EMIGRANTENOUDERS
NAAR CALIFORNIË
CHANEL WENST BLOUSES
BIJ MANTELPAKJES
BRENG KLEUR OP UW WANGEN
EN LAAT UW OGEN SCHITTEREN
mem
i mi
fNtÉÉ
11118111
i
-\-
Oppassen geboden bij
infecties
bij de nagelriem
a. jtf&DÉKNfl
Ietwat plechtig haalde huisschilder Jan
Willem van Essen, van de Jacob van Len-
nepkade in Amsterdam, twee gloednieuwe
paspoorten uit zijn glimmende portefeuille,
toen hij met zijn vrouw Cornelia voor de
balie van de marechaussee op Schiphol
stond. De vriendelijke grensbeambte keek
glimlachend naar de bejaarde vliegklanten,
bladerde vervolgens de paspoorten door
en toen hij had geconstateerd, dat visa en
data in orde waren zei hij: „Alstublieft
mijnheer en mevrouw, goeie reis. Het is
nog een hele ruk".
„Hebben we helemaal op gerekend luite
nant".... grapte Jan Willem van Essen.
„Mijn Cornelia heeft een zak broodjes mee
genomen. En als we in Californië zijn zor
gen de kinderen voor ons".
Even later stapte van Essen met Cornelia
achter zich aan het niemandsland van
Schiphol binnen. Op het plaform voor de
geweldige ruiten van het restaurant stond
de trotse Douglas DC 6B van de Icelandic
Airlines, waarmee de van Essens, ik en
nog tal van andere passagiers naar New
York zouden vliegen, al klaar.
Omdat ik van plan was tijdens de vlucht
vooral aandacht te besteden aan de emi-
plooitje in je maag overhoudt", glunderde
moeder van Essen, die plotseling met een
verschrikt gezicht zei: „Heb jij het thee
lichtje nog uitgedaan"?
„Of ik wat"?
„Of je het theelichtje nog uitgedaan hebt".
„Ik geloof het wel", schatert hij, „ik ga
toch niet meer kijken".
„Jij lacht er nu wel mee... maar je weet
het toch wel zeker"?
„Maak je geen zorgen meid, gas en licht
zijn uit en de deur zit op slot. Geef mij
nog maar een broodje met worst".
Zo zaten de emigrantenouders te peuzelen
aan de meegebrachte broodjes, toen de
metalen stem van de omroepster aankon
digde: „Willen de passagiers met bestem
mingsplaatsen Glasgow, Reikjavik en New
York zich naar de uitgang begeven..."
Het was klokslag vijf uur in de middag
toen de geriefelijke Douglas DC 6B van de
Iceland Airlines een aanloopje over de
matglimmende startbaan van Schiphol nam
en zich met de vier machtige motoren om
hoog worstelde N dwars door een laag
hangend wolkendek.
Mijn Amsterdamse bejaarde vrienden zaten
naast elkaar en af en toe keek ik even
I m 1
Irosps ,-Vvv\
J'*;:
grantenouders, bracht ik hen in de wacht
kamer bijeen en met groot genoegen heb
ik zitten luisteren naar het levensverhaal
van schilder van Essen, die er eerlijk voor
uit kwam, dat hij en Cornelia jaren hadden
moeten sparen en cijferen om deze reis van
hun leven te kunnen gaan maken.
Zij waren bij de voorbereiding van hun
vlucht niet over één nacht ijs gegaan.
Wie zoals Jan Willem en Cornelia van
Essen beetje bij beetje, dollar voor dollar
moet bijeen verdienen en vergaren, gooit
zo'n spaarsommetje niet over de balk.
Van Essen vertelde in sappig Amsterdams:
Aan luxe hebben we geen behoefte. Ook
niet aan supersnelle straalvliegtuigen.
Snelheid moet je nl. dubbel en dwars be
talen en al komen wij een uurtje later bij
onze kinderen, dat is niet belangrijk. Als
we er maar komen.... en daar ben ik niet
bang voor. Zo redeneerde van Essen en
achter zijn brilleglazen lachten zijn blauwe
ogen. Moeder en ik besloten de luchtsprong
te wagen. Of ik wel eens gevlogen heb...
welneeIk ben achtenzestig en mijn
vrouw is een jaartje jonger. Tot nu toe
hebben we alleen maar hard moeten wer
ken om onze kinderen groot te brengen en
zelf een onbezorgde ouwedag te hebben
Terwijl haar man leutig zat te vertellen,
toverde moeder Cornelia een zak met
broodjes uit haar tas te voorschijn en nau
welijks had Jan Willem van Essen het
papier horen ritselen of hij onderbrak zich
zelf: „Goed idee, geef mij maar eentje
met kaas Neel".
