net nieuwe Oude straatjes ea aieuwe wijkeu K m Niet alleen de knusheid telt mee achter de stopmand Verschijnt woensdag en vrijdag in Schiedam en Kethel. Hoe vond U de reklame-televisie WOENSDAG 3 OKTOBER 1962 14e JAARGANG No. 79 OPLAGE 26.100 EXEMPLAREN Redaktie en advertenties: BROERSVEST 125, Schiedam 1 v d Klink telefoon 010-67368 en 63939 Kantooruren: dagelijks (behalve zaterdag) van 9-1 en 2-6 uur Centrale administratie Randstad-edities: Koornmarkt 34, Delft, telefoon 01730-23627 Tarieven op aanvraag. D® „Randstad-edities" geven plaatselijke uitgaven in 'Delft, Schiedam, Vlaardingen, Maasluis, Rijswijk met de rond d®z® steden gelegen dorpen en 'n streek-editie voor geheel Westland WWWWVWWWWWWWWVWWN^/WWWWWWWWWWV.'V-I." vvwvwwvwvx Vandaag een praatje bij een paar plaatjes van een paar straatjes: de Roos beek en de Achterweg. U ziet het staat er allemaal keurig op pronte Hol landse manier op. Hoge puntdaken, propere venstertjes en ijle schoorstenen maken samen het levendige spel uit dat een vaderlands sillwuet vanouds kenmerkt. We zijn hier kennelijk beland in iets van het verleden; en wat een verschil met de woonwijken van nu, alleen al als liet op dat silhouet aan komt. Strak en helder staan in ons eigen Nieuwland de grote bouw blokken met hun rechte contouren. Het zijn grote blokkendozen, waar van de hoofdvorm zo eenvoudig mo gelijk is gemaakt. En vooral het zijn verzamelingen van woningen onder een dak, voorzover je nog van dak kunt spreken, als het plat is en van beneden af niet zichtbaar. En dat is wel het bekmgrijkste verschil tus sen de woningblokken van nu en die van vroeger. Althans in Nederland. In Italië is dat allemaal heel anders. Daar kent men vanouds het wonen van vele beginners in een groot com plex met een gemeenschappelijk dak. Het palazzo is daar eigenlijk een soort vergrote uitgave van het Romeinse huis, waarin de vertrek ken grotendeels rond een binnen hof waren gerangschikt. Het had ook zijn voorruimte, het atrium, maar dat is later toen de steden dichter bebouwd werden als een stuk nodeloze ruimte-verslinding prijsgegeven. De wenselijkheid de vaak snelgroeiende bevolking bin nen de bescherming van de stads muren onderdak te brengen leidde tot etage-bouw, waarbij de verschil lende appartementen ook op de ver diepingen rond de binnenplaats wer den gegroepeerd. Naar buiten bleven deze palazzi vrij gesloten en weer baar, wat bij de woelingen die in het Italiaanse politieke leven gebrui kelijk waren ook wel verklaarbaar is. Daarom ontvingen de diverse wo ningen in het blok hun licht en lucht voornamelijk via de binnenplaats. Beneden was er meestal maar een poort, waardoor al het verkeer naar en van binnen moest plaats vinden. Al bij al had het geheel iets van een Limburgse boerderij, die in de hoog te is opgetrokken. En dat klopt ook wel met onze vaderlandse bouwge- De Achterweg: Geen groenstroken maar wel een vertrouwde menselijke schaal. schiedenis want ook de Limburgse boerderij is afgeleid van de bouw wijze der Romeinen in de klassieke oudheid. In onze lage landen is het systeem van flatwoningen echter betrekke lijk jong. Voor de oorlog waren er nog weinig flatblokken en pas de bevolkingsaanwas van na 1940 heeft ertoe geleid dat het „flatje" een gangbaar verschijnsel werd in onze woningbouw. Tot dan toe verkoos ook verreweg het grootste deel van de Nederlandse gezinnen een eigen huis met een apart dak, waardoor de afzonderlijkheid van de woning wel duidelijk werd onderstreept. Het ligt voor de hand dat de Neder lander vanouds anders tegenover zijn woning staat dan de Italiaan. In het zuiden is het doorgaans nog al rwarm en de zon schijnt er wel wat meer uren dan bij ons. Men leeft er dan ook minder in huis en meer op straat. Deze omstandig heid alleen al dwingt het privé-leven tot de korte tijdsduur van de nacht en van het middagdutje, de siësta. Verder leeft men eenvoudigweg op het publieke domein, op straten en op pleinen op terrasjes of op de rand van een