MONOPOLE-f HEATER
KOLEN
SINTMAARTENSDIJK
Held uil tia-adfyoaii
AVROS"
Winkelman's
f. 29.-
f49.-
REGIO PRIMA VORSTENLANDEN
fO STUKS F1.
JAGT Hoogstraat 150, Tel. 66601
COMMCEES DP OORLOGSPAD
f 455.-
Voor
Gustoweg 55
AUTORIJSCHOOL
W. v. d. BURG
STORM OVER MALAKKA
Uw geld dubbel en
dwars terug
Mathenesserplein 12
overtrekt, vermaakt
of vult uw oude bedden
bij
JAMBALAYA
HAKKERT Hoogstraat 163 Tel. 67949
M. C. DE MOOR
BOEKEN OP ELK GEBIED
I PASSAGE
HOOGSTRAAT SCHIEOA9I TEUEFOON 68808
WEEKDAGEN 2—7-9 UUR ZATERDAG EN ZONDAG 3-5-7-9 UUR
Louis Hayward „De Terugkeer van Monte Christo"
Vrijdag 6 Februari t/m. Maandag 9 Februari
WILLIAM ELLIOT
IN
ff
Dinsdag 10 Febr. t/m. Donderdag 12 Febr.
2 HOOFDFILMS
HOKTE BLUE
DE WET VAN HET WOUD
WIJ BEZORGEN OOK
1 HECTOLITER
N.V. Brandsioffenhandel
telef. 69330 (2 lijnen)
ALLE SNELHEDEN
telef. 31148-34355
HET SPECIALE ADRES VOOR:
DAMESMODES
OOK VOOR TAXI'S -
TELEFOON 67570-69915
SINGEL 41-45
Zeer speciaal verlaagde prijzen
SCHIEDAM
BOERHAVELAAN 34a
TELEFOON 67350
MED. GEDIPL. CHIROPODISTE
Algehele voetverzorging, ook op medisch
advies.
BIJ ONS, DAT ZAL U NIET VERBAZEN
OP ELK RECEPT DE JUISTE GLAZEN
OPTICIËN V» d. Arend
HOOGSTRAAT 91 TEL.688I4
AUTOMATISCH!! U I C II T V F R V E ItSISU
Verwacht:
A
•k
Zij vochten voor hun kinderen met de wapens
in de vuist.
TOEGANG 14 (AAR
nog sterker „met veel winst" terug, als U zich 'n
aanschaft.
Prijs compleet met bel, jiffy stand, pomp, ba
gagedrager, voor- en achterlicht met „Bosch"
electr. ontsteking, ook leverbaar met voer- of
voor- en achtervering, reeds vanaf
Verkrijgbaar bij:
DE HOOFDAGENT VAN SCHIEDAM
AUTOMOBIELBEDRIJF
WESTVEST 4
NIEUWE MATHBNESSERSTRAAT 11—13
TELEFOON 67521—68269
Brandende Wouden.
ADRIAN BOOTH
TUMULT IN DE SLANGENPUT
Een opgejaagde moordenaar en een bende
misdadigers. TOEGANG 14 JAAR
in Oslo geslagen!
De rolschaatsenrace in Oslo is een groot succes
geworden voor onze Schiedamsohe pasvormschoen
leverancier; was het eerst Hjallis Andersen welke
hij meters versloeg, de Hongaar Pajor was de
tweede en de Fin Salonen de derde welke het loodje
moesten leggen tegen de fantastische rolschaatsen-
sneLheid van de heer Ariëns.
Het goud werd door hem veroverd op de 50.000, de
10.000 en de 5000 km. Deze eerste triomph van
Ariëns op de rolschaats, heeft zelfs Amerika in op
roer gebracht en zal de heer Ariëns doen uitno
digen tegen de grootste Amerikaanse rolschaatsen-
sterren. En ook deze sterren zullen verstomd staan
van de kunde onzer pasvormschoenleverancier.
Trouwens dat zijn er toch al velen, zelfs in alle
landen ter wereld draagt men de speciale pas
vormschoenen van Ariëns. Maar onze stad Schie
dam spant de kroon, geen wonder, want wij kun
nen deze bekende prettig zittende pasvormschoe
nen, waar wel zes tenen in kunnen en welke toch
hun slanke leest behouden, verkrijgen bij: Ariëns
Pasvormschoenenhuis, Broersvest 54.
