M
Bijzondere rabarber-recepten
i E -.aa
1
5 iptfea|p
élSfëÈ
"M wmmmm PM kmmm
HEEFT EEN GEMIDDELDE WAARDE?
w?
LOUISIANA, romantiek aan de Mississipi
Volgens grootte is Louisiana de 31e
onder de V.S. bondsstaten. Neemt men
het bevolkingsaantal als maatstaf, dan
klimt deze staat in het zuiden van de
Ver. Staten naar de 20e plaats. Houdt
men zich aan de toetredingsdatum tot
da Unie, dan moet men Louisiana op de
18e plaats rangschikken. Hoe men het
ook neemt, volgens cijfers is deze staat
volgens Amerikaanse begrippen middel
matig, als men tenminste geen reke
ning houdt met het feit, dat ze in
de U.S.A. met haar oogsten aan suiker
riet en zoete aardappelen aan de spits
staat.
Wie evenwel werkelijke romantiek,
een stuk verleden en streken zoekt,
waarin de natuur nog ongerept is, die
zal Louisiana voor een van de meest
fascinerende delen van de Ver. Staten
houden. De naam New Orleans wekt
herinneringen, evenals de Missisippi.
Louisiana was eenmaal een stuk
Frankrijk in Amerika en daaraan her
innert ook thans nog veel.
Geschiedenis kan dikwijls spannen
der dan een roman zijn en Louisiana's
Olieboortorens behoren ook in Louisiana tot 't normale beeld in 't landschap.
Op een wolkenkrabber lijkt het Capi-
tool van Baton Rouge, de in de wereld
vrijwel onbekende hoofdstad van
Louisiana.
geschiedenis is spannend. De huidige
staat is nog slechts een klein deel van
het reuzenrijk, dat de Franse ontdek
kingsreiziger de la Salie voor de voe
ten van Koning Lodewijk XIV legde.
De koning heeft, zoals men thans
weet, de berichten van zijn trouwe on
derdaan over dat verre land slechts
vluchtig gelezen.
Lodewijk XV maakte van Louisiana
echter een kroonkolonie en gebruikte
het o.a. als verbanningsoord. In 1763
stond Frankrijk Louisiana aan Spanje
af, waarvoor eigenlijk geen dringende
redenen waren. De Spanjaarden waren
over hun bezitting ook niet enthousi
ast, want ongeveer 10 jaar later gaven
zij het „geschenk" weer terug.
Twee jaar later gaf de toenmalige
V.S.-president Thomas Jefferson zijn
gezant in Parijs opdracht aan Napo
leon te vragen, of deze bereid was New
Orleans te verkopen. Napoleon was
royaal. Hij bood niet alleen de stad
maar tegelijk heel Louisiana ten ver
koop aan.
Men onderhandelde een poosje over
de prijs en de Corsicaan was tenslotte
met 27 miljoen dollar tevreden. In-
plaats van bejubeld te worden, werd
Jefferson door zijn landgenoten een
verspiller genoemd. Zoveel geld voor
een afgelegen land zonder enige toe
komst? Het had niet veel gescheeld, of
Jefferson was het slachtoffer van een
motie van wantrouwen geworden.
Louisiana's geschiedenis is niet arm
aan helden en avonturiers geweest.
De kleurigste figuur was evenwel
ongetwijfeld Huey Long. Hij stamde
uit een arme familie en eerst zijn
vrouw bracht hem het lezen en schrij
ven bij. De politiek echter zat hem in
het bloed. Hij beloofde iedereen een
goed bestaan, ingeval hij tot gouver
neur gekozen zou worden. Hij zou de
rijken hun vermogen afnemen en het
aan de armen geven. Long werd geko
zen. Hij ontpopte zich als sterke man
en zorgde eerst voor zijn familie. Daar
naast evenwel zorgde hij inderdaad ook
voor nieuwe wegen, bruggen, scholen
en ziekenhuizen. Toen hij in 1933 door
een arts werd doodgeschoten, haalde
men aan de ene kant verlicht adem,
maar aan de andere zijde werd zijn
dood zeer betreurd.
De Long-periode was daarmee echter
nog lang niet ten einde. De familie van
de vermoorde dictator bleef - afgezien
van enkele onderbrekingen - aan het
roer. Tijdens de laatste vier jaren
heette de gouverneur van Louisiana:
Earl Long. Zijn escapades en de be
paald democratische wijze, waarop
hij regeerde, deden hem het vorig
jaar internationaal bekend worden.