fontein. Is het verba- zinwekkend dat een Italiaan niet zoveel wetrk maakt van zijn huis en de intimiteit ervan als de Nederlan der? U moet eèns zien hoe weinig de Italiaan over heeft voor zijn huis en hoeveel hij uitgeeft voor een ver zorgde kleding om te flaneren en voor de nodige maaltijden en con sumpties op de vele terrasjes in ste den en dorpen. In Nederland is dat vanouds allemaal anders. De Neder lander trok zich steeds voor zo lang mogelijke perioden terug in het bastion van het familieleven. Buiten kon het regenen, stormen of vrie zen, binnen schiep hij zich de beha gelijkheid, die alle narigheden van het klimaat naar de achtergrond drong, maar ook daarin is verande ring gekomen, niet in het minst na de jongste wereldoorlog. Allerlei vormen van vermaak buitenshuis zijn nu door de ontwikkeling van de techniek en de groei van de bevol king binnen het bereik van vrijwel iedereen gekomen. De Nederlander werd weer uithuizig, hij kon com fort en warmte ook overvloedig en soms beter dan thuis vinden in bios copen en theaters, in café's en res taurants en ook in de vele vergader zaaltjes, waarin het verenigingsle ven zich pleegt af te spelen. De pri- vé-woning heeft ook in ons vader land aan betekenis ingeboet en zo is het verklaarbaar, dat wij een klei ner percentage van ons inkomen voor onze woning over hebben dan vroeger. En daarmee is het beeld van onze steden grondig gewijzigd. Wij willen wonen in beknopte wo ningen, waarin het schoonmaken licht valt ook al valt er geen dienst meisje meer te krijgen of te betalen. Het flatje helpt ons uit alle pro blemen. En we houden op deze wij ze meestal nog behoorlijk tijd over voor onze uithuizigheden, die steeds meer van onze tijd in beslag nemen. En daarom zijn de meesten van ons wel ver af gegroeid van het eigen huisje, met een eigen dak en een grote en stoffige zolder daaronder. Wij geven weinig meer om iets meer ruimte in huis, want dat maakt alleen de huiselijke taak van vrouw (en man) nog meer bezwa rend dan wij nuttig of nodig vin den. De Roosbeek: Daken en schoorste nen aan een oude straat. Maar intussen leven er nog honder den in de straatjes van het oude model. Het is er intiem en knus. De stilte is er vaak hoorbaar. Iedere bewoner heeft een eigen deur en hij zet zich 's avonds graag bij het ven ster op om naar buiten te kijken. Een weids panorama is er voor hem niet gij want hij zit parterre .Maar hij geniet van de rust van een kal me straat, van het weten wat zijn overbuur doet, van een gesprekje door het raam of op de stoep. De flatbewoner mag zijn weidse uit zicht hebben en kunnen neerkijken op de ruime graspartijen rond het gezamelijk woonblok, hij blijft de vertegenwoordiger van een jachtige tijd, waarin wij alles bezitten be halve een voelbaar contact met moe der aarde. Wie in zo'n stil straatje mag wonen, waar de huisjes moei zaam tegen elkaar lijken te leunen en waslijnen nog met de speelse sfeer van het geheel overeen stem men, voldoet aan de algemeen men selijke behoefte op de grond te blij ven, waaraan hij zich zo verbonden voelt. Hij kijkt niet over de alle daagse ménselijke gebeurtenissen heen, naar de horizon, die altijd lokt en de menselijke onrust gaande houdt, maar hij leeft in een wereldje waarin de menselijke school hem omsluit en gevangen houdt. Thuis blijft hij thuis, omgeven door be kende en vertrouwde dingen, zowel binnen als op straat. En dat geeft een vastheid aan zijn bestaan, die Wat, IS die er dan al? Voor de politieke partijen is die er at lang, maar nu en dan mag ook „de industrie" een beurt nemen. De „bril- lenindustrie" heeft één keer een avond mogen verzorgen, de vorige week was het de „grammofoon-platen-industrie"Nou, ze kón den er wat van, ze maakten er wat van. Er werd niet op een paar centen gekeken. Ik ga niet voor U uitrekenen wat die twee avonden samen gekóst moeten hebben, dat dóet er ook eigenlijk niks toe. Feit is dat er „commerciële televisie" gepleegd is en niet zo maar eventjes ondeugend tussen de regels door, maar open en RAAK. Ik zou liegen als ik U wijs probeerde te maken dat ik het SCHAN DE vind. INTEGENDEEL. Er zijn weinig T.V.