liet nieuwe
Clubhuis werk in Utrecht
n
Annie Callenbach: „FANTASTISCH
ZIZI-JEANHAIRE LUISTERT
MISS BRIL-VERKIEZING OP
Drie jubilarissen bij de
N.V. v.h. Firma Kuypers
Vertrouwd terrein voor Oud-Schiedammer
Verschijnt woensdag en vrijdag in Schiedam en Kethel.
Ook Schiedam op de nominatie
In de verte rommelt de donder
WOENSDAG 27 JUNI 1962
14e JAARGANG No. 51
OPLAGE 26.100 EXEMPLAREN
Xedaktie en advertenties BROERSVEST 125 Schiedam IC I v d Klink) telefoon 010-67368 en 63939
Kantooruren: dagelijks (behalve zaterdag) van 9-1 en 2-6 uur
Centrale administratie Randstad-edities: Koornmarkt 34, Delft, telefoon 01730-23627*. Tarieven op aanvraag.
De „Randstad-edities" geven plaatselijke uitgaven in 'Delft,
Schiedam, Vlaardingen, Maasluis, Rijswijk met de rond deze
steden gelegen dorpen en 'n streek-editie voor geheel Westland
Wie de jeugd heeft heeft de toekomst. Een oude wijsheid, die meer bete
kent dan alleen de benauwde noodzaak om de jonge mensen in een bepaald
kanaaltje van politieke of levensovertuiging te vangen. Wanneer wij eerlijk
tegenover onzelf staan, weten wij dat het daarom eigenlijk niet gaal, wan
neer wij de jonge mensen werkelijk liefhebben. Het gaat niet om een gro
tere aanhang voor komende verkiezingen of om een groter gehoor bij schal
lende redevoeringen. Wie werkelijk de jonge mensen graag mag, weet dat
hij voor hen moet zorgen. Hij moet jonge mensen niet allereerst proberen
te strikken voor een bepaald denkbeeld. Het is veel belangrijker om de op
groeiende jeugd zelf aan het woord te laten, om kinderen op te voeden niet
door hen te dwingen tot wat wij prettig vinden, maar t(ü iets dat in hun
eigen aard ligt. Wanneer ouders en opvoeders geen anaere taak zouden
hebben dan jonge mensen vol te gieten met de denkbeelden van een oudere
generatie, dan zou er op onze goede aarde in de loop van de tijden niets
veranderen. Wij zouden nog per trekschuit reizen of per diligence, de stoom
machine zou een hinderlijke uitzondering zijn op de gezapige rust van
ons bestaan.
Daarom is het zo belangrijk dat er
in onze tijd allerlei manieren wor
den gevonden'om de jeugd zelf aan
het bod te laten komen. Ouderen
hebben dan dan wel de leiding,
maar dat betekent niet dat de jeugd
niet zelf zou bepalen waar het heen
moet en wat zij zelf wil. De vol
wassene is bij dit werk niet meer
dan een organisator, een figuur die
voorwaarden schept voor de jonge
mensen om zelf naar eigen aard tot
leven te komen. Zo is het ook in
het clubhuiswerk. Het is bijna twee
jaar geleden dat een bekende Schie
damse figuur, de heer Karei Schol-
te, van 'dit werk in onze stad af
scheid nam. Met veel amibitie
heeft hij in Schiedam getracht de
jeugd de nodige kansen te geven
om zich zelf ook buiten het onder
wijs te ontplooien. Maar komende
maand september zal het twee jaar
geleden zijn, dat hij van onze stad
afscheid nam en zijn activiteit naar
Utrecht verplaatste.
Daar wijdt hij zich sedertdien aan
het clubhuiswerk in Utrecht-Zuid.
En hij doet dat vanuit dezelfde
grondgedachten, die ook zijn werk
in onze stad vruchtbaar hebben ge
maakt. „De jongelui, moeten het ge
voel hebben zelf de baas te zijn. Je
bent eigenlijk maar de begeleider
van wat zij ondernemen". Dat klinkt
allemaal heel eenvoudig, maar het
betekent beslist nog niet, dat een
clubhuisleider nu maar langs de
kant kan gaan zitten om te kijken
of de kleinere en grotere kinderen
het er min of meer goed afbrengen.
Geldelijk gesproken is de situatie
iets gunstiger dan in Schiedam. Van
Rijkswege wordt 40% van de kosten
van dit werk gesubsidiëerd. De ge
meente Utrecht geeft daarboven
35% en dat is iets meer dan de 25°'ó,
die Schiedam kon uittrekken. In
Utrecht behoeft dus maar 25% van
de exploitatie-rekening uit particu
liere middelen gehaald te worden.
