advertentie
Antieke klokken tikken in
het Goudse Rembrandtshoekje
in dit blad
NAAST KOELKAST MET PILSUURWERK UIT
GROOTMOEDERS TIJD
De consument vindt 't nuttig van
uw aanbiedingen
op de hoogte te zijn
Plaats daarom eens een
0 Apart
0 Op de knip
Kastelein Van Ham
noemt zijn vrouw
Saskia, want
Rembrandt is zijn
grote voorbeeld
0 Knus
0 Heel oud
0 Gordijn
S? 'f I'-.V ^AGTS-tfQV
•HA i.VG»V? 4V>!"<?)-* 'nu
In de loop der jaren kwamen er in
„Het Rembrandtshoekje" steeds
meer klokken. Ze staan haast wat
achteloos opgesteld tussen het ove
rige meubilair; een oude Brabantse
kachel, een koperen open haard
stel, stoelen van respectabele ou
derdom, fraaie luchters en dan op
eens weer zo'n antieke klok.
Geen wonder dat sinds de klokken
er hun intrede deden over „Het
Rembrandtshoekje" allerlei verha
len de ronde gingen doen. Bijvoor
beeld dat een toevallige bezoeker,
die nu ministeriële verantwoorde
lijkheid draagt, er indertijd eens
zo'n oude klok zag staan, die hij
bijzonder graag in zijn woonkamer
wilde zien prijken.
In Gouda vertelt men dat de be
windsman het uiteindelijk met de
kastelein eens werd en dat die klok
nu indertijd in de woning van de
minister staat.
Van Ham zelf zal er zich niet over
uit laten. „Ik verzamel klokken",
zegt hij zelf en primair om het
verzamelen. Hij beschouwt dat als
een soort sport. Dat moeten dan
al die uurwerken bewijzen, die in
zijn gelagkamer staan, maar ook
die exemplaren, die naar zijn eigen
woning verhuisden. Als het aan
tal beneden" te groot wordt gaan
er weer wat exemplaren naar bo
ven. En klokken die „eenmaal
over de trap zijn geweest" komen
nooit meer in andere handen, zo
sterk is de heer Van Ham er dan
gehecht aan geraakt...
Inderdaad, zijn klokkeneafé is een
café apart. Verwacht er geen lang-
harigen, die rond de juke box
schreeuwen. Ze zijn er niet en een
juke box ontbreekt. Toch is er veel
muziek in „Het Rembrandtshoek
je" maar de platen die er gedraaid
worden zijn uitsluitend klassiek.
Gasten die er komen zijn vrijgezel
len, die zich met hun krant en hun
pijp terugtrekken rondom de
zwaar houten leestafel. Voorts
echtparen en verloofden, die een
plaatsje zoeken in de opkamer. Een
heel select publiekje dus, dat de
klokken weet te waarderen, de
meubelen bewondert en genietend
luistert naar Mozart of Chopin.
Kastelein v. Ham vindt het prach
tig zo. Zijn blik blijft op een Bre
tons uurwerk rusten. Deze, zegt hij
heb ik al herhaaldelijk kunnen ver
kopen. Telkens doen gasten er een
bod op. Maar ik weiger natuurlijk,
zo'n fraai exemplaar gaat nooit
mijn huis meer uit.
Friese klokken, Zaanse klokken,
Franse klokken, Britse klokken, ze
zijn de Goudse caféhouder alle
maal even lief. Hoe hij er precies
aan kwam laat hij in het midden,
dat is het geheim van de jager,
vindt hij. Zijn inzet is steeds zo'n
uurwerkje tegen een zo laag moge
lijke prijs te bemachtigen, dat is
voor hem de spanning van de
jacht. En wat de waarde precies is:
een kwestie van bekijken, vindt hij
bedachtzaam.
Café „Het Rembrandtshoekje"
werd van lieverlee een exclusief
etablissement. Voorbeeld: op za
terdag gaat de deur er op de knip!
Dat betekent dat alleen stamgas
ten er dan toegelaten worden, het
café krijgt dan iets van een Britse
club. En op zondag is het café he
lemaal gesloten. Pas om zes uur
worden weer bezoekers toegelaten
en die komen dan ook, weer heel
select. Uitgaanspubliek is het ze
ker niet, wel mensen die bewon
derend spreken over de oude te-
fels (1730) die aan de muren prij-
en.
Met die gasten filosofeert de heer
Van Ham bij voorkeur over het
verleden. En dus ook over klokken
van toen. Hij constateert: vroeger
ging het heel wat makkelijker oude
uurwerken verzamelen. Maar de
laatste jaren is er plotseling een
hausse in antiek ontstaan. Het lijkt
wel alsof er plotseling overal in
moderne woningen oude klokken
moeten. De prijzen zijn daardoor
flink opgelopen en dat vindt de
heer Van Ham gewoon niet leuk
meer. Zo maar ergens een oude
klok kópen wil hij niet, hij wil er
achter aan jagen.
Van Ham is pas content als zijn
„Rembrandtshoekje" nog meer
klokken zal bevatten. Zijn vrouw
is het daarmee eens. Wij houden
gewoon van antiek, zegt Van Ham
en „Saskia" die naast hem komt
staan en met hem over de grappi
ge onderdeur leunt kijkt verder
dan de eigen buurt. Samen turen
ze in het verleden dat zij in hun
eigen café, waar de tijd stil bleef
staan, tot leven willen brengen.
