net nieuwe
Oude straatjes ea aieuwe wijkeu
K
m
Niet alleen de knusheid telt mee
achter de stopmand
Verschijnt woensdag en vrijdag in Schiedam en Kethel.
Hoe vond U de reklame-televisie
WOENSDAG 3 OKTOBER 1962
14e JAARGANG No. 79
OPLAGE 26.100 EXEMPLAREN
Redaktie en advertenties: BROERSVEST 125, Schiedam 1 v d Klink telefoon 010-67368 en 63939
Kantooruren: dagelijks (behalve zaterdag) van 9-1 en 2-6 uur
Centrale administratie Randstad-edities: Koornmarkt 34, Delft, telefoon 01730-23627 Tarieven op aanvraag.
D® „Randstad-edities" geven plaatselijke uitgaven in 'Delft,
Schiedam, Vlaardingen, Maasluis, Rijswijk met de rond d®z®
steden gelegen dorpen en 'n streek-editie voor geheel Westland
WWWWVWWWWWWWWVWWN^/WWWWWWWWWWV.'V-I."
vvwvwwvwvx
Vandaag een praatje bij een paar plaatjes van een paar straatjes: de Roos
beek en de Achterweg. U ziet het staat er allemaal keurig op pronte Hol
landse manier op. Hoge puntdaken, propere venstertjes en ijle schoorstenen
maken samen het levendige spel uit dat een vaderlands sillwuet vanouds
kenmerkt. We zijn hier kennelijk beland in iets van het verleden; en wat
een verschil met de woonwijken van nu, alleen al als liet op dat silhouet
aan komt. Strak en helder staan in ons eigen Nieuwland de grote bouw
blokken met hun rechte contouren.
Het zijn grote blokkendozen, waar
van de hoofdvorm zo eenvoudig mo
gelijk is gemaakt. En vooral het zijn
verzamelingen van woningen onder
een dak, voorzover je nog van dak
kunt spreken, als het plat is en van
beneden af niet zichtbaar. En dat is
wel het bekmgrijkste verschil tus
sen de woningblokken van nu en die
van vroeger. Althans in Nederland.
In Italië is dat allemaal heel anders.
Daar kent men vanouds het wonen
van vele beginners in een groot com
plex met een gemeenschappelijk
dak. Het palazzo is daar eigenlijk
een soort vergrote uitgave van het
Romeinse huis, waarin de vertrek
ken grotendeels rond een binnen
hof waren gerangschikt. Het had
ook zijn voorruimte, het atrium,
maar dat is later toen de steden
dichter bebouwd werden als een
stuk nodeloze ruimte-verslinding
prijsgegeven. De wenselijkheid de
vaak snelgroeiende bevolking bin
nen de bescherming van de stads
muren onderdak te brengen leidde
tot etage-bouw, waarbij de verschil
lende appartementen ook op de ver
diepingen rond de binnenplaats wer
den gegroepeerd. Naar buiten bleven
deze palazzi vrij gesloten en weer
baar, wat bij de woelingen die in
het Italiaanse politieke leven gebrui
kelijk waren ook wel verklaarbaar
is. Daarom ontvingen de diverse wo
ningen in het blok hun licht en lucht
voornamelijk via de binnenplaats.
Beneden was er meestal maar een
poort, waardoor al het verkeer naar
en van binnen moest plaats vinden.
Al bij al had het geheel iets van een
Limburgse boerderij, die in de hoog
te is opgetrokken. En dat klopt ook
wel met onze vaderlandse bouwge-
De Achterweg: Geen groenstroken
maar wel een vertrouwde menselijke
schaal.
schiedenis want ook de Limburgse
boerderij is afgeleid van de bouw
wijze der Romeinen in de klassieke
oudheid.
