Het
ZIJ DIE ACHTERBLIJVEN
Heeft U
STAKING TEGEN DOODGRAVERS
H UizH^
10% korting
GENEZEN NA 48 JAAR DOOF EN
BLIND TE ZIJN GEWEEST
ENORME
OPRUIMING
VRIJDAG 22 JAN'JARI 1960
12e JAARGANG No. 6
Emigratie en familiebetrekkingen
Brief van
een onzer lezers
Alleen ZATERDAG
op onze sterk
verlaagde prijzen
KLEDINGHUIS
REMBR. L. 83
Overwinning van de geneeskunst
Lars Skogmo werd zonder oren geboren en verloor op
negenjarige leeftijd zijn gezichtsvermogen.
Al geprofiteerd van onze
Mantels, Japonnen en
Meisjeskleding.
Verzuim dit niet,
koopjes op al onze
afdelingen.
ELKE DAG VIND U
IN ONZE ZAKEN
NIEUWE KOOPJES
CHARMEUSE
DAMES
ONDERJURKEN
NU 2.98 en 3.98
Wie begraven wil worden moei verhuizen
Inwoners van een Zuidchileense stad protesteren
tegen hoge tarieven
KONINKLIJKE VERENIGING
OOST EN WEST
en projectie
GEVONDEN
nieuwe
Oplaag 24 500 exemplaren
van de combinatie „Randstad", met uitgaven in
Delft, Schiedam, Vlaardingen, Maassluis, Rijswijk en geheel Westland
(totaal oplage 106.500 exemplaren)
Zodra er ergens 'n ramp plaats heeft
komen onmiddellijk allerlei hulp
diensten in beweging en alles wat
dienstbaar gemaakt kan worden
wordt ingeschakeld. Direkte hulp
wordt spontaan geboden, de geteis
terde gebieden komen direkt als
frontpaginanieuws in de gehele pers,
comité's rijzen als paddestoelen uit
den grond, ieder doet wat hij of zij
kan om de ontzettende nood onmid
dellijk wat te lenigen en voor de na
zorg der getroffenen staan dan on
middellijk allerlei openbare instan
ties en lichamen op de bres.
Natuurlijk is dit van harte toe te
juichen, niemand zou het anders wil
len, want het bieden van hulp aan
hen die in nood verkeren behoort tot
de elementaire plichten van de mens.
Maar als het leed geen gevolg is van
een ramp, dus als niet alles mede
werkt om het schrijnende leed in het
licht der openbaarheid te brengen,
dan wordt het lenigen van leed on
eindig veel zwaarder en gaat er een
zee van tijd verloren eer er een over
zicht is van de omvang van het leed
en staan ook geen openbare instan
ce's klaar om het leed te verzachten.
Neem maar het vraagstuk der emi
gratie.
BR0£ft$i/e$T93 m.67937 SCMDAM
Vele instanties, de regering incluis
geven haar volledige medewerking
aan emigranten, velen die financieel
niet voldoende bij machte zijn, wor
den bijgestaan om hun emigratie-
wens in vervulling te doen gaan.
Heel hoffelijk, heel prijzenswaardig
en niemand zal de adspirant emigran
ten deze, dikwijls broodnodige hulp
willen ontzeggen.
Wat echter wel steeds wordt vergeten
is, dat bijna iedere emigrant in het
bezit is van een ouderpaar, dat ach
terblijft.
In het begin wordt dit niet zo ge
voeld, maar naarmate de scheiding
langer duurt komt er een ongekend
verlangen om elkaar eens weer te
zien. In de aanvang gaat er van de
ouders nog de drang van helpen uit,
briefwisseling vervangt het persoon
lijk contakt en iedere brief staat vol
van goede raadgevingen en aanwij
zingen. De geëmigreerde kinderen
zitten veelal tot over de oren in moei
lijkheden, maar laten daarvan in hun
brieven niets merken. Toch voelende
ouder intuïtief of er iets mankeert.
OOK NOG
Voorbeeld
Falcon jas of mantel
van 69.50 nu 39.75
10% kortingnu 3.97
Dus Zaterdag 69.50 35.73
Bekend door betere
kwaliteiten
in Dames- en Herenkleding.
Dan gaat het knagen, men gaat ver
langen om te zien, men gaat kwijnen.
Bij duizenden zitten de ouders van
emigranten te hopen dat hun het ge
luk te beurt mag vallen hun kinderen
nog eens te mogen zien.
Helaas blijft het in verreweg de
meeste gevallen bij hopen, want de
kosten zijn voor de doorsnee mens
niet te betalen. Ontzettend groot leed
is het gevolg, maar dit leed komt
niet in de openbaarheid.
Daarom alleen al, verdiend het aan
beveling, het vraagstuk „Ouders van
emigranten" eens als frontpagina
nieuws te maken.
Er bestaat sedert enkele jaren een
„Vereniging Ouders van Emigranten"
doch deze vereniging is niet finan
cieel bij machte een grootscheepse
propaganda te voeren en daardoor
kan ze niet alle ouders van emigran
ten bereiken om de vereniging mas
saler te maken en daardoor weer niet
bij machte grotere publiciteit te ge
ven aan het leed der achterblijvers.