En dit kwart van de onkosten wordt
bijeen gebracht via allerlei acties
van de jongelui zelf, via zegeltjes
acties, spaarkaarten en de contri
buties. De contributies zijn bijzon
der laag: voor het eerste kind wordt
60 cent per maand betaald, terwijl
het tweede en derde kind uit een ge
zin elk 40 cent moeten meebrengen.
Voor de rest wordt er geleidelijk
liets gevraagd. Karei Scholten vindt
dit een uitstekend systeem. Hij acht
het gezond, dat uit de betrokken ge
zinnen een kleine geldelijke bijdra
ge in de kas vloeit, omdat daaruit
medeleven en waardering met het
clubwerk spreekt.
In Utrecht woekert men met de be
schikbare middelen. Men doet er
aan vrije expressie door woord en
gebaar onder deskundige leiding,
aan timmeren en aan handenarbeid.
En de belangstelling is zo groot ge
worden, dat eigenlijk allang een
nieuw clubhuis noodzakelijk is. Er
wordt buiten het oude clubhuis ook
nog gewerkt in een tweetal gym-
nastiek-Iokalen. Maar de plannen
voor een nieuw clubhuis zijn gereed
en wachten nog slechts op de bouw
vergunning. Ook zijn er speciale
evenementen voor de jeugd. Het
Schiedamse „Jeugdjolijt" vindt in
Utrecht als het ware zijn voortzet
ting in een feest voor de jongelui,
dat „Vrije tijd en Bezigheid" ge
doopt is. Allerlei wedstrijden, o.a.
behendigheidswedstrijden en een
avondvierdaagse, worden in de be
trokken periode georganiseerd. Ook
wordt jaarlijks een club-huiswerk
tentoonstelling aan de, steel gesto
ken, die ook financieel een succes
blijkt te zijn en daardoor de zorgen
wat Verlichten kan.
En dan zijn er nog die speciale ge
beurlijkheden, die samen met an
dere clubhuiswerk-organisaties op
touw worden gezet.
Zo zijn er al sportdagen georgani
seerd, die in allerlei opzichten een
succes waren.
Veel verschil tussen de jeugd van
Schiedam en die van Utrecht ziet
onze oud-stadgenoot niet. De Schie
damse kinderen zijn misschien wat
drukker en wat spontaner. In
Utrecht bestaat een behoorlijk deel
van de inwoners uit ambtenaren
van diverse rang.
Misschien dat het daaraan te wij
ten is dat de jongelui in Utrecht
wat rustiger zijn. Maar Karei Schol
ten werkt ondanks dergelijke ver
schillen ook in Utrecht met geest
drift aan zijn ideaal: de jeugd te
helpen aan de nodige ontplooiings
mogelijkheden.
Vrijdag 13 juli a.s. heeft in de Stads
schouwburg te Amsterdam de verkiezing
plaats van Miss Bril 1962. Deze finale zal
worden omlijst door een programma waar
van het optreden van Zizi Jeanmaire, de
vermaarde echtgenote van de beroemde
Franse balletleider Ronald Petit, de hoofd
schotel vormt. Het is de eerste keer dat
het Nederlandse publiek de gelegenheid
krijgt Zizi Jeanmaire in ons land te zien.
Zij zal worden geassisteerd door 12 dan
sers van het Ballet Roland Petit. Aan deze
avond zullen ook Nederlandse artisten van
naam medewerking verlenen.
Om de titel Miss Bril zal worden gestre
den door tien dames, die vooraan eindig
den in de in April op de Euromast gehou
den demi-finale.
Van de 33 halve-finalistes bleven toen voor
de eindstrijd over de dames: E. van Wij-
gaard uit Schiedam; L. Klekamp en L.
Ruggenberg uit Rotterdam; C. v. d.
Kamp en G Groenwold uit Oosterwolde;
Chr. Lüdtke uit Amsterdam; Z. Wildjer,
Groningen; Jong Sjië Chiang uit Deven
ter; M. v. d. Heyden, Vught; T. Dijkstra,
Brunssum.
Reserves zijn de dames W. Engelaar, Nij
megen en P. Schot, Hoogeveen.
Donderdag, 21 juni jl. herdachten de he
ren L. Scheffers, bedrijfsleider en A. Her
laar en J. Bras uitvoerders, het feit, dat
zij 25 jaar geleden in dienst traden bij de
toen nog firma Kuypers Kloppers te
Schiedam.
De jubilarissen kregen uit handen van
de directeur, de heer P. Kuypers, het
gouden aannemersbond-speldje aangebo
den, alsmede een cadeau onder couvert.
