Het nieuwe
LENTE EN PASEN
HET SEIZOEN DER VERWACHTINGEN
DE OUDE BINNENSTAD
IS HERONTDEKT
ouetyjeinzimjen
VRIJDAG 20 APRIL 1962
14e JAARGANG No. 32
OPLAGE 26.100 EXEMPLAREN
Verschijnt woensdag en vrijdag in Schiedam en Kethel.
Geen cognac, geen sigaren
I
<-jt)orado uoor foto-amateurs en J/an Schaper
"A ."'vs
I
U
VER. VRIENDEN VAN HET
STEDELIJK
MUSEUM TE SCHIEDAM
Huisvrouwelijke
Radaktie en advertenties BROERSVEST 125 Schiedam (C J v d Klink), telefoon 010-67368 en 63939
Kantooruren: dagelijks (behalve zaterdag) van 9-1 en 2-6 uur
Centrale administratie Randstad-edities: Koornmarkt 34, Delft, telefoon 01730-23627*. Tarieven op aanvraag.
De „Randstad-edities" geven plaatselijke uitgaven in 'Delft,
Schiedam, Vlaardingen, Maasluis, Rijswijk met de rond deze
steden gelegen dorpen en 'n streek-editie voor geheel Westlanc'
li 11111111111 Milium immuun
iiHiiiuiiiiiiiuiiiiiifiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiimiijuuuiiiiiiiiiiiiiiiii
Lezers, wij zijn voorjaarsgenoten geworden. Plotseling is wat wat de man
nen van de Bilt ,(het weertype" noemen, omgeslagen. Niet dat het nu erg
droog is in de lucht, maar dat mag de Nederlandse burger binnen het eigen
vaderland ook niet meer verwachten. We behoren ons langzamerhand wel
ingesteld te hebben op een volkomen vochtig klimaat. We blijven allereerst
snoepers van aspirientjes, drop en anti-hoest-tabletten.
Een stuk van onze economie berust er nu
eenmaal op, dat dergelijke artikelen dage
lijks bij honderdduizenden worden ver
slonden in de strijd tegen het virus, dat
juist in de nattigheid zijn kweekbed pleegt
te vinden. Maar afgezien van het vocht
gehalte, de temperatuur is plotseling mild
geworden. Weken nadat onze minister
president, prof. De Quay, De Keukenhof
officieel heeft geopend, komen plotseling
de narcissen, de crocussen en alles wat al
lang in bloei had moeten staan, tot ont
plooiing. De natuur heeft een maand voor
jaar in te halen en doet dat met overwel
digend enthousiasme. Het jonge groen
weeft een teer waas om de bomen, het
voorjaar lijkt plotseling al zo ver dat de
merels in het vroege morgenuur nog nau
welijks tot zingen komen. We zijn op de
drempel van de zomer zonder dat we veel
van de lente gemerkt hebben. De harde
korst van de winter schijnen we nu te
mogen afschudden om op enkele dagen
tijds de lente gulzig op te slikken, zodat
de zomer zijn intrede kan doen.
Is het wonder dat we in deze dagen voor-
jaarsdronken zijn. We hebben in enkele
dagen te verwerken, waarover we anders
minstens een maand mogen doen. De aar-
Schiedam is toe aan een herontdekking. Wie de tekenen des tijds en de
Gemengde Berichten verstaai zal dit onmiddellijk toegeven. De eerste
koortsachtige jaren van vlak na de oorlog laten een schoonmaakwoede zien
als nooit te voren. Met zeldzame ijver werden in alle Nederlandse steden
saneringsplannen op papier gezet. Schiedam vormde daarop geen uitzon
dering.
werd duchtig gehanteerd.
