WAAR BACH SPRAKELOOS OVER ZICH
HEEN LAAT LOPEN....
nieuwe vleugel ^t^eltci -holei
Tri Schiedam zeggen ze nu:
Vlaardingen
is er
mooi mee
oCicli torbel
In de Schiedamse Bakkerij De Geer draait de laatste dagen alles
om de gerstebroden en de bijbehorende consumenten. Veelgehoor
de kreet in de bakkerij„Met gerst meer mans" en variaties op
dit bekende thema. De bakker is er de man niet naar om zelf het
evangelie van het z.i. heilzaam op de gezondheid inwerkende
brood, waarop hij zich nu intensief wil toeleggen, te prediken.- Ge
lukkig maar ook, want bakkers van wonderbrood zullen moeilijk
gehoor kunnen vinden, zodra de commercie om de hoek komt
kijken.
^JCrachlitj
WEVING
KLEURSTELLING
UNICUM
I LICHTORGEL
TTTTh 4 0^
V J.(iW/'M/fiPtoffó
GERST
V!
Neemt allemaal niet weg, dat de
bakker uit Schiedam alle recht aan
zijn zijde heeft het eens met dit-vrij
zeldzame-brood uit gerstebloem te
proberen. Wij zouden tenminste niet
zo gauw een bakker kunnen opnoe
men die het gerstebrood al in zijn
bakprogramma heeft opgenomen.
Gerst is (was) als broodgraan uit
de tijd geraakt, hoewel het in vroe
ger eeuwen overal ter wereld de
voorkeur genoot, doch is sinds lang
verdrongen door de tarwe. Het ger
stebrood komt ons al uit de Bijbel
tegemoet.
Gersteters zijn gezonde mensen, zeg
gen de propagandisten van dit
graan, waarbij ze de hele volkenkun
dige geschiedenis overhoop halen
om aan te tonen hoe weinig voe
dingskwalen er onder de gersteters-
door-de-eeuwen-heen eigenlijk maar
voorkwamen. De vurigste voorstan
ders schromen niet dit ene soort
graan een genezende werking toe te
kennen op een van de ergste zgn.
civilisatieziekten van deze tijd. Het
geen ons voorlopig, zachtjes gezegd,
nog onbewezen lijkt en verder ook
buiten beschouwing kan worden ge
laten.
Liever geloven we mét bakker De
Geer, dat gerstebrood een krachtig
en gezond voedsel is, hetgeen wél
te bewijzen valt. Een graantje ge
zonder nog dan het zware tarwe
brood, dat op zijn beurt natuurlijk
weer valt te pref eren boven het (al
dan niet kleffe) wittebrood. Bak
ker De Geer krijgt ons aan zijn kant
als hij het over die boeg gooit.
De veehouder geeft het zijn eigen
varkens, zouden we nog kunnen uit
roepen in het koor van gerstoma-
nen, als het slechts om blank en ste
vig spek zou gaan.
Trouwens het gerst aanbevelend met
volgende uitlatingen (niet uit
Schiedam afkomstig) zou wat al te
gortig zijn.
Toch lazen we:
„Mijn vrouw leed al jaren aan chro
nische diarree. Zij kon nergens meer
worden geholpen. Toen wij een paar
dagen wat gerst hadden gegeten was
zij er af. Sindsdien heeft zij er geen
last meer van gehad".
Of deze: „Een natuurarts meldde
mij dat zijn hoofdassistente leed aan
chronische hoofdpijnen. Zij genas
ervan nadat zij 3 weken gerstepap
had gegeten".
Of die: „Mensen die gerst gaan ge
bruiken, krijgen onmiddellijk een
veel frissere huidskleur. Zij gaan
zich ook direct veel fitter voelen. Ik
heb dat aan den lijve ondervonden.
