Het ZIJ DIE ACHTERBLIJVEN Heeft U STAKING TEGEN DOODGRAVERS H UizH^ 10% korting GENEZEN NA 48 JAAR DOOF EN BLIND TE ZIJN GEWEEST ENORME OPRUIMING VRIJDAG 22 JAN'JARI 1960 12e JAARGANG No. 6 Emigratie en familiebetrekkingen Brief van een onzer lezers Alleen ZATERDAG op onze sterk verlaagde prijzen KLEDINGHUIS REMBR. L. 83 Overwinning van de geneeskunst Lars Skogmo werd zonder oren geboren en verloor op negenjarige leeftijd zijn gezichtsvermogen. Al geprofiteerd van onze Mantels, Japonnen en Meisjeskleding. Verzuim dit niet, koopjes op al onze afdelingen. ELKE DAG VIND U IN ONZE ZAKEN NIEUWE KOOPJES CHARMEUSE DAMES ONDERJURKEN NU 2.98 en 3.98 Wie begraven wil worden moei verhuizen Inwoners van een Zuidchileense stad protesteren tegen hoge tarieven KONINKLIJKE VERENIGING OOST EN WEST en projectie GEVONDEN nieuwe Oplaag 24 500 exemplaren van de combinatie „Randstad", met uitgaven in Delft, Schiedam, Vlaardingen, Maassluis, Rijswijk en geheel Westland (totaal oplage 106.500 exemplaren) Zodra er ergens 'n ramp plaats heeft komen onmiddellijk allerlei hulp diensten in beweging en alles wat dienstbaar gemaakt kan worden wordt ingeschakeld. Direkte hulp wordt spontaan geboden, de geteis terde gebieden komen direkt als frontpaginanieuws in de gehele pers, comité's rijzen als paddestoelen uit den grond, ieder doet wat hij of zij kan om de ontzettende nood onmid dellijk wat te lenigen en voor de na zorg der getroffenen staan dan on middellijk allerlei openbare instan ties en lichamen op de bres. Natuurlijk is dit van harte toe te juichen, niemand zou het anders wil len, want het bieden van hulp aan hen die in nood verkeren behoort tot de elementaire plichten van de mens. Maar als het leed geen gevolg is van een ramp, dus als niet alles mede werkt om het schrijnende leed in het licht der openbaarheid te brengen, dan wordt het lenigen van leed on eindig veel zwaarder en gaat er een zee van tijd verloren eer er een over zicht is van de omvang van het leed en staan ook geen openbare instan ce's klaar om het leed te verzachten. Neem maar het vraagstuk der emi gratie. BR0£ft$i/e$T93 m.67937 SCMDAM Vele instanties, de regering incluis geven haar volledige medewerking aan emigranten, velen die financieel niet voldoende bij machte zijn, wor den bijgestaan om hun emigratie- wens in vervulling te doen gaan. Heel hoffelijk, heel prijzenswaardig en niemand zal de adspirant emigran ten deze, dikwijls broodnodige hulp willen ontzeggen. Wat echter wel steeds wordt vergeten is, dat bijna iedere emigrant in het bezit is van een ouderpaar, dat ach terblijft. In het begin wordt dit niet zo ge voeld, maar naarmate de scheiding langer duurt komt er een ongekend verlangen om elkaar eens weer te zien. In de aanvang gaat er van de ouders nog de drang van helpen uit, briefwisseling vervangt het persoon lijk contakt en iedere brief staat vol van goede raadgevingen en aanwij zingen. De geëmigreerde kinderen zitten veelal tot over de oren in moei lijkheden, maar laten daarvan in hun brieven niets merken. Toch voelende ouder intuïtief of er iets mankeert. OOK NOG Voorbeeld Falcon jas of mantel van 69.50 nu 39.75 10% kortingnu 3.97 Dus Zaterdag 69.50 35.73 Bekend door betere kwaliteiten in Dames- en Herenkleding. Dan gaat het knagen, men gaat ver langen om te zien, men gaat kwijnen. Bij duizenden zitten de ouders van emigranten te hopen dat hun het ge luk te beurt mag vallen hun kinderen nog eens te mogen zien. Helaas blijft het in verreweg de meeste gevallen bij hopen, want de kosten zijn voor de doorsnee mens niet te betalen. Ontzettend groot leed is het gevolg, maar dit leed komt niet in de openbaarheid. Daarom alleen al, verdiend het aan beveling, het vraagstuk „Ouders van emigranten" eens als frontpagina nieuws te maken. Er bestaat sedert enkele jaren een „Vereniging Ouders van Emigranten" doch deze vereniging is niet finan cieel bij machte een grootscheepse propaganda te voeren en daardoor kan ze niet alle ouders van emigran ten bereiken om de vereniging mas saler te maken en daardoor weer niet bij machte grotere publiciteit te ge ven aan het leed der achterblijvers. Deze vereniging doet wat ze kan en probeert met de bescheiden midde len die haar ten dienste staan een zo groot mogelijk effekt te