Het nieuwe
<Uet phzttü? w&ikm &f de
Schiedamsche
Cartonnag ©fabriek
BERT HAANSTRA
ENTHOUSIAST OVER ZIJN
FILM „ALLEMAN'
DAT ENE TAKJE MISLETOE
v.d. Vlerk
r~
VERLOVINGSRINGEN
W. Wo.J.nl aach - S.,
vy
Verschijnt woensdag en vrijdag in Schiedam en Kethel.
VRIJDAG AS. SCHIEDAMSE PREMIèRE
„Ach de laatste weken had ik momenten genoeg om te tilmen.
Kinderen die voor het eerst naar school gingen. Die kleine peuters,
die nog niet alleen de straat mogen oversteken, aan de hand van
hun moeder om de eerste stap te zetten op de glibberige baan, die
carrière heet»
Bij de school' hun eerste teleurstelling. Mama mag niet mee naar
binnen. En daar sta je dan tussen. Heel groot en breed met je
zware camera. Al die betraande gezichtjes voor je, angstig kijkend
in de lens, tot ineens één van die kleinen je voorzichtig aan je
broekspijpen trekt en met een benepen stemmetje vraagt„Meneer
gaan we nu al meteen rekenen?"
Enthousiast over zijn nieuwe film leunt Bert Haanstra in een ge
makkelijke foyer-stoel. Vol van zijn nieuwe productie, die op 19
december in het Passage Theater onder de naam „Alleman in
premiere gaat.
ATTENTIE S V P.
alléén op
vrijdag 27 dec. en
3 januari
verschijnen.
EEN KERSTVERHAAL
NIHUWJI AARS-
ADVERTENTIE
Bal direct
tel. 67368-63939
W0EN3DAG 18 DECEMBER 1963
15e JAARGANG No. 23
OPLAAG 26.100 EXEMPLAREN
Redaktie en advertenties: BROERSVEST 125, Schiedam (C. J. van der Klink), telefoon 010-67368 en 63939.
Kantooruren: dagelijks (behalve zaterdag) van 9-1 en 2-6 uur. Inzendtermijn advertenties: dinsdag en donderdag 6 uur 's avonds.
Centrale administratie Randstad-edities: Koornmarkt 34, Delft, telefoon 01730-23627 Tarieven op aanvraag.
De „Randstad-edities" geven plaatselijke uitgaven in Delft,
Schiedam, Vlaardingen, Maassluis, Rijswijk me» de rond deze
steden gelegen dorpen en 'n streek-editie voor geheel Westland
„Zoo" was hiervoor de generale repetitie,
een klein, veelbelovend proefstuk dat de
gestelde verwachtingen ver heeft over
troffen. Vandaar het enthousiasme, waar
mee aan de nieuwe film gewerkt werd.
Een enthousiasme zo groot, dat er voor een
gesprek in een eivolle foyer van een dans
zaal, waar Haanstra enkele van de laatste
opnamen maakte, maar een paar minuten
overschoten. En dan nog met een veront
schuldigend gebaar naar de opnameploeg.
Dat het tenslotte toch nog een dik half uur
werd is te wijten aan diezelfde geestdrift
van de cineast.
„Wc hoorden", zegt hij „dat hier een
dansavond werd gehouden en omdat dit
de laatste tijd een belangrijk deel van de
samenleving schijnt te worden, dachten we:
we gaan eens kijken.
Of het erin komt weten we natuurlijk,
maar je kan altijd even langs gaan".
Taxerend liet Bert Haanstra zijn blik langs
de dansende paartjes gaan. „Misschien zit
er wel wat in. Al kan je dat pas goed be
kijken wanneer de film wordt gemon
teerd".
„In de film, zo vervolgt hij, „probeer ik
de mensen te zien zoals ze zijn. Maar dan
wel op een andere manier, dan in bijvoor
beeld Mondo Cane. Niet zo gevoelloos en
vooral niet zo wreed. Je gaat bijna ge
loven, dat een mens alleen maar slechte
eigenschappen heeft".
„Nee", zegt hij overtuigend, „ik bezie de
mens dan toch liever met een milde
humor".
In verband met de a.s. Kerst
dagen en Nieuwjaarsdag zal
Het Nieuwe Stadsblad resp.
Niet dat ik het er op aanstuur, maar het
vrolijke is datgene wat ons soms nog net
op de been weet te houden en dus neemt
het in deze film, die voornamelijk over
mensen handelt een voorname plaats in.