Washington had niets liever dan zijn
aftreden gezien, maar de federale re
gering was machteloos.
Zoals zo vaak in de Amerikaanse
staten is ook Louisiana niet de groot
ste en belangrijkste stad de hoofd
stad. Weliswaar heeft elke Amerikaan
van New Orleans gehoord, maar slechts
weinigen vinden de naam Baton Rouge
een begrip, ofschoon het de zetel van
de regering en een belangrijke haven
stad is.
Veel Amerikaanse staten hebben hun
Capitool naar dat van Washington na
gemaakt. Niet echter Louisiana dat ook
daarin zoals in veel andere dingen zijn
eigen weg ging. Het Capitool in de
hoofdstad van de staat aan de Missi-
sippimonding is een wolkenkrabber die
bij velen enthousiasme en bij nog meer
anderen felle critiek oogstte. Niet ver
van het Capitool ligt aan de Missisippi-
oever een reusachtige raffinaderij, dat
men ze allebei al door hun tegenstel
ling nooit meer vergeet.
Gaat men van New Orleans naar het
zuidwesten, dan komt men in het ge
bied van de mondingsarmen van de
Missisippi, een net van brakke wate
ren, kanalen, moerassen en velden, een
tropisch junglelandschap, dat inder
daad uniek is. De kanalen heten „bay
ous". Ze hebben Franse namen. De
mensen die in deze omgeving wonen,
zijn van Franse afkomst. Zij worden
„Acadiens" of vaak ook „Cajuns" ge
noemd. Hun aandeel in de totale be
volking van Louisiana bedraagt onge
veer 20%.
New Orleans - wie denkt daarbij
niet aan verrookte spelonken, waarin
Jean Baptiste Le Moyne gesticht werd,
voorspelde niemand haar een grote
toekomst. Desniettegenstaande, duurde
het niet heel lang, tot ze een van de
rijkste steden en belangrijkste havens
van Noord-Amerika werd. Honderd
vijftig jaar later stond ze aan de rand
van de financiële ondergang. Thans is
ze op de goede weg de titel van konin
gin onder de Amerikaanse havensteden
te heroveren.
De bovenste laag van destijds be
staat evenwel niet meer. Ze bestond
uit nakomelingen van de eerste Fran
se kolonisten. Zij, de Creolen, hadden
met hun suiker- en katoenplantages
reusachtige vermogens verworven. In
de jazz geboren werd, aan carnaval,
danslokalen, speelholen en gevaarlijke
avonturen? Weliswaar heeft de stad
nog niets van haar aantrekkingskracht
verloren, maar de windbewogen dagen
van weleer zijn al lang voorbij.
Elk jaar komen de toeristen met
honderdduizenden, om het Vieux Carré
het Quartir Latin, de Canal Street en
de Basin Street te zien. Zij genieten
van de gelegenheid datgene te beleven
van wat zij zich als Parijs voorstellen,
zonder naar Frankrijk behoeven te
gaan. Het grote voorbeeld komt echter
't eten nog het dichtst nabij. Daarvoor
zorgen de koks, waarvan velen werke
lijk uit Frankrijk afkomstig zijn.
Hoezeer New Orleans ook haar best
doet de herinneringen aan het verle
den te bewaren, het denkt ook aan de
toekomst. De stad heeft de laatste tien
jaar vele miljoenen dollars uitgegeven
om haar haven te moderniseren. Die
investering heeft rente opgebracht.
New Orleans heeft momenteel een
De haven van New Orleans is de op
één na grootste van de U.S.A., door
vele reders geprefereerd, daar men hier
geen „vuist in de nek" van de haven
gangsters kent.
In het tropische, door talloze kanalen
doortrokken junglelandschap in het
zuidwesten, leven de „Cajuns", bewo
ners van Franse herkomst, die meestal
vissers of fruittelers zijn.
van de grootste - ook wat capaciteit
betreft - havens aan de Amerikaanse
oostkust. Het doet sinds enkele jaren
New York behoorlijk concurrentie aan.