In onze lage landen is het systeem
van flatwoningen echter betrekke
lijk jong. Voor de oorlog waren er
nog weinig flatblokken en pas de
bevolkingsaanwas van na 1940 heeft
ertoe geleid dat het „flatje" een
gangbaar verschijnsel werd in onze
woningbouw. Tot dan toe verkoos
ook verreweg het grootste deel van
de Nederlandse gezinnen een eigen
huis met een apart dak, waardoor
de afzonderlijkheid van de woning
wel duidelijk werd onderstreept.
Het ligt voor de hand dat de Neder
lander vanouds anders tegenover
zijn woning staat dan de Italiaan.
In het zuiden is het doorgaans nog
al rwarm en de zon schijnt er wel
wat meer uren dan bij ons. Men
leeft er dan ook minder in huis en
meer op straat. Deze omstandig
heid alleen al dwingt het privé-leven
tot de korte tijdsduur van de nacht
en van het middagdutje, de siësta.
Verder leeft men eenvoudigweg op
het publieke domein, op straten en
op pleinen op terrasjes of op de
rand van een fontein. Is het verba-
zinwekkend dat een Italiaan niet
zoveel wetrk maakt van zijn huis en
de intimiteit ervan als de Nederlan
der? U moet eèns zien hoe weinig de
Italiaan over heeft voor zijn huis en
hoeveel hij uitgeeft voor een ver
zorgde kleding om te flaneren en
voor de nodige maaltijden en con
sumpties op de vele terrasjes in ste
den en dorpen. In Nederland is dat
vanouds allemaal anders. De Neder
lander trok zich steeds voor zo
lang mogelijke perioden terug in het
bastion van het familieleven. Buiten
kon het regenen, stormen of vrie
zen, binnen schiep hij zich de beha
gelijkheid, die alle narigheden van
het klimaat naar de achtergrond
drong, maar ook daarin is verande
ring gekomen, niet in het minst na
de jongste wereldoorlog. Allerlei
vormen van vermaak buitenshuis
zijn nu door de ontwikkeling van de
techniek en de groei van de bevol
king binnen het bereik van vrijwel
iedereen gekomen. De Nederlander
werd weer uithuizig, hij kon com
fort en warmte ook overvloedig en
soms beter dan thuis vinden in bios
copen en theaters, in café's en res
taurants en ook in de vele vergader
zaaltjes, waarin het verenigingsle
ven zich pleegt af te spelen. De pri-
vé-woning heeft ook in ons vader
land aan betekenis ingeboet en zo is
het verklaarbaar, dat wij een klei
ner percentage van ons inkomen
voor onze woning over hebben dan
vroeger. En daarmee is het beeld
van onze steden grondig gewijzigd.
Wij willen wonen in beknopte wo
ningen, waarin het schoonmaken
licht valt ook al valt er geen dienst
meisje meer te krijgen of te betalen.
Het flatje helpt ons uit alle pro
blemen. En we houden op deze wij
ze meestal nog behoorlijk tijd over
voor onze uithuizigheden, die steeds
meer van onze tijd in beslag nemen.
En daarom zijn de meesten van ons
wel ver af gegroeid van het eigen
huisje, met een eigen dak en een
grote en stoffige zolder daaronder.
Wij geven weinig meer om iets
meer ruimte in huis, want dat
maakt alleen de huiselijke taak van
vrouw (en man) nog meer bezwa
rend dan wij nuttig of nodig vin
den.
De Roosbeek: Daken en schoorste
nen aan een oude straat.
Maar intussen leven er nog honder
den in de straatjes van het oude
model. Het is er intiem en knus. De
stilte is er vaak hoorbaar. Iedere
bewoner heeft een eigen deur en hij
zet zich 's avonds graag bij het ven
ster op om naar buiten te kijken.