Daarom probeer ik ook te vermijden, dat
een hele zaal lacht om één lachwekkend
individu. Dat is geen kunst. Kunst wordt
het, wanneer je kans ziet de mensen in de
spiegel die je hen voorhoudt, te laten
lachen. Van dit standpunt ben ik ook uit-
Gewoon, vrij filmen. Alles wat leuk en
plezierig is.
(Foto: Gustaaf Gillard)
gegaan toen ik „Zoo" maakte. En om dit
principe gestand te doen heb ik talloze
momenten, die een lachexplosie veroor
zaakt zouden hebben, moeten knippen.
Je snijdt dan natuurlijk wel in je eigen
vlees, een pijnlijke kwestie soms, maar /e
weet in elk geval voor jezelf dat je nie
mand hebt gekrenkt en dat als het publiek
lacht, zij dit om de mens doet.
Niet voor niets zijn het ook twintigmaal
zoveel opnamen als tenslotte in de bioscoop
worden gedraaid. Deze film bijvoorbeeld
heeft ons ruim 45000 meter celluloid ge
kost. Bij elkaar ongeveer 20 hoofdfilms van
anderhalf uur elk".
Deze enorme hoeveelheid film moet wor
den gebruikt, zo verzekerde ons Bert Haan
stra, omdat er zonder een bepaald plan
wordt gewerkt. Natuurlijk is er door Si
mon Carmiggelt wel een verhaal geschreven
met het oog op het karakter van deze film,
maar daarbuiten wordt met advies van
Anton Koolhaas veel „vrij" gewerkt.
Van tijd tot tijd eens dit, van tijd tot tijd
eens dat. Wel bepaald maar niet op schrift
gesteld. De ideeën worden met de hele
cameraploeg, waarin Anton Munch, Kees
Him en Annemarie Pijlman besproken,
waarna het vijftal er op uit trekt.
Als het maar menselijk is en, dit vooral
als het maar echt is.
,,Ik wil alleen maar goede dingen hebben'
zegt Bert Haanstra hierover, „dingen, die
voor ieder mens belangrijk zijn, die ieder
mens graag ziet of heeft en hiervan een
volkomen menselijke film maken, zoals dit
bijvoorbeeld. Al die jongens en meisjes zijn
bij elkaar om te dansen om
beetje plezier te maken en even de dage
lijkse sleur te ontduiken. Hier moeien wi
zijn".
Morgen trekken we weer ergens anders
heen. Misschien naar de kleine dorpjes,
misschien naar de havens of we gaan met
de rondvaartboot mee.
Wie weet. We moeten trouwens ook wat
opnamen hebben van een paar bruiloften.
Bruiloften? „Inderdaad", klonk het lako
nieke antwoord „of weet U misschien een
belangrijker en grotere dag in het leven
van een mens?"
En daar sta je dan tussen, heel groot en
heel breed.
(Foto: Gustaaf Gillard)
„We beginnen eerst maar met de piek, ons
kostbaarste bezit. Als die eenmaal op zijn
plaats is, gaan we in het wilde weg ver
sieren. Gééf me die piek even, Jos
Sandra Elgers zit boven op de trapleer en
kijkt met iets van vertedering in haar ogen
naar de kerstboom.
Prachtig groen en zo vol. Hoe dikwijls
hebben zij en Jos nu al een boom op
getuigd. Maar nó moet die extra mooi
worden. Voor 't eerst in hun leventje
zullen ze een fijne Kerstmis vieren, ten
minsteZe komt niet verder met haai
gedachten, want daar klinkt een gil, een
klap en gerinkel. Verschrikt kijkt ze naar
beneden, waar Jos verslagen naar een doos
kerstballen tuurt
Ze is meteen de trap af. Doet het kleurige
gruis zoveel mogelijk in de doos en zegt
luchtig: „Broertje, daar komen we nu eens
met een koopje van af. Want het is net
de doos van juffrouw Aalbers, waar we zo
gruwelijk het land aan hadden.
Gauw weg die mik-mak, voordat ze het
ziet". Dat laat Jos zich geen tweede maai
zeggen! De scherven zijn gauw genoeg op
geruimd. „Niet in de vuilnisbak, anders
krijgen we tóch op ons kop", zegt hij
haastig. „Ik weet wel een goed plekje in
de schuur". Wég is hij al.
