RANDSTAD-REPORTAGES
Wat
iiih
ZEVENTIGDUIZEND
EN TOCH ALLEEN
Injectiespuit,
insuline en
levensmoed
ló eic^enlifi
Auiherpa tiën t
DELFTSE HOOGLERAAR
VOND DE OPLOSSING
n
Waar U voor
Schiedam
moet zijn
Injectiespuit voor blinden
Wat suikerziekte
eigenlijk is
H'< -
1 T A
PaJj
Lbe
Het leven
door met
een extra
Het lijkt een wonderlijke zaak! Een joch van een jaar of zes krijgt een
injectiespuit met de bedoeling zichzelf te leren prikken. Zo op het eerste
leken-oog doet het zelfs een beetje griezelig aan: die naald, dat vocht in het
glazen buisje, het meelevende en stimulerende: je kunt het best, toe maar,
en dan die prik. Zes jaar en dan zo'n naar het gevoel van heel wat volwas
senen toch wel wat angstig aandoend instrumentje leren hanteren. Wat
een moed moet zo'n kind overigens hebben; 't is eigenlijk een klein helden-
dhadje jezelf als je nog zo jong bent een injectie te geven. Jezelf toch pijn
te doen want al mag een prik dan geen geweldige operatie zijn, het blijft
toch maar een injectie. Niet alleen evenwel voor zo'n meisje of jongen,
maar zeker ook voor de deskundigen, die het Inspuiten bijbrengen, kan
men respect hebben. Zij zijn het uiteindelijk, die als het kind straks zo
verguld als wat met z'n „prik-diploma" naar huis gaat er voor hebben
gezorgd, dat de jongen of het meisje een voor hen levensbelangrijke zaak
hebben geleerd. Het zich toedienen van insuline. Want als je suikerpatiënt
bent moet je leren leven met een extra „onderdeel", de spuit met insuline,
zeker ook als je nog kind bent
Cl;
V
blad, gewoon „Het Tijdschrift" ge
noemd, licht voor en in, vertelt over
voor diabetici belangrijke zaken on
derhoudt het onderlinge afdelingen
contact: kortom is een bron van in
formatie. Belangrijk zijn zeker ook
de recepten, die men er in tegen
komt en die er stuk voor stuk zo
smakelijk uitzien dat de hele fami
lie van een zuikerzieke er met sche
ve ogen naar zou kijken als er maar
één portie van gemaakt zou worden.
Wat we maar willen zeggen: „Het
Tijdschrift" is een belangrijk onder
deel van het werk.
Dit is slechts één van de aktivi-
teiten een belangrijke mogen we
wel zeggen van de nu twintigjari
ge Nederlandse Vereniging voor
Suikerzieken. Hét doel van de ver
eniging is het de diabetici gemak
kelijker te maken als ,een gezond
mens te leven, een taak, waarvoor
men zich op allerlei manieren in-
spantSS sc u»|.
Om bijvoorbeeld nog even bij de
jeugd met deze ziekte te blijven:
een belangrijk initiatief is geweest
in Huis ter Heide een kinderhuis
te openen, dat onder de naam „Bos
en Duin" bij wel alle leden van de
vereniging bekend is. De kinde
ren genieten hier niet alleen van de
natuur, houden ook niet alleen va
kantie, maar worden medisch bege
leid. De diëeten worden bekeken en
vastgesteld, de insuline-behoefte
constant gecontroleerd, natuurlijk
speelt de weegschaal een belangrijke
rol en streeft men er vooral naar het
kind op een zo'n soepele en aan
vaardbare mogelijke manier te leren
met zijn ziekte te leven. Ging men
er aanvankelijk van uit, dat een va
kantieperiode van zes weken de no
dige positieve resultaten zou bren
gen, door de jaren heen heeft men
beslist ervaren dat voor verschillen
de kinderen drie, zes of nog meer
maanden „Bos en Duin" noodzake
lijk zijn, dit meestal om psychische
redenen, die vaak te maken hebben
met het oorspronkelijke milieu.
niets is minder waar. Al pratend of
vaak alleen maar luisterend naar
mede-lotgenoten gaat men zich ge
woon een ander mens voelen, een
gezond mens!
