgenbomen, een toegangs
hek, gemaakt van een lemoen, twee
honden, een kat met een reusachtige
pluimstaart en een hooischuur, die
ingericht zal worden als bronsgieterij.
Vijf jaar denkt de rusteloze beeldhou
wer nodig te hebben om zijn boerderij
helemaal klaar te krijgen. In deze
zomer moet de grote woonkamer ge
reed zijn. „Als straks alle obstakels,
zoals oude balken en oude muren
verdwenen zijn, dan teken ik met een
krijtje op de vloer hoe de indeling zal
moeten worden en zo wórdt het dan
De man, die vroeger eens een echte
racewagen heeft gemaakt, die in zijn
atelier een zelfgemaakte etspers heeft
staan, geeft tussendoor nog les aan de
Hogere Polytechnische School in Rot-
:erdam in vrije ontwerpen en maquet-
:ebouw.
In het atelier de opdrachten voor
Capelle en Ouderkerk aan den IJssel.
snijderij gehad - de familie Borgh
woonde toen in Nieuwerkerk aan den
IJssel die echter na een jaar op de
fles ging. Dat was in 1963.
Sindsdien is het beeldhouwen, schilde
ren en restaureren een dagtaak gewor
den Dat laatste is natuurlijk niet
heie naal waar, want toen anderhalf
jaar geleden de Ouderkerkse boerderij
werd gekocht kwam het kunstenaars-
werk in de verdrukking. Ook deze
bewering is niet helemaal juist geken
schetst, want het werk dat aan de
De Borgh-Hoeve staat op het toegangs
hek, dat gemaakt is van een lemoen
met dwarslaties.
Vakbonden ongerust
over fusie
Nutsbedrijven
In een vergadering van vertegenwoordi
gers van de vakbonden is naar aanlei
ding van publicaties inzake de fusie
tussen de Nutsbedrijven van Schiedam,
Vlaardingen en Maassluis ongerustheid
uitgesproken over .de gang van zaken,
men bleek weinig te zijn ingenomen
met het feit, dat de werknemers niet
tevoren zijn ingelicht over de plannen,
hoewel het gemeentebestuur van
Schiedam het standpunt inneemt, dat
de bedoelde fusie en het afvloeien van
personeel niets met elkaar hebben te
maken. In Schiedam zullen elf perso-
sleden van het G.E.B. op wacht-
worden gezet.
Bureau Bevolking
vrijdagavond gesloten
In verband met de komende feestda
gen zullen verschillende gemeentelijke
diensten van Schiedam zich wijzigen
Vrijdagavond en zaterdag zijn de open
bare bibliotheken gesloten.
Het Bureau Bevolking zal op vrijdag
avond, 9 april, voor het publiek geslo
ten zijn. Voor wat betreft de behande
ling van paspoorten en visakten zal het
Bureau op donderdagavond, 8 april
van 7 uur tot 9 uur geopend zijn.
Reportage: Jan Rietveld.
Foto's: Cock Tholens.
boerderij besteed is, getuigt evenzeer
van kunstenaarschap als de producten,
die opgesteld staan in het ruime en
lichte atelier, de vroegere paardenstal.
Moederschoot
Bij het binnenkomen zijn er twee
dingen, die overheersen. In de eerste
plaats het beeld van de moeder met
het kind, dat bestemd is voor de
Paulusschool in Capelle aan den IJssel.
Het beeld komt bij een kleuterschool
te staan en geeft een impressie van een
kind, dat uit de beschuttende moeder
schoot het leven instapt. Op de tweede
plaats vallen de grote doeken op,
waarop een dorp langs een rivier is
geschilderd. Er is weinig verbeeldings
kracht voor nodig om te zien en te
begrijpen, dat op dit doek met grote
kleurvlakken Ouderkerk aan den IJssel
wordt uitgebeeld. Het is een opdracht
van het gemeentebestuur en de panora
ma's zijn bestemd voor de grote verga
derzaal in het pas gerestaureerde ge
meentehuis.
Papiersnijderij
Willem Borgh moet een onbegrijpelijke
werklust hebben. Dat manifesteert
zich niet alleen in het werk dat in het
atelier op voltooiing staat te wachten.
Dat wordt ook nog eens duidelijk bij
het zien van de vele schilderijen, die in
een hoek van het atelier zijn opgesla
gen en bij het opnoemen van de
Als er een primus inter pares aangewezen zou moeten worden bij de
doe-het-zelvers, dan zou Willem Borgh - voor zijn vrienden Pim - er
zeker voor in aanmerking komen. Die man schijnt alles te kunnen
maken wat zijn ogen opnemen. Het geeft niet wat het is of het nu een
spauwmuur is, een kippenhok, een zwaaideur of een bronzen beeld.