Sandra kijkt in de andere dozen. O, ze
hebben nog genoeg. En vader heeft immers
beloofd, dat ze er< nog wat nieuws bij
mogen kopen. Dat is helemaal niet nodig,
oordeelt ze zakelijk. Die boom zal met die
versieringen een juweeltje worden. Boven
dien is hij wat kleiner dan vorig jaar.
Wat zal tante Petra wel zeggen, denkt ze.
Leuk, dat ze één van de Kerstdagen komt
Ze zitten allebei op de H.B.S. en krijgen
van haar Engels. Al een paar maanden
komt ze bij hen thuis, dat is gekomen, toen
Sandra zo ziek was in het voorjaar.
Het was altijd zo gezellig, als ze kwam
Nu is ze een geregelde gast.
„Ze is een schat", denkt Sandra. Bestijgt
dan weer de trapleer en bevestigt heel
voorzichtig de piek op de top van de
boom. Twee jaar geleden bracht vader die
voor hen mee uit Joego-Slavië. 't Is een
kunststukje van een bijzondere soort glas.
een mengeling van helder en mat, spier
wit, versierd met kleine sterretjes.
De versieringen in de boom zijn trouwens
allemaal wit. Op die tien na, die zojuist
gesneuveld zijn! Ze hadden ze geen van
allen mooi gevonden, maar wat dóe je,
als je ze cadeau krijgt? Waar blijft Jos nu
toch? Ze zit hier natuurlijk wel prins
heerlijk daar op eenzame hoogte, kan
natuurlijk zelf al beginnen, maar ze wéét,
hoe Jos erop gesteld is, om 't samen te
doen. Ze doen trouwens alles samen, och
daar zijn ze toch ook tweelingen voor en
helemaal op elkaar aangewezen.
Natuurlijk, ze hebben ook vader, maar die
is altijd zo afwezig, zo stil. Zit 't liefst
maar op zijn studeerkamer. Niet, dat ze
bang voor hem zijn, hoewel hij toch wel
een beetje veranderd is in de laatste maan
den. Zou hij nu echt niet weten, dat
Petra Wijnberg een fijne tweede moeder
voor hen zou zijn en een goede vrouw
voor hem? Daarom hebben Jos en zij maar
besloten hem te helpen.
Er trekt een zachte glimlach over het jonge
gezichtje. O, ze hoopt zo, dat alles lukt.
Dat ze straks weer een vader én een
moeder zullen hebben, net als alle andere
kinderen uit hun klas. Haar ogen dwalen
naar de foto op het bergmeubel.
Drie jaar waren ze allebei, toen hun moe
der na een hevige griep, voorgoed van hen
heenging. Ze weten er niets meer van.
Wel, dat er telkens een andere juffrouw
voor de huishouding kwam. Alleen Stien,
de werkster, die is al zolang bij hen.
Al vanaf, dat hun ouders trouwden, dat is
17 jaar geleden. Jos en zij zijn nu 15.
Nog twee jaartjes, dan hopen zij het eind
diploma te behalen en dan
Stémmen in de gang. Vader en Jos, die
binnenkomen. Ze krijgt een kleur van
blijdschap om deze verrassing. Hij zou
immers pas vanavond thuiskomen?
„We gaan nu eerst thee drinken. Gezellig,
dat u er bent". Ze strijkt met een lief
kozend gebaar haar wang over de mouw
van zijn jas, een kinderlijk gebaar. Ze is
bijna even groot als haar vader.
Robert Elgers valt 't ineens op. Zó kon
haar moeder, waarnaar ze genoemd is, ook
spontaan reageren. Nee, nu niet weer
piekeren. Hij heeft te lang dat verdriet ge
koesterd en 't niet over willen geven.
Ineens is hij rot de conclusie gekomen
dat hij zich te veel afgezonderd heeft al
die jaren. Dat zijn kinderen, haar erfenis,
Onze collectie munt uit door
een grote verscheidenheid in
modellen zowel in gladde als
in modern bewerkte uitvoe
ringen.
Vele merken in alle maten en
breedten voorradig als:
DESIRÉE
ANJER
CONSTANT
NIESSING
'n Mensenleven gegarandeerd.
Gratis gravure
waarop U kunt wachten.
HORLÖGER v JUWELI^
EDÈLSTÉENKI'NDIGE F;G:A.
