RUST
kleine MOLL y
Waar de stenen spreken, blaffen en miauwen
JE GAF 14 JAREN LANG
VREUGDE AAN MUM
DROEVIG HART
i VERGEET
NOÜ
OVERL
19
7
54
fBEERTJE 1
21 maart 1951
1964
Op een klei ne
dodenakker
rusten vele
honderden
honden
en katten
SSVeUs^rde "ofder' die me. dit grafschrift haar kind wil eren. Het is ook geen vrouw.
- k,eine Mol,y'die in
WanTik ïeeZsedSitropkhet ïeine terzijde van de ^u^c autoweg ^^[ge^^fepeYdure,
Redder
KÜWÜEifir 'WÈKÊtSSÊÊkm^ •«da**,Als hun huisdier er niet geweest
HHBSUBÉ él was, die met zijn onheilspellend
f*
Rouwkoets
Omstreden
HIER RUST
BEATRIX
0 Wie kent ze
Vergiftiging
Ieder kan die woorden zien aan
gebracht, die hij zelf beden l
Stoms is het een rijmpje, soms een
heel gedicht. Soms een spreuk, een
aforisme, 'n tekst, dan weer een
hartekreet zoals van die vrouw
die veertien jaar lang slfcht®^(^
haar Molly vreugde ondervond in
haar droevig hart.
HET NIEUWE STADSBLAD - PAG. 10 - DINSDAG 21 MEI 1968
OP WASSENAARS
DIERENKERKHOF
m iMaanhoudend geblaf heel de familie
wakker kefte. Dat groot alarm
wekte hen nog
vlammen
brachten
llP' Hem danken wij ons leven, zeiden
■P^^^MP<|£3rop| tot ieder die het horen wilde
Vi en hun hond kon toen geen kwaad
Pf ^9^ - atMufe^A.%^U9B^9I^^9^Ê meer doen. En toen het dier uit-
W*]/L li Éik rt 4 eindelijk op hoge leeftijd stiert,
tt rwjÊttnd.SL tl w3» voelde dat gezin zich zo aan hem
l lltffHil 15 i m >)l» f Wr .verplicht" dat zij besloten hem
Ir niet „op de gebruikelijke manier
Bk te laten weghalen, maar met een
■t. Mrf W groeve en een steen uiting te ge-
ven aan hun dankbaarheid.
«W Honden en katten, hun namen
Kr^HHI vullen de grafstenen op het Was-
|U^iiÊÊËËÊÊÉÊ@®T^ senaarse kerkhofje. En dan
teksten
Een gebroken hart getuigt van de liefde voor kleine Molly.
0 De graven worden goed onderhouden.
Een dierenkerkhof, waar de stenen
spreken. En waar da bewaarder zelf
ook zou kunnen vertellen over de aan
grijpende, soms voor buitenstanders
onvoorstelbare taferelen, die zich hier
afspelen als een dier begraven wordt.
Niet-bezitters van huisdieren zullen
daarover niet zo'n probleem maken, zij
worden in de praktijk nooit geconfron
teerd met het sterven van een vier
voeter.
Maar degenen die wel een hond of
kat bezitten, zullen het overlijden
van hun huisdier meestal minder
rechtlijnig benaderen. En dan doet
zich de vraag voor waar het stof
felijk overschot zal blijven.
Daar, in Wassenaar, is dat geen
vraag meer. Het is een kerkhof,
uitsluitend en alleen voor dieren
bestemd. Dieren liggen er begra
ven, omringd met alle piëteit, die
geld verschaffen kan.
Want natuurlijk moet er voor be
taald worden.
Natuurlijk zijn er de grafrechten,
de kosten van het onderhoud, het
bedrag dat de teraardebestelling
vergt, de uitgaven voor bloemen
en planten. En het geld dat neer
geteld moet worden voor de steen.
Een omstreden zaak, zo'n dieren
begraafplaats.
De bewaarder er van weet dat
slechts weinigen het kerkhofje
kennen. In het buitenland, zegt hij,
zijn er meerdere dierenkerkhoven,
die hebben een zekere bekendheid.
Maar het Wassenaarse kerkhof,
wat terzijde gelegen, buiten het be
reik van het lawaai van het ver
keer, dat haastig voortjaagt, leidt
een schemerbestaan in een wereld,
die soms nauwelijks de werkelijk-
heid^meer lijkt te raken.
Want neem die begrafenis van een
rashond, nu jaren geleden.