Een weids panorama is er voor hem
niet gij want hij zit parterre .Maar
hij geniet van de rust van een kal
me straat, van het weten wat zijn
overbuur doet, van een gesprekje
door het raam of op de stoep. De
flatbewoner mag zijn weidse uit
zicht hebben en kunnen neerkijken
op de ruime graspartijen rond het
gezamelijk woonblok, hij blijft de
vertegenwoordiger van een jachtige
tijd, waarin wij alles bezitten be
halve een voelbaar contact met moe
der aarde. Wie in zo'n stil straatje
mag wonen, waar de huisjes moei
zaam tegen elkaar lijken te leunen
en waslijnen nog met de speelse
sfeer van het geheel overeen stem
men, voldoet aan de algemeen men
selijke behoefte op de grond te blij
ven, waaraan hij zich zo verbonden
voelt. Hij kijkt niet over de alle
daagse ménselijke gebeurtenissen
heen, naar de horizon, die altijd
lokt en de menselijke onrust gaande
houdt, maar hij leeft in een wereldje
waarin de menselijke school hem
omsluit en gevangen houdt. Thuis
blijft hij thuis, omgeven door be
kende en vertrouwde dingen, zowel
binnen als op straat. En dat geeft
een vastheid aan zijn bestaan, die
Wat, IS die er dan al? Voor de politieke partijen is die er at lang,
maar nu en dan mag ook „de industrie" een beurt nemen. De „bril-
lenindustrie" heeft één keer een avond mogen verzorgen, de vorige
week was het de „grammofoon-platen-industrie"Nou, ze kón
den er wat van, ze maakten er wat van. Er werd niet op een paar
centen gekeken. Ik ga niet voor U uitrekenen wat die twee avonden
samen gekóst moeten hebben, dat dóet er ook eigenlijk niks toe.
Feit is dat er „commerciële televisie" gepleegd is en niet zo maar
eventjes ondeugend tussen de regels door, maar open en RAAK.
Ik zou liegen als ik U wijs probeerde te maken dat ik het SCHAN
DE vind. INTEGENDEEL. Er zijn weinig T.V.-avonden die me zo
ontzettend veel genoegen hebben verschaft: De klassieke avond,
zowel als de „populaire"
Misschien dat „een grote gloeilampenfabriek in het Zuiden des
lands" ook nog eens een kans zal krijgen of „een boven zijn krach
ten gegroeide scheepswervencombinatie", één die anders dan
anderen" is, zélfs zó anders dat ie om subsidie durtf te vragen.
En WIE weet een mens blijft hópen! komen de echte, de
RAS-echte amateurs uiteindelijk ook nog eens aan de beurt.
Want zou U het optreden van Brederode, Geron of U.D. zo veel
minder vinden dan een „liederen-recital" van Johnny Hoess?
Voor mij IS en zal altijd BLIJVENniets liever dan amateurs,
mensen die cultuur beoefenen uit pure liefhebberij.
Daarom heb ik mijn hele hart verpand aan de Scheidamse Gemeen
schap. Daarom hoop ik dat V allemaal deze Gemeenschap zult
steunen, opdat het amateurisme in Schiedam tot nog grotere
bloei moge komen: de zangers, de toeteraars, de toneelspelers, de
declamators. Ik zie verlangend uit naar een amateur-filmgroep,
naar een eigen liefhebberij-orkest, naar het herrijzen van het ope
rette-gezelschap.
Met „commerciële" T.V. heeft dit amateurisme natuurijk niet veel
te maken, het is er precies de tegenpool van, maar als het één
kan, dan waarom het andere niet? Als dus „DE INDUSTRIE" haar
kansen op het scherm krijgt en dat houden we op de duur tóch
niet tegen, waarom DAARNAAST de goede amateurs geen kans
gegeven? Ziedat is nou eens een gedachte, die ik U ter over
weging geefmisschien dat OOIT bij „bevoegde instanties" die
gedachte mee gaat leven en DAN.... HA, dan zijn we waar we
naar toe moeten.
Dat vindt Uw nederige dienaar:
Sebastiaan.
