'DHS IS EEN PURIAMATEURCIUB
EN NIEMAND KRIJGT EEN CENT'
DE HAVENLOODS
leve DHS,
reken maar
van „yes
Pollux krijgt de ruimte
in Broekpolder
'Spelers hebben
mij gebeld:
ze wilden best
komen,
als ze maar
geld kregen'
"i
DE HAVENLOODS DONDERDAG. 17 AUGUSTUS 19's
33-570
Kunstgras
Eigenlijk zou John Kaetzke het liefst
hebben, dat één van de drie nieuwe
velden met kunstgras zou zijn uitge
rust. „Misschien ben ik wel een erg
groot idealist", verklaart Kaetzke,
„maar ik vind dat er heel wat pun
ten pleiten voor kunstgras, dat in
onze sport is toegestaan. Sportieve
recreatie kampt vooral met een ruim
telijk probleem. Hoewel we straks
drie velden hebben is het helemaal
niet denkbeeldig, dat we toch met
overbezetting te maken krijgen. Daar
om is het beslist niet overbodig toch
een studie over de toepassing van
kunstgras te maken."
John Kaetzke geeft toe dat de één
a anderhalf miljoen gulden, die er
mee gemoeid zullen zijn, voor velen
een onoverkomelijke drempel zal
zijn. Maar bij blijft mogelijkheden
zien. „De gemeente is aan onderhoud
van de normale sportvelden ook schat
ten kwijt, bovendien is de benuttings-
graad van een kunstgrasveld het tien
voudige van een gewoon grasveld, dat
zich toch altijd weer moet herstellen."
„Het is natuurlijk pas rendabel als
ook de andere hockeyverenigingen in
de omgeving er gebruik van kunnen
maken. Er is al een voorlichtingsavond
geweest waarbij ook Spirit, Asvion en
Evergreen aanwezig waren. Niet ieder
een stond te trappelen, maar de mo
gelijkheden blijven aanwezig. De lig
ging van onze nieuwe accommodatie
is redelijk centraal", aldus Joh
Kaetzke, die het nutticj vindt, dat er
in ieder geval een studie over dit on
derwerp komt. Zo'n studie zal dan
wel een tien- a twintigduizend kosten,
„Om te tonen dat het ons ernst is,
reserveren wij voorlopig een rijksdaal
der per lid voor dit studie-object."
Voor de hockeyvereniging Pollux
breken tijden van grote veranderin
gen aan. Zeker is,» dat er verhuisd
wordt naar het sportcomplex in de
Broekpolder. Zeker is ook, dat dit ge
beurt samen met de voetbalvereniging
Vlaardingen. De derde zekerheid is
dat beide clubs daar een eigen club
gebouw zullen gaan betrekken. Ver
der zijn er nog vele onzekerheden.
Eind augustus hoopt men de eerste
fase af te kunnen ronden, wat in-
zitter van Pollux Was, maar zich nu
voornamelijk bezig houdt met de ver
huizing en alles wat daarbij komt kij
ken."
In 1973 is er een voorstel ge
weest van het sportbureau om door
een soort ruil de voetbalclub Vlaar
dingen, Pollux en de korfbalclub
Oranje Nassau aan een grotere accom
modatie te helpen. Oranje Nassau
zou het huidige Pollux-complex als
domicilie krijgen, terwijl Pollux en
Vlaardingen naar de Broekpolder zou-
details eens te worden. Wij denken
zelf aan een permanent gebouw van
onderhoudvrij hout".
In de plannen staat vast dat Vlaardin
gen vier voetbalvelden krijgt en Pollux
drie hockeyvelden, terwijl beide ver
enigingen een half-hard trainingsveld
zullen moeten delen. John Kaetzke
stelt zich voor dat het clubgebouw
door vakmensen gebouwd zal moeten
worden. Maar de afwerking, vooal
het interieur, zal door een flink stuk
houdt, dat men het dan met de ge
meente eens wordt over het club
gebouw en belendende zaken. Om
meer te weten te komen over de nog
niet zo zekere details in de plannen
kan je bij niemand beter terecht dan
John Kaetzke. Deze is namelijk co
ördinator in het geheel en voorzitter
van het zogenaamde Broekpolderco
mité van Pollux,
„De gedachte aan uitbreiding dateert
eigenlijk van het einde der zestiger
jaren", aldus Kaetzke, die eerder voor
den vertrekken". Kaetzke constateert
tevreden dat men inmiddels met de
grondwerkzaamheden is begonnen:
„Maar ik moet eerlijk bekennen, dat
ik ernogsteeds een kijkje moet nemen.