Terwijl de kinderen een leuke rolschaatsenballon
cadeau krijgen
LOODGIETERSBEDRIJF
ELECTR. TECHNISCH BUREAU
HOOFDSTRAAT 185-187-189 PASSAGE 13
SCHIEDAM TELEFOON 68387
Levert U zeer comfortabele
GASFORNUIZEN reeds vanaf 220.—
GASCOMFOREN, slechts 5.25
of zo'n prettige gemakkelijke GEYSER
reeds voor 85.
Door eventuele levering via het FiS., behoeft
ook de aanschaffing voor U geen bezwaar te zijn
ROKKEN
BLOUSES
DEUX PIÈCES
DAMES JAPONNEN
MANTEL COSTUUMS
LANGE KERKSTRAAT 19
TEL: 66135
ROES
om de voorjaarsdrukte op te vangen en om werk
verruiming in het voorseizoen, gaan wij nu onze prach
tige collectie damasten verwerken tegen
I pers. matras met kussen
2pers.3-dei.matras m. kussens
Deze aanbieding
It geldig tot
1 Maart
Broersvest 64-66, telefoon 67920
JO STAFFORD TOP-HIT No. 1
GRAMOFOONPLATENHANDEL
Hoogtczon Bestralingen Manicuren
TE KOOP GEVRAAGD)
S. BOAS, Lange Singelstraat 92a, Tel. 66719, Schiedam
SCHIEDAM TEL. 69563
I DAG. 2 8 atur ZATERD. «n
ZONDAG 2-4.15-7-9.15 uur
I Donderd.avond geen voorstelling
CLAUDETTE COLBERT - JACK HAWKINS
ANTHONY STEEL
i. ARTHUR RANK
(The Plantar'» wife)
14 J.
Deze week treffen wij een rpannend verslag aan in „The
American Weeklyover de verzetsstrijd in de laatste we
reldoorlog van de ondergrondse in Noorwegen. Een van de
hoofdfiguren was hier een man, Max Manus genaamd. Max
Manus leeft nu weer als een eerzaam en rustig burger in
zijn land en is er blij om. „Het was een vreselijke tijd", zegt
hij zelf van de avontuurlijke jaren welke hij heeft meege
maakt.
Op een avond In 1941, toen Max
Manus de trappen opklom naar zijn
kamers, had hjj er geen idee van,
dat de politie op hem zat te wach
ten. Natuurlijk was hij nooit vrij
van het idee, dat ze hem een of an
dere dag konden oppikken. De
Noorse ondergrondse was nog jong,
maar Max had weinig illusies over
zijn kansen en veiligheid. Op de een
of andere dag, zou men wel aan zijn
deur kloppen, of hem midden in de
straten van Oslo aanhouden.
Toen hq zijn deur opendeed en bin
nenging, greep men hem, voor hij
tijd had het licht aan te draaien. Er
waren zes man: Noorse staatspoli
tie
Zij namen zijn revolver weg, welke
onder zijn oksel verborgen zat en
de ander, welke aan zijn been ge
bonden was. Dan rukten zij zijn
rugzakken van de rug. Er zaten pa
pieren in, welke uitermate bezwa
rend waren. Wat kon hij doen? Hij
had granaten in de badkamer ver
borgen zitten. Zij laten hem erin om
zich op te knappen, maar twee man
bleven vlak naast hem, dus geen
kans om de granaten te pakken te
krijgen.
Terug in de kamer komend zag hij
hoe men zijn papieren verder onder
zocht. Max mat de afstand tot het
raam met de ogen. Toen met een
verbaasde blik naar de deur, gaf hij
een opgewonden schreeuw. Zes paar
ogen wendden zich in die richting
en op dat moment sprong Max door
het verduisteringspapier en het glas
Daar buiten en kwam onzacht neer
op het plaveisel van de straat.
Men kreeg hem direct weer te pak
ken. want hij viel letterlijk half
dood, en moest in het ziekenhuis
worden opgenomen. En terwijl hij
worstelde met zijn pijnen, half be
wusteloos, hoorde hij een stem zeg
gen: „Maar het zou onzin zijn om
deze man mede te nemen om hem
terecht te stellen met een kogel. Hij
tal hier sterven en spoedig. Zijn
rug is gebroken".