De gewezen firmant van de firma Kuy
pers, de heer Kloppers, gaf op de recep-
persoonlijk geluk te wensen, hetgeen zeer
tie ook acte de presence, om deze heren
gewaardeerd werd.
iiimiiiiinuiiiHiniiiuiniu
De bedoeling was het zilveren feest in
drievoud in besloten kring te vieren, maar
vanzelfsprekend is het feit, dat er veel be
langstelling was van relaties en onder
aannemers.
Tot slot zat men des avonds aan een ge
zellig diner aan in restaurant „Europoort".
W-'
Die 24 platen kon zij niet alleen vasthouden, vandaar dat we die aanbieding
nog maar eens overdedenMaar nu in haar nieuwe invalidewagen op
straat.
{•■■■iiiiiininivuiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiunmiimiiininiiniiiiiiiiiiiimiiiiiniiiiiniminiiniiiiininiinmfi
I Dat las je vroeger in van die lekkere ouwerwetse boeken. Dart zat
I de familie rond het haardvuur en grootmoeder vertelde spookver-
1 halen. Tegenwoordig liggen ze in stenen bruidsbedden en spreken
taal waar getatoueerde zeelui bij blozen. De hete anijsmelk is
Coca-Cola geworden en schuchtere jongelingen nozems. De tijden
zijn wél veranderd!
I Ik herinner me nog hoe heerlijk het was als Moeder een grote zak
1 olienotm over de tafel uitspreidde en we gezellig met zijn allen
begonnen te pellen. Nu haalt mijn dochter effe gauw een zak frie-
ten met majonés.
Nog niet eens zo héél lang geleden was de sectie Toneel de hele
I zomer verrukkelijk bezig met het instuderen van een echt Schie-
damse Revue! Afgezien van het feit dat we tegenwoordig geen
l zomers meer hebben is ook de animo voor die revue totaal ver-
I dwenen. Niet bij de sectie Toneel, laat mij er dat even gauw bij
I vertellen en zéker niet bij de danseresjes, de zangers, de spelers
i en de grapjassen. Maar „het publiekwou niet meer.
Enfin, je kunt de klok niet achteruit zetten: de paardetram en de
I sproeiwagen zijn ook verdwenen. We moeten mee met ,4a eisen
van deze tijd".
I Daarom is het zo gezond dat ook de ieugd in de Schiedamse Ge-
meenschap vertegenwoordigd is. De sectie Jeugd heeft in 1961 zes
j en twintig avonden georganiseerd! Plus nog een drietal ruilbeurzen
I waar ongeveer vierhonderd ruilers gerolen hebben!
Dat is voor mij een bewijs dat de Schiedamse Gemeenschap niet
alleen bestaat maar ook zal blijven bestaan. En daarom kunt V
met een gerust hart Uw vier gulden donateurs-geld offeren. Het zal
heus geen „weggegooid geld" betekenen! U krijgt er ook nog het
I mooie maandblad „gratis" voor thuisgestuurd.
Sebcstiaan.
Je ziet haar broosheid, haar
hulpbehoevendheid niet, zelfs
niet, als de chauffeur van de
G.G.D. haar in zijn sterke ar
men uit de taxi draagt en haar
voorzichtig in de stoel bij de
tafel neerzet. Je ziet een paar
stralende ogen en 't is, alsof we
elkaar al jaren kennen
Van half 11 tot ruim half 1
heeft zij in het ziekenhuis op
haar beurt gewacht, ,,'t Kostte
wel moeite", lacht ze opgelucht
„want ik begreep heus wel, dat
u een paar plaatjes voor me mee
zou brengen. En daarom heb ik
de zuster gevraagd, asjeblieft op
te schieten. Maar dat bloed uit
mijn vinger lukte niet erg en nu
ben ik nog 3 dagen vlees- en
vetloos. Ik heb speciale tablet
ten gekregen, dat de bloedvaten
opengaan. Als het nu maar geen
„Utrecht" wordt, dan vind ik
dit niet erg. U bent er en dat
is fijn. Och, alles is nu weer fijn
na die laatste operatie. Toen
had ik geen zin meer om te le
ven. Altijd maar pijn. Geen in
validewagen. Ik kon me niet
voorstellen, dat 't lukken zou,
want ik zag nergens meer uit
komst in. Maar toch heb ik ver
schillende bladen geschreven en
om postzegels gevraagd. Dat was
in november. Om geld durf je
niet te vragen, maar p .stzegels
is wat anders. Ik had er 200
kilo voor nodig. En ik dacht:
ik kom er nooit. Maar er moest
iets gebeuren. De A.V.O.-werk-
plaats hier in Hilversum had
ook geen werk voor me. Ik
krijg van mijn ouders 25.
zakgeld in de maand, maar ik
wil 't zo graag zelf verdienen.
