Het nieuwe <Uet phzttü? w&ikm &f de Schiedamsche Cartonnag ©fabriek BERT HAANSTRA ENTHOUSIAST OVER ZIJN FILM „ALLEMAN' DAT ENE TAKJE MISLETOE v.d. Vlerk r~ VERLOVINGSRINGEN W. Wo.J.nl aach - S., vy Verschijnt woensdag en vrijdag in Schiedam en Kethel. VRIJDAG AS. SCHIEDAMSE PREMIèRE „Ach de laatste weken had ik momenten genoeg om te tilmen. Kinderen die voor het eerst naar school gingen. Die kleine peuters, die nog niet alleen de straat mogen oversteken, aan de hand van hun moeder om de eerste stap te zetten op de glibberige baan, die carrière heet» Bij de school' hun eerste teleurstelling. Mama mag niet mee naar binnen. En daar sta je dan tussen. Heel groot en breed met je zware camera. Al die betraande gezichtjes voor je, angstig kijkend in de lens, tot ineens één van die kleinen je voorzichtig aan je broekspijpen trekt en met een benepen stemmetje vraagt„Meneer gaan we nu al meteen rekenen?" Enthousiast over zijn nieuwe film leunt Bert Haanstra in een ge makkelijke foyer-stoel. Vol van zijn nieuwe productie, die op 19 december in het Passage Theater onder de naam „Alleman in premiere gaat. ATTENTIE S V P. alléén op vrijdag 27 dec. en 3 januari verschijnen. EEN KERSTVERHAAL NIHUWJI AARS- ADVERTENTIE Bal direct tel. 67368-63939 W0EN3DAG 18 DECEMBER 1963 15e JAARGANG No. 23 OPLAAG 26.100 EXEMPLAREN Redaktie en advertenties: BROERSVEST 125, Schiedam (C. J. van der Klink), telefoon 010-67368 en 63939. Kantooruren: dagelijks (behalve zaterdag) van 9-1 en 2-6 uur. Inzendtermijn advertenties: dinsdag en donderdag 6 uur 's avonds. Centrale administratie Randstad-edities: Koornmarkt 34, Delft, telefoon 01730-23627 Tarieven op aanvraag. De „Randstad-edities" geven plaatselijke uitgaven in Delft, Schiedam, Vlaardingen, Maassluis, Rijswijk me» de rond deze steden gelegen dorpen en 'n streek-editie voor geheel Westland „Zoo" was hiervoor de generale repetitie, een klein, veelbelovend proefstuk dat de gestelde verwachtingen ver heeft over troffen. Vandaar het enthousiasme, waar mee aan de nieuwe film gewerkt werd. Een enthousiasme zo groot, dat er voor een gesprek in een eivolle foyer van een dans zaal, waar Haanstra enkele van de laatste opnamen maakte, maar een paar minuten overschoten. En dan nog met een veront schuldigend gebaar naar de opnameploeg. Dat het tenslotte toch nog een dik half uur werd is te wijten aan diezelfde geestdrift van de cineast. „Wc hoorden", zegt hij „dat hier een dansavond werd gehouden en omdat dit de laatste tijd een belangrijk deel van de samenleving schijnt te worden, dachten we: we gaan eens kijken. Of het erin komt weten we natuurlijk, maar je kan altijd even langs gaan". Taxerend liet Bert Haanstra zijn blik langs de dansende paartjes gaan. „Misschien zit er wel wat in. Al kan je dat pas goed be kijken wanneer de film wordt gemon teerd". „In de film, zo vervolgt hij, „probeer ik de mensen te zien zoals ze zijn. Maar dan wel op een andere manier, dan in bijvoor beeld Mondo Cane. Niet zo gevoelloos en vooral niet zo wreed. Je gaat bijna ge loven, dat een mens alleen maar slechte eigenschappen heeft". „Nee", zegt hij overtuigend, „ik bezie de mens dan toch liever met een milde humor". In verband met de a.s. Kerst dagen en Nieuwjaarsdag zal Het Nieuwe Stadsblad resp. Niet dat ik het er op aanstuur, maar het vrolijke is datgene wat ons soms nog net op de been weet te houden en dus neemt het in deze film, die voornamelijk over mensen handelt een