Hoewel een uiterst bekwaam stedebouw-
kundige als wijlen de heer Horvath oog
had voor het schoons in de oude wijken,
toch wist ook hij dat de eerste eis van de
tijd woongelegenheid was. Daarnaast eiste
(Vervolg op pag. 2)
Naast de oude stadskern moest een nieuwe
stad worden gebouwd. Dat vroeg tal van
voorzieningen. Een logische aanpassing
van oud aan nieuw moest worden gevon
den. Dat kon niet altijd gebeuren zonder
het oude hart aan te tasten. Jarenlang ge
beurde dat dan ook en de slopershamer
.:U,i
*--->■
i
f
:,k
J"
it
V f
,J5en beeld van Schiedam daar, waar de sanering niet heejt ingegrepen. In
feite is deze biairt het Zakkendragershuisje en omgeving de bakermat
van onze stad. Hier lag rond 1200 de dam in de Schie; hier verrezen de eer
ste huisjes van lieden die zich vestigden op dit belangrijke knooppunt van
water- en landwegen. Hoe belangrijk blijkt wel uit de bouw van het kasteel
.Mathenesse" op enkele honderden meters afstand. Het is goed, als deze
buurt althans in zijn oorspronkelijke staat zou worden gehandhaafd
de geurt weer en het leven in de natuur
komt tot bloei als symbool van onze eigen
verwachtingen.
En zijn die er niet aan de vooravond van
het Paasfeest? Welke godsdienstige over
tuiging men ook huldigt, speciaal dit jaar
zal iedereen moeten toegeven, dat het
Paasfeest op een juist moment in het jaar
zijn plaats heeft gekregen. Het ligt onge
acht de maanstanden, steeds op de drem
pel van een nieuw seizoen, van wederop
bloei en afscheid van kilte en somber
licht Vooral dit jaar voelen we op de
drempel te staan van de grote verandering.
Het is alsof we nu nog slechts zonne
schijn en vacantie tegemoet gaan. Natuur
lijk er moet ook gewerkt worden. Maar
hoe veel van ons genieten al niet van
dat moderne voorrecht: de vijfdaagse
werkweek. Als het maar een beetje warm
en zonnig wil worden hebben we ruim
schoots de gelegenheid om een achterstand
in te halen. We kunnen weer er op uit
trekken, de natuur in en genieten van
groen, water en open lucht. Het is met
de mens merkwaardig gesteld. In onze
moderne tijd hebben wij voorzieningen
getroffen voor allerlei behoeften. In onze
steden hebben wij ons als het ware een
bescherming opgebouwd tegen de kwade
machten van de natuur. Stormen kunnen
ons nog nauwelijks deren en onweer is
geen vreeswekkend, maar hoogstens een
storend verschijnsel in ons zomerse be
staan. Het gevaar voor overstromingen
wordt steeds verder terug gedrongen en
in warmere landen weet men de gevolgen
van droogte met goed gevolg te bestrij
den. Maar aan de andere kant kunnen wij
de natuur, die we met zo veel nuttige
wapens te lijf gaan, absoluut niet missen.
Geen hoogtezon kan de echte zon vervan
gen en het groen van een biljardaken kan
op geen enkele manier op tegen het groen
van bomen en gras. Zonder contact met
de levende natuur buiten de steen-massa's
van onze steden komt eenvoudigweg ons
jaar niet rond. Ondanks onze perfecte
waterleidingsysteem dorsten wij eenvou
dig naar meren en stranden, omdat wij
tenslotte aan de kunstmatige wereld van
onze beschaving niet genoeg hebben. Wij
zijn er niet tevreden mee, wanneer wij
met verwarmingssystemen en ijskasten als
het ware de seizoenen hebben overwon
nen. Telkens opnieuw blijkt, dat wij toch
Nee, lieve lezer, dit is geen uitroep van de consumentenbond, dit
is een mededeling van de voorzitter van de sectie toneel. Hij heeft,
na de spannende avond van de prijs-uitdeling even duidelijk door
de microfoon of geroepen dat ik nooit of te nimmer getracht heb
het jury-rapport door middel van flessen cognac en kisten sigaren
uit zijn handen te peuteren.
Ik heb dat INDERDAAD nooit geprobeerd. Ik heb wél even met
de gedachte gespeeld, maar die voorzitter is zo'n keiharde eerlij-
kerd dat hij mij vast en zeker mét alle verleidelijke gaven van de
trap gegooid zou hebbenhet is een drommels hoge trap!
Mijn mening over de jury-uitslag was wat ik U ook duidelijk
tot drie maal toe heb gezegd puur privé!
Het deed mij daarom bijzonder veel genoegen, dat ik de eerste
drie precies goed getaxeerd had. Wat mij nog méér genoegen deed
was, dat onze Burgemeester blijkens zijn openingsrede be
nieuwd was of ik gelijk zou krijgen. Daaruit valt op te maken dat
zélfs onze Burgervader dit blad léést.
