LIESBETH VAN DER KRUIT
INTERVIEW VAN DE MAAND
Jukebox
top 100
RADIO RIJNMOND REPORTER, juni 1990
23-491
r uit.
n economie
n brief schrijven...
in de serie het mannetje/vrouwtje van de radio
Foto: Salco Occhipinto
Eigenlijk wil ik perfect zijn en dat ben ik niet
Waar kom jij vandaan?
Ik ben in 1955 geboren in de Indi
sche wijk van Vlaardingen. Dat was
vroeger de SHELL-buurt. Wat me
opvalt van Vlaardingen is dat voor
malige schoolgenoten allemaal weer,
of nog steeds daar zitten. Dat is meer
dan in andere steden het geval, vol
gens mij. Vlaardingen heeft altijd
een vrij hechte culturele en politieke
voorhoede gehad. De PSP was er in
de jaren '70 heel sterk, de SP zat
daar met Remie Poppe, de actie
groepen tegen de milieuvervuiling.
Er was ook een actieve kunstenaars
sociëteit, Vlaardingen '65, dat was
een echte scene en de meesten ervan
zitten er nog gewoon. Ik zelf was er
eigenlijk net iets te jong voor in die
tijd en daarna ben ik weggegaan.
Waarheen?
Na de Prof. Kazimir Scholenge
meenschap ben ik naar Groningen
gegaan om economie te studeren.
Indertijd waren er zo'n 25 beurzen
beschikbaar voor de kinderen van
het personeel van de SHELL. (Va
der v/d Kruit was destijds werkzaam
bij de SHELL. red.). Je moest dan
voor een commissie verschijnen en
je studiemotivatie geven.
Was dat eng, trouwens?
Ja, als je 18 jaar bent en vol idealen
zit en je komt voor zo'n commissie
die overigens niet uit mensen van
SHELL zelf bestond, maar van bui
tenaf waren aangezocht, omdat ze
het zo onafhankelijk mogelijk wil
den laten verlopen, die selectie, ja
dat was wel eng. Je moest ook één of
twee keer in het jaar een brief aan ze
schrijven over je vorderingen. Te
genwoordig doen ze het volgens het
Philips systeem. Nu krijgt iedereen
een soort toelage bovenop wat je al
krijgt van het Rijk. Dat hele selectie
Ik wilde ontwikkelingseconomie
gaan doen, want ik was actief in de
Wereldwinkel in Vlaardingen en ik
dacht dan ga ik naar de ontwikke
lingslanden. Het was verschrikkelijk
toen ik Groningen kwam. Het eerste
jaar economie bestond uit vier vak
ken: algemene economie, bedrijfs
economie, statistiek en wiskunde.
Dat was hartstikke moeilijk. Gronin
gen stond er om bekend een erg
zwaar wiskunde gericht eerste jaar te
hebben. Dat leek me zo moeilijk dat
toen dat jaar bijna voorbij was ik
eens aan die wiskunde begon! De
commissie van Shell vond dat niet
erg, je mocht wel eens zakken, als je
maar je best deed.
Ja, en elk jaar moest je weer voor die
commissie verschijnen, de beurs
werd niet automatisch verlengd.
Voor die tweede keer heb ik die
wiskunde wel gehaald en toen kwam
ik op een gegeven moment in de
faculteitsraad terecht eri dat vonden
- ze bij de commissie prachtig. Be-
stuurswerk en ervaring op doen, dat
was allemaal heel erg nuttig! Ze hiel-
f;den niet van studenten die alleen
maar studeerden en 9's haalden, je
moest ook maatschappelijke erva
ring opdoen. En dingen waarvan je
dacht die willen ze niet horen, die
vertelde je niet. Dus dat ik actief was
'in de linkse studentenbeweging zei ik
Nee joh, dat was helemaal nog
niet... Het was alleen maar vergade
ren over niks. Toen ben ik als stu
dent terecht gekomen in de redactie
van de universiteitskrant. Ik ben
toen stukjes gaan schrijven en dat
werd betaald en de aanwezigheid op
vergaderingen ook. Toen ben ik eens
gaan rekenen en dacht ik als ik nou
één of twee keer per maand een
stukje schrijf en ook mijn kinderbij
slag nog krijg, dan kan ik daar van
leven. Toen heb ik die studiebeurs
opgezegd. Ik had er toen al zo'n 3V4
jaar opzitten en ik heb daarna alleen
nog maar stukken geschreven, ik
deed ook wel wat freelance klussen.