Het wordt gemaakt. Tussen Ouderkerk aan den IJssel en Gouderak,
even voor' Lageweg staat De Borgh-Hoeve, een oude boerderij,
gebouwd op koeiehuiden en naar schatting 250 jaar oud. Daar leeft
Willem Borgh zich uit. Tussen het timmeren, zagen, lassen, schilderen
en het verzorgen van zijn pluimvee, wordt er af en toe een doek op de
schildersezel gezet, wordt er met gips gewerkt en gebeeldhouwd. Wat
deze alles zelfdoener ook aanpakt of doet, het blijft een hobby, net
zoals het verzamelen van schedels. In de fraai betimmerde keuken
onder de groene balken verklaart hij diverse malen, dat zijn vak
.beeldhouwer" is.
Achter de grup op het stro
De beeldhouwer-schilder uit Ouder
kerk is iemand, die zich snel aanpast.
Hij is geen zonderling, maar een man
die direct contact heeft gezocht met
zijn omgeving. De boeren komen graag
eens een kijkje bij hem nemen en
steken spontaan de handen uit de
mouwen als de bewoner van de witte
boerderij om hulp verlegen zit. Van de
andere kant is Willem Borgh ook weer
niet te beroerd om bij zijn buren in de
stal achter de grup op het stro te
knielen om mee te trekken als er een
kalf geboren wordt.
Een bijzondere hulp op het erf en in
de vertrekken van de Borgh-hoeve is de
oude daggelder Tijmen Kley. „Die man
weet alles altijd beter", zegt Borgh.
„Als ik zeg zo en zo wil ik het doen,
dan zegt hij dat het krek anders moet.
Achteraf blijkt dan, dat Tijmen gelijk
had.
Ribbelglas
Tijmen Kley of Klein, ik weet niet
eens precies hoe hij heet, heeft een
mooie deur met ribbeltjesglas. Eerst
zat die deur bij mij in de zijgevel. Op
zekere dag zei Tijmen: Ik zou best
zo'n mooie deur met ribbelglas willen
hebben. Nou, sloop hem er maar uit,
zei ik prompt en geef mij jouw deur.
Ik heb van Tijmens oude deur een
tweedelige zogenaamde paardendeur
gemaakt, die veel beter bij de boerderij
past". De deur is blauw geschilderd
evenals de omlijstingen van de ramen.
Blauw is de lievelingskleur van ex-Rot-
terdammer Borgh. Die voorliefde voor
blauw blijkt ook uit de schilderijen,
die daarnaast nog eens extra onderstre
pen, dat Willem Borgh zich snel kan
aanpassen en zich laat beihvloeden
door de omgeving en de mensen, die er
wonen.
Tijmen Kley heeft onder meer model
gestaan voor een schilderij waarop een
gebogen forse boerenman een zeis aan
het haren is. „Zo heb ik Tijmen
dikwijls zien zitten als hij met einde
loos geduld de zeis weer scherp klop
te". Een schilderij, waarop de rust na
het middagmaal is uitgebeeld, laat in
grote kleurvlakken een boerenechtpaar
zien, dat lichtelijk gebogen en met de
handen in de schoot even is weggedut.
De schilderijen van Willem Borgh zijn
robuust, eerlijk zonder franje. In de
figuren op het doek komt de beeld
houwer terug, die met forse streken
een monument neerzet van de land
man. „Ik ben inderdaad onder invloed
van mijn omgeving gekomen", bekent
Willem Borgh. „Er blijft echter ook
een zweem hangen van een Marius
Richters en,een Herman Frederik Bie-
ling. Hun werk heeft mij meer dan
eens geïnspireerd en hoewel ik een
eigen stijl pretendeer, blijven zij bij
iedere penseelstreek als het ware toe-
Willem Borgh had het op 14-jarige
leeftijd al in de vingers. Het kwam er
echter toen niet allemaal uit. Eerst
werkte hij als vertegenwoordiger in een
scheepvaartbedrijf. Later heeft hij an
derhalf jaar als restaurateur in Amster
dam gewerkt. Toen had hij al de
kunstacademie in Rotterdam doorlo
pen, waar hij door directeur Schuma
cher werd aangenomen op grond van
zijn geleverde werk. De vier dienstjaren
in Indonesië zouden misschien een
afsluiting geweest kunnen zijn, maar
terug in Holland ging hij als vertegen
woordiger werken in de wasserij van
zjjn broer. Later heeft hjj een papier-
De heer Roger Geens 33 jaar) uit het Belgische Aarschot, is bedroefd
en teleurgesteld. Onlangs heeft een Nederlandse rechter hem er van
beschuldigd dat de sherry, die hij in ons land invoerde, geen echte
sherry zou zijn. Deskundigen van de keuringsdienst voor waren
hadden de drank geproefd en verklaard, dat de geur en de smaak niet
kenmerkend was voor sherry. ,,En dat, terwijl ik een certificaat heb,
waaruit blijkt, dat ik die sherry heb ingekocht in Jerez in Spanje, de
enige streek waar de echte sherry vandaan komt", zegt de heer Geens.