bereiken. Er wordt dus gewerkt aan dit pro bleem en daarom is het van belang te weten, dat bij monde van de Heer M. Reckmann, begin januari 1960 via de wereldomroep en 3 januari 1960 via de Avro een oproep de aether is ingegaan van het „voorlopige comité van oprichting tot het stichten van een reisfonds voor ouders van emi granten". Deze poging is waard met succes te worden bekroond en daar voor is het van belang te weten hoe veel ouders van emigranten er zijn en waar ze wonen. Vandaar dat ook iedere inwoner van Schiedam die een of meer geëmigreerde kinderen heeft, wordt verzocht, zijn of haar adres kenbaar te maken aan Goeman Borgesiuslaan 83. L. C. v. d. Meer, Noot van de redactie: Met belangstelling en sympathie neemt de redactie nota van het bo venstaand schrijven. Inderdaad is het een vreemd verschijnsel, dat allerlei noden de aandacht van de overheid hebben, maar dat er eigenlijk rampen of omvangrijke sociale acties nodig zijn om iets te bereiken voor groepen die met bepaalde moeilijkheden te kampen hebben. Intussen dient men zich wel te realiseren dat de moei lijkheden zoals door de briefschrijver wordt gesignaleerd niet nieuw is. Eeuwenlang kent Nederland het ver schijnsel van de emigrant, die elders een toekomst zoekt, Ons vaderland is vanouds een gebied, waar het goed werken is, maar vanwaar ook velen naar elders zijn vertrokken om zich nieuwe mogelijkheden en een nieuwe toekomst te scheppen. Vroeger lagen deze mogelijkheden allereerst in de Nederlandse koloniën, die echter ver loren zijn gegaan. Thans vertrekt de Nederlander, die elders toekomst kansen meent te zien, als emigrant naar Australië of naar een land als Canada. Het initiatief dat door de briefschrijver wordt aangeduid lijkt ons voor deze tijd zeker de moeite waard, omdat daaruit een solidari- teitsbegrip spreekt dat typisch bij de constellatie van nu hoort. Wij achten het zelfs een gelukkig ver schijnsel, dat een beroep op het par ticulier initiatief wordt gedaan in een dergelijke kwestie en dat niet af gewacht wordt wat de overheid op dit punt gaat doen. Het is zo langzamerhand een hier en daar al te verbreide gedachte gewor den, dat de staat moet voorzien in allerlei behoeften, die eigenlijk van particuliere aard zijn. We weten dat onder de gegeven omstandigheden een verschijnsel als emigratie een even duidelijk nationaal belang dient als het verschijnsel industrialisatie. Maar wil dit ook zeggen, dat alle consequenties van het verschijnsel voor rekening van de overheid moe ten komen? Op zich zelf zeker niet. En wij achten het van meer waarde, wanneer menselijke gevoelens van solidariteit leiden tot een samenwer king, waaruit de mogelijkheden voortvloeien voor ouders en eventueel andere nabijne familieleden om op een gegeven moment, wanneer dit wenselijk moet worden geacht per soonlijk contakt met de geëmigreer de te krijgen. Uiteraard hebben wij er geen bezwaar tegen wanneer de overheid initiatieven steunt, die ge richt zijn op het scheppen van reis mogelijkheden voor ouders van emi granten, doch wij achten het nog van meer betekenis, wanneer deze initia tieven buiten de overheid met suc ces worden bekroond. Vandaar dat wij het bovenstaand schrijven van harte in de aandacht aanbevelen en elk particulier initiatief in deze rich ting geestdriftig zullen toejuichen. „Het is allemaal heel anders dan ik verwacht had", zei de achtenveertig- jarige Lars Skogmo uit Rissa, toen de artsen van het rijksziekenhuis te Oslo hem van de verbanden om zijn hoofd ontdeden. Lars, die al bij zijn geboorte doof was en op negenjarige leeftijd het gezichtsvermogen verloor, kan nu normaal horen en zien. Toen Lars ter wereld kwam, zagen zijn ouders tot hun grote schrik dat het kind geen oorschelpen bezat. En dat niet alleen, ook de gehoorgangen waren niet aanwezig, zodat er geen geluidsgolf tot het inwendige van het oor kon doordringen. Geen arts wist raad en dus groeide Lars op als een dove, met geen ander vooruitzicht dan tot aan zijn dood doof te blijven. Toen hij negen was werd Lars door wen. Alleen op deze manier was er enig contact mogelijk. Deze toestand duurde voort tot in 1954, toen de inmiddels drieënveertig- jarige man in het rijksziekenhuis te Oslo werd opgenomen. Vijf jaren bracht hij er door en al die tijd