Waar nog bij komt, dat het bestuur
verschillende problemen kan oplos
sen of deze aan het hoofdbestuur
doorgeven over de praktijk van de
diabetes-behandeling. Ook is er een
begin gemaakt met praatavonden
voor jeugdige suikerpatiënten en
hun ouders, waarbij ook weer blijkt
hoe hartverwarmend en stimulerend
hef kan werken lid te worden van
een vereniging, die er eigenlijk zo
speciaal voor jou en je zorgjes en
zorgen is! Bustochten en excursies
(naar Organon bijv. waar insuline
wordt gemaakt) zijn andere punten
op het programma van de N.S.V.
onna tie
Heel belangrijk naar ons gevoel is
de uitgave van een maandblad, dat
wel bijzonder fris van toon is en
waar alle leden veel aan hebben. Dit
Wat men intussen ook heeft bereikt
is dat de Rijks-Geneeskundige
Dienst diabetici zonder complicaties
goedkeurt voor rijks of gemeente
dienst met recht op pensioenO),
dat de mogelijkheid tot het afslui
ten van een levensverzekering aan
zienlijk is verbeterd en dat de NSV
zich een garantiezegel op suikervrije
artikelen heeft verworven. Verder
geeft men met genoegen individuele
hulp bij b.v. sollicitaties, keuringen
voor betrekkingen en moeilijkheden
met ziekenfondsten, terwijl zij te
vens nog van advies dient bij het
aanvragen van belastingverminde
ring op grond van buitengewone las
ten in verband met de ziekte. U ziet
het: 't is een heel program.
Ongeveer dertig duizend suikerzie
ken in ons land profiteren nu al van
at deze verworvenheden, gewoon
omdat zij lid zijn geworden van de
vereniging. Anderen, die geen lid
zijn, pikken hier en daar een graan
tje mee van wat al is bereikt. Men
zal nog veel meer kunnen aanpak
ken als velen van die zevenhonderd
duizend niet langer aan de kant blij
ven staart! En dat niet in het laatst
in hun eigen belang.
./oen
Gezien deze groei en de uitbouw van
het werk is het nodig dat er naast
het kindertehuis zie foto een
paviljoen komt, waar het wat intie
mer kan zijn dan in het grotere
huis. Dit biedt overigens de gele-,
genheid normaal onderwijs te vol
gen. Dit paviljoen nu is een van de
hartwensen van de N.V.S. én een be
langrijk doel van alle afdelingen er
in dit jubileumjaar geld voor in te
zamelen.
Doel nummer twee, van niet minder
inportantie, is de daadwerkelijke
aanpak van het bejaardenprobleem.
Voor oudere mensen, die. diabetici
zijn, wil men ook zo het een en an
der ondernemen, waartoe al weer ja
ren het zg. Lissauerfonds bestaat ten
bate van de bejaardenzorg. Maar
daar de meest eenvoudige handrei
kingen soms al heel forse bedragen
vragen, is de inspanning thans ze
ker geboden, zo vindt de N.S.V., die
zich overigens ook beijvert de tot
standkoming van een bevolkingson
derzoek op suikerziekte te realise
ren. Immers, hoe eerder ontdekt
wordt dat men deze ziekte heeft, hoe
beter, dat spreekt.
roepsyespre,
In verschillende plaatsen zijn er
groepsgesprekken, waarvoor dat
moet worden gezegd men wel
eens drempelvrees heeft. Door er
naar toe te gaan denkt men vaak
zijn ziekte te onderstrepen, doch
Wat is nu eigenlijk een suikerpa
tiënt, zullen velen die deze ziekte
nooit van nabij hebben meegemaakt,
zich wel eens kunnen afvragen. Een
eenvoudige medische verklaring met
betrekking hiertoe vindt U ergens
anders op deze pagina. Hét ant
woord van de N.S.V. is: al jaren
geen zieke meer.' Als hij de medische
voorschriften stipt opvolgt is hij een
gezond mens. Men zou zelfs kunnen
stellen, dat suikerzieken ergens een
pré hebben, omdat zij voortdurend
onder medische controle staan (als
't goed is tenminste...) waardoor
eventuele andere kwaaltjes en kwa
len steeds bijtijds worden ontdekt.