Begrijpt u dat een beetje? Ik
bedoelHaar handen maken
een mistroostig gebaar.
Hoe góed voel ik dit aan Ik
maak het pakketje van onze goe
de gever uit Schiedam open en
leg een stapeltje gramofoonpla-
ten vóórhaar neer. Haar gezich
tje verkrampt, ze zit er als 'n
klein geschrokken vogeltje.
Maar dan is ze zichzelf weer
neester. „Fantastisch, fantastisch
zoveel platen, ik weet echt
niet, wat ik nu zeggen moet. Ik
weet 't niet. Wilt u zeggen.
Wilt u aan die mijnheer zeg
gen. Of kan ik hem dit zélf
schrijven?"
Ik probeer vergeefs dat dikke die ze met St. Nicolaas ont-
gevoel in mijn keel weg te slik- ving. „Ik wist er echt geen
hebben we gehoord, dat Amster
dam 4.50 per kilo betaalt. Hij
moet een invalidewagen met 'n
motor hebben en een autostuur.
Hij heeft een tropische ziekte
aan zijn been opgelopen in
Nieuw Guinea. Is al een paar
maal geopereerd. En nu ga ik
voor hem sparen, want iedereen,
die mij geholpen heeft, blijft
postzegels sturen. En dan zet ik
dat geld op de bank en dan zal
ik op een dag kunnen zeggen:
„Oom, nu kunt u ook een wa
gen kopen, want dat heb ik voor
u gespaard". Haar stem klinkt
schril. Ze heeft nu kennnelijk
moeite niet toe te geven aan
haar emotie. En weer lukt het.
Weer is het haar lach, die door
breekt op haar smalle gezichtje.
Vlugger praat ze, als ze 't heeft
over al die pakjes en brieven,
ken. Wat zijn wij, gezonden,
ontstellend ondankbaar, wat
denken wij weinig aan mensen
zoals Annie Callenbach. Maar
dit moet toch anders worden
„O, Johnny Hoes, De Limbra-
zusjes, Ria Valk. En walsen en
accordeonmuziek. Ik weet echt
niet, wat ik zeggen moet en toch
wil ik u nog vragen."
Twee kleine handen leggen zich
op mijn arm. „U moet me niet
onbeleefd vinden, dat ik weer
vraag. Maar weet u mijn oom is
ook invalide en nu ga ik voor
hem postzegels sparen. Ieder
kilo brerst ƒ3 'O op, maar nu
raad mee, maar toen wist ik
ook, dat er nog goede mensen
waren. Dat ik toch niet voor
niets leef. Weet u, dat ik van
avond voor 'teerst naar type-
les ga? Ik heb vroeger breien
geleerd en dat was ook erg
moeilijk, maar nu kan ik prach
tige baby-truitjes breien. Ik
heb al een neefje van mijn
broer" Haar donkere ogen
dwalen naar een baby-foto.
„binnenkort gaat mijn zus trou
wen en dan komt er misschien
ook weieens een tijd, dat ik
wéér mag breien. Ik doe 't wel
niet zo vlug hoor! Ik ben nu
weer verschrikkelijk blij. Ik
heb een nieuwe invalide wagen,
ik heb een radio en pickup-
combinatie in mijn eigen ka
mertje. Ik heb weer nieuwe
platen erbij. Hoeveel wel?",
vraagt ze bijna aarzelend.
Als ik vertel, dat het er 24 zijn,
is het even stil. Bekijkt ze aan
dachtig de fleurige hoezen.
„Dat dit allemaal voor mij is".
Weer die zenuwtrek over haar
beweeglijk gezichtje, maar toch
ook weer haar dappere lach.
„Ik ben welpenleidster van het
wolvennest van de scouts in
België. Ik ben dan de duivelin
maar in de goede betekenis
hoor", zegt ze olijk. „Dat uni
form moet u eens zien".
Haar moeder Hat het mij zien.
Een lichtblauwe bloese, don
kerblauwe rok en een witte
pet, het insigne op haar schou
ders van die bloese bevestigd.
„Het was geweldig om op de
wimpel van een leeuwenklauw
die belofte daar in Hamme af
te leggen. Ik hoor nu bij hen,
al ben ik de enigste, die „zo"
ben. „Ze maakt een bijna ver
ontschuldigend gebaar naar
haar benen. „Maar als ze gaan
kamperen in september, mag
ik hopelijk mee, als de dokter
toestemming geeft".
De gloednieuwe geblindeerde
kofferschrijfmachine moet ik
natuurlijk ook zien. „Het kost
me f 22.van mijn zakgeld,
maar als ik mijn diple rijg
Vervolg op ia 2