«0TTEAOAMSSDUR UB ICMtKDAM
Uw
veel tekort gekomen zijn Maar dat zal nu
veranderen. Ze hebben hem nódig en 't
zijn toch zijn kinderen? Hij strijkt zich
even over 't voorhoofd, als wil hij al die
gedachten, die hem jaren in de ban van
teruggetrokkenheid en eenzaamheid, hiel
den, weg vegen
Daar is Sandra al met de theemuts Boven
hoort hij Jos stommelen
O, ja, juffrouw Aalbers heeft haar vrije
dag vandaag. Dit is toch wel de gezelligste
dag van heel de week. Sandra weet altijd
sfeer te scheppen. Net als Petra
Verward bukt hij zich naar zijn aktetas,
rommelt er wat in, om zich een houding
te geven. Hij lijkt wel een schooljongen!
„Vader, er is een léuke ramp gebeurd.
Die rode en blauwe kerstballen van juf
frouw Aalbers zijn kaduuk. Jos liet de
hele doos vallen!" Sandra's ogen lachen
in de zijne. „En 't was écht een ongeluk?"
probeert hij streng te vragen!
TelefoonSandra is er als de kippen bij.
„O, als er nu maar weer geen bezoek voor
vader komt, dan is deze gezellige middag
meteen naar de maan. „Als u zo dichtbij
bent, komt u dan astublieft even langs.
Ik heb net ons eerste kopje thee in
geschonken. Dan gaan we met z'n viertjes
fijn de boom afmaken. Nee, u kómt", zegt
ze gedecideerd „en u blijft ook meëten.
Ik heb eenNee, dat zeg ik lekker niet.
Het is een verrassing voor vader, ziet u,
maar ik weet, dat u er ook van houdt.
Tot dadelijk hoor".
Bijna dansend is ze weer terug! „Tante
Petra komt zo. Was bij de kapper. Helpt
met de boom en blijft verder", zegt ze op
getogen in telegramstijl!
komt in 26.000 gezinnen
te Schiedam en Kethel.
Jos davert de trappen at. „De kaarsen.
Er waren nog een paar nieuwe van vorig
jaar". En hier zijn vier pakken andere en
wat grotere voor in de kandelaars
Robert Elgers geeft hem een pak.
„Fijn, gaan we nu meteen beginnen, het
is al zo laat". Zijn thee laat hij maar koud
worden. Dit is machtig, met vader de boom
versieren. Dat heeft hij nog nooit mee
gemaakt! Ze zeggen niet veel. Dit werk
moet je met overleg doen.
Maar de bel leidt hen even af.
„Zal ik even opendoen?" Hij wacht 't
antwoord niet eens af. Robert Elgers is de
gang al op. „Ze blijft de hele dag. Ook
eten. 't Wordt mieters", zegt Sandra met
een olijk knipoogje naar haar broer.
„Vind je vader niet énig, vandaag?"
„Wie is ze?" vraagt Jos Een overbodige
vraag natuurlijk, weet hij meteen.
't Duurt even, voordat ze binnenkomen.
Sandra neemt de plichten van gastvrouw
waar, maakt Petra een complimentje over
haar haar. Ze bloost zowaar. Draait zich
dan om naar de kerstboom, waar ze nu
eendrachtig verder mee gaan.
Om 5 uur is die klaar. Het is een kunst
stukje met die zilver-glanzende ballen,
klokjes, fijne siervoorwerpjes. En dan die
aparte kaarsen in hun typische houders
Als ieder jaar is Sandra weer verrukt.
„Zo jammer, dat 't maar zo kórt Kerstmis
is. Ik vind dit 't heerlijkste feest van het
jaar". Ze zegt het als voor zichzelf heen,
maar dan legt haar vader een hand op haar
tengere schouder. „Misschien denk je, dat
ik 't nooit gewaardeerd heb, wat jullie
deden. Maar ik bén nu eenmaal zo.
Al beloof ik jullie, dat het nu anders zal
worden", zegt hij nadrukkelijk.
Verrast kijkt Sandra hem aan. „U bedoelt,
datZe werpt een onderzoekende blik
ook op Petra. „Dit wordt een góede Kerst
mis, dat wil ik je alleen maar even zeggen.
Vervolg op pagina 2
TEL. 69161na 6uur 'savonds TEL.66459