Het „met suikerziekte kan men oud
worden" is dus zeker geen holle fra
se, als zal men zich nu eenmaal aan
de spelregels moeten houden.
En dat komt neer op 't houden van
diëet, dat het gewicht regelt. Soms
is dit dieet alleen al voldoende, maar
daarnaast is voor vele suikerzieken
de toevoer van insuline via inspui
ten noodzakelijk. Punt drie: een re
gelmatig leven, waarbij „uitspattin
gen" eigenlijk niet zijn toegestaan,
maken daarnaast deel van de behan
deling uit. Is aan al deze voorwaar
den voldaan, dan is de diabeet een
gewoon productief mens. Neemt hij
evenwel géén maatregelen, dan is hij
een doodongelukkig mens.
De tijd overigens, dat een suikerpa
tiënt geen lang leven was bescho
ren, dat hij geen maatregelen kón,
nemen en alleen maar op 'n honger-
dieet kon leven, ligt nog niet eens
zo ver achter ons. Pas in 1921 vonden
de Canadese doctoren Banting en
Best de bereidingswijze van het in
suline (gemaakt uit klieren van die
ren) en daarmee de meest simpele
remedie voor de suikerpatiënt. Gou
den namen zijn het, Banting en Best
en de vereniging die de belangen
van de suikerpatiënten behartigt,
heeft dan ook niet nagelaten boek
jes over deze mensen uit te geven.
'Zij immers hebben met hun ontdek
king duizenden en nog eens duizen-
Mocht u suikerpatiënt zijn, dan
hoopt de afdeling Schiedam van
de N.V.S. dat zo u nog langs
de kant staat zich toch eens
met haar in verbinding wilt stel
len. Want ook de afdeling Schie
dam die misschien wel de uwe
gaat worden, hoopt bij de viering
van het vierde lustrum straks het
hoofdbestuur te kunnen laten we
en: wij in Schiedam hebben er
idem zoveel leden bij Voelt u
er iets voor en dat niet in de
laatste plaats in uw eigen belang
dan wil u beslist het adres van
uw afdeling weten. Nu is het wel
zo, dat Schiedam e.o. in dit geval
onder 't district Rotterdam valt:
secretaris is dhr. J. Smit, Burg.
Bouwmanlaan 109c, Rotterdam,
tel. 154124.
Schiedam telt thans 121 leden. En
wie zich door ons mocht hebben
laten inspireren, je kunt nooit
weten, tot een bijdrage voor de
bouw van het paviljoen bij het
N.V.S.-kindertehuis, kan ook op
dit adres terecht
Honderdduizend Nederlanders
mannen en vrouwen van elke leef
tijd, maar ook kinderen hebben
suikerziekte. En dat betekent dat
honderdduizend Nederlanders hun
leven in verschillende opzichten iets
anders moeten inrichten dan dege
nen, die niet tot de diabetici beho
ren. Zeventigduizend van hen zullen
het daarbij wellicht moeilijker heb
ben dan de dertigduizend diabetici,
die zo verstandig zijn geweeest zich
aan te sluiten bij de NVS, in het le
ven van een man of vrouw, bejaarde
of kind met deze ziekte drie zéér be
langrijke letters. Zij betekenen Ne
derlandse Vereniging van Suikerzie
ken, wat voor degenen, die deze ver
eniging de hunne kunnen noemen
zoveel wil zeggen als: hulp, voorlich
ting, gezelligheid, extra aandacht
voor extra problemen, verantwoor
de en goed informerende lectuur,
kortom een sympathieke steun in
de rijg!
De N.S.V. nu is nog jong van jaren,
namelijk twintig, maar toch ook al
weer oud genoeg om de nodige er
varing te hebben opgedaan. Dertig
duizend leden tenminste, zo onge
veer profiteren thans van die er
varing en de activiteiten. Het groot
ste deel is hiervoor zo dankbaar dat
men dit twintigjarig bestaan heeft
willen aangrijpen een ledenwerf-ac
tie op touw te zetten en geld in te
zamelen.