„Maar die sherry was bijzonder goedkoop en dan is het duidelijk, dat
de geur en de smaak anders is dan van dure Sherry. Dan mag men wel
zeggen, dat de sherry niet erg goed is, maar men mag niet zeggen, dat
ik met de drank heb geknoeid. Dat is zelfs onmogelijk
Eigenlijk wil Roger Geens zo min
mogelijk over de sherry-affaire praten.
Wanneer onze fotograaf een plaatje
van hem maakt bij enkele vaten met de
drank, verzoekt hij zacht maar drin
gend die foto niet te gebruiken. „Het
beste is maar, dat we de zaak zo snel
mogelijk vergeten", zegt hij. „We heb
ben al schade genoeg ondervonden
door de negatieve publiciteit".
Toch blijft het hem dwars zitten. En
dan legt hij met zijn zachte stem uit
waarom er niet met de sherry of met
welke andere drank dan ook - ge
knoeid kan worden. „In Frankrijk en
België kennen we al heel lang de
zogenaamde keldercontrole", zegt hij.
„Sinds 1 januari bestaat die in Neder
land ook, als gevolg van een E.E.G.-
maatregel. Als er bijvoorbeeld een par
tij wijn bjj ons binnenkomt, dan ge
beurt dat onder douanecontrole. Er
lopen constant drie douanemensen in
ons bedrijf, die er op toe moéten zien,
dat wat er in komt er ook weer
uitgaat. Als ik 20.000 liter wijn van
een bepaald merk binnen krijg, dan
moet er ook weer 20.000 liter van dat
merk de deur uitgaan. Daar wordt heel
streng op toegezien, want de papieren
moeten kloppen. Eigenlijk is het zo,
dat we zelf niets met de wijnen kun
nen doen, zo lang die bij cms liggen.
We kunnen de wijn hooguit bottelen,
maar ook daar is weer controle op".
Kelder controle
Dan komt hjj toch weer, na lang
aandringen, terug op de'sherry-affaire.
„In Nederland kent men dus sinds 1
januari ook de keldercontrole", zegt
hij daarover. „Maar daarnaast heeft
men de keuring op kleur, geur en
smaak laten bestaan, hetgeen dus in
feite overbodig is. De mensen, die mijn
sherry hebben moeten proeven, waren
mijn concurrenten. Dan sta je in feite
machteloos".
Hij ladt ons zijn hele bedrijf zien in
Aarschot. „U mag overal in, want ik
wil alles aan iedereen laten zien zegt
hij. „Dan kunt u zichzelf er van
overtuigen, dat er hier niet geknoeid
wordt. Wij hebben deze zaak opge
bouwd tot een van de grootste in
West-Europa. Dan ga je toch niet je
goede naam in de waagschaal stellen?
Wijnimporteur
In 1937 vestigde de vader van Roger
Geens' zich in Aarschot als wijnimpor
teur. In 1947 begon men de zaak
groots aan te pakken. Het assortiment
wijnen, nog steeds de hoofdmoot
(Geens beschikt thans over 500 soor
ten) werd uitgebreid met eigenlijk elke
denkbare andere dranksoort. Thans
beschikt Geens over zeven Franse kas
telen-wijngaarden, waarvan men de ei
gen wijn betrekt. Acht jaar geleden
ging Geens ook op de Nederlandse
markt opereren. En daarmee werd de
basis gelegd voor de sherry-affaire.
„Er wordt in Nederland ongeveer vijf
tig miljoen liter wijn per jaar gedron
ken", zegt de heer Geens. „Dat is
weinig in verhouding tot andere lan
den, zoals natuurlijk Frankrijk en
Duitsland, maar ook bijvoorbeeld Bel
gië. Wij hebben ons er op toegelegd het
wijnverbruik in Nederland op te voe
ren. Dat kon vooral gebeuren, wanneer
we de prijzen laag hielden. Nigt alleen
door goedkope soorten te leveren,
maar ook door onze kosten te druk
ken. Wij leveren de wijn rechtstreeks
aan de detaillist, waardoor de kosten
van de groothandel worden uitgescha
keld. Bovendien zijn we steeds bezig
ons bedrijf te moderniseren, hetgeen
ook kostenbesparend werkt".