Nee, dat is helemaal niet meer zo. Ik
heb eigenlijk nooit voor de keuze
radio of schrijven gestaan. Het
schrijven daar ben ik echt ingerold.
Tóen ik dat een paar jaar had gedaan
toen was er een vacature bij de Win-
schoter Courant, die zochten een so
ciaal economisch redacteur en daar
heb ik op gesolliciteerd. Ik werd aan
genomen en ik heb daar twee jaar
gewerkt. Toen zat ik ondertussen al
9 jaar in Groningen en ik wilde wel
weer eens weg. Toen ben ik weer
gaan solliciteren. Mijn eerste sollici
tatiebrief was gericht aan de Volks
krant. Ik kreeg toen een briefje te
rug dat begon met 'Geachte heer'.
De tweede vacature die ik zag was
bij Radio Rijnmond. Ik had ergens
gelezen dat Nico Haasbroek daar
hoofdredacteur was geworden. Ik
dacht daar kom ik vandaan, daar heb
ik wel iets over te melden en het is
economisch gezien een interessant
gebied. Dus heb ik me aangemeld als
economisch sociaal verslaggever, dat
leek me wel leuk.
Hoe was het eigenlijk toen?
Het was heel erg leuk. Ik ben er wat
later bijgekomen dan de rest vanwe
ge mijn opzegtermijn bij de Win-
schoter Courant. Ik kwam er pas in
begin december 1983 bij en toen was
de hele club al een paar weken aan
het oefenen. Het was wel raar, want
iedereen kende elkaar al zo'n beetje.
besloten worden wie de presentatie
ging doen. Het middagprogramma
was duidelijk, dat zou Henk van
Hoorn gaan doen, die was daar spe
ciaal voor aangetrokken. Maar er
moest nog een presentator voor het
ochtendprogramma komen en dat
moest een vrouw zijn vond Nico
Haasbroek. Het hele personeel was
op fifty/fifty basis opgebouwd. Toen
zei Nico gezien de ervaring, zijn in
druk en de adviezen van de mensen
die de cursus gegeven hadden dat
Liesbeth de ochtend maar moest
gaan doen. Ik dacht dat kan ik wel.
Joh schei uit! De allereerste uitzen
ding was op 21 december van 2 uur
's middags tot in de avond. Henk
van Hoorn en ik zouden dat samen
presenteren. Moet je je voorstellen
als je dat nog nooit gedaan hebt en
dan naast je iemand als Henk! Ik
kon aanvankelijk geen woord uit
brengen van de zenuwen, ik vond
het zo griezelig... De festiviteiten
waren in de Doelen maar Henk en ik
zaten in de studio. Het was heel leuk
allemaal en ik heb er mooie herinne
ringen aan maar oh wat was ik ze
nuwachtig. De volgende morgen zou
ik voor het eerst het ochtendpro
gramma doen. We komen om 6 uur
's morgens in het pand om om 7 uur
de eerste uitzending te doen, blijkt
dat de mengtafel in de controleka
mer kapot is. Toen konden we dus
niet uitzenden. Erik Post was erbij
en die is vreselijk handig technisch
en toen hebben we met een Nagra,
dat is een professionele bandrecor
der direct ingeprikt op het bord in de
controlekamer. We zaten toen echt
op onze knietjes met de microfoon in
de hand: „U luistert naar Radio
Rijnmond...". Ondertussen werd de
reportagewagen ergens vandaan ge
haald zodat we vanuit de wagen kon
den uitzenden. Ik vergeet het nooit
Via de economische faculteit van Groningen en de Winschoter Courant kwam zij na 9 jaar terug
naar het Rijnmond gebied. Als kind van 13 deed ze in Vlaardingen mee aan schoolstakingen
tegen de smog en op de radio schiet zij soms uit haar slof tegen bleekwatergebruikers. Dag in dag
uit te horen in het middag magazine van Radio Rijnmond: Liesbeth van der Kruit.
meer. Rianne v/d Giessen las het
nieuws en die is altijd heel koel, die
begon het nieuwsbulletin van 8 uur
met: „Het nieuws van vandaag komt
letterlijk van de straat...". Ik heb
toen een half uur achter elkaar moe
ten praten omdat we ook niet bij de
platen konden die dag. Dat is wel
een rare vuurdoop geweest hoor!
