W. van Noortwijk Zn.
JMilUMH'l
Zakdoekje cadeau
Herhaling van de
ZAKDOEKEN-RECLAME
Voor het ALLERBESTE steeds naar
Banketbakkerij „HET WESTEN"
Wij brengen deze week
250 gram BIESJESvoor 55 cent
200 gram BI I'1 ERKOE!\ JESvoor 50 cent
3 SLAGROOM-GEBAKJESvoor 50 cent
Bekroond te 's-GRAVENHAGE
St. Liduinastraat 49 Telefoon 67586
Wij bezorgen door de gehele stad (ook in Oud-Mathenesse.)
De prijzen van onze Boterletteractie, werden als volgt
toegekend aan
Mevr. v. d. Tempel, Marconistraat 65a
J B. 1. Beining, Vlaard dijk 65a M. Lowa, Gr. FlorFstraat 19
Cor Collignon, LorenGlaan 38c J. Degenkamp, Warande 218a
1 h. de Smits, Hoogstraat 158 Wed v. Dijk Pernissestraat 6a
J v d. Valk Alb. Thijmstr. 3 b Me] Lek Oosterstraat 98
W. J. v. Buytenen, Heenvl.str. 5 T L,
C.v.d Meer, Rozenburger.tr, 18a J- Peterse' Fabnstraat 37
Mej. H. .ommers, P.K.O. 1. 161 Th C. Putters, Dwarsstraat 23
T. Wijzenbroek. Dwarsstr. 49 II. Leenderts, Pi sca 1st raat 18a
W. v. Ravens1 irk v. Wassenaarstraat 20a
Annie HengstWest Frankelandsestraat 1C2
G.. v. d. WindenP. de Hooghstraat 13a
Gerda den BesteL. de Colli ny.traat 13b
Welke allen reeds hun prijs hebben afgehaald.
WEGENS HET ENORME SUCCES
en omdat wij er vorige week te kort kwamen
geven wij Vrijdag en Zaterdag bij iedere
f 2.50 die U besteedt, een fijn wit
Dit zolang de voorraad strekt tot ten
hoogste 6 zakdoeken per klant
Het zal dan ook niet lang meer duren
of ook U profiteert van de reclame bij
ROTTERDAMSEDIJK 256
Swarttouw's Personeelsvereniging
viert haar Sint Nicolaasfeest op
Zaterdag 2 December in Corner
house.
Aardig zoals onze Swarttouwvrien-
den elk jaar weer de kindertjes op
hun zelf-gearrangeerd Sint-Nicolaas-
feest weten bezig te houden. De zaal
was eivol. Onmiddellijk reeds zorg
den de twee Clowns, die allereerst op
traden voor de nodige stemming bij
de kinderen. Het Gezelschap van Cor
Don met Harry Kloeg, Duo Vermeu
len en André Gilbert voerde o.a. op
het toneelstuk ,,'t Gijntje", waarin
voorkwamen Boer Krelis, Neeltje de
dochter en Kruik de landloper met
leuke raadseltjes. En dan die fles met
de zeven wonderen, waarmede hij
zich nat spoot. Ook de muzikale clown
in samenwerking met Cor Don, die op
z'n accordeon allerlei bekende wijs
jes speelde, was vermakelijk. Dan
was er nog Miss Carla, die Pio de
Clown zocht. Het speelgoed was door
het personeel verzorgd. Versnaperin
gen waren er genoeg: Speculaas,
Chocolade, Biscuit Limonade en Sui
kergoed. Inderdaad 'n genoegelijke
middag!
CHINESE GEWOONTEN
kunnen wij er in Nederland niet op
na houden. Zo sprak vrouwlief tot
haar man, welke met de Kerstdagen
wel eens op stap wilde gaan. We kun
nen de kinderen toch 's avonds niet
op onze rug meevoeren naar den
Haag. En we moeten toch ook eens
een avondje naar Tante Frida, die
heeft het al zo dikwijls gevraagd.
Ja...., zuchtte Pa, maar wat dan,
heb jij zo maar een oppas bij de kin
deren???? Wacht.... dan bellen we
Annemarie op en vragen hoe zij dat
altijd in het vat giet, en Pa voegde
de daad bij het woord.
Annemarie wist het wel, en haar ant
woord was: Ga naar de BABYSIT
SERVICE, Warande 35 deze werkt
met First Class Personeel, prima re
ferenties van alle cliënten staan hun
ten dienste.