Toen ik brood en pap van gerst ging
eten, verminderde mijn gewicht al
gauw, ging ik me stukken vitaler
voelen, werd mijn huid gaver en ge
nazen kleine, bij het dagelijkse werk
opgelopen wondjes aan mijn handen
veel sneller en zonder infecties dan
voor mijn ommezwaai naar gerst".
Zo hoeft het niet voor ons en niet
voor bakker De Geer, die echt ook
nog genoeg brood ziet in zijn an
dere bakprodukten. Dat hij waar
schijnlijk de tweede gerstebrood
bakker van het ganse land wordt,
ja daar wil hij wel voor uit komen.
„En, bakker De Geer, is dat krachti
ger brood nu nog lekker ook", wil
den we nog even weten. De Schie
damse gerstebakker aarzelde slechts
kort en sprak toen waarheidsge
trouw: „Wel, als u het mij vraagt
smaakt het nog het meest naar
zwaar tarwebrood". Kon hij niet na
laten er nog veelzeggend aan toe
te voegen: „En je blijft er gezond
bij, meneer!"
Met de gerstebroodboterham
meer mans...
Daar sta je dan, met je beide be
nen stevig op het gloednieuwe
maar nu reeds beroemde Bach-
tapijt in het Vlaardingse Delta
hotel langs de Maasboulevard.
Een ervaring rijker en een illu
sie armer. En toch nog blij de
muziekrecencent maar thuis te
hebben gelaten. De goede man
is trouwens bijkans kleurenblind
en in elk geval niet in staat ze
ven kleuren tintenbruin van
elkaar te onderscheiden.
Waar dan weer wél tegenover
staat, dat hij alle fuga's en ze
ker die van Johann Sebastian
Bach uit zijn hoofd kent en deze
laatsten derhalve op de forse
vleugel in de zilte Tritonzaal, het
nieuwe ruimtelijke bezit van dit
Delta-hotel, tot klinken zou kun
nen brengen. Om aldus te con
troleren of er in dit dikke vloer-
beleg van de nieuwe diner- en
feestzaal voor 125 personen
(juist donderdag officieel inge
wijd), mogelijk een wanklank
schuil gaat. Maar de muziekkri
tiek zwijgt in alle talen over dit
nu reeds spraakmakende Bach-
tapijt en wij zeggen mét de leek:
„Lekker bouclé-tje".
Delta-directeur de heer R. Horst,
ons door zijn nieuwbouw vleugel
rondleidend, neemt het allemaal
gelukkig niet al te zwaar op. Je
ziet het er op het eerste gezicht
ook niet vanaf, geeft hij ruiterlijk
toe, het zit-em bij deze vloerbe
dekking echter in de speciale we
ving. En met hem buigen we ons
eens wat dieper over het Bach-
tapijt en pas dan komen die be
loofde zeven kleuren bruin ons
nader te staan, zonder muzikale
nagalm overigens.
„Kijk", legt directeur Horst ge
duldig uit, „onze interieur-archi
tect Kor Aldershoff zocht bewust
naar een willekeurige mêlering
van de kleuren. Maar dat ging zo
maar niet, daar kon hij naar zijn
eigen gevoel alleen in slagen door
een fuga van Bach in kleuren te
vertalen en door elke noot aan
een eigen kleur te binden en de
muziek af te spelen op de machi
ne die de kaarten ponst voor het
weeftoestel". Het klinkt wellui
dend en het eindresultaat was 'n
(willekeurig) zeventintig bruin
Bach-anaals bouclétapijt, waar
naar het nu voor de gasten in
de nieuwe Triton zaal goed kijken
is en in elk geval aangenaam om
er over te schrijven.
