liever een vrachtauto
ri
P. v. BUUREN
Rijles geven
doe ik graag"
AFSTANDHOUDEN IN DE
CABINE ENOP DE WEG
DEN HOPG
TURF1T1RRKT 2
070-111133
0 Moeilijk
f Druk
Geluk
Ontspanning
0 Plezierig werk, dat vrachtauto-
les geven, vindt de donkerharige
Haagse instructrice.
YVONNE
Net 22 is ze, donkerharige
Yvonne ïoonen. Pasgetrouwd
en héél gelukkig, maar beslist
nog niet van plan haar huidige
werkkring op te geven. „Hoe
zou ik ook", lacht ze, „ik doe
dit immers samen met mijn
man. Alleen met dit verschil:
ik geef rijles op de vrachtauto,
hij op een luxe-wagen.
Een vrouw op een vrachtwagen, voelt
iemand daar wat voor?
„Ik wel" zegt Yvonne, „maar ik doe
dit ook al vijf jaar en ik voel me be
slist niet minder vrouw dan iemand
die de hele dag achter een bureau
brieven tikt of verkoopster in een win
kel is. Natuurlijk, je komt dit niet el
ke dag tegen en de „leerlingen" kij
ken dan ook wel eens verbaasd als
ze de eerste keer ontdekken dat een
vrouw hen de kunst van het vracht
autorijden moet bijbrengen. Maar ik
heb in de afgelopen jaren toch al
tijd met plezier dit werk gedaan".
Dagelijks is Yvonne Toonen-Van
Buuren dan ook te vinden in het
kantoor van haar vader aan de
Haagse Turfmarkt óf in de gara
ge waar enkele vrachtauto's staan
en waaruit ze er 's morgens één
kiest voor haar klanten.
„Mijn vader was er eerst op te
gen", vertelt ze. „Maar we kamp
ten met personeelsgebrek. Het is
niet gemakkelijk om goede in
structeurs te vinden. De zaak is
in de laatste jaren sterk uitge
breid en we wilden graag onze
klanten van dienst blijven zijn,
maar het zag er naar uit dat dit
heel moeilijk zou worden. Ik bood
toen aan te helpen bij het rijles
sen geven, maar ik ontdekte al
gauw dat het werk -met een
vrachtwagen leuker was. Er zit
meer pit in en je krijgt ook een
andere groep mensen. Meestal
mannen die hun brood moeten
verdienen met autorijden en dat
is natuurlijk een ander slag dan
de doorsnee automobilist die een
personenwagen berijdt en niet aan
een vrachtwagen toekomt."
Het werk mocht voor haar dan
meer perspectief bieden, gemak
kelijk was het beslist niet. Yvon
ne ontdekte dat ook vrachtauto
chauffeurs zeer uiteenlopende ka
rakters hebben. ,,Je moet goed
met mensen kunnen omgaan en
snel kunnen vaststellen of iemand
nerveus is bij het rijden of uiterst
kalm. Zoiets is van groot belang
en ik kan u wel zeggen dat dit
vooral voor mijn vader de grote
vraag was toen ik hem aanbood
in zijn zaak instructrice te wor
den. Je kunt nu wel heel veel er
varing op de weg hebben, maar
mensenkennis is van even grote
betekenis."
Haar vader, de heer Van Buuren,
knikt bij die opmerking. „Ze was
als kind al gek op autorijden",
zegt hij. Zijn ogen zijn op het
drukke verkeer van de Haagse
binnenstad gericht. Onwillekeurig
taxeert hij de mensen in al die
voertuigen op hun rijprestaties en
hun karakter. „Ik nam mijn kin
deren vaak vroeger mee „als we
zondags met de wagen weggingen.
Yvonne moest dan altijd het stuur
een tijdje vasthouden. Ze was er
helemaal door geboeid en ik
merkte dat ze als kleuter al wist
waar ze zich in het verkeer aan
moest houden. Maar om haar la-
les geven, daar dacht geen haar
op m'n hoofd aan. Een vrouw is
daar niet geschikt voor, vond ik.
Maar later heb ik die theorie wel
laten varen. Ik kan me geen be
ter medewerkster indenken".
Een drukke dagtaak is het wel.
Het werk begint 's morgens om
acht uur en Yvonne en haar va
der zijn 's avonds nooit voor tien
uur klaar. Zodra één van de auto's
„thuis" komt en niet meer die dag
gebruikt wordt volgt er een gron
dige schoonmaakbeurt en wordt
de wagen nauwkeurig geïnspec
teerd, zodat men er de volgende
dag weer veilig de weg mee op
kan.