Waarmee ik verder wil beweren, dat „Het Nieuwe Stadsblad" niet
zomaar tJeen advertentieblaadje" is, maar wel degelijk een stém
in Schiedam. Een stém die tot ALLE huizen dóórdringteen stem,
die twee maal per week door IEDERE SCHIEDAMMER beluis
terd kan worden.
Dat geeft de schrijver moed!
Een beetje van die moed zou ik vanavond graag overdragen op de
toneelgroep, die als nummer vijf eindigde. Het moet voor hun een
teleurstelling geweest zijn.
Maar tóch: betekent „ergens" de vijfde te zijn van de toneelwed
strijd óók niet: de vijfde toneelgroep te zijn van Schiedam (van
de 16 clubs). Want al die anderen durfden niet eens op de planken
te komen.... die hadden er misschien geen „zin" in, maar ook dat
betekent dat er toch wat aan ontbreekt: Gemeenschapszin!
Trouwens, mijn persoonlijke mening is dat ook deze vijfde groep
een uitvoering bracht die een heel stuk beter was dan waarmee ze
het vorig jaar kwamen. Er zit dus groei en verbetering in.
Ik raad deze toneelvereniging aan: Neem het jury-rapport, lees
goed wat door over jullie gezegd is, en ga dóór!
Bij mijn kinderen, die ook wel eens met een slecht rapport thuis
komen, kijk ik éérst naar het vlijt-cijfer.dat was bij jullie
„UITSTEKEND".
Sebastiaan.
■iiminmMitiuiiiiiiiiiiiiiiiiiimmimHiimmiiimmiMiiiiiuiiiiiimiiinimiiiHimiiiiiiiimniiiiiiiiiiiiimmiiuiiimiiiiiHii!
ergens de wisseling van de seizoenen wil
len beleven en vooral willen opgaan in de
prilheid van de lente en de vroege zomer.
En onze vrouwen reageren in dit opzicht
duidelijker dan het mannelijk geslacht. Zij
brengen als het ware het natuurelement
in onze beschaving binnen. Ze kopen in
deze dagen weer mantelpakjes en voor
jaarsjurkjes als tekens van de lente. Ze
zijn ons zo lief als de bomen, die in deze
dagen in bloei gaan. Ook al halen ze de
tekenen van een nieuw seizoen in het
warenhuis of in een speciale modezaak.
Lezers, het is het seizoen van verwachtin
gen; dat de uwe mogen worden vervuld
is de oprechte wens van de redactie.
Volksmuziek uit Frankrijk, Spanje, Ne
derland, Joegoslavië, Engeland en Schot
land uit te voeren door Lea de Boer, zang
en harp en een blokfluittrio bestaande uit
Jeannette van Wingerden, Elly Baghuis
en Hans Linnartz op woensdag 25 april
1962, 's avonds 8 uur in de aula van het
Stedelijk Museum, Hoogstraat 112, Schie
dam.
Paasvernieuwing en.
eierenstruif!
In een veilig hoekje van de kel
der had ik mijn „wonder-flesje"
verstopt, om het nu zo vlak
voor Pasen te voorschijn te ha
len. Niemand, die van het be
staan ervan wist, uitgesloten
Tiek natuurlijk, maar tenslotte
had ik het ook van haar gekre
gen. En daar zij voor schoon
heidsspecialiste studeert
Het leek me voor de grote
dochters (en voornamelijk voor
mijn man natuurlijk!) een ge
weldige verrassing, als ze met
Pasen naar een herboren vrouw
en moeder zouden kijken! Ten
slotte, als de tand des tijds aan
je gaat knagen en er overal
vouwen en groeven in je ge
zicht komen, dan moet je dat
natuurlijk voorkomen. Men be
weert, dat je zoveel vouwen in
je gezicht krijgt, als je te veel
lacht
Iets van die waarheid zit er
wel in! Het leven is elke dag
zo wonderbaarlijk, zo vol ver
rassingen, dat je eenvoudig niet
anders kan dan doodgewoon
lachen! Doet er maar eens wat
tegen
Tiek gaf mij vorige week dat
flesje, waarin dat „wonder-
maskerspul" zat. Ik moest het
op mijn gezicht smeren en er
dan een kwartier mee stil blij
ven zitten. Doodstil wel te
verstaan
Nu ik het flesje (reukloos en
spierwit van inhoud) in mijn
handen had, moest ik er toch
even diep van zuchten. Hoe
versierde ik dat nu? Doodstil
blijven zitten, een kwartier lang
niets zeggen, want anders ging
het masker kapot.