Mijn werk bestaat momenteel voor
namelijk uit het leggen van contacten.
Veel praatwerk dus, waaraan ik voor
al in mijn vakantie veel wil doen. Over
het clubgebouw zijn wij het in grote
lijnen al eens met de gemeente. Eind
augustus hopen we het ook over de
zelfwerkzaamheid kunnen worden af
gehandeld. „We hebben een Broek
polder-comité opgericht waarin van
elk seniorenelftal een lid is opgeno
men en een jeugdbestuur zitting
heeft", vertelt Kaetzke. „Verder zit
ten er in het comité ook mensen met
specialistische kennis, zoals mensen,
die wat in bouwkunde doen en
iemand die alles weet van bouw
materialen. De planning is, dat we
in augustus van het volgend jaar
de nieuwe accommodatie kunnen
betrekken."
Het had zelfs verkeerd kunnen aflopen. Nog
voordat hij bij DHS in functie getreden was,
had Rob Jacobs zijn équipe immers al pro
fetisch voorgehouden, dat een totaal van 32
punten haalbaar was. Immer zal hij zich de
door hem gretig geciteerde reactie blijven
herinneren. „Maar trainer, dan zijn we kam
pioen". De man schrok er zelf van. Wat een
overmoed. Jacobs zal inwendig best gebloosd
hebben, maar zijn gelaatstrekken beaamden
de veronderstelling. Zijn verbale repliek liet
ook al geen enkele twijfel bestaan over zijn
bedoelingen.
„Buiten de selectie waren er mensen, die di>
promotie naar de hoofdklasse niet zagen zit
ten en er het liefst helemaal niets mee te
maken wilden hebben. Dan zeik ik: als jul
lie dat niet willen, waarom stel je dan een
trainer aan. Later toen we in de laatste com
petitie-wedstrijd tegen VIOS twee punten
moesten halen om een kans op de titel te
behouden, had de voorzitter gezegd: als we
een doelpunt maken, dan spring ik het
hoogst. Nou, en hij sprong werkelijk het
hoogste ook. Dat doel, die promotie naar de
hoofdklasse leefde tenslotte gewoon bij
iedereen", constateerde Rob Jacobs.
En die 32 punten dan? Zesentwintig wedstrijden
later had de ploeg zelfs 33 punten. Tenslotte moest
een slopende beslissingscompetitie de kampioen aan
wijzen. Het had allemaal verkeerd kunnen aflopen
Maar de titel ging niet toevallig naar DHS. Voor Rob
Jacobs was het geen samenloop van omstandighe
den. De ploeg had kwaliteiten, maar had voordien
immer verzuimd er gebruik van te maken. Ze had
den nooit anders gedaan, dan pogen het vege lijf te
redden. En dat was wonderwel altijd wel enige wed
strijden voor het slot van de competitie gelukt. Ja
cobs heeft echter een hardgrondige hekel aan het
idee een ploeg met een minderwaardigheidsgevoel
te leiden. Dat is zijn stijl niet
Opportunisme. Dat is zijn stijl. „Geen tegenstander
is sterker dan wij totdat bewezen is, dat het werke
lijk zo is". En daarom predikte Jacobs de aanval
Zijn voorgangers hadden dat „vergeten". Hij heeft
een hardgrondige hekel aan het katten van colle
ga's, maar wanneer hij wil uitleggen wat DHS man
keerde, ontkomt hij er niet aan. Voorzichtig zegt
hij: „Bij DHS was men gewend geraakt aan defen
sief voetbal. Mijn voorganger rekende helemaal op
de verdediging met Jos Sparla als uiterst betrouw
baar sluitstuk. Over het aansluiten per linie werd,
evenals over de mogelijkheden, die het aanvallen
biedt, niet gesproken. DHS stond bekend om zijn
karaktervoetbal. Verder kende men DHS niet".