En toen?
Toen gewoon iedere dag de ochtend
doen en dat was heel zwaar. Je hebt
geen ervaring, elke morgen om half
6 je bed uit. Er zat iedere dag een
gast in de uitzending, maar niemand
had ooit van Radio Rijnmond ge
hoord, dus voordat je er eentje gere
geld had... Overdag was ik gewoon
sociaal economisch redacteur en het
was de tijd van de stakingen bij Wil
ton Feyenoord. Ik werkte van
's morgens 6 tot 's avonds 10 en dat
werd uiteindelijk een beetje te veel.
t de
Soms wel. Nu ik al weer een tijd
binnen zit wil ik wel eens een keer
naar buiten. Ik zit nog wel een beetje
in het economische wereldje, mede
omdat ik met een econoom ge
trouwd ben, maar qua deskundig
heid ben ik er wel een beetje uit. Het
heeft ook zo weinig met mensen te
maken. Het leuke van de radio is, en
zeker bij Radio Rijnmond, dat je
heel veel met mensen te maken hebt
en daar ben ik toch meer in geïnte
resseerd. Economen en directeuren
zijn natuurlijk ook wel mensen en in
die zin vind ik het wel leuk om con-
tact met ze te hebben, maar om nou
alleen maar in die vorm van journa
listiek te duiken? Nee, daar heb ik
geen zin in.
zwaardere verslaggeving doen, dus
Den Haag en het Stadhuis. Het Stad
huis vond ik heel leuk om te doen en
de middelbare school zat, had je in
Vlaardingen heel veel smog. Onze
school lag in de Westwijk en dat was
een zone waar het altijd stonk. Het
was een keertje zo erg dat de lessen
op school niet door gingen vanwege
de smog. Dat was toen al 2 dagen zo.
Op de 3e dag hadden we zoiets van
kom op jongens we pikken het niet
langer. We waren toen al in een
milieu actiecommitee bezig en toen
zijn we naar het stadhuis van Vlaar
dingen gegaan. Met Hennie v/d
Wind als actieleider ging de hele
school om 12 uur mee. De rector
meneer Vreeken riep nog 'Kom nou
terug, kom nou terug'. We zijn toen
naar de Groen van Prinsener Scho
lengemeenschap gegaan, maar die
waren al gewaarschuwd dus die deu
ren daar waren dicht. Zo was de
sfeer. We maakten ons druk om
sexuele voorlichting op school, we
hadden een schoolparlement enzo-
Luisterde je toen al naar de radio?
Mijn vader en moeder wel, de
VARA vooral. Later kreeg je Z.I.
en De Rode Haan. Naar Z.I. heb ik
weten te houden als je wat weet. Dat
heb ik wel meegemaakt toen ik de
stadhuisverslaggeving deed. Ik
kwam overal binnen en ik had altijd
het nieuws, maar er waren ook wel
eens dingen waar je je mond over
hield. Men wist wel dat ze dat aan
mij konden vertellen zonder dat ik er
misbruik van maakte. Maar ik zat ze
natuurlijk ook wel achter de vodden.
Alleen als het over fatsoenlijke din
gen ging hield ik mijn mond, dingen
die echt niet kunnen ga je natuurlijk
niet met de mantel der liefde bedek
ken. Maar als journalist loop je na
tuurlijk niet elke dag tegen de schan
dalen op hè?
Waarom wordt iemand eigenlijk jour
nalist? Ik zelf vind journalisten vaak
zo moralistisch...
Ja, dat ben ik wel heel erg. Ik hoor
mezelf vaak dingen zeggen op de
radio en dan denk je moet dat nou?.
Moet je nou zo'n schooljuffrouw
Ik ben van huis uit inderdaad een
wereldverbeteraar. Ik denk dat het
er wel een beetje afgegaan is maar ik
heb het bijvoorbeeld nog wel als het
om het milieu gaat..., dat vind ik
heel belangrijk.