Witte handel
De firma Geens ging in zee met super
markets, zelfbedieningszaken en
cash-and-carry bedrijven, waardoor een
grote omzet werd bereikt. Naast de
wijnen kwamen ook de andere, even
eens goedkopere, dranken. De witte
handel ontstond, zeer ten ongerieve
van vele leveranciers, die volgens de
oude, beproefde methoden werkten.
„In België kennen we geen prijsbinding
ten aanzien van dranken", zegt de heer
Gèens. „We hebben ons in Nederland
ook niets van een prijsbinding aange
trokken. Waarom zouden we de men
sen meer laten betalen, wanneer we
ook goedkoper kunnen leveren. Als
iemand vrijwel geen wijn drinkt, moet
je ook niet proberen hem een fles van
zes gulden of duurder te verkopen.
Want de meeste mensen drinken - of
dronken geen wijn, omdat het een
vluxe zou zijn. Zorg dan, dat die men
sen een goedkope fles wijn kunnen
krijgen, waardoor ze het gevoel krij
gen, dat ze ook aan die luxe kunnen
meedoen".
Hij laat ons vier mooie flessen zien, die
zo op het oog champagne bevatten. De
flessen zijn gelijk van vorm, zien er
luxe uit en hebben een goudkleurige
capsule, waaronder een „echte" cham-
pagnekurk zit. Hij laat ons uit elke fles
proeven. De eerste fles kost nog net
geen drie gulden, en bevat dan ook
geen champagne. Het is een fris, tinte
lend drankje met weinig alcohol. De
vierde fles is een dure champagnesoort,
die dan ook heel erg lekker is. De
beide andere flessen zijn ook goedko
pere wijnen.
De heer Geens, die er telkens weer
büjk van geeft een goed en bescheiden
gastheer te zijn, onderstreept zijn
punt. „Champagne drinken is in de
ogen van een heleboel mensen hele
maal een luxe. Toch willen die mensen
bij feestelijke gelegenheden ook wel
eens een drankje op tafel zetten, dat
de sfeer van champagne heeft. Door
die goedkope dranken maak ik dat
mogelijk. Het is geen champagne en
het wordt ook niet als zodanig ver
kocht, maar de fles geeft al iets van die
sfeer en dat is toch ook belangrijk. En
misschien, dat de mensen, die dit
drinken, later overgaan op echte cham
pagne, net zoals mensen, die de wijn
via een goedkoop merk hebben leren
waarderen, er misschien op den duur
toe overgaan een duurdere fles te
kopen".
Prijsbinding
Dan wijst de heer Geens er op, dat in
Nederland steeds meer handelaren de
afspraken ten aanzien van de prijsbin
ding van dranken opzij zetten. „Dat
doet natuurlijk pijn", zegt hij, „vooral
bij die mensen, die vinden, dat een fles
wijn pas goed is als hij duur is. Ik heb
daarom het gevoel, dat men iemand
wilde pakken en daar heeft men ons,
als buitenlanders voor genomen. Maar
de tijd is voorbij, dat alleen de pastoor,
de notaris of de dokter een glas wijn
kon drinken. Wij maken, dat iedereen
het zich kan permitteren".
Elke dag rijden er acht tot tien vracht
wagens van Geens de grens over naar
Nederland om de handel te bevoorra
den, ondanks de moeilijkheden, die
hem van de zijde van de Nederlandse
handel in de weg worden gelegd. Moei
lijkheden zoals weigeringen om in de
vakbladen voor slijters te adverteren of
de weigering om ook een stand in te
nemen op de Slijtersvakbeurs, zodat
hjj kan laten zien hoe zijn dranken
werkelijk zijn:
Wanneet ik hem nogmaals vraag hoe
groot zijn bedrijf is, wijst hij er op, dat
er dagelijks 33.000 flessen wijn naar
Nederland worden uitgevoerd. Voor
hem een druppel, overigens, want in
zijn kelders in Aarschot liggen zo'n
950.000 flessen wijn opgeslagen, ter
wijl er bovendien nog zo'n vier-en-een-
half miljoen liter ligt te rijpen in vaten
en tanks. En dat, terwijl er nog steeds
wordt gewerkt aan een uitbreiding van
de opslagcapaciteit.
Jan Dijkstra