Durf nodig
En Rob Jacobs? Wist „men" eigenlijk wel wie hij
was? Ooit was hij contractspeler geweest. Had daar
na de Rotterdamse vierdeklasser FC Ommoord ge
traind en volgde de C-trainerscursus. Dan is er durf
maakten we het benutten van iedere doelrijpe kans
niet afhankelijk van de factor geluk. Zo hadden we
het nemen van een vrije trap in de buurt van het
strafschopgebied ingestudeerd. En we, zomaar
amateurtjes, wisten er wel zeven keer uit te
scoren".
Blessures of schorsingen verhinderden niet, dat de
De DHS-formatie werd in een nieuw tenue gestoken. Rob Jacobs: Wanneer ik nu ga beweren dat we
ons richten op handhaving, dan vind ik dat van angst getuigen".
nodig om zomaar bij een eersteklasser aan de arbeid
te gaan.
Zelf ontkent hij dat. „De groep, waarmee ik die C-
cursus volgde, bestond uitsluitend uit mensen, die
nog actief betaald voetbal speelden. Dan heb je te
maken met topvoetballers. Wanneer er dan over tac
tiek gepraat wordt, dan praten ze op hun eigen hoge
niveau. Over AZ, Feijenoord, over Sparta. Ik durf
d? best op DHS te projecteren. Natuurlijk kunnen
djt hoge peil niet halen, maar uitgaande van de
perfectie, kan ik best enige stapjes terug doen. Daar
mee maak je het minder ingewikkeld, maar kan toch
profijt getrokken worden van de professionele tech
nieken. Natuurlijk had ik bij DHS op mijn neus kun
nen vallen. Dat risico heb ik bewust genomen. Ik
ben vrij ambitieus. Voor het voetbal heb ik, dankzij
de steun van mijn vrouw kan dat, veel over. leder
uurtje besteed ik er aan. Zo ben ik dit jaar speciaal
niet op vakantie gegaan om de wedstrijden van het
wereldkampioenschap te kunnen volgen".
Veel nieuwe ontwikkelingen heeft hij niet kunnen
ontdekken, want vooral in de aanloop naar de
finale-wedstrijden werden de offensieve daden zwaar
verwaarloosd. „Ik ga van het standpunt uit, dat vier
tegendoelpunten geen schade aanrichten, als je er
zelf vijf gemaakt hebt".
Dat kregen zijn spelers ook te horen. Ze moesten
na drie jaar betonvoetbal de schakelaar pardoes om
zetten. „Het kwam erg goed uit, dat DHS aan het
begin van de competitie een nederlaagserie moest
spelen. Toen kwamen, zeker op papier, veel sterkere
tegenstanders naar Kethel. Niettemin heb ik tegen
de mannen gezegd, dat ze er voor moesten zorgen,
dat de tegenstanders achter ons aan moesten gaan
lopen. Die partijen kweekten een groot zelfvertrou
wen bij de spelers. Ook groeide het vertrouwen in
mijn visie. De resultaten waren zodanig goed, dat ze
in het aanvallende concept gingen geloven. Daarbij
Jacobs-formatie bleef aanvallen. Van de derde tot de
dertiende wedstrijd bleven ze ongeslagen. „De in
zinking kwam daarna. In een periode, dat de blessu
res en schorsingen ons eigenlijk boven het hoofd
groeiden. Toch bleef ik volharden en gokken, dat de
trainer van de tegenpartij zich in ons zouden ver
gissen door te veronderstellen, dat we met zoveel
wissels wel eens in de verdediging zouden gaan".
Ik moest winnen
„Ik kan me voorstellen, dat men soms heeft ver
zucht: wat doet Jacobs nu weer? Zo haalde ik in
de laatste competitie-wedstrijd tegen VIOS Henny
Sla - in de verdediging toch één van de sterkste
spelers- uit de ploeg en offerde hem op voor een
aanvaller, die zeven doelpunten op zijn naam had
staan. Ik moest winnen, vandaar".