Deze vereniging doet wat ze kan en
probeert met de bescheiden midde
len die haar ten dienste staan een zo
groot mogelijk effekt te bereiken.
Er wordt dus gewerkt aan dit pro
bleem en daarom is het van belang
te weten, dat bij monde van de Heer
M. Reckmann, begin januari 1960 via
de wereldomroep en 3 januari 1960
via de Avro een oproep de aether is
ingegaan van het „voorlopige comité
van oprichting tot het stichten van
een reisfonds voor ouders van emi
granten". Deze poging is waard met
succes te worden bekroond en daar
voor is het van belang te weten hoe
veel ouders van emigranten er zijn
en waar ze wonen. Vandaar dat ook
iedere inwoner van Schiedam die
een of meer geëmigreerde kinderen
heeft, wordt verzocht, zijn of haar
adres kenbaar te maken aan
Goeman Borgesiuslaan 83.
L. C. v. d. Meer,
Noot van de redactie:
Met belangstelling en sympathie
neemt de redactie nota van het bo
venstaand schrijven. Inderdaad is het
een vreemd verschijnsel, dat allerlei
noden de aandacht van de overheid
hebben, maar dat er eigenlijk rampen
of omvangrijke sociale acties nodig
zijn om iets te bereiken voor groepen
die met bepaalde moeilijkheden te
kampen hebben. Intussen dient men
zich wel te realiseren dat de moei
lijkheden zoals door de briefschrijver
wordt gesignaleerd niet nieuw is.
Eeuwenlang kent Nederland het ver
schijnsel van de emigrant, die elders
een toekomst zoekt, Ons vaderland is
vanouds een gebied, waar het goed
werken is, maar vanwaar ook velen
naar elders zijn vertrokken om zich
nieuwe mogelijkheden en een nieuwe
toekomst te scheppen. Vroeger lagen
deze mogelijkheden allereerst in de
Nederlandse koloniën, die echter ver
loren zijn gegaan. Thans vertrekt de
Nederlander, die elders toekomst
kansen meent te zien, als emigrant
naar Australië of naar een land als
Canada. Het initiatief dat door de
briefschrijver wordt aangeduid lijkt
ons voor deze tijd zeker de moeite
waard, omdat daaruit een solidari-
teitsbegrip spreekt dat typisch bij de
constellatie van nu hoort.
Wij achten het zelfs een gelukkig ver
schijnsel, dat een beroep op het par
ticulier initiatief wordt gedaan in
een dergelijke kwestie en dat niet af
gewacht wordt wat de overheid op
dit punt gaat doen.
Het is zo langzamerhand een hier en
daar al te verbreide gedachte gewor
den, dat de staat moet voorzien in
allerlei behoeften, die eigenlijk van
particuliere aard zijn. We weten dat
onder de gegeven omstandigheden
een verschijnsel als emigratie een
even duidelijk nationaal belang dient
als het verschijnsel industrialisatie.
Maar wil dit ook zeggen, dat alle
consequenties van het verschijnsel
voor rekening van de overheid moe
ten komen? Op zich zelf zeker niet.
En wij achten het van meer waarde,
wanneer menselijke gevoelens van
solidariteit leiden tot een samenwer
king, waaruit de mogelijkheden
voortvloeien voor ouders en eventueel
andere nabijne familieleden om op
een gegeven moment, wanneer dit
wenselijk moet worden geacht per
soonlijk contakt met de geëmigreer
de te krijgen. Uiteraard hebben wij
er geen bezwaar tegen wanneer de
overheid initiatieven steunt, die ge
richt zijn op het scheppen van reis
mogelijkheden voor ouders van emi
granten, doch wij achten het nog van
meer betekenis, wanneer deze initia
tieven buiten de overheid met suc
ces worden bekroond. Vandaar dat
wij het bovenstaand schrijven van
harte in de aandacht aanbevelen en
elk particulier initiatief in deze rich
ting geestdriftig zullen toejuichen.
„Het is allemaal heel anders dan ik
verwacht had", zei de achtenveertig-
jarige Lars Skogmo uit Rissa, toen
de artsen van het rijksziekenhuis te
Oslo hem van de verbanden om zijn
hoofd ontdeden. Lars, die al bij zijn
geboorte doof was en op negenjarige
leeftijd het gezichtsvermogen verloor,
kan nu normaal horen en zien.
Toen Lars ter wereld kwam, zagen
zijn ouders tot hun grote schrik dat
het kind geen oorschelpen bezat. En
dat niet alleen, ook de gehoorgangen
waren niet aanwezig, zodat er geen
geluidsgolf tot het inwendige van het
oor kon doordringen. Geen arts wist
raad en dus groeide Lars op als een
dove, met geen ander vooruitzicht
dan tot aan zijn dood doof te blijven.
Toen hij negen was werd Lars door
wen. Alleen op deze manier was er
enig contact mogelijk.