de jongste en waarschijnlijk laat- MARSHALL
ste uitbreiding. Zoals bijgaande
foto toont, schijnt het „lichtor-
gel" aan het plavond al even mu
sisch geïnspireerd. Grillig als ijs
pegels spelen de twee glazen
lichtkronen met circa 400 glas
staven elk een boeiend maar har
monisch spel met het riante in
terieur. De honderden glassta
ven, uiteenvallend in vijf ver
schillende lengten en doorsnede
zijn (ook al) willekeurig gegroe
peerd, maar dan wel zo dat in de
kern van de kroon de grootste
en naar buiten toe de kleinste
zijn gehangen. Tussen deze druip
steengrot van glas schuilen licht-
pendels van verschillende leng
ten, voorzien van tal van heldere
lampbolletjes. Wie zojuist van
het wondere Bach-tapijt heeft
kennisgenomen zal nu ook weinig
moeite hebben ook in deze licht
kronen de originele hand van Kor
Aldershoff te herkennen.
De gehele kleurstelling in deze
Tritonzaal met, hoe kan het ook
anders, zicht op de ruige Maas,
frappeert trouwens. Men vindt de
stemmige kleurencombinaties
zelfs terug in de royale stoelen
in vier verschillende kleuren
rood. „Om de totaalindruk van
het stoelenrood te intensiveren
en om de eentonigheid van het
talrijke gelijkvormige gestoelte
op te heffen", zo werd ons ver
klaard. Mogen we volstaan met
te zeggen, dat het interieur van
deze diner- en feestzaal ons in
alle opzichten aanstond? Waar
bij we dan ook de bescheiden Af-
zelia-houten wandbetimmering
insluiten.
Maas zelf ook, want de feestzaal
Vlaardingen is er mooi mee. De
ligt met de lange kant op de ri
vier gesitueerd, hetgeen een ri
ant uitzicht op de bedrijvige wa
terhuishouding garandeert.
V laar dings burgemeester Heus-
dens had, op 1 april juist tien
jaar geleden, geen ongelijk toen
hij met een variant op Vondel
de volgende telegrafische volzin
produceerde, inmiddels in een
soort openings-oorkonde ver
eeuwigd: „Het hotel spruit uit
Kloeck beleit van ambtenaren,
die nacht en dagh zich zelfs niet
spaeren, geschapen tot een ieders
nut"... Waarbij men dan wel nog
dient te weten, dat voor deze
nieuwbouw in de hotelsector het
Marshallfonds te hulp schoot.
Directeur Horst, in wiens even
eens nieuwe directiekamer in
de dienstvleugel) we nog wat na
praten, heeft die tien Delta-jaren
intens meebeleefd. Algemeen be
kend is nu wel, dat het Rotter
damse- en trouwens het hele
Rijnmondse zakenleven met bij
behorende toerisme het nog maar
moeilijk zonder het zilte Delta
hotel zouden kunnen stellen. Ten
slotte mochten we nog opteke
nen dat bijna 74 procent van de
totale hotelbezetting met 50
bedden) voor rekening van bui
tenlandse gasten komt. Met het
Bach-tapijt en de twee lichtorgel
in de nieuwe Tritonvleugel er bij
zal zulks zeker niet minder wor
den. Toch blijven we zeggen:
„Een lekker bouclé-tje" en is on
ze muziekrecensent een vergeef
se reis bespaard gebleven. Jo
hann Sebastian laèt trouwens
niet over zich lopen...
I We stellen ons voor, dat binnen-
I kort de een of andere Ameri-
kaanse gast de verleiding niet zal
I kunnen weerstaan om de heer
Horst een met veel dollars be-
1 zegeld bot te doen op dit Bach-
I weefsel. Hetgeen dan prompt zal
worden afgewezen. Men is in
I Vlaardingen zelf veel te blij mee
I en de vraag blijft dan nog slechts
open of de Amsterdamse binnen-
I huisarchitect i.e. componist Al-
dershoff (30) inspiratie kan op-
1 brengen voor nog meer composi-
I toire tapijten...
X
1 Stappen we nu even van het
Bach-tapijt af, dan blijft er daar-
1 naast nog genoeg reden de ho
teldirecteur geluk te wensen met