Een rouwkoets, gevolgd door twee
rijtuigen, draaide het smalle laan
tje naar het kerkhof op. Zwartge-
klede doodsbidders droegen voor
zichtig het kleine kistje naar de
groeve. Plechtig legden ze de kor
te afstand af, terwijl de stoet van
belangstellenden zich opstelde.
Langzaam zakte de kist in de ge
graven kuil; zo was het einde van
een hond, die voor het gezin waar
toe hij „behoorde", oneindig veel
moet hebben uitgemaakt.
Is het de liefde voor het dier, die
mensen er toe drijft zo, in steen
en voor ieder zichtbaar, uiting aan
gevoelens te gevëh? Of hangt het
samen met de wrange uitspraak
van lord Byron: hoe beter ik de
mensen leer kennen, hoe meer ik
van mijn hond ga houden...!
In ieder geval hielden de eigenaars
van één der in Wassenaar begra
ven honden wel véél van hun hond.
En daarvoor hadden zij reden,
want op een nacht, toen ieder in
diepe rust verzonken was, brak
brand uit in hun woning. Zij slie
pen vast en hadden van het vuur
beslist niets gemerkt, voordat het
te laat zou zijn geweest. De vlam
men, verzekerde hen de brandweer
achteraf, hadden hen volledig in
gesloten en er zou geen redding
meer mogelijk zijn geweest, le
vend zouden zij verbrand zijn als...
13 10 1961
WAS EEN ENGEL OP AAR
Z'J IS ALS EEN ENGEL
HEENGEGAAN
m ZULLEN HAAR NIET
VERGETEN
Wie kent de geschiedenis achter
de stenen?
Wie de eenzame vrouwen, die een
leven vol teleurstelling leiden en
slechts blijdschap beleven door
hun hond, die altijd trouw is, of
Tragische geschiedenissen vormen
soms het geheim van zo'n begrafe
nis en zo'n steen, die boekdelen
lijkt te spreken.
Is er niet de zeer kapitaalkrachti
ge zakenman, die ondanks de vele
reizen die hij maakte en de uit
gebreide kennissenkring, die hij
bezit, zich altijd alleen voelde?
En die daarom op zijn lange toch
ten zich altijd vergezellen liet door
zijn hond, een wolfachtig exem
plaar dat echter, zoals hij iedereen
verzekerde, nog geen vlieg kwaad
zou doen.
Maar hoteliers en vooral hotelgas
ten, dit dat tweetal samen zagen,
dachten daar anders over. Som
mige hotelhouders weigerden zon
der meer de toelating van de hond
tot hun kamers. Anderen toonden
zich duidelijk weinig ingenomen
met deze „extra" gast en brachten
diens aanwezigheid in rekening.
I*-.
i -
t
In gevoelvolle opschriften wordt
uiting gegeven aan de liefde voor
het dier.
Het deerde de zakenman niet, geld
speelde voor hem geen rol.
Tijdens een van die reizen werd
zijn viervoeter plotseling ernstig
ziek. Hij stierf onder de ogen van
zijn baas, die van een dierenarts
horen moest dat het dier vergif
tigd was. Misschien had één van
de gasten wat tegen de hond, mis
schien had een van de personeels
leden ingegrepen. Met -zijn dode
dier keerde de zakenman in Was
senaar terug waar hij de hond op
het plaatselijk kerkhofje liet be
graven. Een royale steen herinnert
aan de vriendschap die hij voor de
hond had opgebracht.
Kinderen komen soms op het kerk
hofje en leggen bloemen op het
grafje van hun speelmakkertje.
Oudere, ongetrouwde vrouwen be
zoeken het ook veelvuldig. Sommi
gen hebben een foto op de steen
aangebracht. Er zijn stenen van
marmer, van natuursteen, van be
ton. Tien- en tientallen stenen en
dan zijn er ook nog de eenvoudige
naamplaatjes, die alleen maar een
vluchtige herinnering lijken aan
een dier dat hier eenmaal begra
ven werd.
Een vreemde wereld, dat Wasse
naarse begraafplaatsje, waarover
dierenvriènden slechts vol geest
drift spreken maar waarover me
nige buitenstaander de schouders
ophaalt.
Maar hoe men het ook beoordeelt,
als verschijnsel is het boeiend. En
een bezoek er aan geeft een in
zicht in de gevoelens van mede
mensen, die hun liefde voor het
dier onder woorden brachten met
een grafje en een steen.
Voor wie luisteren wil blijven daar
dan ook de stenen spreken...
9 Dierenbegraafplaats Wassenaar, ereveld voor honiden en katten.
0 Kinderen komen regelmatig naar het Wassenaarse kerkhofje.