Toen nam moeder van Essen het woord
over en met gerechtvaardigde trots in haar
stem babbelde ze over haar succesvolle
kinderen in het warme verre Californië.
„In nauwelijks vier jaar heeft mijn schoon
zoon, die met mijn dochter Johanna ts
getrouwd, het klaar gespeeld zich een glan
zende positie te veroveren als wetenschap
pelijk instrumentenmaker aan het Stanford-
ziekenhuis in Sunnyville. Verleden jaar zijn
zij per vliegtuig met de vier kinderen over
gevlogen. Toen zij weer vertrokken waren,
kregen mijn man en ik zo'n heimwee naar
onze lievelingen, dat we besloten alles op
alles te zetten om hen daarginds te gaan
opzoeken. Jan Willem is ondanks zijn leef
tijd weer aan het schilderen geslagen en
hij heeft met hard werken de reis bijeen
gestreken. Weet U dat we elk slechts
twaalfhonderd negen en iachtig gulden heb
ben moeten neertellen om van Schiphol
naar New Vork en retour te vliegen".
De zak met broodjes ging van hand tot
hand en ook ik genoot weldra van de goed
belegde broodjes van moeder Cornelia.
„Straks aan boord krijgen we nog een
heerlijk diner. Jan, zorg dat je nog een
^»pj|
dronk". „Een frisse dronk.... jij misschien
Cornelia? Ik hou het meer op een slaap
mutsje. Schenken ze ook borreltjes hier?"
informeert hij.
De stewardess begrijpt zonder veel woor
den wat de wensen zijn van haar vlieg
klanten en met een triomfantelijk gezicht
komt zij even later uit haar keukentje met
in de ene hand een glas vruchten-limonade
en in de andere een klein glaasje met goud
gele cognac. De twee proosten elkaar toe
en het duurt niet lang of Jan Willem van
Essen en zijn echtgenote Cornelia liggen
met voldane en volkomen ontspannen ge
zichten achteroverleunend in hun zetels.
We hebben tegenwind en de Douglas DC
6B moet er een extra schepje „power"
tegenaan gooien. Over precies twee uur
zal hij de wielen „uitgooien" op de lan
dingsbaan van Glasgow in Schotland.
In het restaurant van de vlieghaven worden
we onthaald op een lekker visgerecht....
Ook de Douglas krijgt zijn portie; zijn
vleugels worden volgestouwd met nieuwe
brandstof voor de laatste ruk.
Vader en moeder van Essen schrijven vlug
een kaartje naar de achterblijvende familie
leden in Amsterdam en dan is het weer
tijd om op te stappen. Het zal elf uur
duren voordat we de overkant hebben be
reikt. Maar geen tegenwind kan ons weer
houden op te stijgen en als we even later
langs de door de maan verlichte grillige
kustlijn van IJsland naar open water vlie
gen, heeft het echtpaar van Essen de knel
lende schoenen reeds uitgetrokken en net
als ik een paar lichte gemakkelijke kousen
slofjes aangetrokken. Knipogend geniet
mijn huisschilder-vriend van het laatste
goudgele cognacje en dan trekt hij de
blauwe deken, die de stewardess ieder van
ons heeft gegeven, over zich heen.
Nog een keer knikken wij elkaar toe.
„Moe slaapt al; ik hoop niet dat ik snurk.
Wel te rusten".
De Douglas wiegde hen naar het land der
dromen, waaruit zij pas ontwaakten toen
de onvermoeibare machine reeds boven het
vaste land van Amerika vloog. .Jammer",
zei moeder van Essen. „Ik had graag nog
iets van Canada gezien. Waarom heb je me
niet gewekt, man"?
„Ik sliep als een os", verontschuldigde Jan
Willem van Essen zich.
Het land van Uncle Sam is enorm uit-
gstrekt. We vliegen over bijna onbewoonde
langgerekte kreken en landtongen tot aan
New York. Het is tegen het krieken van
de ochtend (het tijdsverschil bedraagt vijf
uur) als de viermotorige reus uitrolt over
de landingsbaan van het grootste vliegveld
te wereld, Idlewild.
De emigranten-ouders klimmen zo fris als
een hoentje langs de trap omlaag en als zij
op het platform staan zeggen ze bijna tege
lijk: „Zo, nu staan we in Amerika.... dat
gaat vlug en veilig"!