In de avonduren is er de admini
stratie, die bijgehouden moet wor
den. Yvonne kijkt zelf haar kle
ding nauwkeurig na. „Je wilt als
vrouw nu eenmaal zeker van je
zelf zijn en ook in een vrachtau
tocabine is een goed verzorgd ui
terlijk nu eenmaal nodig".
Een aparte bezigheid is de aan
vraag voor examenformulieren,
een taak die in veel gevallen ge
heel bij de rijschool in handen is.
Elke cliënt die geacht wordt het
autorijden machtig te zijn en exa
men gaat doen brengt weer extra
werkzaamheden mee.
De heer Van Buuren daarover:
„Ik ben het in veel gevallen niet
eens met de eisen die het C.B.R.
stelt. Neem nu die vrachtwagens.
De chauffeur die examen doet
voor het vrachtwagenrijbewijs
krijgt een auto die iets zwaarder
is dan 3,5 ton. De man is als
hij slaagt ook bevoegd een te
berijden die rond de dertig ton
meet. Daarover wordt naar me
ning 7te licht geoordeeld. Maar
aan de andere kant krijgt een kan
didaat die rij-examen doet een bij
zonder zware taak. Hij heeft het
rijden geleerd van één, soms twee
instructeurs. Maar in het verkeer
kunnen zich alle mogelijke situa
ties voordoen, waarin noch die rij
school, noch de rijder zelf kun
nen voorzien wat er gaat gebeuren,
ook al zijn de lessen nóg zo veel
zijdig opgesteld en heeft men alle
„Mijn tijd is beperkt, straks wachten weer nieuwe leerlingen".
Kwiek stapt iedere morgen Yvonne Toonen in haar auto. Daarin
speelt zich een groot deel van haar dagtaak af.
ter ook in te schakelen bij het rij-
straten van alle steden en roton
des wel honderd keer bereden.
Goed, de kandidaat neemt plaats
naast de examinator en gaat rij
den. Nu hoeft er bepaald niets we
reldschokkends op straat te ge
beuren, maar de man achter het
stuur is toch niet zeker van zich
zelf. Hij mist de vertrouwde fi
guur naast zich, maar wat belang
rijker is: hij denkt dat de exami
nator dezelfde normen aanhoudt,
als de instructeur. Maar dat is
nooit het geval. Wat de één lang
zaam rijden noemt zal de ander
te snel vinden. Het hangt niet al
leen van het verkeer af, maar ook
van de interpretatie van degene
die de nieuwbakken automobilist
moet beoordelen."
Is het dan een kwestie van geluk
hebben, zo'n rij-examen?
„Kijk eens", zegt Yvonne, „mensen
die wij goed genoeg vinden om de
weg op te gaan voldoen degelijk
aan de eisen. Het zou te gek zijn
als je alles van geluk liet afhan
gen. Maar het zijn géén volslagen
chauffeurs. Rijden zonder een in
structeur is iets wat zij niet ken
nen. Hun praktische ervaring op
de weg is minder dan die van de
man die dagelijks achter het stuur
zit, maar ze moeten toch op alles
bedacht zijn. Het klinkt wat te
genstrijdig maar zo ligt het nu
eenmaal. Begrijpelijk ook dat de
eisen die aan kandidaten gesteld
worden, zwaar zijn. Maar een rij
examen kan toch nooit vergeleken
worden mat elk ander examen".
Dat zijn allemaal problemen
waarmee 22-jarige Yvonne Toonen
dagelijks te maken heeft. Maar ze
weet zich gesteund door haar man
die een van de meest vertrouwde
instructeurs is van haar vaders
rijschool. Samen praten ze die za
ken door en in hun schaarse vrije
tijd vindt ze met haar echtgenoot
wel de ontspanning die zij beiden
zo hard nodig hebben om dit werk
vol te houden. Overdag is haar
tijd beperkt. Er zijn klanten die
op haar wachten en ze maakt zelf
de vrachtwagens schoon.
„Als zij de straat uitloopt om naar
de auto te gaan groet menige
HTM-buschauffeur haar vriende
lijk met ae hand. „Als morgen al
die mensen bij de HTM of de Pos
terijen die bij mij les gehad heb
ben zouden staken zou het bedrijf
toch wel in moeilijkheden komen"
glimlacht ze. Maar ook de man die
nu waarschijnlijk met een zware
wagen over de buitenlandse auto
baan raast heeft zijn kennis bij
haar opgedaan.
„Leuk is het altijd, maar of het
nu de spelregels in het verkeer of
met de klant in de cabine be
treft: ik houd mezelf toch altijd
maar aan de goede raad: afstand
houden...!"
Samen met haar vader heeft
Yvonne al heel wat klanten door
het lastige rij examen geloodst.
