'Ik ga niet op mijn knieën
of ze een kwisje hebben'
Radio Rijnmond Reporter
Allemaal gratis
Redelijk plaatje
Om 4 uur op
Mutsen
Media-bacil
9-5002
Zwervend van de kleuter
leidsters naar een perscon
ferentie in de Kuip, van
Teleac via RTL4 naar NOS-Laat.
En altijd schrijven voor de krant
- Het Vrije Volk, later Algemeen
Dagblad - en presenteren voor
Radio Rijnmond. De kleine me
dia-zelfstandige Victor Deco-
ninck.
VICTOR DECONINCK, EEN KLEINE ZELFSTANDIGE IN MEDIALAND
(Van o
e sportredactie)
Victor, wat wil je later worden?
„Dat weet ik eigenlijk nog steeds
niet. Ik denk eigenlijk weieens
dat ik langzamerhand word wat
mijn vader deed. Die was teke
naar en zwierf langs veld en
straat, met een schetsboek, en
dan tekende hij was hij leuk
vond, wat zijn oog trof. En pas
sant raakte hij in contact met de
mensen, die keken over zijn
schouder heen. Die zeiden dan:
'Dat schoorsteentje moet er nog
op,' en dan wachtte mijn vader
tot het allerlaatst om dat schoor
steentje erbij te tekenen."
Verdiende hij daar zijn geld mee?
„Daar moesten wij van leven, ja-
Dat was wel een probleem van
dat vak. Hij zag een heleboel, en
hij ging ook wel eens een partijtje
biljarten. Hij werkte wel hard,
laat ik dat absoluut voorop stel
len."
Waar was dat?
„In Schiedam, Rotterdam, Over-
schie... Ik ging altijd met hem
mee. Ik mag wel zeggen dat ik dat
gebied daar als mijn broekzak
ken. Dan namen we een gehakt
balletje in café De Vergulde Pol
lepel in Bleiswijk... Dat zou ik
wel willen, ja..."
Maar je bent toch zelf ook een
beetje een zwerver?
„Ik heb een beetje mogen doorle
ren, zoals dat heet, maar op die
tochten met mijn vader heb ik het
belangrijkste geleerd: kijken. Als
je naar de hemel kijkt is hij aan
de horizon een andere kleur
blauw. Dat is allemaal gratis.
Ook naar mensen kijken en met
ze praten is fantastisch."
Waarvoor heb je doorgeleerd?
„Ik heb eerst orthopedagogie ge
studeerd en later wijsgerige pe
dagogie in Utrecht."
Hoe komt iemand die zulke lange
woorden kent in de sport terecht?
„De loop van een mensenleven
heeft altijd met de jeugd te ma
ken. Daar wordt de basis gelegd.
Mijn vader werkte vast voor een
aantal kranten, als illustrator.
Als jongen kwam ik in aanraking
met De Maasbode en De Tijd, die
zaten in de Kortenaerstraat. Ik
zag daar die dreunende persen en
linotypes en ze zeiden tegen mij,
ik was zestien jaar: 'Kun jij geen
stukkie schrijven?' Voor mijn
eerste stukje kreeg ik vijf gulden.
Ik heb uiteindelijk voor die stu
die gekozen, maar ik ben altijd
büjven schrijven. Bij de Volks
krant heb ik een heel goede kans
gekregen om heel intensief over
sport te schrijven."
En bij Het Vrije Volk?
„Daar heb ik jaren gezeten om
kopij te bewerken. Daar heb ik de
ambachtelijke kant van het vak
geleerd. Maar schrijven over
sport is altijd een belangrijke
rode draad in mijn leven ge
weest."
Was jij nou ook niet ooit direc
teur van een school?
,.Ik was directeur van een oplei
ding voor kleuterleidsters: Lucia,
een begrip in de katholieke we
reld."
Jn ging het schrijven in die pe
riode gewoon door?