In New York scheiden onze wegen. De van
Essens vliegen straks nog wat verderop in
de richting van Californië en ik ga het
Caraïbische gebied verkennen.
We besloten elkaar iets van onze in
drukken te schrijven als wij op de plaats
van bestemming waren aangekomen.
De emigranten-ouders hielden woord. Toen
ik na vier weken weer in ons goede land
was neergestreken, vond ik een zonnige
briefkaart in de bus waarop geschreven
stond: „Californië is niet tegengevallen.
We profiteren van de zon en het heerlijke
klimaat. De kinderen zijn gezond en wij
zijn gelukkig met elkaar".
Tijdens de tussenlanding in IJsland ver
namen zij bijzonderheden over de reis naar
de Nieuwe Wereld.
achterom om te zien hoe zij het maakten.
Met gezichten alsof vliegen voor hen da
gelijks werk was, wuifden zij mij toe.
„Het lijkt wel een Diesel...." riep pa van
Essen. „Hij ligt zo vast als een locomotief
op de rails". Op dat moment raasden wij
boven de pinkellichtjes van de stad, die
spoedig door een geweldige wolk aan het
gezicht werden onttrokken. De reis... hun
reis van hun leven was begonnen.
Aan bakboord fonkelt het sterrebeeld
Grote Beer vertrouwenwekkend aan het
firmament. Vader en moeder van Essen
hebben de neuzen tegen het vierkante
raampje gedrukt als wilden zij niets mis
sen van de aanblik der nachtelijke hemel.
Het kokette helblonde meisje dat als
stewardess dienst doet heeft plezier in het
enthousiasme van de twee Amsterdammers
en zij probeert hun iets te vertellen in het
Engels, een beetje Duits en een handjevol
Nederlands. „Ik wou dat ik dat schatje
beter kon verstaan", lacht van Essen.
„Zij vraagt of U trek hebt in een frisse
A
New York op een mistige dag.
door: Jeanne Graham.
Als man langs de Parijse boulevards
wandelt is de lucht vaak nog wat koel
in deze tijd van het jaar maar toch ma
nifesteert de lente en ook de zomer
zich reeds op grote schaal in de kle
ding. Bijna iedere moderne Parisienne
heeft haar mantel met langharige bont
kraag en manchetten weggeborgen,
haar lange laarzen geruild voor „kleine
meisjesschoenen" in glanzend patent-
leer en zich een camelia in het
knoopsgat gestoken I
Bij de tieners is de Copain-look bij
zonder vlotte en sportieve kledlng-ta-
voriet. Het beste Coco Chanel Copain-
idee is een gewezen creme- met licht
blauwe tweed mantelpak met gerende
rok en vrij lang jasje. In plaats van
koordgarnering gebruikt zij nu zwarte
zijde langs de zakken van het jasje en
de kraag, passend bij het opstikwerk,
op de naden van de rok. Combineer
het pakje met een eenvoudige mouw
loze blouse en men is jeugdig en mo
dern gekleed!
Geklede pakjes met plooirokken
Een andere ontwerper, die zich spe
cialiseert in jeugdige kleding is Webe
en in zijn salon komt vooral een bruin-
wit geruite rok met mouwloos picolo-
jasje, geheel in Copain-styl.
Wat de dokter er van zegt
Een omloop een Infectie langs de
nagelriem ontwikkelt zich meestal
vrij snel. De veroorzakers zijn staphy-
lococcan op zijn Hollands echter bac
teriën.
Een uiterst kleine verwonding langs de
nagelrand geeft ze de gelegenheid om
binnen te dringen en eenmaal aange
land, vermenigvuldigen zij zich snel.
Reeds binnen de 24 uur ontstaat er
een enigszins pijnlijke rode zwelling
met een geel kopje. Dit is een teken
dat er zich al pus gevormd heeft, een
resultaat van de strijd die de witte
bloedlichaampjes met de Indringers
heeft geleverd.
Zodra u dit bemerkt is het ver
standig een dokter op zijn eerst vol
gende spreekuur te raadplegen. Hoe
sneller de omloop behandeld wordt,
des te beter. Indien mogelijk zal de
arts het etterblaasje openen en even
tueel een antibioticum (penicilline of
iets dergelijks) voorschrijven.
Veronachtzaming van een omloop (wat
bij een deskundige behandeling niet
zo spoedig gebeuren zal), kan de vin
ger blijvende schade berokkenen. Het
eerste vingerkootje kan dan verstijven
doordat de bacteriën de pusschede
aantasten. Intussen kunnen giftige af
scheidingsproducten van de ziektekie
men in de bloedbaan terecht komen.