Dat hangt niet alleen met haar capa
citeit samen maar ook wezenlijk met
de ernstige pogingen van de autoritei
ten der stad, om de haven „schoon"
te houden. Hier heeft geen voormalige
gangster gelegenheid zich plotseling als
„vakbondsleider" op te werpen en pro-
jectiegelden te incasseren. De reders,
die in New York onder de haven-„bos-
ses" te lijden hadden, en daarvoor gro
te bedragen moesten uitgeven, opdat
op hun schepen niet gestaakt werd,
weken niet zelden naar New Orleans
uit.
Toen de stad in het Jaar 1718 door
Schilderachtige straat in de Franse wijk
van New Orleans.
New Orleans bouwden zij hun villa's
die men eigenlijk paleizen moest noe
men. De architecten lieten zij uit hun
vaderland komen, de meubels even
eens.
In hun kelders lagen de beste wij
nen van Frankrijk opgeslagen. Zij leef
den zo, zoals in Europa bijna alleen
vorsten het zich veroorloven konden.
Na de nederlaag van de zuidelijke sta
ten verloren zij niet alleen him macht
maar bijna zonder uitzondering hun
rijkdom ook. Ofschoon hun niets an
ders overbleef dan zich met hun lot te
vreden te stellen, toonden zij geen en
kele lust om zich aan te passen. Zij
spreken vandaag de dag nog als zij
onder elkaar zijn, slechts Frans. Op
óe Yankees zijn ze evenals vroeger
boos.
Hebben de Creolen hun overheersen
de positie reeds lang verloren, ook de
negers valt het moeilijk hun weg om
hoog te vinden. Ofschoon de rassen
scheiding in de V.S. officieel is opge
heven, blijven de vooroordelen in de
zuidelijke staten hardnekkig hangen.
Ook in New Orleans zijn in de stads
bussen nog zitplaatsen, die uitsluitend
voor blanken zijn gereserveerd, zijn er
bordjes met „White men only". In de
kelderkroegen, waarin nog echt klas-
zieke jazz gegeven wordt, vergissen
blanken zich hoogst zelden.
Weliswaar zijn er geen dienovereen
komstige bepalingen, maar men blijft
graag onder elkaar en dat geldt ook
voor de negers.
New Orleans is geen stad, die men
in een paar dagen of een paar weken
leert kennen. Ze is een stuk Ameri
kaans verleden en een stuk Ameri
kaanse toekomst. Ze is trots op haar
wolkenkrabbers, maar ook op haar
oude Franse wijk met de nauwe ste
gen, op de moderne haven, waarmede
het graag New York naar de kroon
steekt en ook op de oude smidse, die
Jean Lafitte samen met zijn broer ves
tigde. Lafitte gebruikte deze als dek
mantel, want zijn voornaamste zaken
betroffen de zeeroverij.
Piraten worden heden ten dage voor
gemene misdadigers aangezien, maar
Lafitte is reeds lang dood. Waar
om zou men aan hem geen romanti
sche herinnering wijden? Of waarom
zou men niet trots zijn op het stand
beeld van Generaal Robert Lee, dat in
de Canal Street staat? Lee was de be
langrijkste legeraanvoerder van de zui
delijke staten. Zou hij de laatste slag
gewonnen hebben', dan zou momenteel
Washington niet de hoofdstad van de
U.S.A. zijn, dan bestond er waarschijn
lijk helemaal geen U.S.A.
Een machtige oude raderboot op de Nlssisippl
Er is weer volop rabarber en wij heb
ben deze natuurlijk al zo dikwijls als
gewoon toetje gegeten, dat de meeste
huisvrouwen de rabarber voor haar
als afgedaan beschouwen. Er zijn even
wel heel wat andere manieren om de
ze goedkope „groente" tot een smake
lijk nagerecht te verwerken.
Rabarber is gezond en heerlijk fris
van smaak, doch helaas zeer schadelijk
voor de suikerpot. U weet het: een
echte suikerdief.
Allerlei middeltjes heeft men er al op
gevonden om de rabarber zonder ge
bruik van veel suiker minder zuur te
maken. Sommigen zetten de rabarber
met veel water op en gieten dit af
voordat de stukjes tot moes zijn ge
roerd. Anderen voegen wat dubbel-
koolzure soda toe om het zuur te bin
den. Uit voedingsoogpunt is dit laat
ste minder goed. Door toevoeging van
een klein beetje zuiver wit krijt aan
de rabarber wordt het probleem van
de suiker het beste opgelost. De kleur
en de smaak van de rabarber gaan bij
gebruik daarvan wel enigszins achter
uit. Het moes is echter met de helft
van de hoeveelheid suiker, die men
anders zou gebruiken, reeds voldoen
de zoet.