Bij Post aid Telefoon heb je een me
vrouw een keertje boos toegesproken
omdat ze bleekwater gebruikte.
Ja nou, precies! Dat arme mens ge
bruikt misschien maar een dopje
bleekwater in haar emmertje. Dan
ben ik veel te serieus. Ik krijg ook
wel eens op mijn kop van collega's:
'Niet dat moralistische toontje er
tussendoor!'. Ik heb een hekel aan
de houding van een journalist die
zegt kijk, ik regisseer alleen maar en
verder heb ik nergens wat mee te
maken. Alsof je als journalist geen
mening hebt, geen mens bent, niet in
de maatschappelij staat en geen me
ning mag laten doorklinken. Je hebt
wel degelijk een opvoedende taak,
maar misschien moet je het woord
'opvoedend' niet gebruiken. Mensen
leren wel iets van je, want ze luiste
ren naar je. Het is natuurlijk geen les
geven. Je luistert naar de radio en je
leest de krant om geïnformeerd te
raken en daar moet je je als journa
list bewust van zijn, dat je in dat spel
Vind jij het nou raar dat je leven zo
gelopen is en dat je in de journalistiek
terecht gekomen bent?
Nee, helemaal niet, als ik terug denk
dan weet ik dat dit precies was wat ik
moest doen.
In de film Broadcast News krijgt de
mooie anchorman William Hurt al
het nieuws ingefluisterd, door een
ook radiootje als paar slimme journalisten. Ben jij een
soort William Hurt tijdens het middag
magazine of doen ze dat bij Radio
Rijnmond anders?
Nee, ik wilde als kind dokter wor
den. Op de middelbare school had ik
wel eens bedacht dat ik journalist
wilde worden, maar aan de radio had
ik nooit gedacht.
Ik heb nog steeds een journalistieke
neus. Maar niet ten koste van alles.
Als ik iemand tegenover me heb
zitten dan weet ik wel dat ik in een
live uitzending, bijvoorbeeld bij de
gast van de week, dat zo iemand
helemaal voor het blok kan zetten.
Dat doe ik niet want zo'n iemand is
gast en daar moet je op een andere
manier mee omgaan. Dan is je jour
nalistieke neus een beetje dichtge
knepen. Soms dan, maar niet altijd.
Je moet je ook goed realiseren dat
het korte termijn succes het langere
termijn succes in de weg staan. Je
moet ook wel eens een keer je mond
Briefje van collega: „Aan de
weekenddienst. Radio Rijn
mond is zondag om negen uur
welkom op de filmset van 'My
Blue Heaven' (de grote Kerst-
Film van 1990). Ruud de
Wolff (ex-Blue Diamond)
rijdt dan in de Catharine
Beerstraat de ruit van Cafe
Het Centrum aan diggelen.
Belooft spectu te worden!"
De geluidsman van My Blue Heaven
werpt een blik vol medelijden op
mijn Sony Walkman professional
998 gulden), mijn trouwe metgezel
als ik reportage ga. OK, hij is klein.
Hij gaat ongeveer tien keer in de
indrukwekkende NAGRA-bandre-
corder (20.000 gulden) waar Mister
Soundman mee loopt. Maar mijn
mini cassette-recordertje neemt
goed op verdomme. Geen reden om
minachtend naar mijn zelfbetaalde
apparaatje te kijken. „Hoe vaak is ie
al kapot geweest?" vraagt de geluids
man glimlachend. „Eh..drie keer,"
moet ik naar waarheid toegeven.
„Tjssaa, zo gauw kapot he, dat
spul." Ik bevind me op de filmset in
de wijk Bospolder waar regisseur
Ronald Beer zijn eerste film My
Blue Heaven opneemt. Op de eerste
draaidagen werd Radio Rijnmond
nog op de set geweigerd. „Teveel
publiciteit zou schade op kunnen le
veren." Eén van de acteurs is het
Belgische sekssymbool Koen Wau-
ters (daèar gaaaat ze) en de filmma
kers waren vreselijk bang dat een
horde verliefde meisjes zich om de
Belgische megaster zou verdringen
zodat het filmen onmogelijk werd.
Waar maken die meiden zich druk'
om, als het nou Mickey Rourke was.
Afijn, vandaag is er een open dag
voor de pers en straks wordt de
meest belangrijke scène opgenomen.