„Ja, ik had het uitermate grote
voordeel dat ik als directeur mijn
eigen tijd mocht indelen. Als
Feyenoord een persconferentie
had om één uur, ging ik naar het
stadion. Daar hadden ze op
school geen problemen mee. Ik
ben toen via de Teleac met de TV
in contact gekomen. Ik kende
Bob Loeve van Teleac, een aan
stormend talent in de vormings
wereld, redelijk goed. In 1985
kwam de basisschool er, en het
ministerie had er veel centjes
voor over om dat multimediaal te
brengen. Ze hadden mensen no
dig om die cursussen te presente
ren en toen hebben ze een hele
boel mensen gebeld, mij ook. Ik
moest een soort screentest doen
en bracht er geen reet van te-
gelooflijke mutsen terecht. Men
sen die onder de katholieke vlag
zogenaam nobel waren. Maar ze
waren bikkelhard en hadden hier
en daar fascistoïde trekjes. Dat
boterde helemaal niet. Na verga
deringen gingen we altijd naar
het Rijnmond Café om een beetje
af te kicken. Daar kwam ik Peter
Schuiten tegen, een RANO-man
die mijn stukken uit de Volks
krant kende. Na nog een fusie
met andere scholen kon ik ver
trekken: er waren drie directeu
ren en er was er maar één nodig.
Het beste wat me ooit in mijn
leven is overkomen. Ik ben voor
mezelf begonnen."
Een kleine zelfstandige?
„Ja, een kleine zelfstandige. Ik
had een brede basis en kon in het
begin alles aanpakken. Ook Ra
dio Rijnmond. Ik las onder ande
re het nieuws, dat was een hele
ervaring. Ik kwam in een jong
bedrijf terecht met heel veel jon
ge mensen. Ik maakte de grootste
en grofste blunders. Jonge hon
den waren het: terwijl ik het
nieuws zat te lezen, staken ze je
blaadje in brand, ze deden het
licht uit, zaten je in je kont te
prikken... En dan moest jij se
rieuze berichten lezen. Een uit
stekende leerschool..."
recht. Maar ze belden me op
school op en zeiden: 'Jij bent het
geworden.'
Ik heb toen nog even in de euforie
geleefd dat ze mij zo'n goede on
derwijskundige vonden. Later
vertelde de regisseuse me dat ze
vooral het plaatje redelijk von
den."
En toen?
„Lucia verhuisde naar de Lijn
baan, gevolg van een fusie. Onze
school had in Kralingen een vrij
jong team van docenten en we
kwamen tussen een stelletje on-
En toen RTL4.
„Daar waren ze in het begin heel
ambitieus. Elke dag sport. Ze
hadden nog een presentator no
dig en dat werd ik. Maar de sport
liep al snel terug en toen ben ik
bij het ontbijtnieuws terechtge
komen. Negen maanden lang elke
ochtend om vier uur uit mijn bed!
Maar ik kreeg weer de kans om
dat vak te leren. Het was alle
maal low-budget, dus je moest
veel improviseren Dat hielp je
over een bepaalde drempel
heen."
En toen de NOS?
„Ja, toen kon ik de overstap ma
ken. Ik wilde toch niet op mijn
knieën door heel RTL4 of er mis
schien nog een kwisje was of zo.
Ik stond voor de keuze: doorgaan
met de media of me terugtrekken
op basis van schrijven, adviseren,
praten op een congres... Kees
Jansma van Studio Sport kende
ik al lang. We zijn met elkaar in
contact gekomen en toen was het
snel gepiept. Bij NOS-Laat krijg
ik een redelijke kans. Je moet
concessies doen aan jezelf. In de
camera kijken, rechtop zitten, je
das recht..."
Je haar goed---
„En je haar goed! In de televisie
zaal zie je al die zenders tegelijk.
Als je het geluid uitzet, kun je
voorspellen wanneer die presen
tatoren iets met hun hoofd doen.
Die ritmiek kim je voorspellen.
Dat doe je natuurlijk omdat je
naar een cue toepraat, maar ik
zeg altijd tegen mijn kinderen:
'Als je het idee hebt dat die man
op de buis niet meer dezelfde is
die je 's morgens hebt zien weg
gaan, spijker dan de deur dicht
en laat hem mij nooit meer bin
nen!' Dan ben ik ook door het
media-bacil aangetast en ver
vreemd ik van de man met het
schetsboekie."
Maar wat wil je nou worden?
„Het is een strijd tussen het
hoofd en het hart. Bij mijn vader
is het het hart geworden. Ik kon
aardig leren en dan zijn er lange
periodes waarin het hoofd over
heerst. Daar kun je goed je brood
mee verdienen en dat weerhoudt
je ervan om dat andere leven te
leiden. Maar het hart zal onge
twijfeld winnen."
MIEKE VAN DER LINDEN