7wvWWWVWWWWVWVWVWWVWWVWWWW*/WWWWV*««»VWWW*A<W^«/>«A/V\A«/WVWWWWWWVWWVWWWWWWWWW\A<"'
de .moderner" levende mens heeft
ingeruild voor een bouter en wel
licht opwindender leefwijze, die
sterk is gericht op een onrustige
wisseling van indrukken en con
tacten.
DE HERBERG
VAN HET ZESDE GELUK
De Stichting Christelijke Filmactie
viert straks haar tweede lustrum.
Ter gelegenheid daarvan wordt op
vrijdag 5 en zaterdag 6 oktober a.s.
in „De Goede Haven" aan de W.
Frankenlandsedijk de allerbeste
film van Ingrid Bergmann en Curt
Jürgens vertoond, nl.l: „De Herberg
van het zesde geluk" in cinemas-
coop-kleur. Aanvang precies kwart
over 8.
Zeer verheugend over het feit,
dat in het afgelopen seizoen het
bezoek vooral van jongeren groot
was, heeft het bestuur besloten bij
wijze van Proef een tweede film
avond erbij te nemen, t.w. op vrij
dagavond. Het secretariaat van de
CFA is gevestigd: Meeuwensingel
118, tel. 67162.
CLUBHUIS ST. JORIS DOELE
IS SEIZOEN BEGONNEN
De activiteiten van het clubhuis St.
Joris Doele hebben zaterdagavond
een aanvang genomen, hoewel don
derdag 4 oktober eveneens een
avond gegeven zal worden, waar
alle ouders van harte welkom zijn.
De gang en de zaal zijn feestelijk
versierd en op één zaterdagavond
per maand na, zal er iedere zater
dagavond weer gelegenheid zijn
voor een dansje. De clubhuisleiding
verheugt zich er over, dat er weer
gelegenheid voor de leden is om in
het Sportfondsenbad te zwemmen,
iets wat reeds enkele jaren niet
meer mogelijk was. De jongens van
14 jaar en ouder kunnen zich weer
opgeven voor de judo- of bokssport
(kies maar judo, jongens!), waar
voor dinsdagavonds lessen worden
gegeven. Donderdagavond is het
clubhuis uitsluitend geopend voor
het meisjeswerk en de ouders. Ove
rigens is het clubhuis iedere avond
geopend, uitgezonderd 's zondags.
Mochten er nog Schiedammers zijn,
die bereid ajn als leider of leidster,
voor dit clubhuiswerk op te treden,
dan zal de clubhuisleider hem of
haar graag noteren. Adres: Doele-
plein.
Morgen is 't weer Dierendag!
Morgen worden alle Fikkies,
Trixjes, Kazans, Minétjes, Moor
tjes, Poelekes en weet ik veel,
dan verwend! Daar kan ik vol
ledig inkomen. Wij hebben ten
slotte ook onze bloedeigen (wel
vaak akelig omstreden!Moe
derdag, met keurig daarop aan
sluitend de Vaderdag. Dat maakt
dan alles weer goed. Het alge-
uene protest is dan meteen ra
dicaal in de protest-kiem ge
smoord.
Een speciale Kinderdag is niet
nodig, want die worden elke
dag wel verwend. Er zijn na
tuurlijk gevallen, waar dat niet
gebeurt, waar ze zelfs worden
verwaarloosd, maar dan komt
toch iedereen direct wel in 't
geweer, om dat te verhelpen
Er is alleen nog steeds geen spe
ciale Vrijgezellendag en dat vind
ik toch wel jammer! Wat zou
den die zielen het góed hebben
op die dag en daarnaniet
langer eenzaam meer zijn! Mis
schien, dat daar toch wel wat
voor te doen is. Best mogelijk
dat daarmede ook onze goede
Sebastiaan regimenten leden
voor zijn dierbare S.G. zou ver
werven, want de S.G. zou daar
dan natuurlijk de leiding van
hebben. Ik geef deze tip geheel
belangeloos, al zou 't toch wel
leuk zijn, als die dag op poten
gezet werd. Zonder zelfs die
Vrijgezellenbond concurrentie
aan 'te doen
Maar ik dwaal af.'t Is mor
gen Dierendag en daar zit ik
toch wel een beetje over in. Al
le dieren worden morgen góed
gedaan en ik.Ik ben een
fatale gifmengster, want heel ge
niepig strooi ik snippertjes mal
se kaas tussen zacht rose tarwe
op een schoteltje en zet dat heel
voorzichtig onder de wascombi-
natie. Meestal „de Hoogstraat"
voor mijn flanerende huisdier
tjes!