Knappe Koen is er niet. (Mmm, bij
nader inzien toch wel jammer.) Het
is erg vroeg voor de zondag. Met de
persfotograaf nuttig ik een kopje
leut om wakker te worden. Film ma
ken is wachten. Ik ga op zoek naar
geluidjes. Eerst neemt de filmploeg
een minder belangrijke scène op. De
hoofdrolspeler Ruud de Wolff speelt
dat hij weg wil rijden in een jeep, die
niet wil starten. Ik sta met mijn neus
bovenop en neem alles op. '83 take
2', het klappen van het opnamebord
je, 'Stilte' en 'Aktie' van de opname
leider. Dan klinkt onder het snorren
van de camera het geschreeuw van
Ruud de Wolff: „Start nou kreng!".
Tenslotte het verzuipgeluid van de
jeep. Ik vind het elke keer weer een
klein wondertje dat alle geluiden als
origineel op de band komen. „This is
radio men!" Morgenochtend is het
voor de luisteraar alsof de scène in
de huiskamer is opgenomen. Het be
gint te regenen. Een dichtgetimmerd
cafe is omgebouwd tot snackbar uit
de jaren zestig. Ik naar binnen.
Schrik. Daar zit Leen Jongewaard.
Hij speelt de snackbar-eigenaar Van
de Broek. Die moet ik hebben. Hoe
pak ik dat aan? Hij heeft iets engs.
Ja, kan ik het helpen, Leen blijft
voor mij toch de gemene kabouter
uit de jeugdserie „Kunt u mij de weg
naar Hameien vertellen, meneer?".
Ik drentel wat heen en weer. Hoe zal
ik het vragen, hij heeft nu even pau
ze. Straks moet ie weer een of ande
re scène spelen. Hij draait zich om,'
kijkt me aan. Nu moet ik toeslaan!
Hij wil wat zeggen?? „Wil je even
die deur dicht doen?" vraagt hij.
„Shit!" denk ik, „Ja hoor." zeg ik. Ik
sluit de deur, haal diep adem en
vraag of ik hem mag interviewen.
Leen is heel aardig. Zegt dat ie in de
film „hemburkers" verkoopt. Zou
hij als filmster alleen maar in dries
terrenrestaurants eten, dat hij niet
weet, dat zo'n platgeslagen koeiebil
tussen een broodje in de volksmond
gewoon 'hamburger' heet? Na Jon
gewaard (wie denkt er nu nog aan
Koen Wauters?) heb ik de smaak te
pakken. In razend tempo interview
ik de regisseur, de hoofdrolspeler en
de producent Dick Maas. Het gaat
goed. Iedereen maakt zich klaar
voor de grote scène. De jeep moet
door de ruit van de snackbar rijden.
„Stilte jongens! We gaan opnemen,
roept de opnameleider. Anjaü!
Anjaü! „Wie is Anja? sis ik tegen de
geluidsman. „De set dresser." Huh?
denk ik. Anja komt er aan. Wat doet
een set dresser nou voor belangrijks?
Ze ziet er wel filmy uit met die
regisseurspet op. Ze loopt naar de
jeep en zeemt de regen van de voor
ruit. Ik kijk de geluidsman niet be
grijpend aan. Hij: „Een set drésser
zorgt ervoor dat alle rekwisieten op
de goede plaats staan. Verder heb
ben we nog een assistent set dresser,
een assistent set decorateur, een
construction coordinator, iemand
voor de grip, voor de stills en een
clapper loader. Dat laatste weet je
toch wel? Dat is het meisje dat
roept: 85 take 6." „Opgelet!" buldert
de opnameleider. „Als de auto door
de ruit gaat wil ik geen reacties ho
ren van het publiek. Pas als we ge
stopt zijn, mag je wat zeggen en we
zijn pas gestopt wanneer ik dat zeg!
Camera's klaar? Opgelet! Geluid?