Hieronder laten wij enige minder be
kende recepten volgen:
Rabarbermoes.
1 kg rabarber, 60 gram suiker (5 af
gestreken lepels), 1 afgestreken thee
lepel gezuiverd krijt, 1 rauwe aard
appel.
De rabarberstelen in stukjes snijden
(niet schillen). De rabarber met een
bodempje water snel aan de kook bren
gen en zachtjes tot moes laten koken.
Kooktijd 15 minuten. Het krijt toevoe
gen. Een aardappel boven de pan zeer
fijn raspen. Het moes even doorroeren
en nog een paar minuten door laten
koken en op smaak afmaken met de
suiker.
Gevulde koek met rabarber.
80 gram havermout of gortmout, 25
gram custardpoeder, ongeveer 2 dl wa
ter, een klontje boter, moes van 1/4
kg. rabarber.
Het rabarbermoes zéér goed laten
uitlekken. (Het vocht met wat suiker
is een verfrissende drank). De haver
mout of gortmout tenminste 2 uur in
het water of de melk weken. De cus
tardpoeder er aan toevoegen. In de
koekepan een klontje boter of mar
garine goed heet laten worden. De
helft van het deeg in de pan strijken,
daarop het stijve rabarbermoes en
daarop de rest van het deeg. De koek
een half uur zachtjes bakken, met het
deksel op de pan; met behulp van het
deksel keren en andere zijde nog 20
minuten bakken. De koek met wat sui
ker bestrooien en warm geven.
Haagse bluf met rabarber.
3 dl melk, 1 eetlepel bloem, 3 eetle
pels suiker, moes van 1/4 kg. rabar
ber. De melk met de aangemengde
bloem binden en koud laten worden ge-
durend tenminste vier uur. Beter is
het haar gedurende een nacht op een
koele plaats weg te zetten De gebonden
melk met een garde of klopper zo stijf
als room iiloppen en de rabarbermoes
en de suiker er voorzichtig doormen
gen.
De Haagse bluf in een vla-schaal op
dienen. Dit gerecht moet kort voor
het gebruik worden bereid, omdat het
na enige uren inzakt.
Heeft u al eens rabarbermoes op de
boterham gegeten? Kinderen smullen
van deze heerlijke frisse broodbeleg
ging.
Tot slot nog een speciaal spinazie-
recept. Spinazie is rijk aan zouten
en vitaminen. In het bijzonder bevat
deze bladgroente ijzer- en kalkzouten,
veel carotine en vitamine B. Iedereen
kent wel de gekookte spinazie; een
stamppot met rauwe spinazie raakt
ook al ingeburgerd maar de spinazie-
sla is nog onbekend .Probeert u het
eens tezamen met komkommer: het is
weer eens iets anders en de bereiding
is zeer eenvoudig.
Spinazie met komkommer,
i/, kg. spinazie 1 komkommer 2 ge
kookte aardappelen, azijn, zout, peper,
een ui of prei, aroma.
De spinazie uitzoeken, wassen en zeer
klein snijden. De komkommer wassen
en in plakjes schaven (een groene
komkommer kan met de schil worden
gebruikt). De aardappelen fijn wrijven
en met de azijn, het gesnipperde uitje
en de kruiden vermengen. De komkom
mer, spinazie en saus luchtig met elkaar
vermengen en de sla direkt opdienen.
Zowel de komkommer als de spinazie
moeten zo laat mogelijk voor de maal
tijd worden gesneden.
Het is de vraag of wij iets hebben
aan gemiddelde waarden. Zo kunnen
wij telkens opnieuw lezen, dat het zien
een aktie is, die ongeveer 20 maal per
minuut wordt onderbroken, omdat de
ogen zich met deze tussenpoos geduren
de ongeveer een kwart seconde slui
ten.
Als gemiddelde waarde kan dit mis
schien wel waar zijn. Er zijn echter
tal van gezonde mensen, die wanneer
ze niet aan wind of tocht worden
blootgesteld - slechts 2 of 3 maal per
minuut hun ogen even sluiten. En zo
zal het vermoedelijk ook met vele an
der „gemiddelde" beweringen zijn.