Sinds het openbreken van de
Rotterdamsedijk klaagt iedereen
oij ons over een invasie van mui
zen. Nu zijn dat heus wel lieve
diertjes, zo klein en watervlug,
maar dan ze overal aan knabbe
len, tja, dat is niet zo leuk. Om
dan maar te zwijgen van het
geen ze iedere keer zo onbeleefd
achterlaten! Nee, dat is toch
echt wel ongemanierd.
Dat ik ze nu zo lafhartig de
dood in moet jagen, stuit me
wel tegen de borst. Die tarwe
ziet er zo onschuldig uit, maar
't is notabene je reinste vergit
en dat zet ik die honneponnetjes
nu gastvrij voor
Ergens in me is de voldoening,
dat ze zich niet beet laten ne
men. 't Zijn er trouwens maar
twee (nog wel!) en ons huis is
toch echt wel groot genoeg, om
die te bergen. Als ze zich maar
een beetje beleefder gedroegen.
Gast zijn bij iemand betekent
heus niet, dat je overal maar
aan snuffelt en ruikt. Dat je ver
geet, dat de keuken geen open
baar toilet is! Dat is 't, wat me
het meeste irriteert.
Ik riskeer dagelijks diverse hart
kloppingen, als ze ineens voor
mijn voeten wegschieten. Ik
vind 't niet erg, als ze ineens
voor mijn voeten wegschieten.
Ik vind 't niet erg, nee, ik vind
't zelfs uitgesproken intelligent,
om niet in die vergift-massa te
happen. Als ze zich nu ook een
beetje netter gedroegen!
Mijn kleine vriendje Dicky aan
de overkant is sinds een paar
dagen de trotse bezitter van een
witte muis. Toen hij mijn nieu
we aanwinst vol trots toonde,
liepen alle mogelijke rillingen
over mijn rug. Stel je voor, dat
hij vroeg, of ik dat geval ook
eens vast wilde houden en tegen
mijn gezicht aan wilde laten lo
pen
Ik zou 't natuurlijk moeten
doen, om mijn prestige te red
den. Je kan tenslotte moeilijk
tegen zo'n joch van acht jaar
zeggen: „Asjeblieft niet, want
ik ben er als de dood van!"
Weer dat woord „dood". Ik
denk meteen weer aan dat scho
teltje met die roze vermaledijde
tarwe. Ik denk aan die kleine
snuitjes, die daaraan snuffelend
zullen ruiken, misschien zelfs
eten en dan
Morgen is 't Dierendag! Ik houd
echt wel van dieren, ik zal ze
geen haar kwaad doen. Ik ge
loof graag, dat ze trouwer zijn
dan de mensen, dat ze vele een
zamen echte, goede vriendschap
schenken.
Maar zo overdreven met ze
rondsollen, ze knuffelen en in
de watten leggen. Duizendmaal
op schoot nemen.
Vindt u het echt heel erg, dat'
ik dat niet kan? Dat ik daarvoor
liever een baby neem, zo'n klein
miniatuur hoopje mens, dat met
zijn stralende lach de wereld zo
heel anders maakt?
Dat schoteltje verdonkeremaan
ik dus wel morgen
MIEKE.