Max viel weer in zijn toestand van
bewusteloosheid. Toen hij weer bij
kwam, was er een verpleegster en
een dokter. De dokter boog zich
over hem heen en fluisterde: „Je
gaat niet dood. Je rug is niet ge
broken, maar beschadigd. Over een
poosje kun je je weer bewegen".
Dag en nacht hield de Staatspolitie
twee man als wacht bij hem aan de
deur en de dokter vertelde Max, dat
hü moeilijkheden kreeg met de poli
tie te overtuigen, dat Max nog te
ziek was om vervoerd te worden.
„Ze zeggen, dat ze niet lang meer
zullen wachten om je terecht te stel
len". Spoedig was Max in staat om
uit zijn bed te komen. Met zorg oe
fende hij weer te lopen.
Het raam van zijn kamer was dicht
getimmerd met het oog op lucht
aanvallen, maar bovenaan was nog
een tuimelraam vrij. Max overleg
de, dat hij er juist doorheen zou
kunnen kruipen. Toen de verpleeg
ster binnenkwam, gaf hij haar een
naam en adres en gefluisterde in
structies.
Toen de verpleegster de volgende
dag binnentrad, liep ze met een stijf
been. Ze had een korte hengel mee
gebracht met katrol en snoer. Ze
deelde Max mee, dat de ontsnapping
was vastgesteld op drie uur in de
nacht.
Ongeduldig wachtte Max zijn tijd
af. Eindelijk was het tien voor drie.
Max klom uit bed, haalde de vis
hengel uit het closet, bevestigde het
dieplood aan de lijn en liet de lijn
uit het raam zakken. Het was vijf
voor drie. Drie uur precies voelde
hij, dat er aan de lijn getrokken
werd. Alles goed tot zover.
Max draaide de lijn weer op. Aan
het uiteinde was een touw beves
tigd, dat hij aan het bed vastbond.
Dan klauterde hij naar boven en
kroop door het tuimelraam. Het
sneeuwde en een ijskoude wind blies
door zijn dunne ziekenhuiskleding.
Zijn vrienden vingen hem op, ze
snelden naar een auto en Max werd
in warme dekens gewikkeld. Ter
wijl ze door de donkere straten re
den, hoorden zij het alarmsignaal
van een politie-auto, welke aan het
ziekenhuis arriveerde.
De staatspolitie kreeg Max Manus
daarna nooit weer te pakken. Hij
werd een van de bekendste werkers
van de Noorse ondergrondse bewe
ging. Bekend waren de verhalen
over de wijze waarop hij schepen
tot zinken bracht, munitiedepots op
blies en de Nazi-bezetters terrori
seerde. Na al deze verhalen zou men
menen met een geweldenaar te doen
te hebben. Niets is minder waar.
Max Manus is een kleine onopval
lende man, achter in de dertig, met
grijzend haar en zachte blauwe
ogen. Hij is reiziger in kantoor-ar
tikelen. Met zijn vrouw en twee kin
deren woont hij in een van de voor
steden van Oslo. Wanneer U hem
zou vragen waarom hij deze hel
denrol speelde, dan zou hij U ant
woorden, dat hij al die oorlogsjaren
geen rust gekend heeft. Steeds
drukte op hem de bijna ondragelij
ke last van de vrees.
Na zijn ontsnapping uit het zieken
huis werd Max naar Londen ge
stuurd voor een cursus in saboteren.
Zeven maanden was hij weg uit zijn
vaderland. Hij wist de grensbewa
kers te verschalken en trok op ski's
over de grens van Noorwegen naar
Zweden, dan per trein naar Odes-
sa, vervolgens naar Istanboel, waar
hij nog bijna door Nazi-agenten ont
voerd werd, want Max Markus was
een getekend man en werd door de
Duitsers overal gezocht. Nu ging hij
naar Suez, door de Rode Zee rond
de Kaap over de Atlantische Oce
aan naar Amerika, en van daar ein
delijk naar Engeland.
In Londen leerde Max op de sabo-
tage-cursus omgaan met „limpets",
dit zijn platte blikken dozen, gevuld
met sterk-explosieve stoffen, welke
blikken door middel van zuignap
pen aan een scheepswand aange
bracht konden worden onder de wa
terlijn.