Hij won en had er geen woorden voor. Tijdens het
dinef stokte zowaar zijn woordenvloed. „Ik vreet
nog liever de dug-out op. dan dat ik mijn echte
emoties prijsgeef. Maar tijdens dat etentje met de
spelers kwamen de emoties van een heel seizoen
blijkbaar los. Ik zou een toespraakje houden.
Nooit heb ik om woorden verlegen gezeten, maar
het werd me toen helemaal te machtig. Ik heb die
speech niet afgemaakt".
Rob Jacobs wilde een hoofdklasser trainen. Welnu,
het is hem gelukt en daarmee bracht hij zichzelf ook
in beeld. Want tenslotte is DHS voor hem een tus
senstation, want hij is eerzuchtig genoeg om naar
het betaalde voetbal te lonken. Dat hoeft niet over
haast. „Ik kies liever voor het alleenzeggenschap.
Zo was er het aanbod om onder Thijs Libregts
hulptrainer te worden. Dat heb ik afgewimpeld.
Ik bedoel het niet denigrerend, maar ik voel er niets
voor om nu assistent te worden van de trainer bij
clubs als Excelsior, SVV of FC Vlaardingen. Ik wil
best assistent worden, maar dan bij een prominente
club. Dan is zoiets een geweldige leerperiode".
Geen creativiteit
Voorlopig studeert hij op zijn toekomstige tegen
standers. In de stille periode ging dat via een uitge
breide administratie, waarbij hij zich voornamelijk
op de „kille" cijfers zoals de resultaten in uit- en
thuiswedstrijden. „Wanneer ik nu pa beweren, dat
We ons gaan richten op handhaving in die hoofdklas
se, dan vind ik dat van angst getuigen. Ik ben hele
maal niet onder de indruk van het hoofdklasse
voetbal dat ik van sommige Rotterdamse clubs
gezien heb. Alles is enorm gegroepeerd. Ik vind geen
creativiteit. Het is toch te gek, dat een talentvolle
jongen als Te Winkel achter zijn tegenstander aan
moet gaan rennen. Daar word ik zomaar helemaal
koud van. Heus, we blijven aanvallend spelen.
Zeker in Kethel, want daar zullen ook de sterkste
hoofdklassers het traditiegetrouw erg moeilijk blij
ven houden. Uiteraard zullen we in uitwedstrijden
niet met de kappen op gaan aanvallen. Reken er
maar op, dat we ons aan ploegen als VUC en EDO
zullen aanpassen. Dat wordt dus aanvallen via de
counter. Mijn seizoen is goed, wanneer we in de
middenmoot eindigen. Maar mochten we
onverhoeds toch degraderen, dan is dat zeker met
een groot verschil"
In de pré-Jacobstijd was de defensie de sterkste linie
van DHS. Nu vindt hij zijn verdedigingswal te broos.
„Die mannen stonden destijds negentig minuten
onder druk en groeiden in hun rol. Tegenwoordig is
dat hooguit tien minuten en dan vallen er -noem
het concentratie-verlies- gaten". Maar Rob Jacobs
kan de boer niet opgaan om de spelers, die hij denkt
nodig te hebben, aan te trekken. Hij werkt en denkt
wel als een professional.
„Mijn spelers weten heel goed, dat er ook in de ama
teurwereld het een en ander gebeurt, dat niet door
de bondsreglementen gedekt is. Ook ik ben gebeld
door mensen, die zeiden best naar DHS te willen
komen als ze geld kregen. DHS en ik denken totaal
verschillend over dit soort zaken. DHS is een pure
amajeurclub en niemand van de jongens krijgt dus
ook maar een cent. Ik ben een beetje prof aan het
worden en dan heb ik het met die visie erg moei
lijk. Maar als ik dan zie wat er door die eenvoudig
heid bereikt is, dan moet ik gewoon inbinden".
Postkantoor
Toch kwamen nog genoeg tot de verbeelding spre
kende spelers op het hoofdklasserschap van DHS af.