Tussen de middag leek me de
meest gunstigste tijdIk
klemde mijn kaken op elkaar,
toen ik dat zotte, witte gezicht
zag, maar bleef volkomen in
zo op mijn gezicht en wat zou
den man en dochters straks
verrast opkijken. Zou het écht
helpen, eerlijk gezegd, zag ik er
heus niet veel heil in, maar
Tiek kon ik dit echt niet wei
geren en mogelijk, dat ik een
succes-nummer voor haar werd.
Ik....
stijl. Een kwartiertje duurde
deze marteling toch maar.
Ik zakte lui onderuit in mijn
stoel. Vreemd stijf gevoel met
dat spul allemaal op mijn ge
zicht. Maar de gedachte, dat
straks al die vouwen en kreu
ken
Ring.De vermaledijde tele
foon. Rustig blijven, vermande
ik mezelf, doodleuk laten bel
len. Doen, alsof je niet thuis
bent. Want je kan en je mag
immers niet praten, suste ik
mijn braaf geweten. Maar o,
dat gerinkel. Zeker wel acht
of negen keer. Toen weer de
gezegende stilte
Ik zuchtte bevrijd. O, nee, ik
moest mijn gezicht stijf hou
den. Hoelang zat ik nu al zo?
Was het kwartier nu nóg niet
om? Ik keek omzichtig naar de
klok. Ik zat nu precies acht
minuten met mijn schoonheids
masker op!
Toch was het wel lekker koel
Hé, wéér die telefoon. Ik draai
de verwoed mijn hoofd om.
Maar binnen in me werd het
toch wel onrustig. Misschien
iemand, die me nodig had? Of
misschien was er wel een on
geluk gebeurd. Hiervan zou ik
:euwig spijt hebben. Doodge
woon de telefoon laten gaan en
óch thuis zijn
Dch, u begrijpt het zeker wel
det mijn tanden op elkaar pro
beerde ik iets te zeggen. Het
klonk natuurlijk vreselijk gek
en aan de andere kant Tiek
maar verwonderd vragen, wat
of me mankeerde. „Zeg nu toch
eens wat, heb je misschien een
nieuw gebit, heb je keelpijn en
zal ik je man waarschuwen?
Kan je nu echt niet duidelijker
praten? Ik heb op de zaak 100
eieren gewonnen en daar krijg
jij er 50 van.
„Tiek, asjeblieft, wat moet ik
nu met 50 eieren doen", gilde
ik ontzet. Overal knapte en
barstte het in mijn gezicht. Ik
keek naar de witte schilfers op
de grond. Wég masker
„Wat scheelde je toch. Nu kan
je wél praten?" Ik zag het ver
wonderde gezicht van haar
daar in de zaak. En ik proestte
het uit. Gaf haar daarna ver
slag van mijn mislukte schoon-
heidsaanval
Maar een kwartier later stond
er een tas met 50 eieren in de
stoel. Wat moest ik daar nu
mee beginnen?
Gebel aan de buitendeur. Tiek
deed open, want mijn gezicht
was nog niet helemaal brand
schoon, maar Pipo was ik in
geen geval meer. De rest zou
er later met die olie wel verder
afgaan, dacht ik onbekommerd.
„We hebben eindelijk een huis.
Wat een feest!", Tom, die met
een indïanenkreet zich in mijn
stoel liet vallen. Bovenop de
eieren.
Gegil en gesjor. Gedraaf naar
de keuken, waar in no-time de
eieren in een plastic bak dre
ven. Vier waren er precies nog
heel.
Bekomen van de schrik (Tom's
pantalon had de struif vlekke
loos doorstaan!) zijn we toen
maar aan het cake bakken ge
slagen. Cakes in allerlei groot
ten en variaties. Ze vonden hun
weg wel! Maar dat ik met Pa
sen geen ei, hetzij gebakken of
gekookt meer kan zien, dat ge
looft u zeker wel. En mijn
vouwen ben ik nog niet kwijt!
Goede Paasdagen allemaal!
MIEKE