voorname plaats in. Daarom probeer ik ook te vermijden, dat een hele zaal lacht om één lachwekkend individu. Dat is geen kunst. Kunst wordt het, wanneer je kans ziet de mensen in de spiegel die je hen voorhoudt, te laten lachen. Van dit standpunt ben ik ook uit- Gewoon, vrij filmen. Alles wat leuk en plezierig is. (Foto: Gustaaf Gillard) gegaan toen ik „Zoo" maakte. En om dit principe gestand te doen heb ik talloze momenten, die een lachexplosie veroor zaakt zouden hebben, moeten knippen. Je snijdt dan natuurlijk wel in je eigen vlees, een pijnlijke kwestie soms, maar /e weet in elk geval voor jezelf dat je nie mand hebt gekrenkt en dat als het publiek lacht, zij dit om de mens doet. Niet voor niets zijn het ook twintigmaal zoveel opnamen als tenslotte in de bioscoop worden gedraaid. Deze film bijvoorbeeld heeft ons ruim 45000 meter celluloid ge kost. Bij elkaar ongeveer 20 hoofdfilms van anderhalf uur elk". Deze enorme hoeveelheid film moet wor den gebruikt, zo verzekerde ons Bert Haan stra, omdat er zonder een bepaald plan wordt gewerkt. Natuurlijk is er door Si mon Carmiggelt wel een verhaal geschreven met het oog op het karakter van deze film, maar daarbuiten wordt met advies van Anton Koolhaas veel „vrij" gewerkt. Van tijd tot tijd eens dit, van tijd tot tijd eens dat. Wel bepaald maar niet op schrift gesteld. De ideeën worden met de hele cameraploeg, waarin Anton Munch, Kees Him en Annemarie Pijlman besproken, waarna het vijftal er op uit trekt. Als het maar menselijk is en, dit vooral als het maar echt is. ,,Ik wil alleen maar goede dingen hebben' zegt Bert Haanstra hierover, „dingen, die voor ieder mens belangrijk zijn, die ieder mens graag ziet of heeft en hiervan een volkomen menselijke film maken, zoals dit bijvoorbeeld. Al die jongens en meisjes zijn bij elkaar om te dansen om beetje plezier te maken en even de dage lijkse sleur te ontduiken. Hier moeien wi zijn". Morgen trekken we weer ergens anders heen. Misschien naar de kleine dorpjes, misschien naar de havens of we gaan met de rondvaartboot mee. Wie weet. We moeten trouwens ook wat opnamen hebben van een paar bruiloften. Bruiloften? „Inderdaad", klonk het lako nieke antwoord „of weet U misschien een belangrijker en grotere dag in het leven van een mens?" En daar sta je dan tussen, heel groot en heel breed. (Foto: Gustaaf Gillard) „We beginnen eerst maar met de piek, ons kostbaarste bezit. Als die eenmaal op zijn plaats is, gaan we in het wilde weg ver sieren. Gééf me die piek even, Jos Sandra Elgers zit boven op de trapleer en kijkt met iets van vertedering in haar ogen naar de kerstboom. Prachtig groen en zo vol. Hoe dikwijls hebben zij en Jos nu al een boom op getuigd. Maar nó moet die extra mooi worden. Voor 't eerst in hun leventje zullen ze een fijne Kerstmis vieren, ten minsteZe komt niet verder met haai gedachten, want daar klinkt een gil, een klap en gerinkel. Verschrikt kijkt ze naar beneden, waar Jos verslagen naar een doos kerstballen tuurt Ze is meteen de trap af. Doet het kleurige gruis zoveel mogelijk in de doos en zegt luchtig: „Broertje, daar komen we nu eens met een koopje van af. Want het is net de doos van juffrouw Aalbers, waar we zo gruwelijk het land aan hadden. Gauw weg die mik-mak, voordat ze het ziet". Dat laat Jos zich geen tweede maai zeggen! De scherven zijn gauw genoeg op geruimd. „Niet in de vuilnisbak, anders krijgen we tóch op ons kop", zegt hij haastig. „Ik weet