Per parachute kwam hij weer in
Noorwegen en trok te voet naar Os
lo. De angst hing over de stad als
een klamme mist. De geheime po
litie, Duitsers en Noorse Quislings
waren overal te duchten. De bevol
king liep zwijgend door de straten,
bevreesd zelfs om openlijk met him
beste vrienden te spreken. Maar
Max nam zijn contact met de onder
grondse weer op en spoedig was hij
weer bezig met zwaar en gevaarlijk
werk, het werk van een saboteur.
Op bevel van zijn leiders in Enge
land werden zeven fabrieken ver
nield: een vliegtuigfabriek, een ko-
gellagerfabriek, olieraffinaderijen,
een locomotievenfabriek. het admi
nistratiegebouw van de Noorse
Spoorwegen etc. In de meeste van
deze operaties nam Max een leidend
aandeel.
Wanneer men Max nu vraagt over
deze dingen, dan haalt hij z'n schou
ders op en zegt: „Het moest nu een
maal gedaan worden". Wat was Uw
meest opwindende opgave
Misschien het geval met het troe
penschip „Monta Rosa".
De „Monta Rosa" zette troepen over
tussen Oslo en Duitsland, Haar ver
nieling werd aan de ondergrondse
opgedragen.
Het gebied rond het dok, waar de
„Monta Rosa" lag was afgesloten
met brede hagen prikkeldraad. Er
was steeds een wacht bij het prik
keldraad; andere wachten waren in
het dok. Toen het schip in dok ge
nomen werd, werden de voorzorgen
verscherpt. Hitier zelfs had nauwe
lijks in de haven kunnen komen.
Zoeklichten speelden gedurende de
nacht over het water rond het schip.
Maar een dokwerker deed het idee
aan de hand dat het mogelijk was
zich in de constructie onder het dok
te verbergen voordat het schip in
dok was. Twee man moesten probe
ren onder het dok te komen voor
het schip arriveerde uit Duitsland,
zij moesten daar op de balken blij
ven gedurende de twee of drie da
gen, dat het schip daar lag en ont
plofbare stoffen aan de scheeps
wand bevestigen. De lading kon zo
afgesteld worden, dat ze op zee zou
ontploffen.
Het plan leek goed. Het enige be
zwaar was, dat het twee mensen
levens kon kosten. Maar de onder
grondse besliste, dat de „Monta Ro
sa" twee mensenlevens waard was.
Max en zijn vriend Gregers Gram
werden met het baantje belast.
Gekleed In oude overalls reden Max
en Gregers in een vrachtwagen naar
de haven. In de auto stonden twee
grote kisten, met gereedschap. On
der de gereedschappen lagen twaalf
„limpet"-bommen verborgen.
Max verklaarde aan de wacht, dat
zij kabels moesten repareren onder
het dak. Zij toonden de benodigde
(valse) papieren. De wacht onder
zocht de papieren, ging dan naar de
achterwant van de vrachtwagen. Hij
opende de kist en begon het gereed
schap te onderzoeken. Juist op dat
moment, kwam een andere wagen
snel aanrijden. De bestuurder toe
terde en riep: „Kan je een beetje
opschieten". De wacht zwaaide naar
Max en Gregers als teken, dat ze
konden doorrijden en keerde zich
tot de ongeduldige chauffeur, welke
eveneens een lid van de onder
grondse was.
Max en Gregers zetten de kisten op
een stil plekje en reden weer terug.
De volgende morgen kwamen ze te
voet. Zij knikten onverschillig naar
de wacht, toonden hun papieren en
gingen naar binnen. Nu was de
moeilijkheid om de kisten onder het
dok te krijgen, terwijl een Duitse
wacht er vlak bij stond. Terwijl de
wacht toekeek, sleepten zij de kisten
naar een ladder, welke naar bene
den hing. Toen zij vlak bij de lad
der waren, schreeuwde de wacht:
„Wat zijn jullie van plan
„Wij moeten de kabels onder het
dok nazien. Deze kisten zijn zwaar.
Zoudt U ons een handje kunnen
helpen
De wacht keek van Gregers naar
Max. Dan kwam hij naar hen toe en
hielp hen de kisten op te tillen.
Onder het dok was het duister. De
balken en de verbindingsplanken
waren vochtig en glibberig. Beneden
was het met olie bedekte water,
waarin afval en viezigheid dreef.