En... jullie kunnen rustig uitgaan!!!!
Vertellen:
De Brief uit Sydney.
Ik had 't te pakken van emigritis.
Maandenlang had ik mij en mijn om
geving op koortshitte gebracht en me
zelf en naaste verwanten gesugge
reerd, dat het hier niks meer was. 'k
Had een betrekking in een wasserij.
Het eentonige leven in die dampig-
vochtige sfeer vond ik hopeloos ver
velend. „M'n gezondheid holt achter
uit in die ongezonde, hete broeikas,"
had ik al menigmaal tegen mijn
vrouw gezegd, in de hoop medelijden
en deernis op te wekken. Dat lukte
echter niet. Ik had al eens geprobeerd
te hoesten en weinig te eten. Maar
dat houdt 'n mens ook niet vol. „Ik
geloof, dat ik hier asthma krijg, 'k
Mot naar droge gewesten: Australië
b.v. Hier ga ik langzaam dood," sprak
ik op een keer verdrietig tot mijn
wederhelft. Doch wat worden die
vrouwen toch hard en wreed in haar
huwelijkse staat. Wat denkt U, dat ze
antwoordde, terwijl ze haar forse
werkhanden in heur zijden zette en
me van top tot teen met een blikken
blik monsterde: „Tim, zei ze, want
mijn Bijbelse doopnaam Timotheus, is
te lang voor dagelijks gebruik, Tim
ouwe zeur, je bent net als alle kerels
bang om dood te gaan en te lui om
te werken. Je mot ook maar eerst 'es
'n baboe krijgen net als je vrouw. Dan
zal je wel beter worden." Ze scheen
zich hevig op te winden. Daarom ver-
wardde ze waarschijnlijk baby met
baboe. Uit de binnenkamer klonk
plots zuigelinggehuil: de herkennings
melodie van onze driemaanden-oude
eerstgeborene. Mijn vrouw volgde
haar moed er instinct en verdween
achter de begordijnde glazen tussen
deur. Dit onderwerp van echtelijk ge
sprek heb ik daarna maar uit onze
conservatie-repertoire geschapt. Mis
schien had mijn hartelief wel gelijk.
At ik niet als 'n wolf en was ik eigen
lijk niet zo gezond als 'n vis? Nu was
er een tijd geleden reeds een stadse
neef met een heel stel jongens naar
Sydney vertrokken.
„'k Doetet vor hullie," had-ie een
beetje ongrammaticaal, doch niette
min in duidelijk-verstaanbaar Neder
lands rondgebazuind. Als die een
poosje in dat kangeroeland was inge
burgerd, zou-ie wel schrijven, hoe 't
hem daar verging, had-ie beloofd. De
stadsvrinden hadden nog steeds niets
vernomen, waaruit mijn al te schran
dere eêga al weer concludeerde: ,,'t
Gaat 'em zeker niet naar de vleze.
Want hij schepte altijd graag genoeg
op." Dat mens zoekt nu overal wat
achter.
Enfin op 'n avond las ik, dat zo'n
voorlichtingsmeneer uit het Haagje in
Odeon in de Gouvernestraat een le
zing zou houden over Australië. Ik
tekende terstond verlet aan bij de
kapitein-thuis., ,,'k Ga alleen. Niks
voor vrouwen," lichtte ik nog toe en
verdween schielijk, terwijl een
schelle, kijfachtige stem me nog drei
gend-vermanend achterna riep: „Denk
eraan Tim, dat je niet bezopen thuis
komt." Zo'n over drijf ster. Ze zou 't
er haast naar maken.
Bij ons Schiedams tramserail geko
men ontwaardde ik tussen de meer
verspreid-wachtende individuen een
samenklontende groep mannen en
vrouwen op z'n Zondags. Met vuur en
geestdrift bestormde deze avondclub
de juist vóór rijdende lijn Acht. „Niet
dringen mensen. Daar is plaats voor
allemaal," hoorde ik de conducteur
roepen, waarna hij finaal van de sok
ken werd gelopen. Hij belde en de
tram reed weg. Ik had 'er het nakij
ken naar. Toen ik even later in de
nauwe, donkere Rotterdamse straat
aanbelandde, ontdekte ik bij het vage
schijnsel der lantaarns een wel dui
zendkoppige menigte voor de indruk
wekkende Odeonzaal. Ook de Schie-
damse schare stond er voettrappelend
aangetreden. Na veel dringen en elle-
booggemanoeuvreer kwamen we bin
nen. Doch de staart van de wachtende
mensen massa was inmiddels weer
aangegroeid, zodat er minstens nóg
duizend lui buiten in de kou en de
duisternis achterbleven. Die werden
met een passend toespraakje van een
deftige meneer netjes weggewerkt,
waarna ze mopperend en foeterend
verdwenen, hun heil zoekend thuis
bij moeder-de-vrouw of wellicht in de
talrijke taveernen in de avond-duis
tere stad. De grote Odeonzaal was af
gestampt met adspirant-emigranten.