-avonden die me zo ontzettend veel genoegen hebben verschaft: De klassieke avond, zowel als de „populaire" Misschien dat „een grote gloeilampenfabriek in het Zuiden des lands" ook nog eens een kans zal krijgen of „een boven zijn krach ten gegroeide scheepswervencombinatie", één die anders dan anderen" is, zélfs zó anders dat ie om subsidie durtf te vragen. En WIE weet een mens blijft hópen! komen de echte, de RAS-echte amateurs uiteindelijk ook nog eens aan de beurt. Want zou U het optreden van Brederode, Geron of U.D. zo veel minder vinden dan een „liederen-recital" van Johnny Hoess? Voor mij IS en zal altijd BLIJVENniets liever dan amateurs, mensen die cultuur beoefenen uit pure liefhebberij. Daarom heb ik mijn hele hart verpand aan de Scheidamse Gemeen schap. Daarom hoop ik dat V allemaal deze Gemeenschap zult steunen, opdat het amateurisme in Schiedam tot nog grotere bloei moge komen: de zangers, de toeteraars, de toneelspelers, de declamators. Ik zie verlangend uit naar een amateur-filmgroep, naar een eigen liefhebberij-orkest, naar het herrijzen van het ope rette-gezelschap. Met „commerciële" T.V. heeft dit amateurisme natuurijk niet veel te maken, het is er precies de tegenpool van, maar als het één kan, dan waarom het andere niet? Als dus „DE INDUSTRIE" haar kansen op het scherm krijgt en dat houden we op de duur tóch niet tegen, waarom DAARNAAST de goede amateurs geen kans gegeven? Ziedat is nou eens een gedachte, die ik U ter over weging geefmisschien dat OOIT bij „bevoegde instanties" die gedachte mee gaat leven en DAN.... HA, dan zijn we waar we naar toe moeten. Dat vindt Uw nederige dienaar: Sebastiaan. 7wvWWWVWWWWVWVWVWWVWWVWWWW*/WWWWV*««»VWWW*A<W^«/>«A/V\A«/WVWWWWWWVWWVWWWWWWWWW\A<"' de .moderner" levende mens heeft ingeruild voor een bouter en wel licht opwindender leefwijze, die sterk is gericht op een onrustige wisseling van indrukken en con tacten. DE HERBERG VAN HET ZESDE GELUK De Stichting Christelijke Filmactie viert straks haar tweede lustrum. Ter gelegenheid daarvan wordt op vrijdag 5 en zaterdag 6 oktober a.s. in „De Goede Haven" aan de W. Frankenlandsedijk de allerbeste film van Ingrid Bergmann en Curt Jürgens vertoond, nl.l: „De Herberg van het zesde geluk" in cinemas- coop-kleur. Aanvang precies kwart over 8. Zeer verheugend over het feit, dat in het afgelopen seizoen het bezoek vooral van jongeren groot was, heeft het bestuur besloten bij wijze van Proef een tweede film avond erbij te nemen, t.w. op vrij dagavond. Het secretariaat van de CFA is gevestigd: Meeuwensingel 118, tel. 67162. CLUBHUIS ST. JORIS DOELE IS SEIZOEN BEGONNEN De activiteiten van het clubhuis St. Joris Doele hebben zaterdagavond een aanvang genomen, hoewel don derdag 4 oktober eveneens een avond gegeven zal worden, waar alle ouders van harte welkom zijn. De gang en de zaal zijn feestelijk versierd en op één zaterdagavond per maand na, zal er iedere zater dagavond weer gelegenheid zijn voor een dansje. De clubhuisleiding verheugt zich er over, dat er weer gelegenheid voor de leden is om in het Sportfondsenbad te zwemmen, iets wat reeds enkele jaren niet meer mogelijk was. De jongens van 14 jaar en ouder kunnen zich weer opgeven voor de judo- of bokssport (kies maar judo, jongens!), waar voor dinsdagavonds lessen worden gegeven. Donderdagavond is het clubhuis uitsluitend geopend voor het meisjeswerk en de ouders. Ove rigens is het clubhuis iedere avond geopend, uitgezonderd 's zondags. Mochten er nog Schiedammers zijn, die bereid ajn als leider of leidster, voor dit clubhuiswerk op te treden, dan zal de clubhuisleider hem of haar graag noteren. Adres: Doele- plein. Morgen is 't weer Dierendag! Morgen worden alle Fikkies, Trixjes, Kazans, Minétjes, Moor tjes, Poelekes en weet ik veel, dan verwend! Daar kan ik vol ledig inkomen. Wij hebben