Deze toestand duurde voort tot in
1954, toen de inmiddels drieënveertig-
jarige man in het rijksziekenhuis te
Oslo werd opgenomen. Vijf jaren
bracht hij er door en al die tijd na
men de artsen proeven met hem en
een nieuwe slag getroffen en met
hem zijn ouders. Hij kreeg een ont
steking aan de hoornvliezen van bei
de ogen, die zich snel uitbreidde. Zijn
gezichtsvermogen nam in dezelfde
mate af en het duurde niet lang of
Lars was niet alleen doof, maar ook
geheel blind.
Toen hij twaalf was ging men met
hem naar een arts te Trondheim, die
pogingen in het werk stelde hem al
thans het horen mogelijk te make"!.
Operatief werd er een gehoofgang ge
maakt, zodat Lars in het vervolg al
thans enig geluid kon opvangen. Hij
kreeg een gehoorapparaat en leerde
enkele woorden aan. Maar als iemand
tegen hem sprak, deed Lars zijn
mond wijd open en de ander moest
zijn mededeling dan daarin schreeu-
voerden de ene operatie na de andere
uit. Lars kreeg uitstekende gehoor
organen en zijn ogen werden van
nieuwe hoornvliezen voorzien. Het
resultaat van deze langdurige behan
deling mag wel een overwinning van
de geneeskunst worden genom.d.
Hrnmid
Alle restanten tegen extra
verlaagde prijzen
Deze week extra koopjes in
prima kwaliteit
Voor KOOPJES
van Heind' en Ver.
„DF STER"
Groenelaa.'- 22. Telef 68840
„DE STER"
Rembrandtlaan 71, Tel. 67446
„KRUYER RIS"
Liduinastraat 94, Tel 68335
Vijf maanden aaneen heeft een unie
ke onenigheid de stad Josefa sterker
in beroering gehouden dan een aard
beving had kunnen doen. Het gmg
namelijk om de doden van de stad.
Tweemaal binnen het verloop van
een jaar hadden doodgravers en per
soneel van begrafenisondernemingen
een week gestaakt, en tweemaal wa
ren tengevolge daarvan de begrafenis
tarieven verhoogd.
Begin december van het vorig jaar
was het geduld van Josefa's inwo
ners ten einde. Familieleden van
overledenen weigerden de verhoogde
tarieven te betalen. Maar de doden
moesten begraven worden. Men stond
voor de noodzaak hen naar de dichtst-
bijliggende stad, Valdivia, te vervoe
ren. En daardoor werden dè kosten
nog hoger dan thuis. Ten einde raad
besloten de inwoners de zonderling
ste staking te houden, die waarschijn
lijk ooit in 's mensen historie is voor
gekomen. Zij weigerden te Josefa te
sterven.
Ernstige patiënten, hoogbejaarden en
zij die door een ongeval waren ge
troffen werden met stadsambulances,
die door de burgemeester ter beschik
king waren gesteld, gratis naar het
ziekenhuis in Valdivia vervoerd. Wie
genas kwam terug, wie stierf werd te
Valdivia begraven.
De gevolgen lieten niet op zich wach
ten. In vijf maanden begroeven de
doodgravers van Josefa slechts één
slachtoffer van een ongeluk met do
delijke afloop, een zwerver langs 's
heren wegen, die toevallig Josefa had
uitgekozen als plaats waar hij wilde
sterven en een oude vrouw, die ten
gevolge van ouderdomsuitputting
plotseling gestorven was. De inkom
sten liepen schrikbarend terug en de
begrafenisondernemingen zagen hun
faillissementen naderen.
Zij verklaarden zich bereid de tarie
ven weer te verlagen. Bovendien
moesten zij de verbitterde burgers
van Josefa zwart op wit beloven, dat
zij nooit meer zouden staken en daar
door tariefsverhogingen af te dwin
gen. Pas toen ook dit was gebeurd,
verklaarden de inwoners zich bereid,
de dood weer op de klassieke plek af
te wachten: thuis.
Op 27 januari a.s., om 8 uur, komt de
Heer K. J. Junius Ingerman voor de
Vereniging een lezing houden in het
gebouw voor Christelijke Sociale Be
langen, Lange Haven 173.
Ethiopië is ditmaal het onderwerp,
dat met lichtbeelden en grammofoon
platen zal worden toegelicht.
Voordat in 1936 het land door de
Italianen werd geannexeerd stond het
bekend als Abessinië. In 1941 werd
het bevrijd door de Britsche legers
en kreeg toen Ethiopië als officiële
naam.
De naam Abessinië komt van het
Portugese Abexius, dat weer een af
leiding is van het Arabische Haba-
schah, wat „mengelmoes van mensen"
betekent. De bewoners zelve noemen
rich inwoners van Ityopya.
Introductie voor deze avond is toe
gestaan. Hiervoor zijn aan de zaal
gratis kaarten ter beschikking. Het
telefoonnummer van de Secretaresse
is 67307.
TUINLAAN 98, TEL 67464
Zie onze advertentie
Afbraakpr ij zen
op pagina 2
Fa. ELSHOF, DAM 40—46
GEVONDENgrote zwarte bouvier,
reu. De eigenaar kan deze afhalen bij
Dierenasyl, St. Annazusterstraat 47.