wel een goed plekje in de schuur". Wég is hij al. Sandra kijkt in de andere dozen. O, ze hebben nog genoeg. En vader heeft immers beloofd, dat ze er< nog wat nieuws bij mogen kopen. Dat is helemaal niet nodig, oordeelt ze zakelijk. Die boom zal met die versieringen een juweeltje worden. Boven dien is hij wat kleiner dan vorig jaar. Wat zal tante Petra wel zeggen, denkt ze. Leuk, dat ze één van de Kerstdagen komt Ze zitten allebei op de H.B.S. en krijgen van haar Engels. Al een paar maanden komt ze bij hen thuis, dat is gekomen, toen Sandra zo ziek was in het voorjaar. Het was altijd zo gezellig, als ze kwam Nu is ze een geregelde gast. „Ze is een schat", denkt Sandra. Bestijgt dan weer de trapleer en bevestigt heel voorzichtig de piek op de top van de boom. Twee jaar geleden bracht vader die voor hen mee uit Joego-Slavië. 't Is een kunststukje van een bijzondere soort glas. een mengeling van helder en mat, spier wit, versierd met kleine sterretjes. De versieringen in de boom zijn trouwens allemaal wit. Op die tien na, die zojuist gesneuveld zijn! Ze hadden ze geen van allen mooi gevonden, maar wat dóe je, als je ze cadeau krijgt? Waar blijft Jos nu toch? Ze zit hier natuurlijk wel prins heerlijk daar op eenzame hoogte, kan natuurlijk zelf al beginnen, maar ze wéét, hoe Jos erop gesteld is, om 't samen te doen. Ze doen trouwens alles samen, och daar zijn ze toch ook tweelingen voor en helemaal op elkaar aangewezen. Natuurlijk, ze hebben ook vader, maar die is altijd zo afwezig, zo stil. Zit 't liefst maar op zijn studeerkamer. Niet, dat ze bang voor hem zijn, hoewel hij toch wel een beetje veranderd is in de laatste maan den. Zou hij nu echt niet weten, dat Petra Wijnberg een fijne tweede moeder voor hen zou zijn en een goede vrouw voor hem? Daarom hebben Jos en zij maar besloten hem te helpen. Er trekt een zachte glimlach over het jonge gezichtje. O, ze hoopt zo, dat alles lukt. Dat ze straks weer een vader én een moeder zullen hebben, net als alle andere kinderen uit hun klas. Haar ogen dwalen naar de foto op het bergmeubel. Drie jaar waren ze allebei, toen hun moe der na een hevige griep, voorgoed van hen heenging. Ze weten er niets meer van. Wel, dat er telkens een andere juffrouw voor de huishouding kwam. Alleen Stien, de werkster, die is al zolang bij hen. Al vanaf, dat hun ouders trouwden, dat is 17 jaar geleden. Jos en zij zijn nu 15. Nog twee jaartjes, dan hopen zij het eind diploma te behalen en dan Stémmen in de gang. Vader en Jos, die binnenkomen. Ze krijgt een kleur van blijdschap om deze verrassing. Hij zou immers pas vanavond thuiskomen? „We gaan nu eerst thee drinken. Gezellig, dat u er bent". Ze strijkt met een lief kozend gebaar haar wang over de mouw van zijn jas, een kinderlijk gebaar. Ze is bijna even groot als haar vader. Robert Elgers valt 't ineens op. Zó kon haar moeder, waarnaar ze genoemd is, ook spontaan reageren. Nee, nu niet weer piekeren. Hij heeft te lang dat verdriet ge koesterd en 't niet over willen geven. Ineens is hij rot de conclusie gekomen dat hij zich te veel afgezonderd heeft al die jaren. Dat zijn kinderen, haar erfenis, Onze collectie munt uit door een grote verscheidenheid in modellen zowel in gladde als in modern bewerkte uitvoe ringen. Vele merken in alle maten en breedten voorradig als: DESIRÉE ANJER CONSTANT NIESSING 'n Mensenleven gegarandeerd. Gratis gravure waarop U kunt wachten. HORLÖGER v JUWELI^ EDÈLSTÉENKI'NDIGE