ten slotte ook onze bloedeigen (wel vaak akelig omstreden!Moe derdag, met keurig daarop aan sluitend de Vaderdag. Dat maakt dan alles weer goed. Het alge- uene protest is dan meteen ra dicaal in de protest-kiem ge smoord. Een speciale Kinderdag is niet nodig, want die worden elke dag wel verwend. Er zijn na tuurlijk gevallen, waar dat niet gebeurt, waar ze zelfs worden verwaarloosd, maar dan komt toch iedereen direct wel in 't geweer, om dat te verhelpen Er is alleen nog steeds geen spe ciale Vrijgezellendag en dat vind ik toch wel jammer! Wat zou den die zielen het góed hebben op die dag en daarnaniet langer eenzaam meer zijn! Mis schien, dat daar toch wel wat voor te doen is. Best mogelijk dat daarmede ook onze goede Sebastiaan regimenten leden voor zijn dierbare S.G. zou ver werven, want de S.G. zou daar dan natuurlijk de leiding van hebben. Ik geef deze tip geheel belangeloos, al zou 't toch wel leuk zijn, als die dag op poten gezet werd. Zonder zelfs die Vrijgezellenbond concurrentie aan 'te doen Maar ik dwaal af.'t Is mor gen Dierendag en daar zit ik toch wel een beetje over in. Al le dieren worden morgen góed gedaan en ik.Ik ben een fatale gifmengster, want heel ge niepig strooi ik snippertjes mal se kaas tussen zacht rose tarwe op een schoteltje en zet dat heel voorzichtig onder de wascombi- natie. Meestal „de Hoogstraat" voor mijn flanerende huisdier tjes! Sinds het openbreken van de Rotterdamsedijk klaagt iedereen oij ons over een invasie van mui zen. Nu zijn dat heus wel lieve diertjes, zo klein en watervlug, maar dan ze overal aan knabbe len, tja, dat is niet zo leuk. Om dan maar te zwijgen van het geen ze iedere keer zo onbeleefd achterlaten! Nee, dat is toch echt wel ongemanierd. Dat ik ze nu zo lafhartig de dood in moet jagen, stuit me wel tegen de borst. Die tarwe ziet er zo onschuldig uit, maar 't is notabene je reinste vergit en dat zet ik die honneponnetjes nu gastvrij voor Ergens in me is de voldoening, dat ze zich niet beet laten ne men. 't Zijn er trouwens maar twee (nog wel!) en ons huis is toch echt wel groot genoeg, om die te bergen. Als ze zich maar een beetje beleefder gedroegen. Gast zijn bij iemand betekent heus niet, dat je overal maar aan snuffelt en ruikt. Dat je ver geet, dat de keuken geen open baar toilet is! Dat is 't, wat me het meeste irriteert. Ik riskeer dagelijks diverse hart kloppingen, als ze ineens voor mijn voeten wegschieten. Ik vind 't niet erg, als ze ineens voor mijn voeten wegschieten. Ik vind 't niet erg, nee, ik vind 't zelfs uitgesproken intelligent, om niet in die vergift-massa te happen. Als ze zich nu ook een beetje netter gedroegen! Mijn kleine vriendje Dicky aan de overkant is sinds een paar dagen de trotse bezitter van een witte muis. Toen hij mijn nieu we aanwinst vol trots toonde, liepen alle mogelijke rillingen over mijn rug. Stel je voor, dat hij vroeg, of ik dat geval ook eens vast wilde houden en tegen mijn gezicht aan wilde laten lo pen Ik zou 't natuurlijk moeten doen, om mijn prestige te red den. Je kan tenslotte moeilijk tegen zo'n joch van acht jaar zeggen: „Asjeblieft niet, want ik ben er als de dood van!" Weer dat woord „dood". Ik denk meteen weer aan dat scho teltje met die roze vermaledijde tarwe. Ik denk aan die kleine snuitjes, die daaraan snuffelend zullen ruiken, misschien zelfs eten en dan Morgen is 't Dierendag! Ik houd echt wel van dieren, ik zal ze geen haar kwaad doen. Ik ge loof graag, dat ze trouwer zijn dan de mensen, dat ze vele een zamen echte, goede vriendschap schenken. Maar zo overdreven met ze rondsollen, ze knuffelen en in de watten leggen. Duizendmaal op schoot nemen. Vindt u het echt heel erg, dat' ik dat niet kan? Dat ik daarvoor liever een baby neem, zo'n klein miniatuur hoopje mens, dat met zijn stralende lach de wereld zo heel anders maakt? Dat schoteltje verdonkeremaan ik dus wel morgen MIEKE.

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Het Nieuwe Stadsblad | 1962 | | pagina 1