„Loopt" roept de NAGRA. „Zo-
veeltachtig take 1... AKTIE!" Het
zweet loopt van mijn gezicht. Waar
blijft nü het zeempje van de set dres
ser? Ik heb mijn Sony voor de zeker
heid op twintig decibel gezet. Dat is
de stand die je doorgaans alleen ge
bruikt als je een interview opneemt
midden in een drumband. Om te
horen of de knal straks echt op de
band komt, doe ik mijn koptelefoon
alias oordopje in mijn oor. „Niet
kijken," fluistert de geluidsman,
„anders krijg je glas in je gezicht." Ik
duik weg achter de kapstok. Wat is
dit spannend. Daar komt de jeep.
Een enorme klap. Zo hard dat mijn
koptelefoon van de luchtdruk uit
mijn oor floept. Of kan dat helemaal
niet en schrok ik gewoon? Ik kijk
naar de geluidsman naast me. Zijn
koptelefoon zit nog stevig om zijn
oren. „Staat het op je band?" vraagt
hij. „Ja." „Bij mij ook," zegt hij
tevreden. De klap is de volgende
ochtend nog luid en duidelijk te ho
ren op Radio Rijnmond. Voor die
zelfde knaller in de film, moet u nog
even tot Kerstmis wachten.
Postbus 1980
3000 BZ Rotterdam
Tel. 010 - 4699911
in samenwerking met
Radio Rijnmond
Postbus 1515
3000 BM Rotterdam
Tel. 010 - 4334433
Aan dit nummer werkten mee:
ANNELOEK SOLLART
HELENE SCHILDERS
WILLIJ
SALCO OCCHIPINTO
NICO HAASBROEK
MIEKE VAN DER LINDEN
KET VAN DER BRUGE
ROB CORNELDER
ARI DEELDER
Met dank aan:
BARIS WALBURG
KROKUS KLEDING
HET ITALIAANS
TREF CENTRUM
TE ROTTERDAM
Advertentie exploitatie
Wegener Huis-aan-huisbladen B.V.
Inlichtingen A. van Meteren
Tel. 010 - 4699324
«wmm^^w.v.v.v.v.'.w.VAVW»!
Om te beginnen heb ik een schat van
een man die thuis veel aan zijn bu
reau zit te werken. De kinderen gaan
3 dagen in de week naar de crèche en
op die dagen regel ik dingen als de
Gast v/d Week en dergelijke. Ik heb
natuurlijk wel makkelijk lullen hoor,
want ik werk natuurlijk niet van 9 tot
5. Wil je dit echt allemaal weten?
ja
Stel ik ga om half vier weg bij Rijn
mond na het programma, dan ben ik
op de fiets om een uur of vier thuis.
Dan ga ik eerst de kamer stofzuigen.
Om een uur of vijf zet ik de potten
op het vuur en dan draai ik een
wasje. De kinderen worden gehaald
door Pap. Als ze thuis komen gaan
we gezellig gelijk aan tafel want dan
zijn ze moe. Na het eten in bad en
dan spelen we nog even met ze of ze
kijken naar Sesamstraat. Om een
uur of acht ben ik dan klaar. De
andere dagen zijn ze thuis en dan ga
ik ook eerder naar huis. Die twee
dagen zijn mijn ouders er om op de
kinderen te passen en we hebben
ook een oppas.
Ben je dingen nou anders gaan zien
We vergaderen 's morgens met de
redaktie om half tien. Dan bepalen
we welke activiteiten interessant zijn
om achterheen te gaan. Sommige
dingen worden door verslaggevers
gedaan, andere dingen worden aan
het bureau voorbereid, dus gesprek
ken in de studio en telefoongesprek
ken. Je wordt geacht de kranten
door te nemen en bijbehorende stuk
ken te lezen. Je hebt duidelijk in
vloed op wat er in het programma
komt. Gesprekken worden voorbe
reid met suggesties voor vragen en
dat weet je ook al een beetje wat
voor antwoorden ie kunt verwach
ten. Maar ja, mensen geven nooit
het antwoord dat op papier staat,
dus je moet zelf zorgen dat je wel het
verhaal krijgt. Bovendien kan hij
iets onverwachts zeggen dus uitein
delijk voer je het gesprek wel zelf.
Veel meer dan bij andere omroepen
omdat er bij ons geen strakke regie
is. Het gaat heel af en toe wel eens
mis maar dat heeft in principe dan
ook helemaal met jezelf te maken.
Is nieuws altijd interessant?
Nou ja, altijd...