Hoe meer leden, hoe meer man kan
ondernemen en hoe krachtiger de
stem van de N.S.V. kan klinken. Hoe
meer geld: hoe meer men kan doen
en daarmee heeft men speciaal het
oog op het suikerzieke kind en de
suikerzieke bejaarde. Reden voor
ons om eens iets over het werk van
deze twintigjarige vereniging en wat
daar al zo bij komt te schrijven. Al
zou het alleen maar zijn om mis
schien enkelen van de zeventigdui
zend suikerzieken, die zonder de
NSV vaak alleen staan, te vertellen
dat voor wie zijn smart weet te de
len de te dragen last al direkt de
helft lichter wordt!
>/mii wimowowwwiw
den diabetici een nuttig en gelukkig
leven bereid. Daar de ingespoten in
suline dezelfde werking heeft als de
door het lichaam geproduceerde,
zou men kunnen denken: ik krijg
insuline, dus eten maar. Doch dat is
er niet bij. Bij de gezonde mens re
gelt de insuline-toevoer zich naar
de hoeveelheid voedsel, bij de sui
kerpatiënt is 't net andersom. De
hoeveelheid voedsel moet worden
afgesteld op de hoeveelheid insuline.
Vandaar dat een instellings-periode
hierop noodzakelijk is, welke meest
al in het ziekenhuis plaats heeft.
Hoe men „suiker" ontdekt? We, als
men constant honger heeft, liters
vocht per dag drinkt en ondanks
dat toch steeds magerder wordt, is
het de hoogste tijd de dokter op te
zoeken. En nu hoopt de N.V.D. zo
vurig, dat iedere Nederlandse
arts, die bij een patiënt deze ziekte
constateert op zijn eigen manier
toch even wijst op de vereniging,
omdat die immers zo'n reuze steun
kan zijn voor zijn patient, zeker in
het begin.
Men zou iemand, die suikerziekte
heeft, kunnen vergelijken met een
op een bepaald onderdeel niet goed
werkende machine. Bij de diabeticus
werkt het onderdeel, dat insuline
moet produceren, niet of zwak. In
een gezond lichaam regelt (heel
eenvoudig gezegd) de insuline de
verwerking van het voedsel. In het
lichaam van de suikerpatiënt kan
het voedsel niet of maar gedeelte
lijk verwerkt worden en wordt het
met de urine weggevoerd. Er is dan
suikerin de urine, vandaar de
naam van de ziekte.
Een blinde suikerzieke is wel bijzonder gehandicapt. Hij (of zij)
kan zich immers geen injectie geven en is voor de noodzakelijke
insuline-prik altijd aangewezen op een familielid of een wijkver
pleegster.
Dat is nu anders geworden! Nadat er jarenlang is gezocht naar
een mogelijkheid op dit gebied is de bekende Delftse hoogleraar
prof. ir. R. G. Boiten er in geslaagd een zeer ingenieuze oplossing
te vinden voor dit vraagstuk. Hij heeft n.l. een injectiespuit voor
blinde diabetici ontworpen, die de nietziende zelf kan hanteren.
Het zou te ver voeren om het preciese hoe en wat van deze bijzon
dere spuit te vertellen, maar belangrijk is erbij dat men via
klikjes de dosering kan „horen" en dat het instrument voorzien is
van een beugel. Daar alle metalen onderdelen van roestvrij mate
riaal zijn, zelfs gedeeltelijk van een speciale kwaliteit roestvrij
staal, kan technisch worden gezegd dat de spuit „het eeuwige
leven" heeft, temeer daar de glazen cylinder normaal verwissel
baar is. Zonder twijfel heeft deze Delftse hoogleraar met deze
knappe oplossing de suikerzieke blinde een grote stap verder
geholpen, op de weg naar minder afhankelijk zijn!
Juist als oud-voorzitter van de N.V.S., welke functie hij van de
oprichting af ongeveer tien jaar lang heeft vervuld, heeft hij de
problematiek rond de diabetici wel zeer goed leren onderkennen.
Dat hij zich voor de extra gehandicapten op deze manier ver
dienstelijk heeft gemaakt, mag o.m. ook ais een bewijs worden
gezien dat bestuursleden van de N.S.V. niets nalaten om als
het in hun vermogen ligt suikerzieken op alle mogelijke manie
ren van dienst te zijn. De onderlinge saamhorigheid is groot!