na men de artsen proeven met hem en een nieuwe slag getroffen en met hem zijn ouders. Hij kreeg een ont steking aan de hoornvliezen van bei de ogen, die zich snel uitbreidde. Zijn gezichtsvermogen nam in dezelfde mate af en het duurde niet lang of Lars was niet alleen doof, maar ook geheel blind. Toen hij twaalf was ging men met hem naar een arts te Trondheim, die pogingen in het werk stelde hem al thans het horen mogelijk te make"!. Operatief werd er een gehoofgang ge maakt, zodat Lars in het vervolg al thans enig geluid kon opvangen. Hij kreeg een gehoorapparaat en leerde enkele woorden aan. Maar als iemand tegen hem sprak, deed Lars zijn mond wijd open en de ander moest zijn mededeling dan daarin schreeu- voerden de ene operatie na de andere uit. Lars kreeg uitstekende gehoor organen en zijn ogen werden van nieuwe hoornvliezen voorzien. Het resultaat van deze langdurige behan deling mag wel een overwinning van de geneeskunst worden genom.d. Hrnmid Alle restanten tegen extra verlaagde prijzen Deze week extra koopjes in prima kwaliteit Voor KOOPJES van Heind' en Ver. „DF STER" Groenelaa.'- 22. Telef 68840 „DE STER" Rembrandtlaan 71, Tel. 67446 „KRUYER RIS" Liduinastraat 94, Tel 68335 Vijf maanden aaneen heeft een unie ke onenigheid de stad Josefa sterker in beroering gehouden dan een aard beving had kunnen doen. Het gmg namelijk om de doden van de stad. Tweemaal binnen het verloop van een jaar hadden doodgravers en per soneel van begrafenisondernemingen een week gestaakt, en tweemaal wa ren tengevolge daarvan de begrafenis tarieven verhoogd. Begin december van het vorig jaar was het geduld van Josefa's inwo ners ten einde. Familieleden van overledenen weigerden de verhoogde tarieven te betalen. Maar de doden moesten begraven worden. Men stond voor de noodzaak hen naar de dichtst- bijliggende stad, Valdivia, te vervoe ren. En daardoor werden dè kosten nog hoger dan thuis. Ten einde raad besloten de inwoners de zonderling ste staking te houden, die waarschijn lijk ooit in 's mensen historie is voor gekomen. Zij weigerden te Josefa te sterven. Ernstige patiënten, hoogbejaarden en zij die door een ongeval waren ge troffen werden met stadsambulances, die door de burgemeester ter beschik king waren gesteld, gratis naar het ziekenhuis in Valdivia vervoerd. Wie genas kwam terug, wie stierf werd te Valdivia begraven. De gevolgen lieten niet op zich wach ten. In vijf maanden begroeven de doodgravers van Josefa slechts één slachtoffer van een ongeluk met do delijke afloop, een zwerver langs 's heren wegen, die toevallig Josefa had uitgekozen als plaats waar hij wilde sterven en een oude vrouw, die ten gevolge van ouderdomsuitputting plotseling gestorven was. De inkom sten liepen schrikbarend terug en de begrafenisondernemingen zagen hun faillissementen naderen. Zij verklaarden zich bereid de tarie ven weer te verlagen. Bovendien moesten zij de verbitterde burgers van Josefa zwart op wit beloven, dat zij nooit meer zouden staken en daar door tariefsverhogingen af te dwin gen. Pas toen ook dit was gebeurd, verklaarden de inwoners zich bereid, de dood weer op de klassieke plek af te wachten: thuis. Op 27 januari a.s., om 8 uur, komt de Heer K. J. Junius Ingerman voor de Vereniging een lezing houden in het gebouw voor Christelijke Sociale Be langen, Lange Haven 173. Ethiopië is ditmaal het onderwerp, dat met lichtbeelden en grammofoon platen zal worden toegelicht. Voordat in 1936 het land door de Italianen werd geannexeerd stond het bekend als Abessinië. In 1941 werd het bevrijd door de Britsche legers en kreeg toen Ethiopië als officiële naam. De naam Abessinië komt van het Portugese Abexius, dat weer een af leiding is van het Arabische Haba- schah, wat „mengelmoes van mensen" betekent. De bewoners zelve noemen rich inwoners van Ityopya. Introductie voor deze avond is toe gestaan. Hiervoor zijn aan de zaal gratis kaarten ter beschikking. Het telefoonnummer van de Secretaresse is 67307. TUINLAAN 98, TEL 67464 Zie onze advertentie Afbraakpr ij zen op pagina 2 Fa. ELSHOF, DAM 40—46 GEVONDENgrote zwarte bouvier, reu. De eigenaar kan deze afhalen bij Dierenasyl, St. Annazusterstraat 47.

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Het Nieuwe Stadsblad | 1960 | | pagina 1