Maar ze lopen het risico in het tweede elftal van de
Kethelse club terecht te komen en die reservisten
opereren in de eerste klas van de afdeling Rotter
dam. „Eerlijk gezegd, vind ik de afdeling waarin ge
speeld wordt niet zo belangrijk. Niettemin heb ik
tegenover de nieuwe mensen geen kiekeboe gespeeld
zodat iedereen precies weet wat ze aan mij en wat
ze aan DHS hebben. De beste spelers van de groep
staan in het eerste elftal. Tenslotte kunnen er maar
elf spelen. Natuurlijk reken ik erop, dat het tweede
zich naar de KNVB terug speelt. Anderzijds is de
tuidige lage klassering van het tweede een goede
-eden voor iedere speler om optimaal gemotiveerd
aan het karwei te beginnen. Het is een kwestie van
kiezen, of in het eerste spelen, of anders om negen
jur op zondagmorgen verzamelen bij het postkan
toor.
Omdat zijn zakelijke belangen in het oosten
van het land lagen, verhuisde Gé Krommen
hoek midden 1977 met zijn gezin naar Arn
hem. Het was een vertrek met pijn in het hart.
Als oud-voorzitter van DHS en nauw betrok
ken bij de honkbalvereniging SK/Groenoord,
liet hij in Schiedam een brede schare vrienden
en kennissen achter. Nog dagelijks mist hij ze.
Mist hij Schiedam, mist hij het verenigingsle
ven, „Misschien, dat ik dadelijk aan een
bestuursfunctie bij een Arnhemse vereniging
wil gaan denken Aanbiedingen heb ik al
gehad, maar ik heb ze afgewimpeld. Ik wilde
eerst eens acclimatiseren in deze omgeving",
Maar wanneer er in Schiedam bij DHS hoogtij
dagen zijn, dan ijlt hij naar de Randstad. Dan
is hij erbij. Het kampioenschap van DHS was
zo'n gelegenheid. Gé Krommenhoek is Schie
dammer en wat misschien voor hemzelf nog
zwaarder weegt, DHS-'er gebleven.
Op ons verzoek zette hij enkele kanttekeningen
over dat naar de hoofd klas gepromoveerde
DHS op papier en gaf dat als titel mee:
De spanning is verdwenen, het promotie-feestgedruis
weggeëbd, sportpark Kethel sluimert. Wat komen gaat
is het voetbalseizoen 1978/79. Na het behaalde kam
pioenschap en de promotie naar de hoofdklas werden
nogal eens de vragen gesteld: „Is het nu wel goed voor
DHS? Kan men deze taak wel aan? Hoe moet het met
de kosten?" Vragen gesteld door mensen, die DHS
ongetwijfeld een goed hart toedragen. Toch zijn deze
vragen makkelijk posistief te beantwoorden. Immers,
DHS werkt niet uit de losse hand, maar de plannen,
die reeds in 1973 zijn vastgelegd. Toen werd reeds be
sloten DHS meer aanzien en bekendheid te geven. Nu
vijf jaar later, is het prettig achterom te kijken:
oktober 1973: een goed verlicht trainingsveld;
april 1974: club van honderd biedt een overdekte
zittribune aan; mei 1974: promotie naar de eerste
klas KNVB,
september 1974: burgemeester A. Lems verricht
de aftrap bij de wedstrijd DHS-SVV, waarmee een
lichtinstallatie in gebruik werd genomen;
de jeugdafdeling werd nieuw leven ingeblazen: wie
de jeugd heeft, heeft de toekomst;
masseur/verzorger Henk Verbrugge kreeg de be
schikking over een volledig ingerichte behandelkamer;
het clubhuis werd omgetoverd in één grote gezellige
„huiskamer";
het hoofdveld werd geheel voorzien van reclame-bor
den met als klapstuk een verlicht scorebord;
25 mei 1978 werden al deze activiteiten beloond
met een kampioenschap van de eerste klas en promo
tie naar de hoofdklas.
Spontaan wil ik dan ook opmerken: DHS weet waar
mee het bezig is en wordt daarbij gesteund door een
grote groep harde werkers, een scala aan begunstigers
en een hechte band onder leden en supporters.
In deze wetenschap is het voor mij dan ook niet moei
lijk het voetbalseizoen 1978/1979 met vertrouwen te
gemoet te zien. DHS zal door blijven gaan op de weg,
die reeds lang geleden werd uitgestippeld, met als tus
senstation hgt zestigjarig jubileum in november 1979.
Ik wens alle sportliefhebbers, zowel actief als passief,
een prettig seizoen toe.