De redaktie komt met items en jij bent
altijd geinteresseerd? Of voer je af en
toe wel eens een toneelstukje op?
Ik prijs mezelf gelukkig met een on
gehoord brede belangstelling. Ik
vind bijna alles interessant. Ik ben
iemand die alles opslaat, die nergens
veel van af weet maar overal over
mee kan lullen. Dat is heel handig
als je zo'n programma doet. Natuur
lijk zitten er wel eens dingen in waar
van je achteraf zegt joh, was dat niet
wat lang voor zo'n lullig onderwerp
je? Soms praat je langer door over
een onderwerp omdat het volgende
onderwerp nog niet af is. Dan rek je
een gesprek op. Dat komt gelukkig
niet vaak voor.
Ik merk toch wel dat je anders
wordt. Ik was als 13 jarig scholiertje
al actief in de milieubeweging en in
die tijd had ik zoiets van 'kinderen
zal ik nooit nemen, in een wereld die
gedoemd is ten onder te gaan'. Op
een gegeven moment word je wat
pragmatischer, dan loop je tegen de
30 en dan gaat die kindervraag toch
wel spelen. Dan wil je geen cultuur
pessimist meer zijn, maar juist met
zijn allen die wereld leefbaar hou
den. Zo zijn we tot kinderen geko
men. Maar dat kind was er nog niet
uit of die vreselijke angst slaat op je
neer. Daar had ik veel last van. Ik
kon daar heel zwaarmoedig van wor
den. Ik ontdekte van de week een
nestje in onze tuin van een merel. Ik
zag die merel erop neerstrijken en
naar zoiets kijk ik nu toch heel an
ders sinds de kinderen.
Hoe reageren mensen in je omgeving
Ik praat daar nooit over. Ik heb een
hekel aan mensen die als je vraagt
hoe het met ze is over hun kinderen
beginnen. Daar houd ik niet*van.
Natuurlijk zijn mijn kinderen leuk.
De leukste van Rotterdam, toch?
Natuurlijk! Maar anderen vinden ge
sprekken over kinderen al heel gauw
vervelend, dus ik praat er niet zo
veel over.
Ik las onlangs in The Sunday Times
een artikel over carrièrevrouwen die
niet toe kunnen geven dat het ze alle
maal een beetje boven het hoofd
groeit. Die hebben èn een huishou
den, èn een carrière. Die willen alles
zó goéd doen. Heb jij daar ook last
Nou, ik heb graag mijn huis netjes
en dat kan gewoon niet altijd. Je kan
niet de godganse dag vuile vingers
van de deuren halen. Op een gege
ven moment zeg ik tegen mezelf
nou, dan is het maar effe een zooitje
in huis, maar nou ga ik lekker zitten,
of slapen of lekker naar een film
kijken. Je bent gewoon niet perfect.
Eigenlijk wil ik perfect zijn en dat
ben ik niet....
Is radio het leukste medium?
Bij al die omwentelingen van de af
gelopen tijd vind ik TV beter. Je wilt
het allemaal zien. De BBC en CNN
hebben overal correspondenten zit
ten, mensen als die Kate Adie. Maar
radio is natuurlijk wel het snelste
medium. Dat past goed bij mij. Ik
wil altijd snel resultaat zien, daarom
ben ik waarschijnlijk ook niet afge
studeerd.
Ik vind haar ontzettend goed maar ik
vind haar ook echt tuttig. Ik denk
wel eens mens, doe toch wat vinni
ger! Zoals bij dat Gerard Reve inter
view, toen zei ze iets over zijn haar
en aaide het ook. Die man heeft
echte vieze boeken geschreven..
Maar ze is wel heel goed.
Ik lees graag thrillers van Len Deigh-
ton, John le Carré, James Clavel...
Ik lees ze in het Engels om de taal bij
te houden. Verder speel ik sinds een
half jaar piano. Dat is een meisjes
droom. Ik heb dat altijd willen doen
en nu doe ik het. Ik kan met twee
handen nu hele eenvoudige dingetjes
De winnaars van de Get-More-Fun
radio's zijn:
Jannie van Dijk, Grondmolen 20,
Papendrecht; Nancy van Wel, Stee-
goversloot 125, Dordrecht; Ray Blij
den, Zwederstraat 408, Rotterdam.