Ze moesten de kisten nog helemaal
naar de andere kant van het dok
slepen, waar men verwachtte, dat
de „Monta Rosa" ligplaats zou krij
gen. Het was alsof ze in een hol kro
pen. De balken boven hun hoofd
reikten zo laag, dat ze genoodzaakt
waren op hun buik voorwaarts te
kruipen. Spijkers, die van boven uit
de balken staken, scheurden hun
kleren open. Toen hielden de bal
ken op. Het was maar een onder
breking, iets verder begonnen de
balken weer. Maar het was onmoge
lijk om met een zware kist dat stuk
je te zwemmen.
Lange tijd lagen ze daar op de bal
ken. Toen kreeg Max een idee. In
een van de onderduikplaatsen in
Oslo was een rubberboot, van het
soort dat vliegtuigen gebruiken. Ze
kropen terug, klauterden de ladder
op en begaven zich naar de poort.
Ze grinnikten schaapachtig naar de
wacht en zeiden: „We hebben wat
gereedschap vergeten". De wacht
het hen gaan.
Het was even een kritiek ogenblik,
toen ze terug kwamen met de boot
gevouwen op de bodem van een ge-
reedschapkist. Zou de wacht hen on
derzoeken Maar de wacht scheen
al een beetje aan hun gezichten ge
woon te raken en gebaarde hen zon
der meer door te gaan. Een poosje
later lagen zij met hun kisten aan
de kant van het dok, waar het schip
verwacht werd.
Vier dagen lagen zij daar.
De eerste dag was dragelijk. Zij had
den broodjes en 'n fles brandewijn.
Dit hielp hen de koude te doorstaan
Ratten zwierven om hen heen en des
nachts kwamen ze dicht bij hen. Ze
roken de broodjes. Hun ogen gloei
den in het donker. Ze leken zo groot
als katten. Max en Gregers brachten
de nacht door met ze steeds weer af
te schrikken.
Op de tweede dag hoorden zij her
rie en schreeuwen boven hun hoofd}
dan hoorden zij een scheepsfluit. En
werkelijk, de „Monta Rosa" nam
haar ligplaats daar, waar zij verbor
gen lagen. Het schip bleef twee da
gen in de haven. Max en Gregers
wachtten tot het laatste ogenblik.
Bijna wachtten zij te lang. Werkend
vanuit hun rubberboot, bevestigden
zij de laatste bom op het moment
dat het schip begon te varen.
De zuiging van 't grote schip dreig
de hun rubberboot mee te sleuren
en te doen kantelen. Max en Gregers
wisten zich echter aan de balken
vast te houden en ook de rubber
boot. Voor ze het dok verlieten sta
ken ze gaten in de boot en lieten
ze zinken.
Het was een kwaad moment toen ze
de ladder opklommen fhun ge
zichten weer boven de grond moes
ten vertonen. Maar er stond geen
wacht en zij kwamen naar buiten.
De volgende dag kwam er nieuws
uit Engeland: het schip was in de
haven van Kopenhagen geëxplo
deerd. Het schip zou maanden uit de
vaart zijn. Later herhaalde Max met
een ander dezelfde onderneming bij
het zusterschip van de „Monta Ro
sa". de „Donau"; de romp van dit
schip ligt nog steeds buiten de ha
ven van Oslo in zee.
De oorlog eindigde, voor de Nazi's
Max Manus te pakken hadden. Max
heeft geen idee. hoe lang hij hel
spelletje had kunnen volhouden. Hij
beseft wel dat hij veel geluk had,
maar er komt bij, dat hij ui.srsl
voorzichtig was. Hij nam geen on
nodige risico's Zijn vriend Gregers
Gram was niet zo voorzichtig Hij
werd in een café in Oslo gegrepen.
Vijf Duitsers kwamen op hem af;
Gregers greep een handgrs-aat.
de Duitsers schoten hem iets snel
ler neer.
De mooiste herinnering van Max
Manus is een lentedag na de oorlog,
toen hij met de koning en kroon
prins van Noorwegen in een open
auto door Oslo reed onder de toe
juichingen van de bevolking.
Het leven is nu weer rustig en Max
Manus denkt niet graag aan die oor
logstijd terug. Hij vond die tijd ang
stig. Hij is niet het type van de stoe
re held en hij heeft het liefst dat
alles maar normaal is. En daarvoor
zal hij steeds weer vechten.