F;G:A. «0TTEAOAMSSDUR UB ICMtKDAM Uw veel tekort gekomen zijn Maar dat zal nu veranderen. Ze hebben hem nódig en 't zijn toch zijn kinderen? Hij strijkt zich even over 't voorhoofd, als wil hij al die gedachten, die hem jaren in de ban van teruggetrokkenheid en eenzaamheid, hiel den, weg vegen Daar is Sandra al met de theemuts Boven hoort hij Jos stommelen O, ja, juffrouw Aalbers heeft haar vrije dag vandaag. Dit is toch wel de gezelligste dag van heel de week. Sandra weet altijd sfeer te scheppen. Net als Petra Verward bukt hij zich naar zijn aktetas, rommelt er wat in, om zich een houding te geven. Hij lijkt wel een schooljongen! „Vader, er is een léuke ramp gebeurd. Die rode en blauwe kerstballen van juf frouw Aalbers zijn kaduuk. Jos liet de hele doos vallen!" Sandra's ogen lachen in de zijne. „En 't was écht een ongeluk?" probeert hij streng te vragen! TelefoonSandra is er als de kippen bij. „O, als er nu maar weer geen bezoek voor vader komt, dan is deze gezellige middag meteen naar de maan. „Als u zo dichtbij bent, komt u dan astublieft even langs. Ik heb net ons eerste kopje thee in geschonken. Dan gaan we met z'n viertjes fijn de boom afmaken. Nee, u kómt", zegt ze gedecideerd „en u blijft ook meëten. Ik heb eenNee, dat zeg ik lekker niet. Het is een verrassing voor vader, ziet u, maar ik weet, dat u er ook van houdt. Tot dadelijk hoor". Bijna dansend is ze weer terug! „Tante Petra komt zo. Was bij de kapper. Helpt met de boom en blijft verder", zegt ze op getogen in telegramstijl! komt in 26.000 gezinnen te Schiedam en Kethel. Jos davert de trappen at. „De kaarsen. Er waren nog een paar nieuwe van vorig jaar". En hier zijn vier pakken andere en wat grotere voor in de kandelaars Robert Elgers geeft hem een pak. „Fijn, gaan we nu meteen beginnen, het is al zo laat". Zijn thee laat hij maar koud worden. Dit is machtig, met vader de boom versieren. Dat heeft hij nog nooit mee gemaakt! Ze zeggen niet veel. Dit werk moet je met overleg doen. Maar de bel leidt hen even af. „Zal ik even opendoen?" Hij wacht 't antwoord niet eens af. Robert Elgers is de gang al op. „Ze blijft de hele dag. Ook eten. 't Wordt mieters", zegt Sandra met een olijk knipoogje naar haar broer. „Vind je vader niet énig, vandaag?" „Wie is ze?" vraagt Jos Een overbodige vraag natuurlijk, weet hij meteen. 't Duurt even, voordat ze binnenkomen. Sandra neemt de plichten van gastvrouw waar, maakt Petra een complimentje over haar haar. Ze bloost zowaar. Draait zich dan om naar de kerstboom, waar ze nu eendrachtig verder mee gaan. Om 5 uur is die klaar. Het is een kunst stukje met die zilver-glanzende ballen, klokjes, fijne siervoorwerpjes. En dan die aparte kaarsen in hun typische houders Als ieder jaar is Sandra weer verrukt. „Zo jammer, dat 't maar zo kórt Kerstmis is. Ik vind dit 't heerlijkste feest van het jaar". Ze zegt het als voor zichzelf heen, maar dan legt haar vader een hand op haar tengere schouder. „Misschien denk je, dat ik 't nooit gewaardeerd heb, wat jullie deden. Maar ik bén nu eenmaal zo. Al beloof ik jullie, dat het nu anders zal worden", zegt hij nadrukkelijk. Verrast kijkt Sandra hem aan. „U bedoelt, datZe werpt een onderzoekende blik ook op Petra. „Dit wordt een góede Kerst mis, dat wil ik je alleen maar even zeggen. Vervolg op pagina 2 TEL. 69161na 6uur 'savonds TEL.66459

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Het Nieuwe Stadsblad | 1963 | | pagina 1