9 Samen leunen over de onderdeur en peinzen over vroeger
Er zijn in dit land restaurants en café's, waar moderne kun
stenaars exposeren, kasteleins goudvissen rond de tap laten
zwemmen, jukeboxen of speelautomaten voor muziek of ge-
luk(!) in het spel zorgen, maar horeca-etablissementen waar
een dozijn antieke klokken verscholen staat opgesteld tussen
het Oudhollands meubilair zijn zeldzaam, uiterst zeldzaam.
En toch trof ik er zo één aan de Oosthaven 72 in Gouda. „Het
Rembrandtshoekje" heet dit café, dat bepaald uniek in zijn
soort mag heten, waar gasten in een biertje happen bij muziek
van Beethoven of Chopin en waar een uitsmijter-ham geser
veerd wordt terwijl de liefdesdroom van Liszt weerklinkt.
Eigenaar C. 1. van Ham, in Gou
da geboren, 43 jaar oud, vertelt
mij in zijn stijlvolle etablissement
hoe hij er toe kwam klokken van
heel vroeger uit te stallen in een
café.
Kijk, zegt hij en wijst me op de
voorzorgen die Monumentenzorg
trof omdat zijn fraaie pand te
recht op de plaatselijke Monu
mentenlijst staat, dit huis is min
stens 145 jaar oud. Misschien nog
wel veel ouder, maar verder rei
ken de papieren niet. Ik heb al
eens wat nasporingen gedaan om
te weten te komen of er nog his
torische gegevens te achterhalen
zijn, die van voor die tijd dateren,
maar die schijnen verloren te zijn
gegaan.
Wat zijn Rembrandtshoekje voor
heen was waat hij wèl, een knus
schipperscafé, waar mensen van de
binnenvaart aanliepen als ze in
Gouda meerden.
In 1955 nam hij de zaak over. De
heer Van Ham werkte al jaren in
de horeca. Toen hij er kwam was
het alleen maar een oud, wat on
derkomen cafétje, wel gezellig
maar bepaald niet apart. Toen hij
er een tijdlang werkte besloot hij
er eens wat aan te gaan doen.
Eigenhandig bracht hij verbeterin
gen aan en van lieverlee kreeg het
afgedankte schipperskroegje een
heel ander gezicht. Die metamor
fose voltrok zich heel geleidelijk.
De eigenaar: Natuurlijk kun je
niet opeens al je oude klanten de
deur wijzen. Maar wel bleek het
mogelijk door het interieur en het
klimaat van het établissement te
wijzigen, een ander publiek aan te
trekken.
's Avonds laat, als de laatste dor-
stigen vertrokken waren, peinsde
Van Ham graag eens over de
ouderdom van zijn café. In gedach
ten stelde hij zich het oud-Holland
se Gouda voor, waar de poorters
met hun lange witte pijpen, staan
de pullen bier kwamen drinken.
En heel de romantiek van een oud-
Hollandse stad wilde hij in zijn
café binnenvoeren.
De eerste stap in die richting was
zijn besluit de zaak opnieuw in te
richten en dan volledig in oude
stijl. Successievelijk verdwenen de
wat vermolmde meubels en daar
voor in de plaats kwam echt an
tiek. En omdat de heer Van Ham
spoedig merkte dat de nieuwe gas
ten, die hij aantrok, die verande
ring op prijs stelden, ging hij daar
mee consequent door.
Het café zonder-naar ging „Het
Rembrandtshoekje" heten.
Waarom
Van Ham: „Ik moet eerlijk beken
nen dat voor mij Rembrandt de
allergrootste schilder is. Nooit
heeft een Nederlander zijn hoogte
gehaald. En al werkend aan het in
terieur van mijn zaak kwam ik op
de gedachte de oude meester op
mijn manier te gaan eren. Van
daar dat ik er toe kwam overal
reprodukteis te kopen helaas
brengt een café onvoldoende op
om echte Rembrandts op te
hangen
Die repro's werden in het café aan
gebracht.
Bij een van zijn speurtochten liep
hij tegen een oude klok op. Een
trouwe bezoeker vertelde dat hij
een zolder wist, waar nog een an
tiek uurwerkje moest liggen. Het
ding moet nog lopen, zei hij, en
stokoud is het zeker. Er wordt
nooit naar omgekeken. Is dat niet
iets voor dit café vroeg hij de
kastelein.
Van Ham maakte er een race tegen
het uurwerk van om dat oude klok
je te achterhalen. De prijs: drie
gulden vijftig...
Het werd zijn eerste stuk. Niet
lang daarna kwam er een tweede
bij, weer zo'n heel oud exemplaar.
Die kwam naast de koelkast te
staan, want een café blijft een
café en frisdranken horen koel op
tafel te komen...
Mevrouw van Ham, die door haar
man met Saskia aangesproken
wordt, al schreef de ambtenaar in
dertijd een heel andere naam in
het geboorteregister: Wij vonden
wel dat het vreselijk .„vloekte",
zo'n oude klok en daarnaast een
hardwitte koelkast. Daarom heb ik
die kast maar wat aangekleed, ik
heb er een fleurig bloemengordijn-
tje omheen gehangen. Dat is nog
niet zo'n slechte combinatie.
9 Van Ham: en dat voor 3,50.
9 Koelkast met bloemen naast uurwerkje uit grootmoeders tijd.
9 Hoekje van het stijlvolle interieur van het Goudse café.