In de pauze mochten er vragen ge
steld worden. Daar werd gretig ge
bruik van gemaakt. We leenden van
elkaar potloden, ballpoint, penhouders
en papier. Toen ook deze ruilbeurs
uitgeput raakte, gristen we de bloc
nootjes van de kelners weg, waarna
we ons tenslotte op de bierviltjes
wierpen, wier achterkant we gingen
bekladden met allerlei min of meer
steekhoudende vragen. Eén vraag
bijv. luidde: „Kan je d'r op de fiets
naar toe?" Vermoedelijk zal de vra
ger op school wel onvoldoende voor
zijn geographische kennis hebben
gehad! Toen het afgelopen was, gin
gen we er nog eentje pakken bij
Schele Nelis, waar ik Australië, de
waarschuwing van m'n Trees en de
gehele Santekraam vergat.
Thuisgekomen vond 'k mijn echtge
note slapend, met haar rug naar mij
toegekeerd. Ik kroop in het behage-
lijk-warme bed en begon alras te
dromen over een soort Australische
boerenbruiloft. Op een benauwd hou
ten zoldertje stonden we met een
heel stel mannen en vrouwen met de
armen om elkanders hals in een ge
sloten kring te hossen en zongen
daarbij steeds maar hetzelfde, mono
tone refrein: Zuurkool met vis;
daarbij bij elke vis hard op de wan
kele vloer stampend. Ik hield mijn
hart vast. Ik zag 'em buigen, totdat
een van die harpijen scheen me nog
een stomp tegen mijn neus te verko
pen, ik voelde tenminste naar mijn
pijnlijke voorgevel ik ontwaakte.
Die stomp bleek afkomstig van mijn
slaapvriendin. „Wij benne weer 'es
door de onderlage gezakt," hoorde ik
haar sputteren. Even later stonden
we koud-kleumend in ons hemmetje
naast ons houten bed en bukten we
ons om de matras op te lichten en
daaronder naar de onderlagen te vis
sen.
„Wat was je weer laat, schooier."
Ik mompelde zo iets van m'n tram
verlopen te hebben. Gelukkig dreef
het onweer over. De volgende dag
was ik een en al hulpvaardigheid en
zorgzaamheid en bracht 's avonds ge
bakken vis voor d'r mede. Napieke
rend over mijn zonderlinge droom,
herinnerde ik me ineens, dat ik enige
tijd geleden in Leiden een bruiloft
met het oud-Leidse feestlied „Zuur
kool met vis" had medegemaakt.
Australië raakte op de achtergrond,
totdat er op 'n goede dag een brief
uit Sydney kwam: van de stadse
neef. M'n vrouw had inderdaad ge
lijk gehad. De lange brief was eigen
lijk van het begin tot het einde één
grote jeremiade. De weeklacht van
een dwaas, die gemeend had het
aardse paradijs daar bij de kangeroes
en de squatters te zullen vinden en
thans teleurgesteld was. „Ik heb noch
nooit zo hart motte werke," schreef
Teunis-neef. „Eerlijk. M'n vrouw heb
heimwee. En we misse vooral de ge-
selligheit van thuys. Weg klaversjas-
sers, weg hengelaarsclub, weg Schele
Nelis, allemaal weg. Wat se hier goet
kenne is gokke. Assie niet oppas dan
vergokkie je hele salarie."
Na de brief uit Sydney ben ik pa?
tevreden geworden: Oost West, in
onze Stad is het 't BEST, vooral se
dert ik naar de buitendienst ben over
gegaan. Ik fleur helemaal op. Want
ik zit de gehele dag langs de straat:
Leve de vuile boorden en gore hem-
metjes! SCHOON breng ik ze weer
thuisJ„