Nadat de dokter het abcesje geopend
heeft en het antibioticum zijn werk
verricht, zal hij bij een meer heftige
ontsteking de vinger van een spalkje
voorzien om deze de nodige rust te
geven.
Voor uw doktersbezoek kunt u thuis
de omloop behandelen met een soda-
bad. Gewoon keukenzout is ook goed.
Eén eetlepel op één liter water. Het
bad moet zo warm zijn dat u het nog
net kunt velen. Natuurlijk oppassen
voor een verbranding door een te hete
oplossing. De hand zoveel mogelijk In
de hoogte houden. Dit voorkomt bloed-
aandrang en spanning in het ontsto
ken lid.
Voor de pijn kunt u eventueel een
pijnstillend middel nemen. Op de ge
nezing heeft dit echter geen Invloed.
De geklede pakjes hebben bijna altijd
een geplooide rok van smalle zonne
straalachtige plooien, waarmee Dior al
eerder in dit jaar kwam als tegenhan
ger van de platte schoolmeisjesachtige
plooien uit Nina Ricci's-salon.
Men moet zich echter niet laten ont
moedigen als men het idee krijgt, dat
de Parijse ontwerpers altijd alleen
maar nog schijnen te hebben voor de
jeugdigen en slanken. Nogal breed in
de heupen? Dan geen plooien maar bij
voorbeeld een „priktol-rok" met ruim-
vallende blouse, die slank over de heu
pen valt.
Heel belangrijk bij de nieuwe nauwere
jasjes is de blouse. Als het jasje kort
is of mouwloos dan zal de blouse bij
na altijd lange strokenmouwen hebben
en meestal wit en Iets doorzichtig zijn.
Bij jasjes met lange mouwen is het
voorpand van het blousje het belang
rijkste. De hals is lager dan we in lang
bij blouses voor overdag gezien heb
ben en bijna altijd voorzien van een
brede kraag (kunnen ook vele lagen
kragen zijn) van wit organdi of nylon
chiffon.
Volgens Chanel, nestor van de Parijse
ontwerpers, „staan de mantelpakjes
van dit seizoen niet goed met een
jumper. Het moet een blouse zijn en
deze moet gekleed zijn zonder stijf te
lijken".
Drie andere stijlen voor mantelpakjes
hebben dit voorjaar veel succes en
men kan ze momenteel overal zien in
Parijs. Het zachte wollen pakje met be
drukte revers, passend bij de imprlmé
zijden blouse, de klassieke candlgan-
stijl met zijden revers en zakjes de
zijde altijd in dezelfde pastelkleur als
het pakje en het fop-mantelpak. Dit
is een japon met lang overblousend
lijfje, dat de indruk maakt een pakje
te zijn.
x
MÊMM
Links: Mouwloos pakje in lichtblauw keper van Gardin. Let op de brede kraag,
die iets van de witte organdi blouse laat zien. De mouwen zijn helemaal verti
caal geplooid.
Rechts: Japon van Lanvln, die de indruk geeft een pakje te zijn doordat het lijfje
bij de heupen overbloest. Het orgineel was in zonnig oranje.
Rouge, indien goed gebruikt kan een huid een warme glans geven, de ogen doen
schitteren en de gezichtsvorm beter tot zijn recht doen komen. Er zijn drie hoofd
kleurmiddelen poederrouge, cremerouge, die wordt aangebracht na de founda
tion, en de nieuwste rouge in vaste vorm, die aangebracht wordt met een bor
steltje.
Laat de rouge in harmonie zijn met Uw lippenstift en breng aan met de top van
de middelvinger. Indien U denkt, dat de tint niet helemaal goed is, kunt U pro
beren Uw rouge te mengen met Uw foundation.
Als U een rond gezicht heeft, moet U de rouge aan brengen in een lijn onder
de ogen naar de oren. Wrijf de rouge met een vinger gelijk en naar buiten uit.
Een lang gezicht kan beter van vorm worden door ^ouge onder de ogen aan te
brengen en deze omhoog uit te wrijven naar de slapen. Een tweede lijn rouge
aanbrengen in de vorm van een halfcirkel langs de lijn van de kin.
Bij een ovaal gelaat driehoekjes rouge aanbrengen op de jukbeenderen. Uitwrij
ven In de richting avn de oren.
De bolkjes rouge kunnen gebruikt worden over de poeder of met een borstel
aangebracht worden om de gezichtsvorm duidelijker te laten uitkomen.
